Ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας, η 17Νοέμβρη θα μας βρει στους δρόμους
Η φετινή επέτειος του πολυτεχνείου μας βρήκε σε καθεστώς γενικού lockdown λόγω της πανδημίας το
υ covid-19 και της εγκληματικής κρατικής διαχείρισής της που οδήγησε στο να βγει εκτός ελέγχου η κατάσταση (άνοιγμα τουρισμού, σχολείων, παραγωγής άνευ όρων, συνωστισμός σε ΜΜΜ κα). Το κράτος φοβούμενο την αυξανόμενη οργή που χτίζεται στην κοινωνική βάση που βιώνει τις συνέπειες της πολιτικής αφαίμαξης της κοινωνικής βάσης απαγόρευσε τη διεξαγωγή πορειών ανήμερα του πολυτεχνείου. Λίγες μέρες μετά μάλιστα απαγόρευσαν για το τριήμερο 15-18 Νοεμβρίου τις συναθροίσεις 4 και άνω ατόμων! Τα συνθήματα της εξέγερσης του πολυτεχνείου του ’73 ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ λοιπόν παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ για αυτό και η μέρα αυτή θα μας βρει στους δρόμους…
Ακολουθεί το κάλεσμα της συλλογικότητας:
ΟΤΑΝ Η “ΑΜΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ” ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ…
Διανύουμε
το 2ο κύμα έξαρσης του covid-19 το οποίο είναι πολύ πιο σφοδρό από το πρώτο με τους αρ
ιθμούς των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των θανάτων να έχουν εκτοξευτεί. Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Η απάντηση του κράτους είναι αρκετά απλή, φταίει ο εφησυχασμός, η κούραση και η “αμέλεια των λίγων”. Κοινώς φταίμε όλοι εμείς και επουδενί το ίδιο το κράτος. Όσοι όμως δε διαμορφώνουμε την αντίληψή μας από την διαρκώς προβαλλόμενη κρατική προπαγάνδα στα ΜΜΕ, καταλαβαίνουμε ότι είναι η εγκληματική αμέλεια πολιτική του ίδιου του κρατικού μηχανισμού που μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση.
Είδαμε το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού (χωρίς υποχρεωτικό τεστ για την είσοδο στη χώρα, με τη λειτουργία των αεροπλάνων με 100% πληρότητα, και τα delux κέντρα διασκέδασης να χρήζουν ασυλίας), κάτι που οδήγησε στην απότομη αύξηση των κρουσμάτων και την επιβολή των πρώτων τοπικών lockdown.
Είδαμε τα σχολεία να ανοίγουν με ελλιπέστατους όρους ασφαλείας, και τους αγώνες καθηγητών και μαθητών που ζητούσαν 15 άτομα ανά τμήμα και πρόσληψη σχολικών καθαριστριών να λοιδορούνται.
Είδαμε να εντείνεται όλο και περισσότερο η εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, καθώς οι εργαζόμενοι/ες αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε κανονικά στις δουλειές μας εκτιθέμενοι στον ιό, τόσο εξαιτίας των ελλιπέστατων μέτρων προστασίας που μας παρέχουν τα αφεντικά, όσο και από τον υπερσυνωστισμό στα ΜΜΜ που χρησιμοποιούμε αναγκαστικά.
Είδαμε μετανάστριες και φυλακισμένους να εξακολουθούν να ζουν στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς να γίνει καμία ενέργεια αποσυμφόρησης και χωρίς καμία πρόσβαση σε περίθαλψη. Οι κρατούμενοι δε, απογυμνώνονται παντελώς από τα δικαιώματά τους, καθώς απαγορεύτηκαν τα επισκεπτήρια και οι μεταγωγές σε νοσοκομεία.
Είδαμε το σύστημα υγείας να υποβαθμίζεται συστηματικά εδώ και χρόνια, ανοίγοντας το δρόμο για την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της υγείας, ενώ ακόμα και τώρα, στο διάστημα των 6 μηνών που μεσολάβησαν μεταξύ των δύο κυμάτων, δεν έγινε καμία ουσιαστική ενίσχυση του, παρά τις πολλαπλές εκκλήσεις και κινητοποιήσεις των υγειονομικών.
Αντί να ληφθούν λοιπόν μέτρα για την αποτροπή της εξάπλωσης του ιού, είδαμε να γίνονται δηλώσεις τύπου «στα λεωφορεία, τις τάξεις, τα σχολεία δεν κολλάει» και να λαμβάνονται μέτρα παράλογα και υποκριτικά. Είδαμε τεράστια ποσά κρατικού χρήματος να ξοδεύονται για προσλήψεις μπάτσων και αναβάθμιση πολεμικού εξοπλισμού, αντί για μόνιμες προσλήψεις ιατρών και νοσηλευτών, αντί για έγκαιρα μαζικά τεστ, αντί να δημιουργηθούν και να στελεχωθούν κλίνες ΜΕΘ, αντί να καλυφθούν κενά σε καθηγητές και καθαρίστριες, αντί να ενισχυθούν οι μαζικές συγκοινωνίες.
…ΤΟΤΕ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ
Το ελληνικό κράτος εκμεταλλεύεται την πανδημία προς όφελός δικό του και των αφεντικών, παίρνοντας μέτρα με άξονα όχι την προστασία της υγείας μας, αλλά τον περιορισμό της χασούρας για τους κεφαλαιοκράτες, καταστέλλοντας κάθε προσπάθεια αντίδρασης. . Ταυτόχρονα, αδράχνοντας την ευκαιρία του μουδιάσματος, πέρασε και περνάει -το ένα μετά το άλλο- νομοσχέδια (παρανομοποίηση διαδηλώσεων, αντιπεριβαλλοντικό, πτωχευτικό κώδικα, εργασιακό κ.ά.) που εντείνουν την εκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης, υπονομεύοντας έτσι περαιτέρω τις ζωές μας.
Αποκλειστική ευθύνη για την εξάπλωση της πανδημίας φέρει το κράτος που θυσιάζει τις ζωές μας στο βωμό του κέρδους. Όταν λοιπόν η πανδημία γίνεται μέσο επιβολής ολοκληρωτισμού και εξόντωσης της κοινωνικής βάσης, τότε η μόνη λύση είναι ο αγώνας.
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ για την επέτειο του Πολυτεχνείου του ’73
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ
*έχουμε πλήρη πολιτική συνείδηση ότι το αφήγημα περί ατομικής ευθύνης
προωθείται από το κράτος για να απεμπλακεί από τις ευθύνες που φέρει,
έχουμε όμως και επίγνωση ότι κάθε κρίση την πληρώνουμε οι από τα κάτω
αυτού του κόσμου και για αυτό οφείλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε
με ΕΥΘΥΝΗ προς τους/τις πιο ευάλωτες από εμάς, τηρώντας μέτρα συλλογικής
αυτοπροστασίας (μάσκες, αποστάσεις)