Οι εργατικοί αγώνες φωτίζουν το δρόμο όλων των εκμεταλλευόμενων

Κρέμασμα πανό στις ανατολικές γειτονιές της Θεσσαλονίκης για τους συνεχιζόμενους -εδώ και μήνες- εργατικούς αγώνες της περιόδου.

ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΕ ΛΑΡΚΟ, COSCO, ΚΑΒΑΛΑ OIL ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε τους όρους ζωής μας να γίνονται όλο και χειρότεροι. Από το ξέσπασμα της πανδημίας και την υπερφόρτωση του συστήματος υγείας, μετά από χρόνια εσκεμμένης υποβάθμισής του, με θύματα χιλιάδες ανθρώπους της τάξης μας που αδυνατούν να έχουν πρόσβαση σε ποιοτική περίθαλψη, μέχρι την επιλογή του ελληνικού κράτους να ξοδέψει για ακόμα μία φορά δισεκατομμύρια ευρώ για πολεμικούς εξοπλισμούς -αδιαφορώντας για τις ανάγκες και τις ζωές μας, όσο προσπαθεί να εδραιωθεί ως περιφερειακή δύναμη στην περιοχή και να ικανοποιήσει τις επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας… Από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ξέσπασε στην Ουκρανία, με τρομερές συνέπειες τόσο στις ζωές των ανθρώπων εκεί, όσο και στους εκμεταλλευόμενους σε όλη την Ευρώπη, ως τα δεκάδες εργατικά “ατυχήματα” και τις δολοφονίες εργατών, καθώς τα μέτρα εργασίας στοιχίζουν για τα αφεντικά παραπάνω απ’ότι μία χαμένη ζωή… Από την ανεξέλεγκτη άνοδο της ακρίβειας και την αδυναμία της κοινωνικής βάσης να ανταπεξέλθει οικονομικά στην κάλυψη στοιχειωδών αναγκών (ένα επεισόδιο της όξυνσης μίας ακόμα οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, που αναμένεται ακόμη χειρότερη ως συνέπεια των διακρατικών ανταγωνισμών), μέχρι την ασταμάτητη ενίσχυση της καταστολής ενόψει της διαφαινόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας και του φόβου πρόκλησης αντιδράσεων, η κατάσταση μοιάζει κάθε μέρα και χειρότερη… Κι όμως, σε αυτή τη συγκυρία, και κόντρα στις λογικές του “τέλους της ιστορίας” και της ηττοπάθειας που καλλιεργούνται εδώ και δεκαετίες από τα καπιταλιστικά κέντρα, είδαμε και βλέπουμε μαχητικούς εργατικούς-ταξικούς αγώνες να ξεπηδούν ο ένας μετά τον άλλο.

“Ο δικός μας Γάγγης βρίσκεται στην Ινδία
Και από όπου περνά υπάρχει καρπός, και από όπου περνά υπάρχει πείνα.
Όμως δεν θα μείνει πάντα έτσι.
Εμείς που καλλιεργήσαμε το ρύζι και ποτίσαμε την πεδιάδα
Γνωρίζουμε, πως κοντεύει η μέρα, που θα φάμε πια εμείς.”

Ένα χρόνο μετά τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, και μερικούς μήνες μετά τις νικηφόρες κινητοποιήσεις από τους εργαζόμενους στην e-food, οι δυναμικές αντιστάσεις ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας ολοένα και αυξάνονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΛΑΡΚΟ, όπου 45 χρόνια μετά την ιστορική και πολύμηνη νικηφόρα απεργία του 1977 -με αιτήματα όπως αυξήσεις μισθών, καλύτερες συνθήκες εργασίας και επαναπροσλήψεις των απολυμένων εργατών-, οι εργαζόμενοι αγωνίζονται εδώ και δύο χρόνια για να παραμείνει ανοιχτό το εργοστάσιο. Στη ΛΑΡΚΟ επεξεργάζονται μεταξύ άλλων δυσεύρετα κοιτάσματα με νικέλιο και κοβάλτιο, πολύ σημαντικά στο πλαίσιο της ηλεκτροκίνησης που προωθείται ως το μέλλον των μεταφορών παγκοσμίως, γεγονός που συνεπάγεται διαρκή αύξηση της ζήτησης, και άρα και της τιμής τους. Όπως καταλαβαίνουμε, η περίπτωση της ΛΑΡΚΟ δεν αποτελεί την εξαίρεση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εδώ και χρόνια παραχωρούν δεκάδες επιχειρήσεις (μαζί με την εκμετάλλευση φυσικών πόρων και αγαθών) σε “επενδυτές”, αφού πρώτα τις υποβαθμίσουν συστηματικά. Η ιδιωτικοποίησή της εντάσσεται στις περίφημες μνημονιακές δεσμεύσεις για το υποτιθέμενο “ξεπέρασμα της κρίσης”, που εντωμεταξύ ολοένα και βαθαίνει. Έτσι, μετά τις μειώσεις μισθών και τις περικοπές δώρων και επιδομάτων, που προκάλεσαν τις απεργίες των εργαζομένων στη διάρκεια του 1^ου lockdown, το κράτος προσπαθεί τώρα να επιβάλλει το άμεσο κλείσιμο του εργοστασίου, με συνέπεια την ομαδική απόλυση 1.000+ εργαζομένων (δίχως να υπολογίζονται οι χιλιάδες έμμεσα εμπλεκόμενοι που θα χάσουν κι αυτοί τις δουλειές τους), και το ξεσπίτωμα 300 περίπου οικογενειών που κατοικούν στους εργατικούς οικισμούς της Λαρύμνας και του Αϊ Γιάννη Φθιώτιδας. Στόχος φυσικά να παραδώσει την επιχείρηση δίχως “βαρίδια” στους ενδιαφερόμενους, μέσω των δύο διαγωνισμών που διενεργούνται από το ΤΑΙΠΕΔ και τον «ειδικό διαχειριστή», που θα μπορούν να απασχολούν όσους εργαζόμενους χρειάζονται με τρίμηνες συμβάσεις και μηνιαίες ανανεώσεις. Σε αυτή του την προσπάθεια, το κράτος βρίσκει σθεναρή αντίσταση τόσο από τους εργαζόμενους, όσο και από ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης από την τοπική κοινωνία, τα γύρω χωριά, αλλά και από άλλους αγώνες και αντιστάσεις ανά την επικράτεια. Έτσι στη ΛΑΡΚΟ, όπου πάνω από 80 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους όλα αυτά τα χρόνια, τα παιδιά και τα εγγόνια των απεργών του ’77 οργανώνουν κινητοποιήσεις, γενικές συνελεύσεις, κλιμακώνουν τον αγώνα τους προχωρώντας μάλιστα και σε κατάληψη των γραφείων της διεύθυνσης του εργοστασίου στη Λάρυμνα, και κρατάνε ζωντανή τη μαχητικότητα του παρελθόντος, αρνούμενοι να καταλήξουν στην πείνα και την ανέχεια για τις ανάγκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και τα συμφέροντα μιας χούφτας αστών.

Η μαχητική ταξική μνήμη του παρελθόντος αναβιώνει και στην Καβάλα, άλλοτε επίκεντρο δυναμικών αγώνων των καπνεργατών. Εκεί, στις 22 του Φλεβάρη εκδικάστηκε η υπόθεση αναφορικά με τις ομαδικές απολύσεις 133 εργαζομένων του σωματείου Φωσφορικών Λιπασμάτων Καβάλας (ΒΦΛ), ενώ εδώ και μήνες τρέχουν αγώνες από τους εργαζόμενους στα πετρέλαια, που ζητάνε μέτρα ασφαλείας και νέες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η Energean που διαχειρίζεται τις εγκαταστάσεις, μπορεί να ξοδεύει υπέρογκα ποσά για την έρευνα και την αγορά κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά όσον αφορά τους εργαζομένους προτίμησε να αλλάξει -προς το χειρότερο- τις συμβάσεις εργασίας, ενώ έχει φτάσει σταδιακά στις 186 απολύσεις (μεταξύ των οποίων όλα τα μέλη του ΔΣ του Σωματείου), που συνοδεύονται από μηνύσεις με στόχο τον παραδειγματισμό όλων των εργατών, και απειλές που στοχεύουν στον εκφοβισμό τους. Φυσικά το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά πάτησε στο έδαφος που στρώθηκε με τις επιθέσεις στα εργατικά κεκτημένα και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας σε όλη την περασμένη δεκαετία, με αποκορύφωμα το πρόσφατο αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, με την απελευθέρωση των απολύσεων και την παρανομοποίηση των εργατικών σωματείων. Η κατάσταση είχε κλιμακωθεί με την εισβολή εκατοντάδων μπάτσων στις χερσαίες εγκαταστάσεις της εταιρείας στις 21 Δεκέμβρη, τη ρίψη κρότου λάμψης -με κίνδυνο τρομακτικού ατυχήματος-, τις προσαγωγές 174 εργαζομένων και τη σύλληψη 17 εξ αυτών, με βαριές κατηγορίες να αναμένονται για όλους. Η απάντηση δόθηκε τότε με μαζικές συγκεντρώσεις ταξικής αλληλεγγύης με τη στήριξη τεράστιου κομματιού της τοπικής κοινωνίας, που χτυπήθηκαν εκ νέου από την αστυνομία, και με την επίσχεση εργασίας σύσσωμων των εργαζομένων από την 1^η Γενάρη και μέχρι να διασφαλιστεί η ασφαλής λειτουργία των εγκαταστάσεων, ενώ τις τελευταίες μέρες -και μετά τις τελευταίες 31 απολύσεις- το σωματείο των εργαζομένων έχει καθημερινή παρουσία και στην Πλατεία Καπνεργάτη.

Τεράστια ήταν και η αλληλεγγύη των ανθρώπων της τάξης μας στις δυναμικές κινητοποιήσεις και απεργίες των ναυτεργατών στον Πειραιά μετά την εργατική δολοφονία του Δημήτρη Δαγκλή. Ο Δημήτρης Δαγκλής τεμαχίστηκε από γερανογέφυρα ενώ δούλευε κόντρα βάρδιες, εξαιτίας της επιλογής της Cosco να λειτουργεί με υποστελεχωμένες βάρδιες και ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας για να εξοικονομήσει χρήματα. Λίγους μόλις μήνες μετά τη μερική ικανοποίηση των αιτημάτων τους, οι ναυτεργάτες προχώρησαν σε νέα απεργία στις 7 Φλεβάρη, διεκδικώντας την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας, βελτίωση των μισθών και των συνθηκών εργασίας για τους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων, ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, και επαναπροσλήψεις όσων δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις τους. Ενάντια στην καταστολή και την τρομοκρατία που εξαπέλυσαν κράτος και εργοδοσία, με εκατοντάδες μπάτσους, λιμενικούς, ΟΥΚ και μπράβους να περικυκλώνουν από τα χαράματα το λιμάνι, στάθηκαν όχι μόνο οι λιμενεργάτες, αλλά και εκατοντάδες εργαζόμενες και άνεργοι από την Αττική, εργατικά σωματεία και πολιτικές συλλογικότητες, ενώ το σωματείο της ΕΝΕΔΕΠ καλεί σε νέα απεργία στις 6 Απριλίου, διεκδικώντας παράλληλα και την μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου και πλήρης απασχόλησης. Να σημειώσουμε ότι τον προηγούμενο μήνα τα σωματεία των εργαζομένων σε Καβάλα Oil, Λιπάσματα Καβάλας, Cosco και Λάρκο, είχαν καλέσει μαζί σε πανελλήνιο συλλαλητήριο στην Αθήνα.

“Μεγάλους ποταμούς έχει η γη αυτή
Για να βγάλει πολλούς ωραίους καρπούς
Όμως εμείς το προλεταριάτο είμαστε το πιο καρποφόρο ποτάμι
Αυτό, φίλε μου είναι το δυνατότερο ποτάμι
Και τίποτα δεν το σταματά
Απλώνεται σε όλη τη γη. Ακράτητο.”

Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Το τραγούδι των ποταμών»

Η περιβόητη “ανάπτυξη” σαρώνει τις ζωές μας στο πέρασμά της, και ισοπεδώνει το φυσικό περιβάλλον. Η εργασιακή “κανονικότητα” σημαίνει για μας τους εκμεταλλευόμενους ανεργία, φτώχεια, εργασιακή επισφάλεια, δεκάδες προλετάριους να τραυματίζονται ή να χάνουν τη ζωή τους δουλεύοντας κάτω από υπερεντατικές συνθήκες, συχνά με ελλιπή μέτρα προστασίας,. Σημαίνει την πλήρη απελευθέρωση των ωραρίων και της κυριακάτικης εργασίας μέσα από τα νομοσχέδια που ψηφίζονται, και την επίθεση που δέχονται τα σωματεία και η συνδικαλιστική δράση. Σε αυτή τη συνθήκη είναι πολύ σημαντικό για όλες εμάς που ενώ παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, ζοριζόμαστε να βγάλουμε το μήνα ή ζούμε με ένα μόνιμο άγχος για το αύριο, να στηρίξουμε αγώνες όπως τους παραπάνω. Αγώνες που μας δείχνουν πως όταν είμαστε οργανωμένοι και ενωμένες απέναντι στα αφεντικά και το κράτος, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μας σταματήσει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όσες ανάσες πήρε η εργατική τάξη από την αρχή της ύπαρξης της (οκτάωρο, απαγόρευση της παιδικής εργασίας, συλλογικές συμβάσεις και τόσα άλλα που μας φαίνονταν δεδομένα) δεν ήταν παραχωρήσεις, αλλά αποτελέσματα συλλογικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Είναι σημαντικό λοιπόν να πάρουμε δύναμη και παράδειγμα από τους αγώνες του χθες και του σήμερα, από τους εργατικούς αγώνες στην Ελλάδα και τις δυναμικές, μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην ακρίβεια που πραγματοποιούνται καθημερινά τις τελευταίες δύο εβδομάδες στην Αλβανία, για να οργανωθούμε και να χτίσουμε τις δικές μας αντιστάσεις -στους χώρους εργασίας, τις γειτονιές και τις σχολές μας- και να πετύχουμε τις ταξικές νίκες που τόσο έχουμε ανάγκη για την καθημερινή μας επιβίωση. Για να μην χυθεί άλλο αίμα εργατ(ρι)ών για τα κέρδη μιας χούφτας παρασίτων, και για να ξαναπιστέψουμε πως όλοι μαζί μπορούμε να δομήσουμε μια νέα κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και λεηλασία της φύσης. Είναι απαραίτητο να συνδέσουμε όλους αυτούς τους επιμέρους αγώνες σε μια κοινή απελευθερωτική προοπτική που θα στοχεύει στην καταστροφή κράτους και κεφαλαίου, της ρίζας δηλαδή του προβλήματος. Είναι ανάγκη να τολμήσουμε να νικήσουμε, για να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες σε έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης και κοινοκτημοσύνης. Έναν κόσμο χωρίς έθνη και τάξεις, ανισότητα και διακρίσεις, καταπίεση και μισθωτή σκλαβιά, σύνορα και στρατούς, πολέμους και φτώχεια. Έναν κόσμο που όλα θα είναι για όλους.

Να αγκαλιάσουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες,
να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε, να νικήσουμε.

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΛΑΡΚΟ, COSCO ΚΑΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΚΑΒΑΛΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ

“Εγώ λοιπόν θα συνεχίσω, όσο κι αν σας ενοχλεί, να αγωνίζομαι για τη μνήμη του παππού μου και για την εργασία του πατέρα μου με υψωμένη ΓΡΟΘΙΑ, κατανοώντας πλήρως το συμβολισμό αυτής της χειρονομίας.
ΓΡΟΘΙΑ ψηλά λοιπόν, που δηλώνει την αγωνιστική ενότητα όλου του λαού που αγωνίζεται μαζί μας.
Εγώ κύριοι δημοσιογράφοι τόσα καταλαβαίνω”.

Κωνσταντίνος Βόλης, μαθητής της Γ’ Γυμνασίου Λάρυμνας