ΝΑ ΜΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ
Τις επόμενες εβδομάδες κατατίθεται προς ψήφιση στη βουλή το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, που έρχεται ως σ
Ταυτόχρονα έρχεται να δώσει ένα οριστικό χτύπημα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, με τη ΝΔ να παίρνει την σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ τελειοποιώντας το ψηφιακό φακέλωμα των σωματείων καιτην εγκαθίδρυση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας κάτι που σε συνδυασμό με διάταξη της προηγούμενης κυβέρνησης για υπεδιπλασιασμό των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου να κηρυχθεί απεργία, ουσιαστικά την καταργεί ως μέσο διεκδίκησης και πάλης των εργαζομένων.υνέχεια της αντεργατικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Μέσα στα τελευταία 10 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης τα βάρη της οποίας σήκωσαν εξ ολοκλήρου οι εργαζόμενοι κι οι εργαζόμενες, το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο έρχεται να επισφραγίσει την επίθεση των αφεντικών στην εργατική τάξη αφού καταργεί το 8ωρο,την καταβολή των υπερωριών (αφού τις αντικαθιστά με ρεπό) ενώ διευρύνει για ακόμη περισσότερους κλάδους την Κυριακάτικη εργασία.
Την ίδια στιγμή ορίζεται πως τουλάχιστον το 40% των εργαζομένων επιχειρήσεων και φορέων που η λειτουργία τους θεωρείται κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο οφείλει να δουλεύει ακόμα και σε περίπτωση κήρυξης απεργίας.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, δεν είναι τυχαία κομμένο και ραμμένο στις ορέξεις των αφεντικών.Το νομοθετικό μακρύ χέρι της αστικής τάξης έρχεται να μετατρέψει οριστικά την ατζέντα του ΣΕΒ σε νομοσχέδιο με κύριους άξονες την “ελαστικοποίηση”, την επίθεση στο συνδικαλισμο και εντέλει την μείωση των παραγωγικών εξόδων. Το ιδεολογικό προκάλυμμα του νομοσχεδίου, είναι η εμπέδωση της ατομικής διαπραγμάτευσης για το ωράριο μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου. Δεν υπάρχουν τάξεις παρά μόνο άτομα και έτσι καμία συλλογική διαπραγμάτευση/ σύμβαση δε θα μπαίνει μπροστά στις ατομικές συμφωνίες αφεντικών και εργατών/ εργατριών που “σαν ίσοι” θα συζητούν και θα αποφασίζουν για το αν και πόσο θα δουλεύουν οι δεύτεροι για τις ανάγκες και τα κέρδη των πρώτων.
“Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα, είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου. Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα, και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα, για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου. Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου, γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα, το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα, όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.”, Γ. Ρίτσος
