Αντιπολεμική συγκέντρωση και διαδήλωση αλληλεγγύης στους μετανάστες

“Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα, δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι. Δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά: Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος. Θα την αλλάξουμε τη ζωή

…παρ’ όλα αυτά Μαρία”

 

Τα ξημερώματα της Παρασκευής 28/02, λίγες ώρες αφότου σκοτώθηκαν σε βομβαρδισμούς στο Ιντλίμπ 33 τούρκοι στρατιώτες, η Τούρκικη κυβέρνηση ανακοινώνει το «άνοιγμα των συνόρων» και προωθεί την μετακίνηση μεταναστών που βρίσκονται στην επικράτειά της, προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Εκατοντάδες μετανάστες φθάνουν στα σύνορα από τις πρώτες κιόλας ώρες μετά την ανακοίνωση νομίζοντας πως θα μπορέσουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Ευρώπη. Αντί «ανοιχτών συνόρων» όμως καταφθάνουν στον Έβρο μόνο και μόνο για να βρεθούν αντιμέτωποι με τις ελληνικές δυνάμεις των σωμάτων ασφαλείας (στρατού, αστυνομίας) που βρίσκονται εκεί για να διασφαλίσουν ότι δε θα εισέλθουν άλλοι μετανάστες στη χώρα.

Αυτό που δεν ήξεραν -και δε θα μπορούσαν να ξέρουν- οι μετανάστες είναι ότι για άλλη μία φορά οι ζωές τους για τα κράτη της περιοχής δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από διαπραγματευτικό χαρτί στα δικά τους παζάρια. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιο κράτος χρησιμοποιεί τόσο απροκάλυπτα και χυδαία την ανάγκη των ανθρώπων αυτών για ένα καλύτερο αύριο, ούτε βέβαια και η πρώτη φορά που η Ελλάδα, αλλά και άλλα κράτη, τους προσφέρουν μόνο θάνατο. Τα ίδια κράτη που δημιουργούν τις αιτίες της μετανάστευσης με τη μορφή πολέμων, με την επιβολή απολυταρχικών καθεστώτων και την επιβολή συνθηκών ακραίας φτώχιας και εξαθλίωσης είναι αυτά που στη συνέχεια θα επωφεληθούν από τη «διαχείρισή» τους.

Μέσα σ’ αυτή τη βαρβαρότητα λοιπόν, μέσα σ’ αυτή την έξαρση κρατικής τρομοκρατίας και βαρβαρότητας, μέσα σ’ αυτό ντελίριο εθνικισμού και μιλιταρισμού οι καταπιεσμένοι των μετόπισθεν στέκονται – προς το παρόν – μουδιασμένοι. Το έθνος – κράτος σε πλήρη ανάπτυξη μας, έχει γραπωμένους στα δόντια του, μετανάστες όλων των ηλικικιών τους οποίους μας δείχνει επιδεικτικά πνιγμένους, βασανισμένους ή εκτελεσμένους για να εμπεδώσουμε το πόσο κοντά είμαστε να βρεθούμε κι εμείς εκεί όταν αποφασίσουμε να σηκώσουμε κεφάλι. Μουδιασμένοι λοιπόν. Σκεπτόμενοι για το ότι στην κούρσα της ταξικής πάλης, η οργή και ο ανθρώπινος πόνος είναι το καύσιμο, αλλά το τιμόνι παραμένει η ταξική θέαση της πραγματικότητας και η επαναστατική θεωρία. Και από τα πρώτα γεμίσαμε αυτές τις μέρες, καύσιμα ικανά να μας κρατήσουν στο δρόμο για πολλά χρόνια ακόμα.

Έχουμε από τη μία λοιπόν τη ντροπή, τη λύπηση αλλά και το μίσος για όλους αυτούς τους κατά λάθος καταγεγραμμένους ως ανθρώπους που τυχαίνει να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Δεν είναι πλειοψηφία προφανώς αλλά δεν είναι και λίγοι αυτοί που αναμασάν ή και ξεπερνούν σε μισανθρωπία, τη γραμμή των ΜΜΕ. Αυτοί που τρέχουν να συμπαρασταθούν στους μπάτσους και τους καραβανάδες που δολοφονούν μετανάστες, αυτούς που μέσω του διαδικτύου και των social media πανηγυρίζουν για τους πνιγμούς ανήλικων. Αυτοί που μιλάν για εισβολή “λαθρομεταναστών” λες και αυτοί επέλεξαν να ξεριζωθούν από τους τόπους τους, λες και δε ξεκίνησαν από τη Σούδα τα αεροπλανοφόρα που βομβάρδισαν τελευταία φορά τη Συρία για λογαριασμό της “Δύσης”. Αυτοί που ξεχνάν το ότι ο κόσμος είναι γεμάτος με Έλληνες μετανάστες, “λαθραίους” πολλές φορές και όπως τους αρέσει να λένε. Αυτοί που ξεχνάν το ότι “τουρκόσπορους” ανέβαζαν τους δικούς τους προγόνους οι ντόπιοι του 1922. Ντροπή, λύπηση και μίσος λοιπόν για τόσους σκατανθρώπους που κυκλοφορούν στις πόλεις μας. Αλλά όλα τα παραπάνω είναι συναίσθημα.

Κυρ-παντελήδες, μικροαφεντικά, συγγενείς των υπεράριθμων σωμάτων ασφαλείας, πιθανώς και λοβοτομημένοι εργάτες, ταυτίζουν τα συμφέροντά τους όλο και περισσότερο με το συμφέρον της πολιτικής και οικονομικής ελίτ και όπως όλα δείχνουν λίγο πριν την αντιμετωπίσουμε θα πρέπει να περάσουμε κι από πάνω τους. Ας είναι.

Εμάς, πολιτικοί και ταξικοί μας αντίπαλοι παραμένουν τα κράτη και ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, ο μιλιταρισμός, ο εθνικισμός, η καταπίεση, η εκμετάλλευση. Και άμεση προτεραιότητα μας, να αναδείξουμε στα μάτια όλων των εκμεταλλευόμενων το προφανές για το πώς καταλήξαμε στη σημερινή κατάσταση. Για το περίφημο Δουβλίνο και για τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό. Για το επιχειρούμενο εδώ και πολλά χρόνια διαμελισμό της Συρίας, για το ρόλο της Τουρκίας στον πόλεμο εκεί, για την ενεργή εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν, για τις σχέσεις της Ρωσίας και των ΗΠΑ με την Τουρκία, για τα παιχνίδια του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Για τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του ελληνικού κεφαλαίου και των συμμάχων του από την διαρκή εμπόλεμη κατάσταση στη Μέση ανατολή και τους διαπληκτισμούς για τις ΑΟΖ. Για τις χρηματοδοτήσεις του ελληνικού κράτους και των ΜΚΟ από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τη συμφωνία ότι οι μεν θα τσεπώνουν φράγκα και οι δε θα μπορούν να διαλέγουν πόσα φθηνά εργατικά χέρια χρειάζονται σε κάθε περίοδο για να προσφέρουν στους ντόπιους επιχειρηματίες. Για το ρόλο του ελληνικού στρατού στη διαχείριση των μεταναστών, για το πώς οι τελευταίοι χρησιμοπούνται για να εκφράζεται στο πρόσωπό τους ο «εξωτερικός εχθρός» που είναι τόσο απαραίτητο να υπάρχει προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη για το κεφάλαιο εθνική ομοψυχία. Για το ότι οι αδύναμοι εκπαιδεύονται ενταντικά από τα ΜΜΕ, τα σχολεία, το στρατό να μισούν τον πιο αδύναμο για να σκύβουν το κεφάλι στον πιο δυνατό.

Έχουμε δρόμο μπροστά μας, δύσκολο δρόμο. Και αν είναι κάτι το οποίο μας δίνει δύναμη είναι ότι υπάρχουν ακόμα αυτοί και αυτές που δίνουν μια θετική χροιά στη λέξη άνθρωπος κι ας μη συμφωνούμε σε όλα. Είναι οι κάτοικοι των νησιών που παρά τα όποια ζητήματα αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους εξακολουθούν να είναι πάντα πρόθυμοι να δώσουν ένα χέρι βοήθειας. Είναι αυτοί που δε θα κλείσουν τα μάτια στις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων τους διαλέγοντας να κατηγορήσουν και να στραφούν απέναντι στον πιο αδύναμο στόχο, στην προκειμένη στους μετανάστες, αλλά θα βρουν τα κοινά σημεία μαζί τους και θα ενώσουν τις φωνές και τα αιτήματά τους απέναντι στους πραγματικούς υπαίτιους της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, των πολέμων. Είναι αυτοί που παρότι μπορεί να αναγκάστηκαν να βρεθούν σε ένα στρατόπεδο στα πλαίσια της θητείας τους θα αρνηθούν να σηκώσουν όπλο απέναντι σε αυτούς που πέρασαν τα πάνδεινα για να γλιτώσουν από αυτά. Αυτοί που δε θα στρέψουν αλλού το βλέμμα όταν οδηγοί λεωφορείων κατεβάζουν άτομα λόγω του χρώματός τους. Αυτοί που παρότι μπορεί να μην τους περισσεύει θα μοιραστούν το φαγητό τους με όσους το έχουν ανάγκη ανεξάρτητα από το σε ποιο θεό πιστεύουν ή δε πιστεύουν. Και ευτυχώς, είμαστε πολλοί αυτοί οι άνθρωποι. Ανοργάνωτοι ακόμα, αλλά εκατομμύρια. Και αυτό που πρέπει τώρα να κάνουμε, πριν οργανωθούμε για να αναμετρηθούμε με την εξουσία του κεφαλαίου, είναι να δώσουμε ΑΜΕΣΑ σαφές πολιτικό και ταξικό στίγμα στο συναίσθημα, είναι να παλέψουμε μαζί με τους μετανάστες και τις μετανάστριες, καταρχάς, για το ελάχιστο:

– ελευθερία μετακίνησης τους προς την ηπειρωτική χώρα και την Ευρώπη

– κανένα ανοιχτό ή κλειστό στρατόπεδο συγκέντρωσης

– νομιμοποιητικά έγγραφα για όλους και όλες

– μπλοκάρισμα της πολεμικής προετοιμασίας και δραστηριότητας Ελλάδας και ΝΑΤΟ

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΤΩΝ ΕΝΣΤΟΛΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΜΑΖΙΚΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ, ΤΑ ΚΡΑΤΗ, Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Συγκέντρωση: Τρίτη 3/3 στις 18.30 στην Καμάρα

Διαδήλωση: Πέμπτη 5/3 στις 18.00 στην Καμάρα

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/ anatolika.espivblogs.net