ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 2/1 | 18.00 | ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ
Το τελευταίο διάστημα το ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης έχει πρωταγωνιστήσει σε μία σειρά φασιστικών επιθέσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είναι πρώτη φορά που το συγκεκριμένο σχολείο συμμετέχει σε δράσεις, οι οποίες έχουν εθνικιστικό πρόσημο, αφού ήταν επίσης ένα από τα σχολεία που είχε συμμετάσχει στις καταλήψεις για το Μακεδονικό. Όσον αφορά τις πιο πρόσφατες επιθέσεις, συνοπτικά το χρονικό έχει ως εξής: αρχικά μέλη φοιτητικών συλλόγων που είχαν πάει να μοιράσουν κείμενα σχετικά με το νέο αντιεκπαιδευτικό νόμο, εντοπίστηκαν από μία ομάδα φασιστών και χτυπήθηκαν. Έπειτα καλέστηκε έξω από το σχολείο αντιφασιστική συγκέντρωση ως απάντηση στο προηγούμενο συμβάν κατά την διάρκεια της οποίας ομάδα φασιστών, η οποία αποτελούνταν και από μαθητές του σχολείου και από εξωσχολικούς, βγήκε από το σχολείο και επιτέθηκε στην συγκέντρωση. Την επόμενη ημέρα ξαναοργανώθηκε μαζικότερη αντιφασιστική συγκέντρωση, στην οποία επιτέθηκαν πάλι φασίστες με πιο ακραία μέσα (ρίψη μολότοφ στο πλήθος κλπ). Την ίδια μέρα αυτή η ομάδα φασιστών χτύπησε μαθητές και μαθήτριες που διαφωνούσαν με αυτούς και τους είχαν καταγγείλει δημόσια με αποτέλεσμα κάποιοι εξ αυτών να τραυματιστούν σοβαρά. Το Σάββατο 02/10 οργανωμένες φασιστικές γκρούπες καλούν συγκέντρωση προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσουν το κλίμα των τελευταίων ημερών.
Το αυγό του φιδιού πρέπει να σπάσει
Για πολλούς η καταδίκη της χρυσής αυγής σήμαινε και το τέλος του φασισμού. Είναι όμως αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο φασισμός δεν νικιέται στα δικαστήρια. Δε θα μπορούσε άλλωστε καθώς είναι το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο που τροφοδοτούν τον φασισμό και τον χρησιμοποιούν όποτε τον χρειάζονται, όποτε δηλαδή θεωρούν ότι απειλούνται τα συμφέροντά τους. Όποτε οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένες προσπαθούν να σηκώσουν αναχώματα στα σχέδια των κυριάρχων και ο κρατικός μηχανισμός (μπάτσοι, δικαστικό σύστημα) δεν επαρκεί για να τους καταστείλει, επιστρατεύονται οι φασίστες για να σπείρουν το μίσος και να προκαλέσουν διχόνοια στο εσωτερικό της εργατικής τάξης.
Στην προκειμένη περίπτωση αυτό είναι εμφανές καθώς η επίθεση που πραγματοποιήθηκε στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης στόχευε φοιτητές που μοίραζαν κείμενα σχετικά με το νέο εκπαιδευτικό νόμο ο οποίος: 1) θεσμοθέτησε την ελάχιστη βάση εισαγωγής που άφησε εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης 40.000 φοιτητές 2) θεσμοθέτησε την διαγραφή φοιτητών οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τα ν+2 χρόνια σπουδών θέλοντας από την μία να εντατικοποιήσει την φοίτηση και από την άλλη να δημιουργήσει πανεπιστήμια με υψηλό ποσοστό πτυχιούχων αφού στα σχέδια του κράτους βρίσκονται οι αξιολογήσεις των τμημάτων βάσει των οποίων θα χρηματοδοτούνται με ότι αυτό συνεπάγεται, 3) θεσμοθέτησε τα πειθαρχικά συμβούλια από τα οποία θα περνάνε φοιτητές και φοιτήτριες που δεν συμμορφώνονται με το νομικό πλαίσιο, το οποίο γίνεται τελείως αυθαίρετο δίνοντας την δυνατότητα να στοχοποιείται οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση εντός των πανεπιστημίων και γενικότερα οποιαδήποτε δράση ξεφεύγει από το στείρο ακαδημαϊκό πλαίσιο και 4) σε μία προσπάθεια να επιβάλλει όλα αυτά και να δημιουργήσει ένα παραπάνω κλίμα φόβου και ελέγχου θεσμοθετεί και την πανεπιστημιακή αστυνομία. Με λίγα λόγια οι φασίστες επέλεξαν να ταχθούν υπέρ ενός νομοσχεδίου το οποίο απροκάλυπτα θέτει ταξικούς φραγμούς στην παιδεία, εντατικοποιεί τις συνθήκες φοίτησης και ποινικοποιεί όσους αγωνίζονται.
Κάτι αντίστοιχο άλλωστε κάνουν και με την υγειονομική κρίση την οποία χρησιμοποιούν σαν ευκαιρία για να ξαναβγούν από τις τρύπες τους, συμμετέχοντας στις συγκεντρώσεις των αντιεμβολιαστών-αρνητών του ιού. Πουλώντας μπόλικο ανορθολογισμό και θεωρίες συνομωσίας αποπροσανατολίζουν από το πραγματικό πρόβλημα: το ότι το κράτος εδώ και δύο χρόνια αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας και να λάβει ουσιαστικά μέτρα που θα προστατεύουν τον κόσμο, επιβάλλει μόνο μέτρα περιστολής των ελευθεριών και δίνει «δωράκια» σε όσους το στηρίζουν (ΜΜΕ, μπάτσους, μεγαλοεπιχειρηματίες)
Την ίδια τακτική εφαρμόζουν και σε μια πληθώρα άλλων ζητημάτων. Η προώθηση του μίσους μεταξύ των λαών δίνει άλλοθι στα κράτη να ξοδεύουν υπέρογκα ποσά σε πολεμικούς εξοπλισμούς την ίδια στιγμή που το κόστος ζωής συνεχώς ανεβαίνει (ΔΕΗ, καύσιμα, προϊόντα πρώτης ανάγκης) και οι εργασιακές συνθήκες γίνονται όλο και χειρότερες. Η προώθηση του μίσους για τους μετανάστες οδηγεί στην περαιτέρω περιθωριοποίηση τους και στην όξυνση της εκμετάλλευσής τους, κάτι που δημιουργεί ακόμα δυσμενέστερους όρους για το σύνολο του κόσμου της εργασίας. Η προώθηση του μίσους απέναντι σε κάθε άνθρωπο που ξεφεύγει από την κοινωνική νόρμα (ως προς χρώμα, φύλο, φυλή, σεξουαλικότητα, θρησκεία) ορθώνει επίπλαστους διαχωρισμούς μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων προκειμένου να μην μπορούν να αγωνιστούν μαζί. Είναι εμφανές λοιπόν ότι οι επιθέσεις και οι στοχεύσεις των φασιστών προασπίζουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κεφαλαίου μέσω της διαίρεσης των καταπιεσμένων.
Η κοινωνική βάση όμως δε τρώει το παραμύθι των ξυρισμένων καλόπαιδων που ηδονίζονται με ναζιστικούς χαιρετισμούς. Οι από τα κάτω αυτού του κόσμου ξέρουν ότι μόνο ενωμένες μπορούμε να αγωνιστούμε και να νικήσουμε. Και αυτό το απέδειξε πρόσφατα ο νικηφόρος αγώνας των εργαζομένων της e-food όπου το σύνολο των εργαζομένων ξεπέρασε τις διαφορές του και στάθηκε ενωμένο απέναντι στα αφεντικά του, ενώ στηρίχτηκε από διανομείς της κατά τα αλλά «εχθρού» Τουρκίας. Αποτελεί λοιπόν χρέος όλης της τάξης μας να πολεμάει τον φασισμό καθημερινά όπου και με όποια μορφή αυτός εμφανίζεται, διότι αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο στην χειραφέτηση της. Μέσα από την συμμετοχή στα σωματεία, τα φοιτητικά σχήματα, τους συλλόγους, τις πολιτικές ομάδες και οργανώσεις, να οργανώσουμε την αντίσταση μας και να αγωνιστούμε για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.
ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ