Τρίτη 29/5: Ταξικοί αγώνες ενάντια στην “κοινωνική συμμαχία” και την εθνική ενότητα
ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΟΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
“ανάπτυξη, εθνική ενότητα, παραγωγική ανασυγκρότηση, πατρίδα, ενάντια στην κοινωνική πόλωση,
επενδύσεις με εξάλειψη των γραφειοκρατικών εμποδίων, εκπαίδευση και κατάρτιση”
Αυτά είναι μερικά από τα ωραία που διαβάσαμε στο κείμενο της “Κοινωνικής συμμαχίας”, μίας συμμαχίας, στην οποία βρίσκονται έμποροι, επιχειρηματίες μικρού, μεσσαίου και μεγάλου μεγέθους, βιοτέχνες, κάθε είδους επιμελητήρια των μεσσαίων και των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Αλλά δεν είναι μόνοι τους. Πρώτη στη λίστα υπογραφών βρίσκεται και η ΓΣΕΕ, η κατ’ όνομα γενική συνομοσπονδία εργατών Ελλάδος, αυτή που στήριξε το “ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα, αυτή που αρνείται εδώ και 8 χρόνια να κηρύξει μια απεργία διαρκείας. Η ίδια κλίκα πριν λίγες μέρες, πραγματοποίησε εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα εκδήλωση με προσκεκλημένους όλους τους παραπάνω αλλά και την υπουργό εργασίας Εύη Αχτσιόγλου. Κι επειδή όλα έχουν τη σημασία τους, μέσα στην εκδήλωση κουστουμαρισμένοι Συριζαίοι, Πασόκοι και Νεοδημοκράτες συνδικαλιστές αστειεύονταν και φωτογραφίζονταν ενώ βρισκόντουσαν υπό την προστασία πολλών διμοιριών ΜΑΤ, οι οποίες χτύπησαν την συγκέντρωση διαμαρτυρίας αυτών που, απ’ έξω, μιλούσαν για τα προβλήματα, για τα συμφέροντα, για τους αγώνες της εργατικής τάξης.
Της εργατικής τάξης που δε σταματάει να μετράει νεκρούς σε ώρα δουλειάς, από τις πλημμελείς συνθήκες ασφαλείας. Της εργατικής τάξης που δε σταματάει να βλέπει την εργατική της δύναμη να υποτιμάται με πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις, με αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, με ανασφάλιστη και μισοασφαλισμένη εργασία. Της εργατικής τάξης που έχει ξεχάσει τι σημαίνει ελεύθερος χρόνος και δουλεύει τις Κυριακές, 7 στα 7, με σπαστά ωράρια. Της εργατικής τάξης που έχει συνηθίσει να δουλεύει με ολιγόμηνες συμβάσεις, να ανακουφίζεται με τα χειρότερα μεροκάματα για να ξεφύγει από τις ουρές του ΟΑΕΔ. Της εργατικής τάξης που αναρωτιέται κανείς πως τα βγάζει πέρα, όταν όλες οι βασικές κοινωνικές ανάγκες εμπορευματοποιούνται, ιδιωτικοποιούνται, ακριβαίνουν: νερό, τροφή, ενέργεια, στέγαση, περίθαλψη, μετακινήσεις. Της εργατικής τάξης που αφήνει τους νεαρότερους να δουλεύουν με μικρότερο μισθό, ή να “εκπαιδεύουνται” προσφέροντα άμισθη εργασία σε προγράμματα μαθητείας και πρακτικές ασκήσεις, που αφήνει τις νεαρότερες να δέχονται τις προσβολές και τα σεξιστικά σχόλια πολλών αφεντικών. Της εργατικής τάξης που της είναι όλο και πιο δύσκολο να απεργήσει, όχι μόνο εξαιτίας της συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας αλλά και λόγω των όλο και πιο δύσκολων νομικών πλαισίων για να συμβεί κάτι τέτοιο. Της πολυεθνικής εργατικής τάξης που δεν μπορεί να προστατεύσει τους μετανάστες εργαζόμενους από την περαιτέρω κακοπληρωσιά, τους εκβιασμούς, τους ξυλοδαρμούς, τις ταπεινώσεις από τους ελληναράδες επιχειρηματίες. Της εργατικής τάξης που της ζητάν όλο και πιο πολλά για να ορθοποδήσει η πατρίδα, που για να ανορθωθεί η οικονομία πρέπει να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι. Της εργατικής τάξης, που τα αφεντικά ντοπάρουν με λόγους περί εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, και της ζητάν να είναι έτοιμη να πολεμήσει τους εργάτες της Τουρκίας, για να βγάλουν κέρδη από τις μπίζνες του φυσικού αερίου οι Λάτσηδες αυτού του τόπου αλλά και οι πολυεθνικές εταιρείες που προέρχονται, όλως τυχαίως, από τα κράτη-συμμάχους της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ που από τη Σούδα εξαπολύει πολέμους και αναβαθμίζει την παρουσία του στην περιοχή.
Της εργατικής τάξης, τέλος, που παραμένει τρομακτικά σιωπηλή μπροστά στην άνευ προηγουμένου εκμετάλλευση και καθυπόταξή της, αηδιασμένη με αυτούς που πίνουν σαμπάνιες σε γκλάμουρ εκδηλώσεις που γίνονται στο όνομά της, φοβισμένη από το τρομερό ποσοστό ανεργίας που παραφυλά και κάνει όσους δουλεύουν να φαίνονται τυχεροί, αλλά ταυτόχρονα και προσωρινά αδύναμη να οργανωθεί και να παλέψει. Εμείς, κομμάτι της νέας εργατικής βάρδιας, που ζούμε τα απόνερα μιας υποχώρησης που θα φροντίσουμε να σταματήσει το συντομότερο δυνατόν, άνεργες και επισφαλώς εργαζόμενοι, ντόπιοι και ξένες, εργάτες ανασφάλιστοι ή με μπλοκάκι, αδήλωτοι μάγειρες και μισοασφαλισμένες σερβιτόρες, κοπέλες που πουλάμε παπούτσια και αγόρια που κουβαλάμε σε αποθήκες, όμηροι των συμβάσεων και σκλάβοι των πρακτικών ασκήσεων, αναπληρωτές καθηγητές και χαμάληδες σε μεροκάματα της μίας ημέρας, εγκλωβισμένοι στα προγράμματα του ΟΑΕΔ και μήνες απλήρωτοι επειδή τα αφεντικά μας με τα οποία η ΓΣΕΕ κάνει συμμαχίες έχουν τον αέρα να μας ζητάν να βάλουμε πλάτη, πακετούδες και καθαριστές, γιοι συνταξιούχων που τους κολλάνε λεφτά για να μπορέσουν να έχουν ρεύμα και κόρες γυναικών που μείναν άνεργες στα πενήντα τους, μακροχρόνια άνεργοι που δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας και παιδιά που δουλεύουμε σε call center για 2,5 ευρώ την ώρα, είπαμε ότι φτάνει. Ως εδώ.
Για να μπει ένα τέλος στην ασυλία που απολαμβάνουν αυτοί που ασκούν συνδικαλισμό στο όνομα των εργαζομένων για τα συμφέροντα των αφεντικών, για να αρχίσει να δομείται ένας νέος πόλος πραγματικού αγώνα μέσα στην εργατική τάξη και στην κοινωνία. Αγώνας μαχητικός, αγώνας ταξικός, αλλά και αγώνας με διαδικασίες βάσης, απαραίτητη προϋπόθεση για να μείνει στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, για να παραμείνει σε τροχιά υπεράσπισης των προλεταριακών συμφερόντων. Μόνο εμείς, ενωμένοι, αλληλέγγυοι, οργανωμένοι, μπορούμε να δράσουμε για εμάς και κανείς άλλος στο όνομά μας.
Εν’ όψει της πιο ντροπιαστικής μέρας στην ιστορία του ντόπιου αλλά πιθανότατα και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, που οι εργατοπατέρες το θέλουν να διαδηλώνει και να απεργεί (:) μαζί με τους εκμεταλλευτές του, καλούμε σε συγκέντρωση και σε διαδήλωση την Τρίτη 29 Μαΐου στις 19.00 στην Καμάρα ενάντια στην “Κοινωνική συμμαχία”, τη ΓΣΕΕ και το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας που δε θα αφήσουμε να απλωθεί μέσα στα σωματεία και μέσα στους αγώνες μας. Ήδη έχουμε τραβήξει πολλά για το έθνος, την οικονομία, την ανάπτυξη, όλα κατασκευάσματα και αφηγήσεις των αστών. Κι αν είναι να απεργήσουμε θα απεργήσουμε εναντίον τους, όταν εμείς οι ίδιοι το αποφασίσουμε.
ΤΗ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ ΜΟΝΟ
ΟΙ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΙ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ, ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ