7 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Κερατσίνι 2013

Ήταν 18 Σεπτεμβρίου 2013, το ρολόι έδειχνε λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, όταν ο Παύλος Φύσσας έπεσε νεκρός από το μαχαίρι του φασίστα Ρουπακιά σε ένα καφέ στο Κερατσίνι. Την επίθεση παρακολουθούν αδρανείς μπάτσοι της ΔΙΑΣ, ενώ τα καθεστωτικά ειδησεογραφικά προσπαθούν να συγκαλύψουν και να αποπολιτικοποιήσουν το περιστατικό, αποδίδοντάς το σε οπαδικές διαφορές. Μία πάγια τακτική μπάτσων και ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία, που για άλλη μια φορά θα έβγαζε λάδι τη δράση των φασιστών, όπως άλλωστε έχει κάνει δεκάδες φορές στο παρελθόν…

Η κατακραυγή, η δίκη και η ξεφτίλα

Η δολοφονία του Π. Φύσσα και οι σφοδρές αντιδράσεις που ακολούθησαν από το ευρύτερο αντιφασιστικό κίνημα, καθώς και η συνολικότερη κοινωνική κατακραυγή δεν άφησαν περιθώριο στην αστική δικαιοσύνη να συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια στις δολοφονικές επιθέσεις που εξαπέλυαν επί δεκαετίες οι ναζί της χρυσής αυγής απέναντι σε μετανάστριες, εργάτες, μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αντιφασίστριες, αγωνιστές, κ.α. Έπειτα λοιπόν από αμέτρητες αρνήσεις συμμετοχής, λιποθυμίες, δεν ξέρω-δε θυμάμαι, αλληλοκαρφώματα, δάκρυα, ρουφιανιές και άλλες λιγόψυχες επιλογές που ανέκαθεν χαρακτήριζαν το σύνολο του εθνικιστικού-φασιστικού συρφετού, η περίφημη δίκη της χρυσής αυγής αναμένεται να λήξει εντός του επόμενου μήνα.

Η μάχη, όμως, ενάντια στο φασισμό δεν κρίνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εξάλλου καμία απόφαση δε θα φέρει πίσω τον Παύλο, τον Πετρίτ, τον Λουκμάν, τον Ζακ ή οποιοδήποτε άλλο νεκρό της τάξης μας που χάσαμε από χέρι φασίστα ή μπάτσου. Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε ότι η χρυσή αυγή, η κάθε χρυσή αυγή, προωθείται για όσο χρησιμεύει στο κεφάλαιο όταν αυτό φοβάται ότι μπορεί να χάσει την εξουσία του ή μεγάλο μέρος της κερδοφορίας του, όταν φοβάται ότι οι καταπιεσμένοι μπορεί να αμφισβητήσουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μαζεύεται όταν η αστική δημοκρατία επανανομιμοποιείται και κάνει την ίδια δουλειά πιο αποδοτικά. Σήμερα, ο κύκλος έχει αρχίσει ξανά και βρισκόμαστε στη φάση που εθνικιστές και ρατσιστές θα επιστρατευτούν και πάλι χέρι-χέρι με μπάτσους και καραβανάδες για την καταπολέμηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που έρχονται με το ξέσπασμα της νέας υγειονομικής και οικονομικής κρίσης.

Ρατσισμός και κοινωνικός κανιβαλισμός: ο καλύτερος αντιπερισπασμός

Τον περασμένο Ιούλιο η σκυτάλη της κρατικής διαχείρισης άλλαξε χέρια από το ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ. Η νέα κυβέρνηση συνεχίζει με ιδιαίτερο ζήλο την αντιμεταναστευτική πολιτική που ακολουθούσαν και οι προπάτορές της. Ξεκίνησε καταργώντας το ΑΜΚΑ των μεταναστών, αφαιρώντας τους την ικανότητα να κάνουν έφεση για χορήγηση ασύλου, κάνοντας επανειλημμένες δηλώσεις για κλειστά κέντρα κράτησης και μεταφορά των μεταναστών σε ξερονήσια, και συνέχισε περιορίζοντας σημαντικά τους δικαιούχους ασύλου, δυσκολεύοντας τη διαδικασία απόκτησης ιθαγένειας, πετώντας στο δρόμο δεκάδες από τους πιο ευάλωτους πρόσφυγες και πολλαπλασιάζοντας τις παράνομες επαναπροωθήσεις στα σύνορα.

Με το ξέσπασμα δε της υγειονομικής κρίσης ο κρατικός σχεδιασμός αφορούσε μόνο τους “έλληνες πολίτες”, κάτι που έγινε ξεκάθαρο από το γεγονός ότι αντί να γίνουν κινήσεις αποσυμφόρησης των camp και να ασκηθούν πιέσεις για την ελεύθερη μετακίνησή των μεταναστών, αυτοί συνέχισαν να στοιβάζονται εκεί επί μήνες, σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και χωρίς πρόσβαση στην περίθαλψη (εν μέσω πανδημίας, μάλιστα, διώχθηκε σκηνή των γιατρών του κόσμου από το ΚΥΤ της Μόριας). Η λύση του κράτους απέναντι στην παραπάνω κατάσταση ήταν “να κλείσουν όλες οι δομές”. Άρχισαν λοιπόν να ενισχύονται οι περιφράξεις των camp και η φύλαξή τους ώστε να μην μπορούν να βγαίνουν έξω οι μετανάστες, χωρίς όμως να λαμβάνεται καμία πρόνοια για να προστατευτούν οι διαμένοντες από τη διασπορά του ιού.

Έτσι, από την αρχή του ξεσπάσματος του κορωνοϊού οι μετανάστες προβάλλονταν ως υγειονομική βόμβα επικίνδυνη για τους ντόπιους κατοίκους. Μερίδα των ντόπιων λοιπόν, αποφεύγοντας να μπουν σε μια διαδικασία αμφισβήτησης του “κράτους-σωτήρα” και να αναγκαστούν να τα βάλουν με κάποιον ισχυρότερο από αυτούς, βρήκαν στο πρόσωπο των μεταναστών κάποιον που να τους παίρνει να κατηγορήσουν για την κατάσταση που βιώνουν. Είδαμε φωτιές να ξεσπούν στο ΚΥΤ της Μόριας έπειτα από τη δημοσιοποίηση εντοπισμού 35 κρουσμάτων κορωνοϊού μεταξύ των διαμενόντων, είδαμε μπλοκαρίσματα δρόμων και απειλές προς αλληλέγγυους στους μετανάστες από αυτή τη θρασύδειλη μερίδα του ντόπιου πληθυσμού στη Λέσβο. Δεν τους είδαμε όμως ποτέ να διεκδικούν την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, πρόσβαση στην περίθαλψη για όλους και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Η κρατική διαχείριση όμως πήγαινε πάντα χέρι-χέρι με το ρατσισμό στη βάση του “διαίρει και βασίλευε”. Έτσι, με τις πλάτες των κανίβαλων, το κράτος καταφέρνει να ασκεί απερίγραπτη βία (σε ανθρώπους που ήδη έχουν περάσει τα πάνδεινα) και να προωθήσει τους χρόνιους σχεδιασμούς του για τη δημιουργία κλειστών κέντρων κράτησης.

Εθνικιστές και φασίστες, ή αλλιώς οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Ταυτόχρονα, η διαμάχη ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τα κράτη Ελλάδας-Τουρκίας για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου εντείνεται συνεχώς, ενώ το ζήτημα παρουσιάζεται όλο και περισσότερο με πολεμικούς όρους. Μας βομβαρδίζουν με ειδήσεις καθημερινά αναφερόμενοι στην «τουρκική προκλητικότητα», αποβλέποντας προφανώς στην ενίσχυση της εθνικής ενότητας και ενισχύοντας το αφήγημα του ελληνικού κράτους που αυτοπαρουσιάζεται ως τον «φτωχό πλην τίμιο παίκτη της περιοχής» κάτι που προφανώς απέχει κατά πολύ από την πραγματικότητα.

Η ενίσχυση του εθνικού φρονήματος είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε περιόδους κρίσης. Από τη μία η διαρκής απειλή του πολέμου και ο τρόμος που απορρέει από αυτήν οδηγούν μέρος της κοινωνίας να προτίθεται να θυσιάσει μέρος των “ελευθεριών” της στο όνομα της ασφάλειας. Από την άλλη η συσπείρωση με βάση την εθνικότητα προσπαθεί να αμβλύνει τις ταξικές αντιθέσεις και να βάλει ένα φρένο στην ταξική πάλη “για το καλό της πατρίδος”. Έτσι, κράτος και αφεντικά περιμένουν οι προλετάριες να σταθούμε με σταυρωμένα χέρια όσο πετσοκόβουν τους μισθούς μας και τα εργασιακά μας δικαιώματα και όσο μας καταδικάζουν στην ανεργία και την εξαθλίωση. Με θράσος λοιπόν ανακοινώνουν ότι “θα πρέπει να βάλουμε πλάτη”, προαναγγέλλουν 15.000 προσλήψεις στις ένοπλες δυνάμεις και δαπανούν δισεκατομμύρια ευρώ για πολεμικό εξοπλισμό, την ίδια στιγμή που σχολεία και νοσοκομεία είναι υποστελεχωμένα σε βαθμό κατάρρευσης.

Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς, αλλά εγώ πώς να ξεχάσω;

Τις μέρες μνήμης των νεκρών της τάξης μας, τις αντιλαμβανόμαστε σαν μια ευκαιρία να βρεθούμε με τις δυνάμεις των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων στο δρόμο για να πούμε πως όχι μόνο δεν ξεχνάμε, αλλά και πως οι λόγοι για να αγωνιστούμε παραμένουν και βαραίνουν τις πλάτες μας.

Οφείλουμε να κατεβούμε στο δρόμο για τον Παύλο, τη Zackie, το Λουκμάν, τον Petrit Zifle, για τους πνιγμένους μετανάστες στο Αιγαίο, για τους δολοφονημένους εργάτες στους χώρους δουλειάς, για τους κρατούμενους που αργοπεθαίνουν στις φυλακές και τα κλειστά κέντρα κράτησης, για όσες δέχονται την πατριαρχική βία, για όλες και όλους εμάς που αποτελούμε τους πρώτους στόχους του καπιταλισμού και του φασισμού.

Οι αγώνες που έρχονται ενάντια στο πόλεμο, την αντιμεταναστευτική πολιτική, την εντατικοποίηση της εργασίας μας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τον αποκλεισμό μας από τη δυνατότητα κάλυψης μιας σειράς βασικών αναγκών, την πατριαρχία, την λεηλασία της φύσης και την καταστολή ή θα μας βρουν διαιρεμένους και ηττημένους ή ενωμένους και νικητές!

Από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις δουλειές ως τα γήπεδα, τις πλατείες και τις γειτονίες συγκροτούμε ομάδες διεθνιστικής αλληλεγγύης και ταξικής αυτοάμυνας και αγωνιζόμαστε

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

Γ ΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΗ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/09 | 18.30 | ΚΑΜΑΡΑ