Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις
Τον περασμένο Αύγουστο το Υπουργείο πολιτισμού ανακοίνωσε την απόφαση για “καθαίρεση τμημάτων στεγών του χαρακτηρισμένου ως ιστορικού διατηρητέου μνημείου βιομηχανικού συγκροτήματος ΥΦΑΝΕΤ”, κάτι που μαρτυρά ότι το ενδεχόμενο εκκένωσης της κατάληψης είναι πολύ πιθανό. Μιας κατάληψης που λειτουργεί εδώ και 17 χρόνια χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς αντίτιμο, χωρίς εισιτήρια και διευθυντές, μιας κατάληψης που έχει οργανώσει εκδηλώσεις, συναυλίες, προβολές, συζητήσεις, πορείες, μιας κατάληψης απ’ όπου έχουν περάσει χιλιάδες ντόπιες και ξένοι.
Οι εκκενώσεις των καταλήψεων δεν είναι κάτι νέο και σίγουρα δεν είναι κάτι το ξεκομμένο από τις επιθέσεις των ΜΑΤ σε αντιφασιστικές πορείες, σε φοιτήτριες που αντιστέκονται στην είσοδο των επενδυτών σε φρουρούμενα από τους μπάτσους πανεπιστήμια και σε εκπαιδευτικούς που διεκδικούν δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Δεν είναι κάτι το ξεκομμένο από την υποχρεωτική τηλεκπαίδευση σε κατειλημμένα σχολεία και καταχώρηση απουσιών στους μαθητές που συμμετέχουν στην κατάληψη. Δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την αστυνομική βία σε όσους δεν θέλουν να αναπνέουν τον μολυσμένο από τα εργοστάσια αέρα και να μένουν άπραγοι απέναντι στην καταστροφή του τόπου που ζούνε από τις εταιρίες. Δεν είναι κάτι το ξεκομμένο από τις διώξεις των υγειονομικών που ζητούν καλύτερη περίθαλψη χωρίς αποκλεισμούς. Δεν είναι κάτι το ξεκομμένο από του τους θανάτους των μεταναστών στον Έβρο, το Αιγαίο, τις εθνικές οδούς. Δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την ποινικοποίηση των απεργιών, τον περιορισμό των εργατικών σωματείων και την γενικότερη προσπάθεια του περαιτέρω κατακερματισμού των εργατριών και την αφαίρεση από αυτές των μέσων διεκδίκησης και αντίστασης στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Δεν είναι κάτι το ξεκομμένο από τη γενικότερη κρατική καταστολή που δέχονται οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένες που αντιστέκονται ή περισσεύουν στα σχέδια των αφεντικών.
Δεκάδες αστυνομικές επεμβάσεις έχουν λάβει χώρα σε καταλήψεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στεκόντουσαν εμπόδιο στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου με πρόσχημα την «επικινδυνότητα» των κτηρίων ή την «αξιοποίηση τους». Αρκεί να κοιτάξουμε στην πόλη μας και να δούμε την κλούβα που φυλάει το κτήριο της Terra Incognita, τα συντρίμμια του Ορφανοτροφείου, τις πρώην φοιτητικές εστίες όπου στεγαζόταν η κατάληψη Δέλτα και το πώς αυτά αφήνονται να ρημάζουν έπειτα από την εκκένωσή τους για να καταλάβουμε ότι η χρήση των ακινήτων από τους ιδιοκτήτες είναι απλά ένα πρόσχημα.
Βέβαια, ακόμα και όταν οι εκκενώσεις γίνονται με σκοπό όντως να χρησιμοποιηθούν τα κτήρια, η χρήση αυτή δεν έχει ποτέ ως ζητούμενο την εξυπηρέτηση κάποιας κοινωνικής ανάγκης αλλά μόνο το κέρδος για τους λίγους. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η λέξη “αξιοποίηση” για το κεφάλαιο συνήθως σημαίνει περιφράξεις και αποκλεισμούς και σίγουρα περαιτέρω περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης μας στην εκπλήρωση των αναγκών μας.
Η σημερινή περίοδος άλλωστε, πέρα από την παράλογη και καταστροφική για τους από τα κάτω κρατική διαχείριση της πανδημίας, χαρακτηρίζεται από την συντονισμένη προσπάθεια από την πλευρά του κράτους να αφαιρεθούν όσα νομικά εμπόδια έχουν απομείνει στην απρόσκοπτη επέλαση των επενδυτών σε βάρος όλων των υπολοίπων. Νομοσχέδια περάσαν το ένα μετά το άλλο, στοχεύοντας στην απλοποίηση των αδειοδοτήσεων για εργοστάσια, τουριστικές, κατασκευαστικές και λοιπές μεγάλες εταιρίες, την εξασφάλιση ευνοϊκότερων για αυτές όρους εργασίας, τη θωράκιση τους απέναντι στους ταξικούς αγώνες, την υποβάθμιση της όποιας προστασίας της φύσης, τη μεγαλύτερη εισχώρησή τους σε όλο και παραπάνω πεδία όπως τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πρόσφατα, μέσω του νομοσχεδίου για την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού δόθηκε η δυνατότητα κατεδάφισης χαρακτηρισμένων μνημείων, άνω των 100 χρόνων, που κρίνονται ως επικίνδυνα. Ένας νόμος που πέρα από την συνεισφορά στην τσιμεντοποίηση των πάντων και τη στέρηση των ελεύθερων χώρων από τους κατοίκους μέσω της επιτάχυνσης των ιδιωτικοποιήσεων ακινήτων-φιλέτων και την τόνωση της αγοράς real estate, δίνει την δυνατότητα να ανοίξει ο δρόμος για την εκκένωση και την κατεδάφιση της Υφανέτ.
Και όλα αυτά προς χάριν της ανάπτυξης, μιας έννοιας που έχει θεοποιηθεί από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους και ως τέτοια επιχειρείται να διαχυθεί σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Τι και αν ανάπτυξη σημαίνει κατεστραμμένα βουνά, καμένα δάση και χωριά, μολυσμένα ποτάμια, παραλίες με ξαπλώστρες ως το κύμα που δεν υπάρχει η δυνατότητα πρόσβασης χωρίς την καταβολή αντιτίμου. Τι και αν σημαίνει πλήρως τεχνοκρατικά, ιδιωτικοποιημένα και αστυνομοκρατούμενα πανεπιστήμια, κατάργηση του 8ώρου, απλήρωτες υπερωρίες, επισφαλείς συντάξεις στα βαθιά γεράματα. Νοσούντες που πεθαίνουν γιατί δεν έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη επειδή είναι ανασφάλιστοι και δεν έχουν λεφτά για ιδιωτικές κλινικές. Εκατομμύρια θανάτους και ξεριζωμούς στα πεδία των μαχών για τον διαμοιρασμό των κερδών από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Χιλιάδες άστεγους και άπειρους μετανάστες στοιβαγμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τη στιγμή που υπάρχουν χιλιάδες άδεια σπίτια.
Οι καταλήψεις αποτελούν κομμάτι της αντίστασης σ’ αυτή την δυστοπική πραγματικότητα που ζούμε αλλά και στο ακόμα ζοφερότερο μέλλον που ετοιμάζουν οι κυρίαρχοι για εμάς. Μέρη όπου διατηρείται η μνήμη αγώνων που έδωσαν οι εκμεταλλευόμενοι στο παρελθόν, κομμάτια της ιστορίας της τάξης μας. Σημεία συνάντησης των από τα κάτω όπου δομούνται σχέσεις μακριά από την εμπορευματοποίηση και την εξατομίκευση, από τον ρατσισμό και τους έμφυλους ρόλους, όπου όλοι μαζί ψάχνουμε συλλογικές λύσεις στα προβλήματα μας ξεπερνώντας λογικές ανάθεσης. Χώροι όπου εκδηλώνονται κομμάτια των αγώνων που διεκδικούν καλύτερους όρους ζωής των από τα κάτω στο σήμερα, αλλά και μέρη όπου σχηματοποιείται και ένα συνολικότερο πρόταγμα για την οριστική αποτίναξη της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης που βιώνουμε μέσα στο σημερινό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας όπου εκκολάπτεται η επιθυμία για την δημιουργία ενός νέου κόσμου ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης χωρίς διακρίσεις με βάση το φύλο την φυλή.
Και ως τέτοιες θα υπερασπιστούμε τις καταλήψεις, όπως θα υπερασπιστούμε όσους πετάγονται έξω από τα σπίτια τους γιατί τους τα παίρνουν οι τράπεζες ή δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, όσες τους κόβουν το ρεύμα και τη θέρμανση γιατί δεν τους φτάνουν τα χρήματα να πληρώσουν τους λογαριασμούς που συνεχώς ανεβαίνουν, όσες έχουν φάει όλο τους τον μισθό στα πάγια έξοδα του σπιτιού πριν προλάβουν να πάνε στo super market. Περιμένοντας τις τεράστιες ανατιμήσεις σε ρεύμα, φυσικό αέριο και βασικά προϊόντα καθώς και τη φούσκα των δανεικών για τα μέτρα στήριξης που αναμένεται να σκάσει στο μέλλον με δυσμενείς συνέπειες για την εργατική τάξη είναι καιρός να βάλουμε τις ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη του κεφαλαίου. Μέχρι τη στιγμή που δεν θα υπάρχει ούτε αυτό, ούτε και το κράτος για να καθορίζουν τον τρόπο ζωής όλης της κοινωνίας με βάση τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας.
ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΥΦΑΝΕΤ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15-10, 18:00
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥΜΠΑΣ
“Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα, είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου. Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα, και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα, για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου. Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου, γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα, το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα, όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.”, Γ. Ρίτσος
Πανό που κρεμάστηκε δίπλα από τα γραφεία της COSCO στη Θεσσαλονίκη
