Κείμενο για την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας από πρωτοβουλία συντρόφων/ισσων
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Μας έχουν μάθει από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας πως για να ζήσουμε πρέπει να δουλεύουμε. Πως την επιβίωσή μας πρέπει να την “κερδίσουμε” πουλώντας ώρες από την καθημερινότητά μας σε μικρά και μεγάλα αφεντικά. Πως για να επιβιώσουμε μέσα στην απέραντη καπιταλιστική ζούγκλα πρέπει να γεμίζουμε εργατοώρες στα τεφτέρια τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που από φόβο ή από πονηράδα, μας τύφλωσαν με δικαιώματα και παροχές κοινωνικής φροντίδας, για να αποτρέψουν την οργή μας.
Την στιγμή που ο μισός και παραπάνω πληθυσμός στον πλανήτη υποσιτίζεται, πλούσιοι, επιχειρηματίες, πολιτικοί, εφοπλιστές επιχειρούν να αυξήσουν την αίγλη τους όσο περισσότερο μπορούν: έτσι εντατικοποιούν τους ρυθμούς εργασίας, αυξάνουν τις ώρες της και μειώνουν τους μισθούς, δημιουργούν συνθήκες εργασιακής ομηρίας, διαλύουν το περιβάλλον χωρίς προσχήματα, στέλνουν τα δουλάκια τους, τους μπάτσους, να μας χτυπάν αν σηκώσουμε το κεφάλι και κλειδώνουν σε λευκά κελιά όσους μαζί με το κεφάλι σήκωσαν και τα όπλα εναντίον τους.
Η ζωή όσων βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας γίνεται όλο και πιο ανάξια για να βιωθεί. Τουλάχιστον για όσους και όσες στοιβάζουν αδιαμαρτύρητα τα σώματα τους σε ουρές του ΟΑΕΔ και σε χώρους αναμονής νοσοκομείων, σε συσσίτια και σε προθάλαμους πριν από τη συνέντευξη για τη νέα δουλειά, σε, σε, σε…, xωρίς να αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση που βιώνουν. Η επιβολή και ο έλεγχος επεκτείνονται σε όλο και περισσότερες πτυχές της καθημερινότητας μας και η δυνατότητα να διαμορφώνουμε εμείς τις ζώες μας όλο και μικραίνει.
Πρόσφατο επεισόδιο της σειράς “ΤΑΞΗ και ΠΑΡΑΓΩΓΗ” που το κράτος μας πλασσάρει μέσα από τους ρουφιάνους των Μ.Μ.Ε. ως τη μόνη λύση για να σωθεί η οικονομία (στις πλάτες μας), είναι η εξάπλωση του καρκινώματος της μισθωτής εργασίας ακόμα και τις Κυριακές. Οι κυριάρχοι λοιπόν μας δίνουν μια ακόμα αφορμή για να αμφισβιτήσουμε αυτό το σύστημα. Εμείς τι κάνουμε?
Δεν έχουμε παρά να μιλήσουμε τη γλώσσα που παραδοσιακά μιλούν οι καταπιεσμένοι και οι καταπιεσμένες που δεν μπορούν άλλο να υπομένουν την σιωπή και την απάθεια. Για αρχή: ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ και στη συνέχεια λούφα στη δουλειά και συνειδητή καθυστέρηση στην παραγωγή, σαμποτάζ στην αλυσίδα παραγωγής-κατανάλωσης, χτίσιμο κοινοτήτων αγώνα ενάντια στα αφεντικά και στο κράτος και αλληλεγγύης μεταξύ των αγωνιζομένων, όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε (αρκεί ένα βλέμμα για να κατανοήσεις ποιος/α θα σταθεί δίπλα σου, χωρίς αρχηγιλίκια και ειδικεύσεις), απεργίες που θα σπάσουν τη φοβικότητα και την ηττοπάθεια, χέρι στην ταμειακή του αφεντικού και ψείρισμα των αναγκαίων για να ζήσουμε από σούπερ μάρκετ, ρουχάδικα κλπ, μοίρασμα των απαλλοτριωθέντων σε όσους/ες τα έχουν ανάγκη και κρατάν το στόμα τους κλειστό με την ταυτόχρονη προτροπή να το κάνουμε παρέα την επόμενη φορά…
Τόσα κι άλλα τόσα (και άλλα τόσα) μένει να γίνουν για να βρούμε σε πρώτο χρόνο τον χαμένο μας τσαμπουκά, για να ανιχνεύσουμε εκ νέου τα όρια του εαυτού αλλά και της κοινότητας αγώνα στην οποία συμμετέχουμε, αλλά κύρια:
Ανακαλύπτοντας τις δυνατότητες που μας προσφέρει η συλλογική δράση, ήρθε ο καιρός για να ξαναφέρουμε ως πραγματική απειλή για το καθεστώς το όνειρο της ακηδεμόνευτης επαναστατικής προοπτικής.
Της επανάστασης των ανθρώπων που δεν αντέχουν άλλο να ζουν μέσα στο τσιμέντο, στις εντολές, στα ωράρια, στην ανέχεια, στον φόβο και αποφασίζουν να τελειώνουν με κάθε λογής παράσιτα: μπάτσους, αφεντικά, φασίστες, πολιτικούς, γραφειοκράτες, εργατοπατέρες…
…μέχρι την καταστροφή του καπιταλισμού, του κράτους, των εμπορευματικών και εξουσιαστικών σχέσεων
…μέχρι την απελευθέρωση των ανθρώπων και της φύσης από τον επεκτατισμό του κέρδους…
…μέχρι τη νίκη της αναρχικής επανάστασης
αναρχικοί/αναρχικές από τις ανατολικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης
σε pdf anatolika