Για την καθαρίστρια που βρίσκεται στη φυλακή…
Η δικαιοσύνη είναι ταξική…
Σε δέκα χρόνια φυλάκισης καταδικάστηκε η καθαρίστρια -μεγαλωμένη σε ίδρυμα και μητέρα δύο παιδιών- από το Βόλο, η οποία “πλαστογράφησε” επίσημο έγγραφο, μετατρέποντας την σχολική τάξη που έχει εκτίσει από πέμπτη δημοτικού σε έκτη στην προσπάθεια της να βρει δουλειά για να μπορεί να ζήσει. Τις τελευταίες μέρες βρίσκεται κρατούμενη στις φυλακές γυναικών στη Θήβα, έχοντας καταθέσει αίτηση αναίρεσης της ποινής από τον Άρειο Πάγο, ενώ την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου αναμένεται να περάσει από συμβούλιο που θα κρίνει αν ως τότε θα παραμείνει φυλακισμένη. Τέλος την ίδια στιγμή της έχουν αφαιρεθεί όλα της τα ένσημα στερώντας της στην ουσία τη δυνατότητα για σύνταξη (ένα όνειρο του κεφαλαίου για όλους μας).
Παρά το όψιμο ενδιαφέρον πολιτικών κύκλων για την κατάσταση της φυλακισμένης καθαρίστριας αλλά και τις ενδοδικαστικές γκρίνιες που πετάν το μπαλάκι των ευθυνών μεταξύ νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν θα κουραστούμε να λέμε αυτό που σαν τάξη βιώνουμε ιστορικά αλλά και αυτό που βιώνουμε τα χρόνια που ζούμε. Η δικαιοσύνη είναι μηχανισμός στη δούλεψη της αστικής τάξης και οι νόμοι είναι μια πλαστελίνη στα χέρια των καπιταλιστών. Υπάρχουν ως σκιάχτρα για να προστατεύουν και να διαιωνίζουν την εξουσία τους, χτίζουν φυλακές για τους φτωχοδιαβόλους και τους μικροπαραβατικούς και απαλλαγές από τις ποινές για τα δικά τους παιδιά (μπάτσους, δικαστικούς, επιχειρηματίες, πολιτικούς). Παράγουν φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο και ξεζούμισμα για την εργατική τάξη, κλείνουν μετανάστες σε hot spot και στρατόπεδα, δικαιολογούν καταστάσεις “εξαίρεσης”, βασανιστήρια, ιδιώνυμα αλλά και τρομονόμους για όσους αγωνίζονται. Κρίνουν ως καταχρηστικές τις απεργίες και θεωρούν συνταγματικές τις περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων εκτός βέβαια αν αυτοί είναι οι ίδιοι οι δικαστές και τα σώματα ασφαλείας.
Οι δικαστές δε, αποτελούν μία κάστα, μεγαλωμένη σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον από τα μικρόβια της πραγματικής κοινωνικής ζωής, που αν δεν διαπλέκονται άμεσα με συμφέροντα -πράγμα σπάνιο- εφαρμόζουν με απόλυτη αυστηρότητα τους νόμους ενός συστήματος απόλυτης εκμετάλλευσης. Νόμιμη η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής που δημιουργεί ανισότητες και φτώχεια, παράνομη η κλοπή από κάποιον που δεν έχει να ζήσει με άλλο τρόπο ή που οδηγείται σε μικροεγκλήματα εξαιτίας κοινωνικών συνθηκών, νόμιμοι οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, παράνομες οι καταλήψεις στέγης και οι συγκεντρώσεις στα ειρηνοδικεία. Είναι η ίδια κάστα που πρόσφατα αθώωσε γυναίκα δικαστή για πλαστό πτυχίο νομικής λίγο καιρό πριν καταδικάσουν την καθαρίστρια για πλαστό πτυχίο δημοτικού. Είναι η ίδια φάρα που αθωώνει σωρηδόν τους μπάτσους και καταδικάζει αναρχικούς και κομμουνιστές διαδηλωτές. Που δικαιώνει αφεντικά, και τσαλαπατάει εργαζομένους που διεκδικούν. Που αποφυλακίζει με πλαστά πιστοποιητικά στελέχη εταιρειών που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και αρνείται να αποφυλακίσει αγωνιστές όπως ο Σ. Ξηρός που είναι ανάπηρος με ποσοστό 98%. Που σέρνει στα δικαστήρια όποιον αντιστέκεται και που αφήνει ελεύθερους τον Κορκονέα, τον Ρουπακιά, τους δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου.
Με έμφαση το τελευταίο παράδειγμα της καθαρίστριας από το Βόλο, ένα είναι το συμπέρασμα που οφείλουμε να κάνουμε κτήμα όλων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων και να μην το ξεχάσουμε ποτέ: Το δίκαιο και το άδικο δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς πρόσημο. Στην προκειμένη περίπτωση χωρίς ταξικό πρόσημο. Είναι μάταιο και ταυτόχρονα φορέας αυταπατών για την τάξη μας να δώσουμε βαρύτητα σε έναν εξορθολογισμό της δικαιοσύνης μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της κρατικής οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων, όπως βέβαια είναι εξίσου μάταιο να πιστεύουμε ακόμα σε έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό. Προφανώς και οι τακτικές μάχες μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων έχουν μεγάλη σημασία αφενός για να ανασαίνουμε και αφετέρου για να αποκρυσταλλώνονται οι πραγματικοί ταξικοί συσχετισμοί αλλά και για να συνεχίσουμε να αναδεικνύουμε το ότι σε μία ταξική κοινωνία, κοινή έννοια της δικαιοσύνης δεν μπορεί να υπάρξει. Ο στρατηγικός στόχος όμως δεν μπορεί παρά να είναι αυτός:
Να ξεριζώσουμε συθέμελα το κράτος, το κεφάλαιο και τη δικαιοσύνη τους, να χτίσουμε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και φυλακές. Αυτή θα είναι και η προσωπική εκδίκηση του καθενός και της καθεμιάς, αλλά και ο συλλογικός δρόμος της απελευθέρωσης μας.
Παρά το μίσος που συσσωρεύεται και επειδή οι καιροί αλλάζουν πιο απρόσμενα και απότομα από ότι υπολογίζουν οι κρατούντες, να μη ξεχάσουμε ποτέ το σαδισμό και τη βαρβαρότητα της δικαιοσύνης τους και απέναντι στους σημερινούς μας διώκτες να είμαστε επιεικείς, όσο βέβαια αυτό είναι δυνατό μπροστά στη βαρβαρότητα που μας προσφέρουν σήμερα που έχουν αυτοί το πάνω χέρι. Ώσπου να έρθει μια μέρα που δικαιοσύνη θα αποδίδουν οι ανθρώπινες κοινότητες μέσω των συνελεύσεων, που δικαιοσύνη θα αποδίδουν τα παιδιά, “κάποτε που τη δικαιοσύνη θα την αποδίδουμε με ένα άστρο ή με ένα γιασεμί”…
Γιατί τα δέκα χρόνια φυλάκισης στην καθαρίστρια από τον Βόλο δεν είχαν να κάνουν με τη μία τάξη παραπάνω που δήλωσε για να την προσλάβουν, αλλά για την μία τάξη παρακάτω που βρίσκεται στην κοινωνική πυραμίδα. Και επειδή στην ίδια θέση βρισκόμαστε, επειδή είναι ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ, μία από εμάς, μάνα μας και αδερφή, συναδέλφισσα και συντρόφισσα μας, θα την υπερασπιστούμε ως σάρκα από τη σάρκα μας, όπως θα υπερασπιστούμε και όποιον εκμεταλλευόμενο πάει να τσακίσει η δικαιοσύνη, είτε αγωνιζόμενο συλλογικά για την ζωή, είτε αγωνιζόμενο ατομικά για την επιβίωση…
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ 55ΧΡΟΝΗΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΛΟ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ