Εφημερίδα τοίχου “ΦΑΣΙΣΤΟΣΠΑΣΤΗΣ”

Σε συνεργασία με την ανοιχτή συνέλευση δυτικών συνοικιών, τυπώθηκε σε μέγεθος 100 επί 70 και κολλιέται σε συνοικίες της πόλης ο “ΦΑΣΙΣΤΟΣΠΑΣΤΗΣ”.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

 

 

 

Λίγα λόγια σχετικά με την συνθήκη της μετανάστευσης

Εδώ και αρκετούς μήνες ένα κύμα κατατρεγμένων ανθρώπων “ξεβράζεται” μαζικά στα ανατολικά και νότια σύνορα της Ευρώπης. Χιλιάδες μετανάστες φτάνουν και στα ελληνικά παράλια προσπαθώντας να ξεφύγουν από το κίνδυνο που διατρέχουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Στο πέρασμά τους (που επιδιώκουν να έχει τελικό προορισμό την κεντρική Ευρώπη), συναντούν τόσο την αλληλεγγύη άλλων, “ντόπιων” ανθρώπων, που αναγνωρίζουν τουλάχιστον την δραματική θέση στην οποία βρίσκονται, όσο και τον ρατσισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την κρατική “διαχείριση του προσφυγικού”, τον αποκλεισμό ή τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Όλο αυτό το διάστημα, τόσο οι κρατικοί φορείς, όσο και τα εγχώρια και διεθνή μέσα, προσπαθούν να διαχωρίσουν αυτούς τους ανθρώπους σε “μετανάστες” και “πρόσφυγες”, με κύριο γνώμονα, δήθεν την προέλευση τους από χώρες που βρίσκονται υπό καθεστώς πολέμου. Μόνο που ο χαρακτηρισμός αυτός αφορά αποκλειστικά τον τωρινό πόλεμο στην Μέση Ανατολή, όπου τα διακρατικά συμφέροντα του κεφαλαίου είναι ακόμη υπό αμφισβήτηση. Έτσι, όποιος μετανάστης προέρχεται από την Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ βαφτίζεται “πρόσφυγας” και τους προηγούμενους μήνες περνούσε νόμιμα από τα σύνορα, ενώ οι μετανάστες από όλες τις υπόλοιπες εθνικότητες έμεναν εγκλωβισμένοι και καταλήγαν στα λεγόμενα “κέντρα υποδοχής” ή σε κάποιο κλειστό γήπεδο μπάσκετ, ή ακόμη και στο δρόμο μέχρι να απελαθούν. Πλέον, με τα σύνορα κλειστά για όλους, την ίδια αντιμετώπιση μοιράζονται και οι υπόλοιπες εθνικότητες.

Αυτός ο διαχωρισμός όμως είναι εντελώς άκυρος και προωθείται σκόπιμα από τα κανάλια. Γιατί στην πραγματικότητα, κανένας άνθρωπος δεν αφήνει τον τόπο του και το σπίτι του, αν δεν κινδυνεύει άμεσα η ζωή του ή αν οι συνθήκες που βιώνει δεν του επιτρέπουν να επιβιώσει. Η μετανάστευση διαχρονικά είναι αποτέλεσμα της επέκτασης των συμφερόντων του κεφαλαίου στις “υποανάπτυκτες” χώρες, είτε αυτή λαμβάνει χώρα με την μορφή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είτε με άλλους “ειρηνικούς” τρόπους. Ο πόλεμος σήμερα μπορεί να προβάλλεται από τα κανάλια ότι λαμβάνει χώρα κυρίως στην Συρία, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε όλες τις πολεμικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, σχεδόν στο σύνολο των χωρών της μέσης ανατολής, αλλά και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται μέχρι και σήμερα οι χώρες αυτές εξαιτίας τους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι τα ίδια τα συμφέροντα του κεφαλαίου που οπλίζουν φονταμενταλιστικές ομάδες, που τρέφουν δικτατορίες και παρακινούν εμφυλίους πολέμους στην Μέση Ανατολή και αλλού. Παράλληλα, η ακραία φτώχεια και η εκμετάλλευση που φέρνει η απομύζηση των πρώτων υλών και του φτηνού εργατικού δυναμικού από το διεθνές κεφάλαιο, μαζί με τις πολιτικές διώξεις, ωθούν τα πιο καταπιεσμένα στρώματα να αναζητήσουν “μια καλύτερη τύχη” στον δυτικό κόσμο και να στελεχώσουν έτσι το πολυεθνικό προλεταριάτο της κεντρικής, κυρίως, Ευρώπης.

Κατά τις προηγούμενες λοιπόν δεκαετίες, την εποχή των “παχιών αγελάδων”, που η ατμομηχανή του καπιταλισμού χρειαζόταν ακόμη γρανάζια και λάδι για να λειτουργήσει, οι άνθρωποι αυτοί “αξιοποιούνταν” από το κεφάλαιο ως τα φτηνά εργατικά χέρια που κάνανε όλη την βρώμικη δουλειά στην παραγωγή ενώ ο πλούτος συσσωρευόταν όλο και περισσότερο στα χέρια των ισχυρών. Σήμερα, η εποχή αυτή έχει παρέλθει και η δυτική καπιταλιστική οικονομία δεν χρειάζεται πλέον άλλους ανειδίκευτους εργάτες. Έτσι, όσοι από τους μετανάστες -ακόμη κι από αυτούς που βαφτίζουν “νόμιμους” και “πρόσφυγες”-δεν έχουν την ανώτερη μόρφωση ώστε να καλύψουν τις (και πάλι κακοπληρωμένες) εξειδικευμένες θέσεις που χρειάζεται η δυτική οικονομία, είναι καταδικασμένοι στον αποκλεισμό και την εξαθλίωση, έστω κι αν καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους.

Τα ΜΜΕ και η προβολή της “αλληλεγγύης”

Παράλληλα με την γενικευμένη απόπειρα να διαχωρίσουν τους μετανάστες σε “νόμιμους” και “παράνομους”, τα ΜΜΕ επιδίδονται και σε ένα όργιο παραπληροφόρησης σχετικά με τον ρόλο των ντόπιων και διεθνών οργανισμών, των κρατών και των θεσμών που διαχειρίζονται το “πρόβλημα”. Έτσι, οι ελληνικές αρχές, το κεφάλαιο και οι διεθνείς οργανισμοί (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ) από αιτία του προβλήματος μετατρέπονται σε “φιλάνθρωπους” που στέκονται δίπλα στο πρόβλημα και ψάχνουν να βρουν μια “ανθρώπινη λύση”, ενώ το λιμενικό, που ευθύνεται για την βύθιση δεκάδων βαρκών και πλοιαρίων με πρόσφυγες, προβάλλεται ως ένα ηρωικό σώμα. Οι δε πραγματικοί αλληλέγγυοι, από τις δεκάδες οργανώσεις και τους εθελοντές μέχρι τους φτωχούς κατοίκους των νησιών που προστρέχουν στους μετανάστες με ότι έχουν και δεν έχουν, ξαφνικά μετατρέπονται γενικά και αόριστα στον “ελληνικό λαό” που είναι πάντα “φιλόξενος” και “μεγαλόκαρδος”. Στο βωμό της ανύψωσης του ανώτερου εθνικού φρονήματος ξεχνιούνται οι ρατσιστικές ομάδες “αγανακτισμένων πολιτών”, οι καταστηματάρχες και όλα αυτά τα σαΐνια με το “εμπορικό δαιμόνιο” που προσπαθούν να βγάλουν κέρδος από την ανάγκη των εξαθλιωμένων μεταναστών. Ε, μην χάσουμε και το νόμπελ Ειρήνης!

Η παράνοια του ζητήματος….

Αντί ο κόσμος να στρέφεται ενάντια στα κράτη και τους καπιταλιστές που δημιουργούν τις συνθήκες για το ξεριζωμό αυτών των ανθρώπων προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα (είτε μέσω των πολέμων είτε μέσω της οικονομικής εκμετάλλευσης είτε μέσω της επιβολής απολυταρχικών καθεστώτων), ένα μεγάλο κομμάτι του στρέφεται ενάντια στους μετανάστες.

Πώς επιτυγχάνεται αυτή η παράνοια;

Οι κρατούντες καταφέρνουν με τη βοήθεια από τα πιο έμπιστα τσιράκια τους (τους δημοσιογράφους και τους φασίστες) να αξιοποιήσουν τη δοκιμασμένη τακτική ισχυροποίησής τους: τη δημιουργία του «εξωτερικού εχθρού». Η τακτική αυτή εφαρμόζεται χρόνια τώρα προκειμένου να αποπροσανατολίσει τους καταπιεσμένους και να κατευθύνει αλλού την οργή τους, σε περιόδους κατά τις οποίες βιώνεται έντονα η καταπίεση και μεγαλώνει ο κίνδυνος αυτοί να αντιδράσουν και να στραφούν ενάντια στους δυνάστες τους.

Έτσι και τώρα, εν μέσω κρίσης, έπρεπε να βρεθεί κάποιος αποδιοπομπαίος τράγος για να επωμιστεί την ευθύνη της κατάστασης. Και βρέθηκε για άλλη μια φορά στους μετανάστες, οι οποίοι από θύματα των συμφερόντων του κεφαλαίου, στοχοποιούνται και παρουσιάζονται στα ΜΜΕ ως οι υπαίτιοι για προβλήματα της κοινωνίας όπως η ανεργία και η εγκληματικότητα. Γεγονός που ξεκάθαρα δεν ισχύει, καθώς αμφότερα προκύπτουν από την οικονομική εξαθλίωση που επιβάλλεται από το εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, δηλαδή της συσσώρευσης του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια.

Παράλληλα, με τις παραπάνω κατηγορίες που προσάπτονται στους μετανάστες, διάφορα φασιστοειδή προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να εντείνουν το ρατσισμό απέναντί τους διαλαλώντας τις κλασικές μπούρδες τους περί «αλλοίωσης των εθνικών – θρησκευτικών χαρακτηριστικών και μόλυνσης της ελληνικής φυλής». Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και η προβαλλόμενη ταύτιση του μουσουλμάνου – μετανάστη με τον «τζιχαντιστή – τρομοκράτη», ταύτιση η οποία επίσης είναι πλήρως ανεδαφική αν αναλογιστεί κανείς ότι τα ποσοστά των μουσουλμάνων που τάσσονται με το ISIS είναι μηδαμινά και πως τεράστια μερίδα όσων μεταναστεύουν, το κάνουν για να γλιτώσουν από αυτό.

Η διαρκής και έντονη απόπειρα εκφοβισμού υπό την απειλή της «τρομοκρατίας» αποτελεί επίσης πάγια τακτική των κρατούντων προκειμένου να περάσουν νόμους και μέτρα τα οποία σε καμία περίπτωση δε θα γινόντουσαν αποδεκτά υπό άλλες συνθήκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ολοένα και αυξανόμενη παρεμβατικότητα, τόσο στα σύνορα όσο και στα αστικά κέντρα, του εθνικού αλλά και των ευρωπαϊκών στρατών, σε συνδυασμό με τη συνθήκη της διαρκούς παρακολούθησης και την επιβολή των νόμων έκτακτης ανάγκης.

Με την προπαγάνδα λοιπόν από τα καθεστωτικά μέσα και τους φασίστες, έχουμε δει φαινόμενα κοινωνικού ρατσισμού να λαμβάνουν χώρα, είτε αυτά εκφράζονται με το απλό «όχι στην αυλή μου», είτε με αποδοχή νόμων και δομών εξευτελιστικών προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (νόμοι περί δήμευσης περιουσιών – στρατόπεδα συγκέντρωσης), είτε με την απροκάλυπτη επίθεση -σωματική και λεκτική- σε μετανάστες (στην Αθήνα φασίστες προσπάθησαν να κάψουν ζωντανό ένα μετανάστη όσο κοιμόταν).

Ανοχή = συνενοχή

Απέναντι σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω εκφάνσεις ρατσιστικών-φασιστικών συμπεριφορών ισχύει όντως ότι η ανοχή ισούται με συνενοχή. Η άνοδος και η επέκταση του φασισμού -με ή χωρίς σβάστικα- μπορεί να σταματήσει μόνο με τη διαρκή επαγρύπνηση όλων μας. Το αν η ανθρωπότητα έμαθε από τα λάθη της και δεν πρόκειται να επιτρέψει την επανάληψη γεγονότων όπως αυτά της ναζιστικής γερμανίας, μένει να κριθεί και εξαρτάται από τον καθένα και τη καθεμία μας. Εξαρτάται από το αν θα μείνουμε αμέτοχοι όσο στο διπλανό τραπέζι του καφενείου βρίζουν μετανάστες, αν θα σταθούμε άπραγοι απέναντι στη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και στην επιβολή ρατσιστικών νόμων, αν θα ανεχτούμε να βλέπουμε ρατσιστικά συνθήματα και φασιστικά σύμβολα έξω από σχολεία και αν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια όσο ένας φασίστας επιτίθεται σε ένα μετανάστη.

Εμείς σε όλα αυτά τα ερωτήματα δώσαμε την απάντησή μας όταν επιλέξαμε στρατόπεδο στον μοναδικό πόλεμο που αναγνωρίζουμε: τον πόλεμο στον οποίο έχουμε απέναντί μας κράτη, κεφάλαιο, μπάτσους, φασίστες, αφεντικά, σεξιστές και κάθε είδους εξουσιαστή. Από αυτήν την επιλογή στρατοπέδων πηγάζει και η αλληλέγγυα στάση μας με τους μετανάστες.

Όχι από κάποια αγιοποιημένη εικόνα που έχουμε για αυτούς, αλλά απλούστατα επειδή τους αναγνωρίζουμε ως κομμάτι των καταπιεσμένων, οι οποίοι έχουν βιώσει στο πετσί τους το χειρότερο πρόσωπο του συστήματος. Για αυτό και όσον αφορά τη μετανάστευση δεν πιστεύουμε ότι το ζήτημα είναι πώς θα διαχειριστούμε το «πρόβλημα», αλλά πώς θα μπορέσουμε να σταματήσουμε τις αιτίες που την προκαλούν.

Ντόπιοι και ξένοι να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης υψώνοντας αναχώματα αντίστασης στα κράτη, στο κεφάλαιο, στην εκμετάλλευση και τους πολέμους που αυτοί παράγουν για να επεκτείνουν την κυριαρχία τους.