Όλες/οι στην αντιφασιστική πορεία Σάββατο 18/09 18.00 Καμάρα

Διασυλλογική αφίσα και κείμενο κάλεσμα της συλλογικότητας στην αντιφοασιστική πορεία 8 χρόνια μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, Σάββατο 18/09 18.00 Καμάρα

 

Κερατσίνι 2013

Ήταν 18 Σεπτεμβρίου 2013, το ρολόι έδειχνε λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, όταν ο Παύλος Φύσσας έπεσε νεκρός από το μαχαίρι του φασίστα Ρουπακιά σε ένα καφέ στο Κερατσίνι. Την επίθεση παρακολουθούν αδρανείς μπάτσοι της ΔΙΑΣ, ενώ τα καθεστωτικά ειδησεογραφικά προσπαθούν να συγκαλύψουν και να αποπολιτικοποιήσουν το περιστατικό, αποδίδοντάς το σε οπαδικές διαφορές. Μία πάγια τακτική μπάτσων και ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία, που για άλλη μια φορά θα έβγαζε λάδι τη δράση των φασιστών, όπως άλλωστε έχει κάνει δεκάδες φορές στο παρελθόν…

Η κατακραυγή, η καταδίκη και η ξεφτίλα

Η δολοφονία του Π. Φύσσα και οι σφοδρές αντιδράσεις που ακολούθησαν από το ευρύτερο αντιφασιστικό κίνημα, καθώς και η συνολικότερη κοινωνική κατακραυγή δεν άφησαν περιθώριο στην αστική δικαιοσύνη να συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια στις δολοφονικές επιθέσεις που εξαπέλυαν επί δεκαετίες οι ναζί της χρυσής αυγής απέναντι σε μετανάστριες, εργάτες, μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αντιφασίστριες, αγωνιστές, κ.α. Έπειτα λοιπόν από αμέτρητες αρνήσεις συμμετοχής, λιποθυμίες, δεν ξέρω-δε θυμάμαι, αλληλοκαρφώματα, δάκρυα, ρουφιανιές και άλλες λιγόψυχες επιλογές που ανέκαθεν χαρακτήριζαν το σύνολο του εθνικιστικού-φασιστικού συρφετού, η περίφημη δίκη της χρυσής αυγής ολοκληρώθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 2020 με την φυλάκιση των ηγετικών στελεχών της, και με περίπου 20.000 αντιφασίστες και αντιφασίστριες να διαδηλώνουν έξω από το εφετείο.

Η μάχη, όμως, ενάντια στο φασισμό δεν κρίνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εξάλλου καμία απόφαση δε θα φέρει πίσω τον Παύλο, τον Πετρίτ, τον Λουκμάν, τον Ζακ ή οποιοδήποτε άλλο νεκρό της τάξης μας που χάσαμε από χέρι φασίστα ή μπάτσου. Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε ότι η χρυσή αυγή, η κάθε χρυσή αυγή, προωθείται για όσο χρησιμεύει στο κεφάλαιο όταν αυτό φοβάται ότι μπορεί να χάσει την εξουσία του ή μεγάλο μέρος της κερδοφορίας του, όταν φοβάται ότι οι καταπιεσμένοι μπορεί να αμφισβητήσουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μαζεύεται όταν η αστική δημοκρατία επανανομιμοποιείται και κάνει την ίδια δουλειά πιο αποδοτικά. Σήμερα, ο κύκλος έχει αρχίσει ξανά και βρισκόμαστε στη φάση που εθνικιστές και ρατσιστές θα επιστρατευτούν και πάλι χέρι-χέρι με μπάτσους και καραβανάδες για την καταπολέμηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που θα γεννηθούν από το ξέσπασμα της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης.

Το αυγό του φιδιού παραμένει επικίνδυνο και πρέπει να σπάσει

Ενώ έχει επικρατήσει κοινωνικά η αντίληψη ότι το τέλος της χρυσής αυγής αυτομάτως σήμανε το τέλος της φασιστικής απειλής στον ελλαδικό χώρο, τα γεγονότα που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια κάθε άλλο παρά την επιβεβαιώνουν. Οι συντηρητικές δυνάμεις παραμένουν ισχυρές αν κρίνει κανείς με βάση τα αφηγήματα που ακούσαμε κατά καιρούς σε ζητήματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη, όπως οι εκτρώσεις, το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια, τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, το Μακεδονικό ζήτημα και τα συλλαλητήρια, τα ελληνοτουρκικά, το μεταναστευτικό και φυσικά πιο πρόσφατα το ζήτημα των εμβολιασμών αλλά και γενικότερα την αντίληψη γύρω από την κατάσταση που επικρατεί με τον Covid19.

Οι φασίστες έχουν βρει και πάλι τον τρόπο να υπάρχουν στον δημόσιο χώρο και να εκφράζουν τις ρατσιστικές και σκοταδιστικές τους θέσεις δίπλα δίπλα με ψεκασμένους, χριστιανοταλιμπάν, αρνητές του ιού, χούλιγκαν σε ένα μείγμα δηλαδή πάρα πολύ γνώριμο από τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό αυτό δηλαδή που ονομάζουμε εθνικό κορμό. Το κούνημα του δακτύλου από μεριάς κράτους κατά καιρούς σε αυτό το επικίνδυνο κοινωνικό μείγμα δεν είναι ικανό να μας παραμυθιάσει, αφού ξέρουμε πολύ καλά πως αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, που κάθε φορά που υπάρχει χρησιμότητα θα το προωθήσει και ταυτόχρονα θα το συμμαζέψει όταν πάει να ξεφύγει και να απειλήσει την αστική νομιμότητα και κοινωνική ειρήνη σχεδόν σαν μια σχέση γονική.

Μεταναστευτικό ζήτημα και φασιστικές επιθέσεις

Η σκυτάλη της αντιμεταναστευτικής πολιτικής αλλάζει χέρια και περνάει από τα χέρια των Σύριζα-Ανέλ στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας. Η πολιτική αυτή τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε να οξύνεται προοδευτικά κάτι που αποτυπώνεται τόσο στο κομμάτι της «φύλαξης των συνόρων» όσο και σε ότι αφορά την διαδικασία χορήγησης ασύλου αλλά και ευρύτερα την ζωή των μεταναστών στην Ελλάδα.

Η φαινομενική καταδίκη από μεριάς του αστικού κράτους προς τα φασιστικά μορφώματα δεν είναι μια καταδίκη ουσιαστική και πως θα μπορούσε άλλωστε? Η καταδίκη αυτή μεταφράζεται στο εξής νόημα. Το κράτος επισημαίνει στο ακροδεξιό του ακροατήριο πως η ρατσιστική βία που τόσο ανάγκη έχει το καπιταλιστικό οικοδόμημα δεν θα πρέπει να ασκείται από τους ξυρισμένους με τα μπράτσα αλλά από το επίσημο κράτος και τους μηχανισμούς του, το στρατό και την αστυνομία. Και το έκανε πράξη, στα σύνορα του Έβρου, στην ανατολική μεσόγειο, με τις κρατικές δολοφονίες στα κέντρα κράτησης μεταναστών, τα pushback,με την απόφαση που αναγνωρίζει πλέον την Τουρκία σαν ασφαλή χώρα, μέσω της κατάργησης των ανοιχτών δομών και την δημιουργία τοίχων, μέσω της εργαλειοποίησης της πανδημίας για την άσκηση περαιτέρω ελέγχου και πειθαρχίας είτε μέσα είτε έξω από τις δομές κράτησης μεταναστριών.

Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν θα μπορούσε να μην συνεπάγεται την αλληλεγγύη στις μετανάστριες. H αλληλεγγύη σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αδιαπραγμάτευτη, ανεξάρτητα από το αν κατέληξαν εδώ για να γλιτώσουν από την εξαθλίωση που τους επέβαλε ή τις βόμβες που τους έριξε ο δυτικός κόσμος. Η αλληλεγγύη αυτή αλλά και η αντιφασιστική μας παρουσία δεν εκπορεύεται από ανθρωπιστικά αντανακλαστικά, αλλά από την ταξική μας ανάλυση που αντικειμενικά τοποθετεί τους μετανάστες στον πάτο της εργατικής τάξης, καθώς είναι άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσβαση στην κάλυψη πολύ βασικών αναγκών.

Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς, αλλά εγώ πώς να ξεχάσω;

Τις μέρες μνήμης των νεκρών της τάξης μας, τις αντιλαμβανόμαστε σαν μια ευκαιρία να βρεθούμε με τις δυνάμεις των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων στο δρόμο για να πούμε πως όχι μόνο δεν ξεχνάμε, αλλά και πως οι λόγοι για να αγωνιστούμε παραμένουν και βαραίνουν τις πλάτες μας.

Οφείλουμε να κατεβούμε στο δρόμο για τον Παύλο, τη Zackie, το Λουκμάν, τον Petrit Zifle, για τους πνιγμένους μετανάστες στο Αιγαίο, για τους δολοφονημένους εργάτες στους χώρους δουλειάς, για τους κρατούμενους που αργοπεθαίνουν στις φυλακές και τα κλειστά κέντρα κράτησης, για όσες δέχονται την πατριαρχική βία, για όλες και όλους εμάς που αποτελούμε τους πρώτους στόχους του καπιταλισμού και του φασισμού.

Οι αγώνες που έρχονται ενάντια στο πόλεμο, την αντιμεταναστευτική πολιτική, την εντατικοποίηση της εργασίας μας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τον αποκλεισμό μας από τη δυνατότητα κάλυψης μιας σειράς βασικών αναγκών, την πατριαρχία, την λεηλασία της φύσης και την καταστολή ή θα μας βρουν διαιρεμένους και ηττημένους ή ενωμένους και νικητές!

Από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις δουλειές ως τα γήπεδα, τις πλατείες και τις γειτονίες συγκροτούμε ομάδες διεθνιστικής αλληλεγγύης και ταξικής αυτοάμυνας και αγωνιζόμαστε

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

Γ ΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΗ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ