Ανάρτηση πανό εν όψει της απόφασης του Εφετείου του συντρόφου Μ. Σεϊσίδη
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
Η καταστολή είναι ένα δομικό κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής λειτουργίας. Πόσο μάλλον σε στιγμές που λαμβάνει χώρα ραγδαία όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, όπως είναι η περίοδος που διανύουμε εδώ και πάνω από μια δεκαετία, με τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι, και ολοένα και περισσότερος κόσμος να οδηγείται στα όρια της επιβίωσης -τόσο με την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης και των όρων ζωής μας, όσο και με την διεξαγωγή πολέμων σε πολλά σημεία του κόσμου. Τα τελευταία δύο χρόνια, η εγκληματική διαχείριση του κορωνοϊού από τους κυρίαρχους οδήγησε και οδηγεί στο θάνατο, ή ένα βήμα πιο κοντά προς αυτόν, χιλιάδες ανθρώπους της τάξης μας που βρίσκονται στοιβαγμένοι στα εργοστάσια και στους υπόλοιπους χώρους εργασίας, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών, στις φυλακές και τα ψυχιατρεία. Παράλληλα, η συνεχής άνοδος των τιμών σε βασικά προϊόντα σημαίνει την πείνα και την εξαθλίωση για όλο και περισσότερους προλετάριους, σε μια συνθήκη που -μετά από τόσα χρόνια μνημονίων και «πολιτικών λιτότητας»- το δημόσιο χρέος είναι υπερδιπλάσιο απ’όσο ήταν στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, και μετά και το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, το μέλλον για τους εκμεταλλευόμενους προβλέπεται ακόμα πιο ζοφερό.
Την ίδια στιγμή, σε μια οργουελική πραγματικότητα απαγορεύσεων κυκλοφορίας και διαδηλώσεων, είδαμε το ελληνικό κράτος να περνάει το ένα μετά το άλλο νομοσχέδια που ανοίγαν ακόμα παραπάνω τον δρόμο για την επέλαση του κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας και στη φύση, και που περιόριζαν ακόμα παραπάνω τις όποιες “ελευθερίες”, αλλά κυρίως την δυνατότητα των από κάτω να αγωνίζονται. Συνέχισε έτσι το έργο που επιτέλεσε κατά τη διάρκεια της «σοσιαλδημοκρατικής» διαχείρισής του, με τη γενικευμένη κοινωνική απαισιοδοξία και τη ματαιότητα που καλλιεργήθηκε, ελλείψει της οργάνωσης της τάξης μας στην κατεύθυνση της συνολικής ανατροπής κράτους και κεφαλαίου. Κι ενώ λοιπόν χρήματα για την υγεία, για την παιδεία, για τις δημόσιες μετακινήσεις και τις υπόλοιπες καθημερινές μας ανάγκες δεν υπήρχαν, βρέθηκαν για ακόμα μία φορά δισεκατομμύρια για την πολεμική προετοιμασία και τις μπίζνες με τις αγορές πολεμικών εξοπλισμών από τους “συμμάχους” μας, αλλά και για τις συνεχείς προσλήψεις μπάτσων και στρατιωτικών ώστε να καταστέλλουν αγώνες όπως αυτοί που δίνονται στους χώρους εργασίας, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, ή ακόμα και την υποψία αντιδράσεων ή αλληλεγγύης στις γειτονιές μας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, συνεχίζεται μία ακόμα δίκη αγωνιζόμενων.
Την Πέμπτη 10 Μάρτη αναμένεται η απόφαση του εφετείου Αθηνών για τη φερόμενη συμμετοχή του αναρχικού Μάριου Σεϊσίδη σε ληστεία το 2006.
«Όποια απόφαση πάρει το δικαστήριο εγώ προσωπικά ως αναρχικός θα συνεχίσω να αντιστέκομαι και να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις στο πλευρό των καταπιεσμένων και των αδύναμων, εξάλλου κομμάτι αυτών αποτελώ κι εγώ ο ίδιος.» Μ.Σεϊσίδης
Στις 16 Ιανουαρίου 2006 πραγματοποιείται ένοπλη ληστεία σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην Σόλωνος στην Αθήνα όπου και συλλαμβάνεται με βαρείς τραυματισμούς ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης. Ο σύντροφος παραδέχεται τη συμμετοχή του στη ληστεία και καταδικάζεται στο εφετείο με ποινή κάθειρξης 12,5 ετών. Για αυτή την ληστεία αλλά και για ακόμα έξι, πάλι στο κέντρο της Αθήνας, που έγιναν το διάστημα μεταξύ 2002-2006, μεταξύ άλλων, θα κατηγορηθούν οι σύντροφοι Μάριος Σεϊσίδης, Σίμος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης. Βγαίνουν εντάλματα σύλληψης για τους τρεις συντρόφους όπου και θα επιλέξουν τον δρόμο της φυγοδικίας αρνούμενοι να παραδώσουν αμαχητί την ελευθερία τους. Το 2009 οι διωκτικοί μηχανισμοί επικηρύσσουν τους τρεις συντρόφους με το ποσό των 600.000 ευρώ χωρίς όμως το παραμικρό αποτέλεσμα. Μετέπειτα, τον Μάιο του 2010 συλλαμβάνεται ο Σίμος Σεϊσίδης. Κατά την διάρκεια της καταδίωξης μπάτσος τον πυροβολεί στο πόδι με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του. Στη δίκη σχετικά με την ληστεία της τράπεζας στη Σόλωνος ο σύντροφος τελικά αθωώνεται και καταρρίπτονται τα σενάρια των μπάτσων που αναπαρήγαγαν οι ρουφιάνοι των ΜΜΕ.
Σε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής 5 χρόνια αργότερα, το Μάη του 2015 συλλαμβάνονται οι Γρηγόρης Τσιρώνης (όπου επίσης αθωώθηκε για αυτή την υπόθεση) και Σπύρος Χριστοδούλου, ενώ μαζί τους βρίσκεται και ο σύντροφος Σπύρος Δραβίλας όπου μόλις αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, προκειμένου να μην χάσει την ελευθερία του αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο Μάριος Σεισίδης και ο Κώστας Σακκάς συλλαμβάνονται στη Σπάρτη τον Αύγουστο του 2016 με τον πρώτο να μετρά 11 χρόνια φυγοδικίας. Οδηγούνται στην αστυνομική διεύθυνση Λακωνίας όπου ξυλοκοπούνται από την αντιτρομοκρατική προκειμένου να τους πάρει δείγμα DNA ενώ παράλληλα τους αρνείται την παρουσία δικηγόρου.
Τον Απρίλιο του 2017 πραγματοποιήθηκε το πρωτόδικο δικαστήριο σχετικά με την εμπλοκή του Μάριου Σεισίδη στην υπόθεση με τίτλο «ληστές με τα μαύρα», όπως φαντασμαγορικά αναπαράχθηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Σε μια υπόθεση-σκευωρία, με ένα εντελώς αβάσιμο κατηγορητήριο που βασίστηκε μόνο σε ένα δείγμα DNA που βρέθηκε 500 μέτρα μακριά από την τράπεζα και χωρίς να τον αναγνωρίζει κανένας μάρτυρας κατηγορίας, ο σύντροφος καταδικάζεται. Του επιβάλλεται η εξοντωτική ποινή των 36 χρόνων κατά συγχώνευση όχι μόνο για την ληστεία της τράπεζας στην Σόλωνος αλλά και για 3 απόπειρες ανθρωποκτονίας κατά συναυτουργία (υπάλληλος security τράπεζας και οι 2 ειδικοί φρουροί) και σύσταση συμμορίας. Και αυτό, ενώ αυτοί που πυροβολούσαν αποδεδειγμένα κατ’ εξακολούθηση και τυφλά, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, τραυματίζοντας ένα λαχειοπώλη και παραλίγο δολοφονώντας τον αναρχικό Γ. Δημητράκη καθώς του ρίξαν 3 σφαίρες στο ψαχνό, ήταν οι μπάτσοι. Είναι ξεκάθαρο ότι οι αγώνες του συντρόφου στο πλευρό των καταπιεσμένων, η ιδιότητά του ως αναρχικού, είναι αυτό που λειτούργησε για την αστική δικαιοσύνη ως το πιο επιβαρυντικό στοιχείο για την καταδίκη του.
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΞΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ
Η καταστολή στοχεύει όλους όσους αγωνίζονται και αμφισβητούν την εξουσία, είτε αυτό συμβαίνει μέσα, είτε έξω από τις φυλακές. Είτε συμβαίνει με μαζικές κινητοποιήσεις και δημόσιες παρεμβάσεις, είτε μέσω επιθέσεων σε κρατικούς και καπιταλιστικούς φορείς. Τα υπεράριθμα δικαστήρια, με έωλα κατηγορητήρια, ψευδομαρτυρίες κι αμφιλεγόμενη χρήση δειγμάτων DNA από την αντιτρομοκρατική, οι εξαντλητικές ποινές, οι τρομονόμοι, η άρνηση χορήγησης αδειών σε αιχμάλωτους επαναστάτες, οι διώξεις συγγενικών και φιλικών τους ανθρώπων είναι ένας τρόπος που το κράτος εξαντλεί την εκδικητική του μανία πάνω στους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας που δεν σκύβουν το κεφάλι, έτσι ώστε να δείξει τι έρχεται σε κάθε ένα που δεν συμμορφώνεται με τις κρατικές επιταγές, ώστε να καλλιεργήσει ένα γενικευμένο φόβο σε όλες όσες σκέφτονται να αντισταθούν.
Στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που μαίνεται εμείς τασσόμαστε με τους ανθρώπους της τάξης μας που αγωνίζονται. Για’ μάς οι έγκλειστοι αγωνιστές και αγωνίστριες, οι αιχμάλωτοι επαναστάτες και επαναστάτριες, είναι σάρκα από τη σάρκα των κοινοτήτων αγώνα που δομούνται ενάντια στο καπιταλιστικό και εξουσιαστικό σύστημα. Θέλουμε και πρέπει να τους πάρουμε πίσω για να πορευτούμε μαζί στους δρόμους, πλάι στους υπόλοιπους ανθρώπους της επαναστατημένης εργατικής τάξης, και όλοι μαζί ενωμένοι να ανατρέψουμε κράτος και κεφάλαιο. Να καταστρέψουμε ολοκληρωτικά και συνολικά το σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση και την καταπίεση, τους πολέμους και την καπιταλιστική “ειρήνη”, και να τολμήσουμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο χωρίς πλούσιους και φτωχούς, αφεντικά και εργάτες, χωρίς σύνορα και φυλακές, διακρίσεις και ανισότητες.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά // anatolika.espivblogs.net