Κείμενο που μοιράζεται σε σχολεία της πόλης ενόψει του “Burn the school cages”

Παλεύουμε ενάντια στο εκπαιδευτικό σύστημα γιατί:

Ενάντια σε αυτούς που μας μιλάν για αυτό σαν κάτι το ιερό, το αντικρίζουμε και το αντιμετωπίζουμε όπως ακριβώς είναι: σαν ένα μηχανισμό διαιώνισης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, σαν ένα σύστημα για να αναπαράγονται οι κοινωνικές σχέσεις που δομούνται γύρω από τα πρότυπα του κράτους και του κεφαλαίου.

Οπότε διευκρινίζουμε πως για εμάς, το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής μηχανής και επομένως θα ήταν αδύνατο να λειτουργήσει σε μια απελευθερωτική βάση.

Στο επίπεδο της οικονομικής σφαίρας της προσωπικής και κοινωνικής ζωής, στόχος του δεν είναι άλλος από το να μας μεταδώσει όλα τα απαραίτητα εφόδια για να βγούμε “έξω” στον κόσμο του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης, με μόνο όνειρο τον πλουτισμό και τον φιλοτομαρισμό. Ο στόχος του είναι να μας εντάξει στην αγορά εργασίας για να δημιουργήσει κι άλλα γρανάζια παραγωγής που θα συντηρούν και θα αυξάνουν τα πλούτη ντόπιων και ξένων αφεντικών.

Στο επίπεδο της χειραγώγησης της πολιτικής σφαίρας της ζωής μας, η ύλη που διδάσκεται στα σχολεία περιορίζεται στις κυρίαρχες πηγές πληροφόρησης, ιστορίας, πολιτικής ανάλυσης. Είτε μιλά για πίστη στη θρησκεία, είτε μιλά για πίστη στο έθνος, είτε μιλά για πίστη στη δημοκρατία και στους θεσμούς, το εκπαιδευτικό σύστημα δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την αποδοχή των δημοκρατικών θεσμών.

Το σχολείο δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μας γιατί:

Λειτουργεί πάνω σε ένα τυποποιημένο μοντέλο λειτουργίας (πρωινό ξύπνημα, προσευχή, 45’ μαθήματα με ολιγόλεπτα διαλείμματα, συγκεκριμένο πρόγραμμα μαθημάτων κτλ) τοποθετημένο μέσα σε ένα ελεγχόμενο και αποστειρωμένο περιβάλλον (περιφραγμένο με κάγκελα σχολείο, κλειδωμένες πόρτες, καθαροί τοίχοι, μπάτσοι της γειτονιάς να περιπολούν τα σχολεία κτλ), ένα μοντέλο που κινείται γύρω από αξιολογήσεις, διαγωνίσματα, εξετάσεις προωθώντας ανταγωνιστικές λογικές, μετατρέποντας τη μάθηση σε στείρα παπαγαλία και αποστήθιση απομακρύνοντας την από την ελεύθερη έκφραση της ανθρώπινης δημιουργικότητας.

Πάνω σε ένα μοντέλο προσανατολισμένης μάθησης το οποίο με τη διδαχή συγκεκριμένων μαθημάτων αλλά και το περιεχόμενο τους αυτό καθ’ αυτό να εξυπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες, καθώς τα βιβλία και οι γλώσσες των καθηγητών αναπαράγουν την υποταγή στο κράτος (όπως συμβαίνει στην περίπτωση των θρησκευτικών και της ιστορίας που πλάι με τις σχολικές εορτές, τις παρελάσεις, την προσευχή και την έπαρση της σημαίας επιχειρείται και η τόνωση του θρησκευτικού αισθήματος και της εθνικής ομοψυχίας ).

Το σχολείο πέρα από φορέας που σε ετοιμάζει για την ένταξη στην παραγωγική αλυσίδα του καπιταλισμού, σου μαθαίνει πώς να συμπεριφέρεσαι και να κοινωνικοποιείσαι μέσα σε αυτό. Για αυτό και η συμπεριφορά εντός του σχολικού περιβάλλοντος πρέπει να διέπεται από ένα σύνολο νορμών και κανόνων που στοχεύουν στην ηθικοποίηση «αξιών» και στην πειθάρχηση σε αυτές: αξιών όπως η εκπλήρωση των μαθητικών σήμερα- εργασιακών αύριο υποχρεώσεων, η υπακοή σε αυτούς που κατέχουν εξουσία (καθηγητές, διευθυντές), η ανάθεση της ζωής σε εκπροσώπους (εκλογή 15μελούς) κλπ.

Το σχολείο δηλαδή φροντίζει ώστε να δημιουργήσει σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων που θα εξυπηρετούν αυτό το σύστημα. Σχέσεις εξουσίας, εκμετάλλευσης, εξάρτησης και λογικές ανταγωνισμού, ατομισμού και ρουφιανιάς, δηλαδή όλα αυτά πάνω στα οποία δομείται και η κοινωνία έξω από τα σχολείο.

Οργανώνουμε αναρχικές ομάδες και ακηδεμόνευτους αγώνες γιατί:

Οι αγώνες που ξεσπούν ως απάντηση σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αποξενώνει τον νέο και την νέα από όσα πραγματικά ενδιαφέρεται να μάθει και να βιώσει, από τον έρωτα, το παιχνίδι, την κοινωνικότητα, την περιέργεια μπορούν πιο εύκολα να αφομοιωθούν ή να κατασταλλούν αν δεν υπάρχει η -από τα πριν- οργάνωση των μαθητών και η δικτύωση των αγωνιστικών πυρήνων του κάθε σχολείου.

Οι απόπειρες συγκρότησης ομάδων μαθητών σε αντιιεραρχική και σε ανταγωνιστική -με το εκπαιδευτικό σύστημα- βάση είναι για εμάς το αναγκαίο βήμα που οι μαθητές και οι μαθήτριες, όπως και όλοι οι καταπιεσμένοι πρέπει να κάνουν για να αρχίζουν να νικάνε τους αγώνες που δίνουν.
Οι αυτόνομες και οι αναρχικές μαθητικές ομάδες, οι αυτόνομες και οι αναρχικές ομάδες γενικά, είναι μία ξεκάθαρη θέση μάχης με την καταπίεση και την εκμετάλλευση, ένας διαρκής πειραματισμός ελευθερίας, είναι το όχημα για να φτάσουμε στην επανάσταση και στην αναρχία, σε έναν κόσμο χωρίς τάξεις, πολέμους, διακρίσεις, καταστροφή του περιβάλλοντος, σε έναν κόσμο χωρίς σκλάβους και αφεντικά, σε ένα κόσμο χωρίς καθηγητές και μαθητές, όπου η γνώση θα μεταφέρεται ελεύθερα μέσα από το βίωμα, το παιχνίδι, την ανακάλυψη, την όξυνση της κριτικής σκέψης των παιδιών.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙ

Μπροσουράκι που συντάχτηκε από συντρόφους/ες εν όψει του φεστιβάλ “Burn the School Cages”