Κείμενο για το 2ο κύμα της πανδημίας

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΟΡΑΤΟ ΕΧΘΡΟ… ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ!

Σαν κακό deja vu φαντάζει η κατάσταση που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες. Τα κρούσματα και οι θάνατοι από τον covid-19 έχουν εκτοξευθεί, “έκτακτα μέτρα” λαμβάνονται -και αλλάζουν μέρα τη μέρα-, τα διαγγέλματα Μητσοτάκη, Χαρδαλιά και Τσιόδρα εισάγονται ξανά στο καθημερινό μας τηλεοπτικό πρόγραμμα με τον τελευταίο να λειτουργεί ως πολιτική ασπίδα της κυβέρνησης, η σειρήνα του 112 ηχεί για μια ακόμη φορά απειλητικά στα κινητά μας και τα sms για να πάρουμε άδεια να βγούμε από το σπίτι μας επιστρέφουν στις ζωές μας.

Πώς φτάσαμε πάλι ως εδώ;

Δύο είναι οι οπτικές για το ζήτημα. Σύμφωνα με την πρώτη (την οποία συμμεριζόμαστε) η αρχή του νήματος βρίσκεται στο άνευ όρων άνοιγμα του τουρισμού. Τονίζουμε το “άνευ όρων” καθώς τις πρώτες βδομάδες του καλοκαιριού, μέχρι να καταγραφεί η απότομη αύξηση των ημερήσιων κρουσμάτων, για την είσοδο στην χώρα δεν απαιτούταν αρνητικό τεστ. Στα μέσα μεταφοράς δε, είχαν οριστεί κάποια μέτρα όπως μειωμένα ποσοστά πληρότητας ή η χρήση μάσκας, όμως όσα από αυτά δεν ήταν οικονομικά συμφέροντα για τις εταιρίες που τα διαχειρίζονται αναιρούνταν, όπως έγινε πχ με την πληρότητα των αεροπλάνων.

Έτσι, τρεις βδομάδες μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού από την Σαντορίνη ότι “η Ελλάδα άνοιξε” τα 15 ημερήσια κρούσματα έγιναν 50, τα 50 100, και ως το τέλος του Αυγούστου είχαν γίνει 300 με τοπικά lockdown να επιβάλλονται σε διάφορους τουριστικούς προορισμούς όπως Χαλκιδική, Πόρο, Μύκονο, κτλ.

Έπειτα από έναν επεισοδιακό Αύγουστο λοιπόν, ήρθε ο Σεπτέμβρης και μαζί του το άνοιγμα των σχολείων. Πέρα από τις αλλεπάλληλες και αντικρουόμενες δηλώσεις της Κεραμέως για το πώς, πότε και αν θα γίνει το άνοιγμα των σχολείων αυτό εν τέλει πραγματοποιείται στα μέσα Σεπτέμβρη. Καθώς τα «μέτρα» που έχουν ληφθεί για την ασφαλή επιστροφή στα θρανία ήταν μόνο η χορήγηση μασκών-αερόστατων και ατομικού παγουριού, ενώ λίγους μήνες πριν μέσω του νέου εκπαιδευτικού νομοσχεδίου είχε αυξηθεί ο μέγιστος αριθμός μαθητών ανά αίθουσα, μαζί με το άνοιγμα των σχολείων γεννιέται και μια θύελλα αντιδράσεων από εκπαιδευτικούς και μαθητές οι οποίοι διεκδικούν ασφαλείς όρους εργασίας και εκπαίδευσης αντίστοιχα. Οι μαθητές μάλιστα σε πάρα πολλά σχολεία προχωρούν σε καταλήψεις (δημιουργώντας ίσως το πιο εκτενές καταληψιακό σχολικό κίνημα εδώ και πολλά χρόνια) με αιτήματα όπως το όριο 15 μαθητών ανά αίθουσα, την πρόσληψη εκπαιδευτικών και σχολικών καθαριστριών -αντί για δαπάνη δισεκατομμυρίων για νέους πολεμικούς εξοπλισμούς-, δωρεάν και ασφαλείς μετακινήσεις, κατάργηση της τράπεζας θεμάτων και βελτίωση των -τραγικών σε κάποιες περιπτώσεις- σχολικών υποδομών. Ο αγώνας τους για ασφαλείς συνθήκες τους καθιστά στόχους της κρατικής καταστολής και της μιντιακής λοιδορίας, ενώ δεν έλειψαν και τραμπουκισμοί μαθητών από ψεκασμένους γονείς. Η αστυνομία σπάει διαμαρτυρία των μαθητών έξω από το υπουργείο παιδείας, κυνηγάει, δέρνει, προσαγάγει και συλλαμβάνει ορισμένους από τους συμμετέχοντες, ενώ τα καθεστωτικά ΜΜΕ αναπαράγουν δηλώσεις που θέλουν τους μαθητές «τεμπέληδες και ψεκασμένους». Η υπουργός παιδείας δε, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την τηλεκπαίδευση ως μέσο κάμψης των μαθητικών καταλήψεων και εκτοξεύει απειλές για απουσίες και αποκλεισμό από την πλατφόρμα όσων συμμετέχουν στην κατάληψη. Όσο λοιπόν γίνονται όλα αυτά και ενώ κλείνουν τμήματα ή και σχολεία δεξιά και αριστερά λόγω κρουσμάτων, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μας διαβεβαιώνει ότι στα σχολεία δεν κολλάει…

Δεν είναι όμως μόνο τα σχολεία που παρουσιάζουν αυτή τη μαγική ιδιότητα. Αυτή τη φορά σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού μεταφορών ο ιός δεν κολλάει ούτε στα ΜΜΜ. Για την αποτροπή μετάδοσης του λοιπόν μπορεί να έχει απαγορευτεί η επιβίβαση άνω των δύο ατόμων (συμπεριλαμβανομένου του οδηγού) σε ταξί ή ακόμα και ΙΧ, αλλά σε λεωφορεία, τραμ, μετρό κτλ δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να στοιβάζονται καθημερινά δεκάδες άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι που ΠΡΕΠΕΙ να μετακινηθούν για να πάνε στις δουλειές, τα σχολεία και τις λοιπές υποχρεώσεις τους. Υπήρξαν έτσι πολλοί δύσπιστοι Θωμάδες που δεν καθησυχάστηκαν από τις διαβεβαιώσεις αυτές και συνέχισαν να θέτουν το ερώτημα γιατί σε αυτό εξάμηνο που μεσολάβησε μεταξύ των δύο lockdown δεν έχει υπάρξει αύξηση των δρομολογίων για να επιτευχθεί μείωση του συνωστισμού στα ΜΜΜ. Την απάντηση έδωσαν ο Άδωνις και ο Κούλης οι οποίοι είπαν ότι αν αυξάνονταν τα λεωφορεία μετά δε θα ήταν μέσα Μαζικής μεταφοράς, ενώ ο δεύτερος υπογράμμισε και με τσαχπινιά ότι δεν μπορούν να γεννήσουν λεωφορεία. Άλλωστε υπάρχει πάντα η επιλογή «να πάνε με τα πόδια»…

Δεν ήταν όμως ούτε μόνο η ομολογουμένως… ιδιαίτερη οπτική του κράτους για το που μεταδίδεται και που όχι ο ιός που οδήγησε στην ανεξέλεγκτη εξάπλωσή του. Ήταν και όσα έγιναν ή δεν έγιναν για την αντιμετώπισή του. Και εδώ ανοίγει ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο.

Σύστημα δημόσιας υγείας:

Από τις πρώτες μέρες τον περασμένο Μάρτιο που ξεκίνησε αυτή η ιστορία αποτέλεσε κοινό κτήμα τόσο του συνόλου της κοινωνικής βάσης αλλά και ευρύτερα της κοινωνίας ότι για την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι απαραίτητη η ενδυνάμωση του συστήματος δημόσιας υγείας. Ο αγώνας για δημόσια, ποιοτική, δωρεάν υγεία για όλους/ες είναι διαχρονικός. Δεδομένου όμως ότι η θνησιμότητα του covid-19 είναι σε άμεση συνάρτηση με την κατάσταση του συστήματος δημόσιας υγείας -όπως διαπιστώνουμε και ιδίοις όμμασι αυτές τις μέρες- γίνεται όλο και πιο επιτακτικός. Ο αγώνας αυτός, όμως, είχε και εξακολουθεί να έχει πολλούς εχθρούς.

Στην Ελλάδα, ακόμα και από τα χρόνια πριν τα μνημόνια, υπήρχε διαρκής προσπάθεια υποβάθμισης του συστήματος υγείας. Τον Απρίλιο το ελληνικό κράτος διέθετε 7.500 γιατρούς, αριθμός μικρότερος από τους κληρικούς που πληρώνει και απειροελάχιστος μπροστά στους αστυνομικούς και στρατιωτικούς που προσλαμβάνει διαρκώς για να συντηρεί την εξουσία της αστικής τάξης πάνω στις ζωές μας. Η κατάσταση επιδεινώθηκε μέσα σε περιόδους κρίσης: τα αστικά κόμματα συναγωνίζονταν για το ποιο θα υποβαθμίσει παραπάνω το δημόσιο και ποιοτικό χαρακτήρα της υγείας, ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα ασφαλιστικά ταμεία, σπρώχνοντας εσκεμμένα τον πληθυσμό στην ιδιωτική υγεία και ασφάλιση. Λίγους μήνες πριν το ξέσπασμα της πανδημίας ο πρωθυπουργός έκανε δηλώσεις για την ιδιωτική πρωτοβουλία που θα βοηθήσει τα δημόσια νοσοκομεία, τις δηλώσεις Γεωργιάδη για μείωση προσωπικού, την τοποθέτηση μάνατζερ και στρατιωτικών στις διοικήσεις των νοσοκομείων για να τα μετατρέψουν σε ΣΔΙΤ (συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα) αλλά και τις μειώσεις εισφορών των εργοδοτών για τα ασφαλιστικά ταμεία. Αξίζει να αναφέρουμε πως λεφτά από τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν δοθεί πολλάκις στο παρελθόν ως δάνεια σε επιχειρηματίες, έχουν τζογαριστεί σε χρηματιστήρια, έχουν πετσοκοπεί για να αποπληρωθούν χρέη τραπεζών. Τώρα δε, με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στο πλαίσιο των «έκτακτων μέτρων», είναι βέβαιο ότι θα τα ταμεία θα βρεθούν ξανά στο χείλος του γκρεμού.

Το εξωφρενικό όμως είναι ότι ακόμα και τον τελευταίο χρόνο με το φάντασμα της πανδημίας να πλανάται μόνιμα από πάνω μας, το κράτος δεν έχει επιλέξει να αλλάξει την νεοφιλελεύθερη πολιτική του. Αντιθέτως, ενώ από τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας μέχρι και σήμερα γίνονται συχνά ανακοινώσεις για προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού και την ενίσχυση των υποδομών του ΕΣΥ, κάτι τέτοιο δεν ισχύει σύμφωνα με τις καταγγελίες των ιδίων των εργαζομένων στα νοσοκομεία, καθώς όσες προσλήψεις έγιναν έγιναν με το σταγονόμετρο και με 4μηνες συμβάσεις (ενώ τα κενά του ΕΣΥ σε οργανικές θέσεις είναι τεράστια), οι εφημερίες των γιατρών μένουν απλήρωτες, μεγάλο ποσοστό των νέων κλινών ΜΕΘ που δημιουργήθηκαν δε λειτουργούν καθώς δε διαθέτουν το απαραίτητο προσωπικό, ενώ σε αρκετά νοσοκομεία υπάρχουν και σημαντικές ελλείψεις ακόμα και σε στοιχειώδη εξοπλισμό όπως γάντια. Η διατήρηση του δημόσιου συστήματος υγείας σε αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση βέβαια πάει χέρι-χέρι με την ενίσχυση ιδιωτικών συμφερόντων.

Ενώ ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει κανένα θέμα να κηρύττει παράνομες τις απεργίες και να κάνει επιστρατεύσεις όταν αυτές αποκτούν δυναμική, αρνείται πεισματικά να επιτάξει τις ιδιωτικές κλινικές για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αντ’αυτού τις μισθώνει με ποσό 1600 ευρώ την ημέρα, ποσό διπλάσιο από την κανονική τους τιμή. Και σαν να μην ήταν αρκετό αυτό στο πακέτο μέτρων στα μέσα συμπεριλήφθηκε κι άλλο δωράκι προς τους ιδιώτες. Απαγορεύτηκε η πώληση rapid test στα φαρμακεία (που αποτελούσαν μία οικονομική λύση για όσους ήθελαν να ελεγχθούν για τον ιό, αλλά δεν τους δεχόταν ο ΕΟΔΥ) αφήνοντας ως μόνη εναλλακτική το τεστ των ιδιωτικών κλινικών.

Ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας αποτέλεσε επίσης και η ελλιπέστατη στελέχωση πρωτοβάθμιων δομών υγείας. Ακόμα περιμένουμε να δούμε τις κινητές μονάδες ΚΟΜΥ, ενώ έπρεπε να φτάσουμε σε εκθετική αύξηση των κρουσμάτων για αρχίσουν να γίνονται μαζικά τεστ στον πληθυσμό, κάτι που αν είχε συμβεί αρκετά νωρίτερα θα μπορούσε να έχει αποτρέψει την κατάσταση που ζούμε σήμερα. Φυσικά ο αριθμός των τεστ που διεξάγονται πέρα από την υγειονομική του σημασία χρησιμοποιείται ξεκάθαρα για να δικαιολογεί τις κινήσεις τις κυβέρνησης. Έτσι, όταν θα επιβαλλόταν λοκντάουν για να δικαιολογήσει το μέτρο έγιναν μαζικά τεστ, τώρα που θέλουν να ανοίξουν την αγορά για τις γιορτές ο αριθμός των τεστ ξαφνικά έχει συρρικνωθεί.

Φυσικά δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς από τα παραπάνω. Προτεραιότητα του κράτους δεν είναι να αποτρέψει τις συνέπειες της πανδημίας για την κοινωνία, προτεραιότητα του είναι να προστατέψει τον εαυτό του ενάντια στους αγώνες που είναι βέβαιο ότι θα ξεσπάσουν από όσους βιώνουν στο πετσί τους τις οικονομικές και υγειονομικές συνέπειες αυτής της κατάστασης. Εξάλλου η υγειονομική κρίση αποτελεί κομμάτι της ίδιας της καπιταλιστικής κρίσης που βιώνουμε εδώ και χρόνια, και επιταχύνει την επερχόμενη όξυνσή της. Ταυτόχρονα θα χρησιμοποιηθεί βολικά και σαν δικαιολογία για μια νέα περίοδο φτωχοποίησης, που θα κληθούμε όλοι “να βάλουμε πλάτες για το καλό του έθνους”, και που θα ενταθεί ακόμα παραπάνω από τα δάνεια που παίρνει το ελληνικό κράτος. Έτσι, αντί για προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών, καθαριστριών, αντί για ενίσχυση δομών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας υγείας, αντί για αγορά λεωφορείων (που να μην αυταναφλέγονται στην πρώτη βδομάδα λειτουργίας τους), αντί για την έγκαιρη διενέργεια μαζικών τεστ, το κράτος προχώρησε χωρίς κανένα ενδοιασμό στην ενίσχυση των μηχανισμών που διατηρούν την εξουσία του, δηλαδή των σωμάτων ασφαλείας (το περίφημο ΕΣΥ της προστασίας του πολίτη(!), όπως χαρακτήρισε την αστυνομία ο Χρυσοχοϊδης) και των ΜΜΕ, στην εκταμίευση δισεκατομμυρίων ευρώ για νέους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, και φυσικά στην ενίσχυση κάθε λογής επιχειρηματιών που άρπαξαν ό,τι μπορούσαν (τις περισσότερες μάλιστα φορές μέσω άμεσων αναθέσεων, χωρίς διαγωνισμό) από τα έκτακτα κονδύλια (για παρασκευή μασκών-αερόστατα, πλατφόρμες σκοιλ ελικικού, αναπλήρωση μειωμένου τζίρου διοδίων, κ.α.).

Υπάρχει βέβαια και μία πολύ πιο απλή εξήγηση για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Η εξήγηση που δίνει η κυβέρνηση για την κατάσταση. Σύμφωνα με αυτήν λοιπόν, δε φταίει ούτε ο τουρισμός (γιατί έχουν περάσει τόσοι μήνες από το καλοκαίρι χωρίς να υπάρξει κάποιο πρόβλημα(!) -τα τοπικά lockdown και ο 10πλασιασμός των κρουσμάτων μάλλον δε μετράνε), ούτε το άνοιγμα των σχολείων, ούτε ο συνωστισμός στα ΜΜΜ, ούτε οι μαζικές συνάξεις στις εκκλησίες (γιατί εκεί δεν κολλάει), ούτε η άνευ όρων συνέχιση της παραγωγής, ούτε η μηδαμινή ενίσχυση του ΕΣΥ, ούτε η έλλειψη μαζικών τεστ. Όχι φταίει κάτι απείρως πιο απλό. Φταίει η αμέλεια των λίγων. Φταίνε όσοι κουράστηκαν, όσοι εφησυχάστηκαν από την “επιτυχή” (πάντα σύμφωνα με τα λεγόμενά τους) αντιμετώπιση του πρώτου κύματος. Φταίει η έντονη ερωτική ζωή των νέων το καλοκαίρι, φταιν όσοι αράζουν στις πλατείες και φυσικά φταίνε οι διαδηλώσεις ενάντια στη δυστοπία που επιβάλλεται (παρότι το 85% της μετάδοσης, σύμφωνα με τα δικά τους μάλιστα λεγόμενα, γίνεται σε εσωτερικούς χώρους). Με λίγα λόγια; Φταίμε εμείς. Αυτή είναι η εξήγηση που έχουν να δώσουν για άλλη μια φορά οι κυβερνώντες.

Τι περιλαμβάνει το «εδώ»

Αφού παρουσιάστηκαν οι δύο εκδοχές του πώς φτάσαμε ως εδώ αξίζει να σταθούμε λίγο στο τι ακριβώς περιλαμβάνει το «εδώ». Στο μέτωπο της δημόσιας υγείας το σύστημα όχι απλώς δοκιμάζεται αλλά έχει ξεπεράσει ήδη τα όριά του. Αυτό δεν φαίνεται μόνο από τα ημερήσια κρούσματα που είναι καθημερινά πλέον σε τετραψήφιους αριθμούς, ούτε στον αριθμό των διασωληνωμένων ή ακόμα και των θανάτων που αυξάνονται εκθετικά. Δεν είναι καν οι ηχηρές καταγγελίες και εκκλήσεις των υγειονομικών εργαζομένων, οι οποίοι δηλώνουν ότι αναγκάζονται να κάνουν διαλογή των ασθενών για νοσηλεία. Η πιο ωμή παραδοχή της (εσκεμμένης) αποτυχίας του κράτους για ενίσχυση του ΕΣΥ ήρθε αρχές Νοέμβρη με την απόφαση ότι αναστέλλεται το 80% των τακτικών χειρουργείων. Οι λίστες αναμονής για τα τακτικά χειρουργεία ήταν ήδη τεράστιες (ως 2.5 χρόνια) και με αυτό το μέτρο θα γίνουν ακόμα μεγαλύτερες, γεγονός που σημαίνει ότι όσοι ΠΡΕΠΕΙ να χειρουργηθούν (και προφανώς δεν μπορούν να περιμένουν 3 χρόνια για αυτό), είτε θα καταφύγουν σε κάποια ιδιωτική κλινική εφόσον έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν, είτε θα αφεθούν στη μοίρα τους. Κάτι αντίστοιχο ισχύει φυσικά και για την πλειονότητα των τακτικών λειτουργιών των δημόσιων νοσοκομείων που είτε έχουν αναστείλει τη λειτουργία τους είτε υπολειτουργούν εξαιτίας της πίεσης που ασκείται λόγω covid.

Η απαράδεκτη και επικίνδυνη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα δεν ήταν αρκετή για να αλλάξει η κρατική στρατηγική. Αυτή στηρίζεται για άλλη μία φορά στην στρατιωτική διαχείριση με την επιβολή περιοριστικών μέτρων και όχι με την υγειονομική θωράκιση. Από τη μία προσπαθούν να ανταπεξέλθουν με μπαλώματα στο τιγκάρισμα των νοσοκομείων προσλαμβάνοντας γιατρούς με 4μηνες συμβάσεις, αντιμετωπίζοντάς τους ως αναλώσιμους που θα πεταχτούν στα σκουπίδια μόλις ηρεμήσει λίγο η κατάσταση. Από την άλλη επιβάλλουν περιοριστικά μέτρα χωρίς καμία λογική, τα οποία μάλιστα αλλάζουν ανά τρεις μέρες, αναδεικνύοντας πέραν κάθε αμφιβολίας την παντελή ανικανότητά τους.

Παρά τις επανειλημμένες εξαγγελίες για το πώς δεν θα χρειαστεί ένα γενικό λοκντάουν (ακόμα και 3 μέρες πριν αυτό επιβληθεί), αυτό τελικά επιβλήθηκε με δύο πολύ σημαντικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με την προηγούμενη φορά οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους. Η πρώτη είναι ότι πέρα από το κλείσιμο εστίασης, πολιτισμού, διασκέδασης, λιανεμπορίου οι υπόλοιπες παραγωγικές δραστηριότητες συνεχίζουν κανονικά τη λειτουργία τους. Το ποσοστό της τηλεργασίας στον ιδιωτικό τομέα έχει καθοριστεί μεν στο 50% αλλά με την σημαντική υποσημείωση «για όσες δραστηριότητες αυτό είναι εφικτό». Επομένως, πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι σε σχέση με το lockdown της άνοιξης αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε κανονικά στις δουλειές μας, με τον κίνδυνο μετάδοσης που έχει τόσο η παρουσία μας εκεί όσο και στα μέσα που χρησιμοποιούμε για να μεταβούμε σε αυτές. Φυσικά η απρόσκοπτη συνέχιση της παραγωγής δεν θα ήταν εφικτή με τα σχολεία κλειστά, για αυτό και στο αρχικό διάγγελμα του πρωθυπουργού όπου ανακοίνωσε το λοκντάουν δεν ειπώθηκε τίποτα για κλείσιμο σχολείων. Αργότερα την ίδια μέρα βέβαια βγήκε ανακοίνωση για τη λειτουργία μέσω τηλεκπαίδευσης των λυκείων και αργότερα των γυμνασίων ενώ τα δημοτικά παρέμειναν για αρκετές ακόμα μέρες ανοιχτά. Αυτό το επιλεκτικό κλείσιμο της δευτεροβάθμιας αλλά όχι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν είχε καμία επιστημονική λογική από πίσω. Έγινε μόνο και μόνο για να μην αναγκαστούν να δώσουν άδειες ειδικού σκοπού στους εργαζόμενους-γονείς. Έπρεπε να περάσουν 2 βδομάδες χωρίς να ανακόπτεται η αύξηση των κρουσμάτων και να φτάσουν οι ημερήσιοι θάνατοι σε τριψήφιους αριθμούς για να κλείσουν και τα δημοτικά.

Άλλο μέτρο δίχως καμία υγειονομική λογική είναι η απαγόρευση κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες. Αρχικά επιβλήθηκε μετά τα μεσάνυχτα, μετά πήγε μετά τις 21.00, μετά καταργήθηκε και τώρα ξανά ισχύει. Πέρα από το πόσο αρρωστημένο είναι να παίζεις κολοκυθιά με τα μέτρα και την ψυχολογία των ανθρώπων η απαγόρευση κυκλοφορίας θυμίζει σκοτεινές εποχές του τόπου και επιβάλλεται για έναν και μοναδικό σκοπό. Για να μας μάθει στο «σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι». Άλλωστε αυτή είναι όλη η φιλοσοφία των περιοριστικών μέτρων. Τώρα που είναι κλειστό το λιανεμπόριο και η εστίαση και επομένως η έξοδος δεν συνεπάγεται κατανάλωση, κάθε μετακίνηση πλην αυτής που είναι εργασία κρίνεται ως «άσκοπη».

Υπάρχουν όμως πάντα και κάποιοι οι οποίοι βιώνουν ακόμα χειρότερα τις συνέπειες της πανδημίας και είναι όσοι βρίσκονται στο περιθώριο ακόμα και υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Εφιαλτική είναι η κατάσταση που ζουν οι μετανάστες τους τελευταίους μήνες καθώς ακόμα και σε χαμηλότερα επίπεδα κινδύνου το μόνο μέτρο που πάρθηκε για την “προστασία” τους ήταν η περίφραξη των δομών και η πλήρης απομόνωσή τους από τον έξω κόσμο. Εντός των camp δε, η κατάσταση εξακολουθεί να είναι απαράδεκτη με τους διαμένοντες να στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλον, σε πρόχειρα ή και ανύπαρκτα καταλύματα, σε απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής και με καμία πρόσβαση στην περίθαλψη.

Αντίστοιχη είναι και η κατάσταση στις φυλακές. Τα μέτρα που είχε εξαγγείλει ο Χρυσοχοϊδης περιλαμβάναν την απαγόρευση όλων των επισκεπτηρίων, των δια ζώσης εκπαιδευτικών και θεραπευτικών δραστηριοτήτων, καθώς και των μεταγωγών σε νοσοκομεία για λόγους υγείας! Ενώ λοιπόν δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο για την αποσυμφόρηση των φυλακών οι οποίες είναι υπερπλήρεις εδώ και χρόνια, ενώ δεν παρέχονται ούτε τα στοιχειώδη μέσα ατομικής προστασίας (μάσκες, αντισηπτικά) και οι κρατούμενοι ζουν σε καθημερινά σε τραγικές συνθήκες υγιεινής με μηδαμινή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το κράτος δημιουργεί μια ακόμα πιο ασφυκτική καθημερινότητα, καθώς τους αφαιρεί κάθε επαφή με τους οικείους τους, την ίδια στιγμή που οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι μπαινοβγαίνουν κανονικά χωρίς να υποβάλλονται σε τακτικά τεστ. Συνέπεια του παραπάνω είναι μέσα στις τελευταίες βδομάδες να έχουν καταγραφεί εκατοντάδες κρούσματα εντός των φυλακών, καθώς και θάνατοι κρατουμένων. Προφανώς, οι ζωές των κρατούμενων εντός καπιταλισμού δεν έχουν την ίδια αξία με αυτές των υπολοίπων, γι’αυτό και δε δίνεται καν η δυνατότητα σε όσους από αυτούς αντιμετωπίσουν προβλήματα υγείας να μεταφερθούν σε νοσοκομείο για την απαραίτητη νοσηλεία, καταδικάζοντας τους με αυτόν τον τρόπο σε θάνατο.

Τέλος, οι άνεργοι, οι άστεγες, οι προλετάριοι, κοινώς οι φτωχοί αυτού του κόσμου περνάμε το δικό μας γολγοθά. Ήδη από το προηγούμενο κύμα της πανδημίας τα ποσοστά ανεργίας εκτοξεύτηκαν καθώς η υποτιθέμενη “προστασία” από τις απολύσεις είχε πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης, ενώ τεράστιο κομμάτι των εποχικών, επισφαλών ή μαύρα εργαζόμενων έμειναν πλήρως εκτεθειμένοι στις ορέξεις των αφεντικών τους. Έτσι, ένα τεράστιο κομμάτι του εργατικού δυναμικού βρέθηκε εντελώς ξεκρέμαστο, χωρίς να δικαιούται καν τα επιδόματα ανεργίας ή αναστολής εργασίας. Αυτοί πάλι που τέθηκαν σε αναστολή ζουν έναν μόνιμο εμπαιγμό καθώς η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι 2+2=5. Συγκεκριμένα μιλάν για την αύξηση της έκτακτης ενίσχυσης από τα 530 τα 800 ευρώ ενώ προ ολίγων ημερών έτρεξαν να το μαζέψουν. Οι προϋποθέσεις δε για την λήψη του επιδόματος μακροχρόνιας ανεργίας είναι τόσες που πρακτικά πετούν την πλειονότητα των μακροχρόνια ανέργων εκτός. Με το 2ο lockdown είχαμε νέο κύμα απολύσεων χωρίς καμία προστασία των εργαζομένων, παρά μόνο όσων μπαίνουν σε αναστολή, ενώ όσοι είμαστε αρκετά “τυχεροί” ώστε να έχουμε ακόμα μια δουλειά εκτιθόμαστε καθημερινά στον κίνδυνο που αυτή περιλαμβάνει. Και μόνο η μετακίνησή μας στους χώρους εργασίας θέτει την υγεία μας σε κίνδυνο μιας που οι περισσότεροι δεν έχουμε προσωπικούς σοφέρ για να μας πηγαινοφέρνουν, αλλά αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς (40 κρούσματα στο προσωπικό του ΟΑΣΘ και 350 εργαζόμενοι σε καραντίνα, σύμφωνα με ανακοίνωση από τις 13 Νοεμβρίου). Στους ίδιους τους χώρους εργασίας δε, εναπόκειται στην καλή διάθεση του εργοδότη το αν θα τηρούνται τα απαραίτητα μέτρα προστασίας καθώς έλεγχοι φυσικά και δε γίνονται. Άλλος τεράστιος εμπαιγμός ήταν η διάταξη που επιβάλλει τηλεργασία 50% μόνο όμως για τις δουλειές που δεν απαιτείται φυσική παρουσία, ένας όρος που δίνει μεγάλη ευελιξία στα αφεντικά να τον προσαρμόσουν στα μέτρα τους ανάλογα με το τι τους συμφέρει παραπάνω. Παράλληλα οι επιχειρήσεις λαμβάνουν σειρά από φοροαπαλλαγές και απαλλαγή από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, κάτι που προμηνύει την επικείμενη κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων για άλλη μία φορά…

Κράτος και αφεντικά όμως δε θα μπορούσαν να αφήσουν χαμένη αυτήν την περίοδο, όπου εκ των πραγμάτων οι δυνατότητες δυναμικών αντιδράσεων είναι πολύ πιο περιορισμένες. Έτσι δεν έμειναν μόνο στα πλήρως ταξικά “έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας”. Σε αυτήν τη συγκυρία λοιπόν βρήκαν εύφορο έδαφος για να περάσουν μια σειρά αντεργατικών και ολοκληρωτικών νομοσχεδίων τα οποία ήταν από καιρό στην ατζέντα τους και τα οποία σε καμία περίπτωση δεν θα περνούσαν αναίμακτα σε άλλες περιόδους. Ήδη εν μέσω της πρώτης καραντίνας αυξήθηκε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης με το νέο ασφαλιστικό, ψηφίστηκε το αντιπεριβαλλοντικό (γνωστό και ως αναπτυξιακό) νομοσχέδιο, νέο εκπαιδευτικό και μεταναστευτικό νομοσχέδιο, καθώς και το νομοσχέδιο για την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων. Πιο πρόσφατα ψηφίστηκε ο νέος πτωχευτικός κώδικας, ο οποίος καταργεί πλήρως την προστασία της πρώτης κατοικίας και ορίζει την “ενοικίαση” του σπιτιού από την τράπεζα. Το επόμενο μεγαλεπήβολο σχέδιο που θα ψηφιστεί τις επόμενες μέρες είναι το εργασιακό νομοσχέδιο. Το νομοσχέδιο αυτό θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα χτυπήματα που έχει δεχθεί η εργατική τάξη τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς καταργεί πρακτικά το 8ωρο εργασίας που κατακτήθηκε έπειτα από αιματηρούς αγώνες. Συγκεκριμένα, οι εργοδότες θα έχουν τη δυνατότητα να απασχολούν τους εργαζομένους τους με απελευθερωμένο ωράριο έναρξης και λήξης εργασίας και διάρκεια ως και 10 ώρες την ημέρα, χωρίς να πληρώνονται για υπερωριακή απασχόληση. Αντ’αυτού θα δικαιούνται (τουλάχιστον θεωρητικά) τις ώρες που δούλεψαν σε ημέρες/ώρες ρεπό ή άδειας εντός εξαμήνου! Αυξάνεται επίσης το σύνολο των υπερωριών που επιτρέπεται να εργαστεί κάποιος από 90 σε 120, ενώ αυξάνονται και οι κλάδοι που θα λειτουργούν τις Κυριακές. Φυσικά από ένα νομοσχέδιο που στοχεύει στην πλήρη εξόντωση των εργατών για την μεγιστοποίηση των κερδών των αφεντικών δε θα μπορούσαν να λείπουν και διατάξεις που πλήττουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Σε συνδυασμό με προηγούμενο αντεργατικό νομοσχέδιο που είχε ψηφιστεί επί ΣΥΡΙΖΑ η κήρυξη απεργιών δυσκολεύεται ακόμα παραπάνω καθώς πλέον για να κηρυχτεί μια απεργία θα πρέπει να ψηφίσει υπέρ της σε ηλεκτρονική ψηφοφορία το 51% των εγγεγραμμένων μελών του σωματείου, ενώ ακόμα και αν καλεστεί μια απεργία σε αρκετούς τομείς όπως ΟΤΑ, θα είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ η εργασία του 40% των εργαζομένων ως προσωπικό ασφαλείας, αλλιώς θα πρόκειται για “ποινικά κολάσιμη” πράξη, ενώ αν μια απεργία κριθεί παράνομη η εργοδοσία θα δικαιούται ακόμα και αποζημίωση.

Η επιβολή όλων των παραπάνω δε θα μπορούσε να μη συνοδεύεται από μία ανεξέλεγκτη όξυνση της καταστολής. Αυτό δεν είναι απόρροια μόνο της απόφασης του κράτους για αντιμετώπιση της πανδημίας με στρατιωτικούς όρους αντί με ενίσχυση του συστήματος δημόσιας υγείας. Είναι και απόρροια του γεγονότος ότι κράτος και κεφαλαιοκράτες αντιλαμβάνονται ότι τόσο που τραβάνε το σκοινί εντείνοντας την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης, μια κοινωνική έκρηξη που θα στραφεί απέναντί τους είναι αναπόφευκτη. Πίσω λοιπόν από την εξοργιστικά απροκάλυπτη ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας (μόλις προ ολιγων ημερων δαπανήθηκαν 31 εκατομμύρια ευρώ για την ενίσχυση του εξοπλισμού της ΕΛ.ΑΣ), πίσω από την επιστράτευση 5.000 μπάτσων για την αποτροπή κινητοποιήσεων 17 Νοέμβρη και 6η Δεκέμβρη, πίσω από τα αναίτια πρόστιμα που μοιράζονται με το κιλό σε όποιον δεν τους γεμίζει το μάτι, πίσω από την χουντικής εμπνεύσεως απαγόρευσης κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες κρύβεται ο πανικός όσων έχουν την εξουσία και φοβούνται ότι θα την χάσουν με το που αποφασίσουμε οι άνθρωποι της τάξης μας να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Πώς προχωράμε από εδώ

Η κατάσταση αυτή έχει φέρει για άλλη μια φορά την εργατική τάξη και γενικότερα τον κόσμο του αγώνα σε αμηχανία καθώς από τη μία βλέπουμε την άνευ ορίων υποβάθμιση των όρων ζωής μας, όμως από την άλλη ο αγώνας μας γίνεται όλο και πιο δύσκολος τόσο λόγω της χουντικής δυστοπίας που έχει επιβληθεί, όσο και από την θέλησή μας να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους της τάξης μας από την πανδημία, μιας που ξέρουμε ότι αν φτάσουμε σε επίπεδα διαλογής, οι ζωές μας δεν θα έχουν ίδια αξία με των αστών. Έχοντας λοιπόν πλήρη επίγνωση ότι ο ιός υπάρχει και απειλεί καθημερινά τις ζωές μας, έχοντας πλήρη επίγνωση του τι μας επιφυλάσσει το μέλλον μας σε περίπτωση που νοσήσουμε, έχοντας ως νούμερο ένα προτεραιότητα να προστατέψουμε τους ευάλωτους που απειλούνται ακόμα παραπάνω από αυτή τη συγκυρία, επιλέγουμε απολύτως συνειδητά να μην προχωρήσουμε σε καμία μονομερή ανακωχή του ταξικού πολέμου. Γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση ότι κράτος και κεφάλαιο δεν έχουν σταματήσει τον πόλεμο απέναντί μας, αντιθέτως χρησιμοποιούν τη συγκυρία για την περαιτέρω εντατικοποίηση της εκμετάλλευσής μας και υποβάθμιση των όρων ζωής μας. Ο ιός απειλεί τις ζωές μας όχι, όμως όσο η κρατική διαχείριση του. Καμία ανακωχή του ταξικού πολέμου λοιπόν! Όχι όσο τα μέτρα που παίρνουν μας πετάν έξω από την περίθαλψη, έξω από τα σπίτια μας. Όχι όσο επιβάλλουν την εξόντωσή μας στα κάτεργα εργασίας. Όχι όσο βάζουν τα κέρδη των λίγων πάνω από τις ανάγκες των πολλών.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ, ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

ΑΜΕΣΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ

• • ΠΡΟΣΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ, ΟΧΙ ΜΠΑΤΣΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ

  • ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΤΑΚΤΙΚΩΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΩΝ | ΕΠΙΤΑΞΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ ΤΩΡΑ

  • ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ “ΛΟΙΜΩΔΩΝ” ΚΑΙ “ΠΑΝΑΓΙΑ”

• ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

  • ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ

  • ΦΡΕΝΟ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

  • ΟΧΙ ΣΤΟ ΧΟΥΝΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ

• ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΟ ΝΕΟ (ΑΝΤ)ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ | ΚΑΜΙΑ ΑΠΛΗΡΩΤΗ ΥΠΕΡΩΡΙΑ | ΚΑΝΕΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

• ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΔΙΩΞΕΩΝ ΟΣΩΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

• ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ

• ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΜΕΣΩΝ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΑ ΤΕΣΤ

• ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΝΑ ΤΜΗΜΑ

• ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΜΦΟΡΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ

  • ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

  • ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ