Για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου
“Οι Έλληνες δεν μισούν τις αδελφές τους gay,
τους πούστηδες και όπως τους αποκαλούν.
Ούτε μισούν τους κλέφτες και αυτούς που πίνουν ναρκωτικά.
Μισούν τους φτωχούς gay και τους φτωχούς κλέφτες ή εξαρτημένους”
Πάολα Ρεβενιώτη
Μεσημέρι 21ης Σεπτέμβρη, Ομόνοια, Αθήνα
Όλα κυλάν ομαλά στην αγορά της πρωτεύουσας, οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων προσπαθούν να πλουτίσουν όπως κάθε άλλη μέρα από τον ιδρώτα των εργαζομένων τους, μπάτσοι και μαύρο κεφάλαιο συνεχίζουν χέρι-χέρι τη διακίνηση ναρκωτικών στις πλατείες των φτωχών, η δημοτική αστυνομία κόβει πρόστιμα σε μικροπωλητές και καταστρέφει τους πάγκους τους, πεζές περιπολίες συλλαμβάνουν τις τρανς που έκαναν πιάτσα στα σκοτεινά στενά του κέντρου για να βγάλουν τα προς το ζην, μέχρι που κάποια στιγμή σε ένα στενό κοντά στην πλατεία Ομονοίας ακούγεται φασαρία. Από εκεί και πέρα τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά.
Εντοπίζεται άνθρωπος εγκλωβισμένος μέσα στο άδειο μαγαζί ενός κοσμηματοπώλη, ο ιδιοκτήτης με τους τριγύρω μαγαζάτορες υποθέτουν κατευθείαν ότι είναι κλέφτης και αναλαμβάνουν άμεσα δράση. Τον κλωτσούν μανιωδώς στο κεφάλι, ενώ αργότερα συμβάλει και η Ελληνική αστυνομία. Η φασαρία όμως δεν τελειώνει με το που μεταφέρεται το άψυχο σώμα του Ζακ Κωστόπουλου με ασθενοφόρο σε κάποιο νοσοκομείο, φορώντας μάλιστα χειροπέδες. Αντ’ αυτού και με το που αποκαλύπτεται η ταυτότητα του νεκρού, αμέσως εδραιώνεται και στοιχειοθετείτε το έγκλημα που έχει διαπράξει. “Πρεζάκιας”, “πούστης”, “αδελφή”, “ληστής”, είναι τα επίθετα που προστίθενται στην μιντιακή δικογραφία (αλλά και σε αυτή των συντηρητικών social media) που τον θέλει να μπουκάρει με μαχαίρι να κλέψει τον “καημένο τον κοσμηματοπώλη” που αμύνθηκε.
Ανεξάρτητα απ’ την έκθεση των στοιχείων και των βίντεο, την τοξικολογική εξέταση που έδειχνε ότι ο Ζακ δεν είχε κάνει χρήση ναρκωτικών, το ότι τελικά δεν μπήκε για να κλέψει, και ανεξάρτητα απ’ τα ποια ήταν τα κίνητρα του ίδιου του Ζακ, ένα πράγμα γίνεται εμφανές μόνο και μόνο απ’ την βιαιότητα του περιστατικού: Το δικαίωμα στην προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας με κάθε κόστος. Της ατομικής ιδιοκτησίας ως ιερού δισκοπότηρου του καπιταλισμού, πάνω στην οποία χτίζεται η ευημερία της κοινωνίας. Αξία η οποία επιδέχεται μόνο μιας ερμηνείας: να προστατευθεί η περιουσία των εκμεταλλευτών μας γιατί αυτοί είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, γιατί αυτοί μας δίνουν να φάμε και ας είναι ψίχουλα. Επειδή σε κανέναν δεν θα λείψει ένα περιθωριακό-αντιπαραγωγικό στοιχείο σε αντίθεση με την περιουσία ενός “νοικοκυραίου” που συμβάλει στην οικονομική λειτουργία της κοινωνίας. Επειδή η ζωή όσων δεν χωράν στα πρότυπα των από τα πάνω, είναι μια ζωή με μηδενική αξία. Διαβάστε περισσότερα
“Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα, είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου. Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα, και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα, για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου. Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου, γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα, το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα, όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.”, Γ. Ρίτσος