Μήνυμα για εξάπλωση της εκλογικής απεργίας

Αφίσα και κείμενο για τις διπλές εκλογές (περιφερειακές-ευρωεκλογές) που μπορούν να βρεθούν στην Καλαμαριά, τη Χαριλάου, την Τούμπα, την Τριανδρία, την Ανάληψη, το Φάληρο αλλά και στο κέντρο της πόλης.

Άλλη μία εκλογική φιέστα έφτασε…

Εδώ και αρκετές εβδομάδες έχει ξεκινήσει για τα καλά το καρναβάλι των εκλογών που έχει ως αποκορύφωμα τις 26 Μαΐου. Είτε είναι τοπικές εκλογές και ευρωεκλογές (όπως τώρα) είτε εθνικές εκλογές το τροπάρι που ακολουθείται είναι ίδιο. Οι εκάστοτε υποψήφιοι και τα κόμματά τους επιδίδονται σε ένα μαραθώνιο προπαγάνδας μέσω τηλεοπτικών και διαδικτυακών σποτ, αφισών, φυλλαδίων κλπ. Παρότι επιστρατεύουν μεγάλη δημιουργικότητα για να πουλήσουν τους υποψήφιούς τους (ως ατού μπορεί να θεωρηθεί από το να κάνει κάποιος ποδήλατο, ως το να είναι νέα, ή «κουλ τυπάκι» ή να μπορεί να λύσει τον κύβο του ρουμπικ-!-) η πάγια τακτική που ακολουθείται για να προσελκύσουν ψήφους είναι μία: να δελεάζουν, να φοβίζουν, να απειλούν, να τρομοκρατούν και να υπόσχονται.

Το μη χείρον βέλτιστο;

«Προκειμένου να μην εκλεχθεί ο τάδε που έκανε τούτο και εκείνο και που θα κάνει ακόμα χειρότερα αν επαναεκλεγεί, ψηφίστε εμένα που σας έκανα ή θα σας κάνω λίγα λιγότερα”. Η λογική πίσω από αυτήν την τακτική, είναι αυτή του μικρότερου κακού η οποία δυστυχώς εδώ και χρόνια έχει αποδειχθεί αποτελεσματική, καθώς καταφέρνει να πείσει μία σημαντική μερίδα των καταπιεσμένων που έχει αποσυρθεί από τις μικρές και μεγάλες κοινωνικές και ταξικές μάχες. Οφείλουμε όμως να αναρωτηθούμε: είναι όντως το μη χείρον βέλτιστο;

Διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος

Δεν είναι γραφικό να αναφέρουμε πως το παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ψευτοδίλημμα, που σε τίποτα δεν μπορεί να αφορά εμάς που είμαστε στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας βιώνοντας την εκμετάλλευση της εργασίας και της δημιουργικότητάς μας αλλά και μία σειρά από καταπιέσεις και διακρίσεις. Είτε έχουν εκλεχθεί πολλές φορές, είτε αποτελούν «φρέσκα πρόσωπα», είτε είναι δεξιοί είτε αριστεροί, οι επίδοξοι σωτήρες είναι πολιτικοί εκπρόσωποι μίας άλλης τάξης και κατ’ επέκταση κανένας τους δεν πρόκειται να δράσει προς όφελός μας. Η πιο πρόσφατη κραυγαλέα επιβεβαίωση του παραπάνω ήρθε από τον «πρώτη φορά αριστερά» ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το προεκλογικά του λογύδρια ενάντια σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και τις φανφάρες περί σκίσιμου μνημονίων αποτέλεσε την κυβέρνηση που κατάφερε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να περάσει μέτρα που άλλες κυβερνήσεις είχαν προσπαθήσει ανεπιτυχώς να περάσουν. Αυτό οφείλεται κατά βάση στο γεγονός ότι ένα κομμάτι των αγωνιζόμενων έπεσε στην παγίδα της «ελπίδας που έρχεται» και ανέθεσε τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του σε ένα κόμμα. Το αποτέλεσμα γνωστό: επήλθε παρακμή σε πολλούς αγώνες και κινήματα και έπειτα ακολούθησε η απογοήτευση, αυτή η απογοήτευση που βολεύεται με το μη χείρον βέλτιστο που αναφέραμε και παραπάνω. Η οπισθοχώρηση του ανταγωνιστικού κινήματος πρόσφερε πρόσφορο έδαφος προκειμένου να περαστούν ορισμένα από τα σκληρότερα αντεργατικά μέτρα (παγίωση κυριακάτικης εργασίας 32 Κυριακές το χρόνο, ιδιωτικοποιήσεις, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, μείωση αφορολόγητου ορίου για τους φτωχότερους και προκλητικές φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, κόψιμο συντάξεων) ενώ ταυτόχρονα σε μία προσπάθεια αναβάθμισης της θέσης της Ελλάδας στην περιοχή ενισχύθηκαν διάφορες συμμαχίες (οι σχέσεις Ελλάδας-ΕΕ αναβαθμίζονται, κάτι που ισχύει και για το ΝΑΤΟ που προχωράει στην εγκατάσταση νέων νατοϊκών βάσεων και στην αναβάθμιση παλιών, συνεργασία με το Ισραήλ που αιματοκυλά χωρίς σταματημό τη Παλαιστίνη και με τη Δικτατορία της Αιγύπτου, εκ νέου διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια).

Αποχή από τις κάλπες, συμμετοχή στους αγώνες

Για εμάς καμία σημασία δεν έχει να ψηφίσουμε μία φορά στα τέσσερα χρόνια, αλλά γνωρίζουμε πως και η αποχή ή καλύτερα η εκλογική απεργία δεν είναι αρκετή. Το ζήτημά είναι να συμμετέχουμε ενεργά 365 ημέρες το χρόνο στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες. Για αυτό προτάσσουμε και εφαρμόζουμε την ενεργή και συνειδητή αποχή από τις εκλογές αλλά και από κάθε άλλη διαδικασία που προϋποθέτει αντιπροσώπευση και διαμεσολάβηση. Και αυτό όχι από αδιαφορία για τα κοινά, απεναντίας, ως μία πρακτική που συνοδεύεται από την καθημερινή δραστηριότητα οργάνωσης των από τα κάτω ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό μέσα σε σχολεία, σχολές, εργασιακούς χώρους, γειτονιές. Οργάνωση που αποβλέπει στη δημιουργία ενός ελεύθερου κόσμου, χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους, χωρίς κοινωνικές τάξεις, χωρίς διακρίσεις με βάση το φύλο και τη φυλή. Έναν κόσμο που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη, στην αυτοοργάνωση, στην κοινοκτημοσύνη, στην αρμονική συνύπαρξη με τη φύση, στην ελευθερία και στην ατομική και συλλογική δυνατότητα αυτοκαθορισμού των ανθρώπων και των σχέσεων τους.

Μονόδρομος για την επίλυση των προβλημάτων μας η κοινωνική επανάσταση!

Παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους, υποψήφιοι τοπικοί και κεντρικοί άρχοντες αλλά και υποψήφιοι στο τσίρκο των Ευρωεκλογών εξυπηρετούν το ίδιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, τα συμφέροντα μερίδων της ντόπιας αστικής τάξης, της Ε.Ε. αλλά και μιας σειράς άλλων εθνικών και πολυεθνικών κεφαλαίων. Ειδικά στην περίπτωση των Ευρωεκλογών, μία σειρά τσαρλατάνων που τολμάν να επικαλούνται τον κίνδυνο του φασισμού που ανεβαίνει στην Ευρώπη επειδή αυτοί οι ίδιοι τον προμοτάρουν (τόσο σαν φόβητρο, όσο και σαν κατασταλτική εφεδρεία ή ακόμα και διαχειριστή της κατάστασης αν η κρίση συνεχιστεί) μας ζητάν να νομιμοποιήσουμε την “δημοκρατική” Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει αβαντάρει τα τελευταία χρόνια μία ναζιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία, που συμμετέχει σε μία σειρά πολέμων ανά των κόσμο, που αφού έχει λεηλατήσει όλους τους φυσικούς πόρους και τους εργαζόμενους του πλανήτη αρχίζει σιγά-σιγά να (ξανά)τρώει τις σάρκες των δικών της -και προσωρινά σε καλύτερη θέση από τους αντίστοιχους του τρίτου κόσμου- εργαζομένων. Την Ευρωπαϊκή Ένωση που ετοιμάζει τον Ευρωστρατό για εξωτερική αλλά και εσωτερική χρήση, που παράλληλα με τους εθνικισμούς που αναμοχλεύει και προωθεί εργάζεται πάνω στην ολοένα και μεγαλύτερη ενοποίηση των λειτουργιών των κρατών μελών της σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο θέλοντας να μετατραπεί σε μία μεγάλη αυτοκρατορία. Μια αυτοκρατορία που έρχεται να ξαναενοποιήσει από τα πάνω το διαιρεμένο από τα έθνη προλεταριάτο της περιοχής, το οποίο βρίσκεται διπλά εγκλωβισμένο και ανήμπορο ακόμα να μιλήσει για τη δική του κοινή διεθνιστική πάλη και οργάνωση ενάντια στη διεθνιστική συνεργασία των αστικών τάξεων, κάτι που όμως πρέπει να φροντίσουμε να μη κρατήσει για πολύ.

Την ίδια στιγμή η αναθετική λογική που αναπαράγουν ακόμα και κόμματα που προέρχονται μέσα από τους καταπιεσμένους, η εκλογολαγνεία, οι τακτικισμοί για καμιά επιδότηση, αποδεικνύουν περίτρανα το ότι καμία απελευθερωτική διαδικασία δεν μπορεί να υπάρξει για την ανθρωπότητα χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του παλιού κόσμου. Η κάθετη γραφειοκρατική οργάνωση, αλλά και μακρύτερα η εργαλειακή χρήση του κράτους από το προλεταριάτο στην πάλη ενάντια στην αστική τάξη, έχει δώσει πολλά παραδείγματα αποτυχίας, αδιεξόδων, αντίθετων αποτελεσμάτων από αυτά που επιδίωκαν οι ίδιοι οι επαναστατημένοι (τουλάχιστον η πλειοψηφία τους): ανάδειξη νέων διακρίσεων και ανισοτήτων, καταστολή, δημιουργία νέων ιερατείων, συνέχιση της καταπίεσης σε μία σειρά από τομείς της κοινωνικής ζωής, ποδηγέτηση και έλεγχος ή τσάκισμα κάθε χειραφετητικής και από τα κάτω πρωτοβουλίας που θα βαθύνει τις επαναστατικές τομές μέσα στην ήδη επαναστατημένη κοινωνία.

Οι συσχετισμοί δεν είναι και οι καλύτεροι, το ξέρουμε. Η αστική τάξη ασκεί -πέραν των άλλων- και ιδεολογική ηγεμονία πάνω στο σύνολο της κοινωνικής ζωής και υπάρχει ακόμα ένα 50% περίπου των ανθρώπων αυτού του τόπου που ψηφίζει, συντηρώντας τις αυταπάτες και τις αόρατες αλυσίδες που τις συνοδεύουν , τη λογική του μικρότερου κακού, την ηττοπάθεια ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια παρά τις -όχι και λίγες- αλλαγές κυβερνήσεων, η κατάσταση των όρων ζωής μας χειροτερεύει. Ταυτόχρονα, η αποχή προφανώς δεν είναι και από μόνη της αρκετή για να βελτιώσει τη θέση μας, αν δε συνοδευτεί από ταυτόχρονη οργάνωση και καθημερινή πάλη στον αγώνα ενάντια στα αφεντικά. Εμείς λέμε πως η μοναδική λύση για την τάξη μας στα αδιέξοδα που μας έχουν επιβάλει, είναι η κοινωνική επανάσταση, η οποία θα έρθει μέσω της πολύμορφης και αντιθεσμικής δράσης σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, σχολεία και σχολές, η οποία θα έρθει μέσω της οριζόντιας πολιτικής οργάνωσης του συνόλου των καταπιεσμένων και των επιμέρους αγώνων τους. Επιλογή που φέρνει μεγαλύτερες ευθύνες για τον καθένα μας, αλλά και για το σύνολο, επιλογή όμως που είναι και η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την απαλλαγή από τις αιτίες που γεννάν τις ανισότητες, τη φτώχεια, τις διακρίσεις, την εξουσία, το μιλιταρισμό, την πατριαρχία, τους πολέμους, την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας από το κεφάλαιο και την καταπίεση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας από το κράτος. Η απελευθέρωση μας δε θα είναι δουλειά κανενός ειδικού, παρά μόνο δικιά μας.

ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/ anatolika.espivblogs.net