Πορεία Δευτέρα 6 Δεκέμβρη, 18:00, Καμάρα
Από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο ως το Νίκο Σαμπάνη,
δεν ξεχνάμε τους δολοφονημένους από την αστυνομία και το εξουσιαστικό σύστημα
Η μνήμη της εξέγερσης είναι ζωντανή
Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ο ειδικός φρουρός της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο, αναρχικό μαθητή, Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ακόμα μία κρατική δολοφονία έλαβε χώρα, μόνο που αυτή τη φορά οι προσπάθειες των κυρίαρχων να κουκουλωθεί ή να παρουσιαστεί ως «μεμονωμένο περιστατικό» δεν ευδοκίμησαν. Χιλιάδες κόσμου βγαίνει στους δρόμους ενάντια στην καταστολή, ενάντια στη βία που ασκεί το κράτος στα στενά των μητροπόλεων, στα σύνορα και τις φυλακές, ενάντια στα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης που είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται, ενώ αργότερα αναφέρεται ως ένα βαθμό και στην βία που ασκεί το κεφάλαιο στα εργατικά κάτεργα, με αφορμή την επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια καθαρίστρια Κ. Κούνεβα. Η εξέγερση που ξέσπασε εξαπλώθηκε σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, κρατώντας μερικές εβδομάδες. Κατά τη διάρκεια της πραγματοποιήθηκαν πορείες, απεργίες, σαμποτάζ, καταλήψεις σχολείων, φοιτητικών σχολών και δημόσιων κτηρίων, δημιουργήθηκαν συνελεύσεις γειτονιών και κέντρα αγώνα, έγιναν αμέτρητες επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, υπουργεία, τράπεζες και άλλους κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, ενώ σε δεκάδες πόλεις του κόσμου έλαβαν χώρα δράσεις αλληλεγγύης.
Ο Δεκέμβρης του ’08 ανέδειξε τις δυνατότητες που γεννιούνται όταν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι δεν υποκύπτουν στον ατομισμό (που οι κεφαλαιοκράτες και οι εξουσιαστές θέλουν να επιβάλουν ως την κυρίαρχη αντίληψη στις σύγχρονες κοινωνίες), συναντιούνται στους δρόμους, αυτοοργανώνονται, εκφράζουν την οργή τους και τη δημιουργικότητα τους κι αμφισβητούν έμπρακτα την «κρατική παντοδυναμία». Όταν αντιλαμβάνονται ξανά τη δύναμη και την αξία του συλλογικού αγώνα. Ανέδειξε βέβαια και τα όρια της εξέγερσης όταν απουσιάζει ένας κοινός σχεδιασμός, όταν ένα γενικότερο πρόταγμα για την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν καταφέρνει να αντικαταστήσει την οργή και το αίτημα για περιορισμό μόνο των πιο ακραίων εκφάνσεων τους και να αγκαλιαστεί από την πλειοψηφία των εξεγερμένων. Η εξέγερση του ’08, στις αρχές του 21ου αιώνα, ήταν ακόμα μια έμπρακτη διάψευση των ιδεολογημάτων που μιλάνε για το «τέλος της ιστορίας» και άφησε μεγάλη παρακαταθήκη για τους αγώνες που ακολούθησαν από τότε, και για αυτούς που θα δοθούν στο μέλλον.
Κράτος και κεφάλαιο σπέρνουν μόνο θάνατο
Στα χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν πολλά. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση εκδηλώθηκε με τη σφοδρότητα και τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε. Οι κυρίαρχοι, προσπαθώντας να μετακυλήσουν το βάρος της στις πλάτες μας, εντείναν την επίθεση τους στην εργατική τάξη σε ακραίο βαθμό. Η άμπωτη των κοινωνικών και ταξικών αγώνων έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους κεφαλαιοκράτες, που στην προσπάθεια τους να αυξήσουν τα κέρδη τους κατάργησαν και καταργούν τα περισσότερα από τα κεκτημένα των τελευταίων δύο αιώνων. Σε αυτό φυσικά έχει παίξει σημαντικό ρόλο το ότι φρόντισαν να σβηστεί από την ιστορική μνήμη ότι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η ασφαλιστική κάλυψη, η Κυριακάτικη αργία, το 8ωρο, η -σε μεγάλο βαθμό- ελεύθερη πρόσβαση όλων στην υγεία και τη μόρφωση δεν ήταν πάντα κρατικές παροχές, αλλά κατακτήθηκαν μετά από ταξικούς και πολλές φορές αιματηρούς αγώνες.
Φυσικά η καταστολή και ο έλεγχος -βασικοί πυλώνες του καπιταλιστικού καθώς και κάθε εξουσιαστικού συστήματος- δεν θα μπορούσαν παρά να εντείνονται μαζί με την ένταση της εκμετάλλευσης, μιας και οι κυρίαρχοι πάντα φοβούνται το ενδεχόμενο της οργάνωσης και της αντεπίθεσης των εκμεταλλευόμενων που συνεπάγεται χάσιμο των προνομίων τους, πόσο μάλλον σε στιγμές που τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και του εξουσιαστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας γίνονται πιο εμφανή. Έτσι, παράλληλα με τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, τις συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις που αυξάνουν το κόστος ζωής και μειώνουν τα μη εμπορευματοποιημένα πεδία της καθημερινότητας, είδαμε την αύξηση των κρατικών δαπανών για τον στρατό και την αστυνομία, δύο από τους ελάχιστους κλάδους που ενισχύθηκαν στην περίοδο της κρίσης, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την προσπάθεια ίδρυσης πανεπιστημιακής αστυνομίας, τις διώξεις μαθητών για καταλήψεις, την λειτουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστριών, την ψήφιση νομοσχεδίων που στοχεύουν στο περιορισμό των πορειών και των απεργιών, την επίθεση στα εργατικά σωματεία, τα τελεσίγραφα στις καταλήψεις, τις συνεχείς ποινικές αλλά και διοικητικές (με επιβολές προστίμων) διώξεις σε όσους συνέχισαν να αντιστέκονται στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου.
Έχουν περάσει 13 χρόνια από τον Δεκέμβρη του ’08 κι όμως δεν χρειάζεται και πολλά περισσότερα πέρα από το να παραμερίσει κανείς την παραμορφωμένη εικόνα που παρουσιάζουν τα -επιδοτούμενα και με την βούλα πλέον από το κράτος- ΜΜΕ, για να αντικρίσει την ίδια -αυτή την εγγενή- δολοφονική φύση του κράτους και του κεφαλαίου. Στα τέλη του Οκτώβρη είδαμε την αστυνομία να πυροβολεί με μανία νεαρούς Ρομά, δολοφονώντας τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη. Λίγες μέρες μετά ένα νέο ναυάγιο ήρθε να προστεθεί στην μακριά λίστα των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους σε μία προσπάθεια να επιβιώσουν, μόνο και μόνο για να χάσουν τη ζωή τους στο φράχτη του Έβρου ή τον πάτο του Αιγαίου στο όνομα της προστασίας των συνόρων. Λίγο αργότερα, έπειτα από μια συνηθισμένη και απάνθρωπη «κόντρα βάρδια» στο εργασιακό κάτεργο της Cosco, σκοτώνεται ο Δημήτρης Δαγκλής. Άλλος ένας άνθρωπος που δε γύρισε ποτέ σπίτι από τη δουλειά. Όπως δε γύρισε και ο Δημήτρης Ασημάκης, διανομέας της Wolt που έχασε τη ζωή του στην άσφαλτο εν ώρα εργασίας. Όπως και τόσοι ακόμα που δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματά τους…
Τα παραπάνω περιστατικά σημειώθηκαν μέσα σε ελάχιστες μέρες, υπενθυμίζοντάς μας με τον πιο θλιβερό τρόπο το πόσο υπολογίζεται η αξία της ανθρώπινης ζωής από το κεφάλαιο και τις αστικές δυνάμεις μπροστά στην ανάγκη τους για όλο και περισσότερα κέρδη. Κάτι που φαίνεται (και πάλι) τον τελευταίο μήνα που παρότι η πανδημία είναι εκτός ελέγχου και κάθε μέρα πεθαίνουν δεκάδες άνθρωποι επειδή δεν υπήρχε οξυγόνο ή διαθέσιμη ΜΕΘ στο νοσοκομείο που τους πήγαν, ή επειδή τους επιβλήθηκε να αναβάλλουν ξανά και ξανά ένα χειρουργείο ή μια θεραπεία λόγω των «έκτακτων και απρόβλεπτων» (επί δύο χρόνια!) συνθηκών, το κράτος εξακολουθεί να αρνείται να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, που οι διαχειριστές του καταστρέφουν μεθοδικά επί δεκαετίες προετοιμάζοντας την ιδιωτικοποίησή του. Με την πανδημία να βγαίνει εκτός ελέγχου σε πολλά σημεία του πλανήτη, τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε τον καπιταλισμό να αποκαλύπτει μια από τις πιο τρομακτικές και καλά κρυμμένες όψεις του: τη δυνατότητα των ισχυρών να διαλέγουν το ποιοι θα πεθάνουν και το ποιοι θα ζήσουν. Έτσι, η κυβέρνηση προχωρά ταυτόχρονα στην ενίσχυση της αστυνομίας και των μεγάλων επιχειρήσεων, και ξοδεύει δις για την αγορά νέων πολεμικών εξοπλισμών και την αναβάθμιση των παλιών. Γιατί προφανώς για τους έχοντες αυτού του κόσμου είναι η μόνον δική τους ασφάλεια -όπως και αυτή των κερδών τους- που έχει σημασία, και αυτή εξασφαλίζεται με την ενδυνάμωση αυτών που χρησιμοποιούν για να επιβάλλονται στην πλειοψηφία της ανθρωπότητας, των μπάτσων και των στρατιωτικών.
Στα δικά μας μάτια λοιπόν οι παραπάνω θάνατοι δεν είναι ούτε τυχαίοι, ούτε απλοί αριθμοί, και σίγουρα δεν είναι ασύνδετοι μεταξύ τους. Ο κοινός παρονομαστής των παραπάνω δολοφονιών –τις οποίες προσπαθεί να θάψει ή να υποβαθμίσει σχεδόν το σύνολο των μμε- είναι πως τα θύματα αποτελούν κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης που δεν έχει σταματήσει να μετράει τις πληγές της από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται τα τελευταία χρόνια.
Η οργάνωση κι η αντεπίθεση της εργατικής τάξης: η μόνη διέξοδος από τη διαρκή καπιταλιστική κρίση
Πάνε 13 χρόνια από τον Δεκέμβρη του ’08, αλλά η μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η μνήμη όλων των επώνυμων και ανώνυμων δολοφονημένων από τους προστάτες των ανισοτήτων, των αστών, των εχόντων την εξουσία, δεν έχει ξεθωριάσει. Ο αγώνας για τις ανάγκες του προλεταριάτου και ευρύτερα των φτωχωποιημένων κοινωνικών στρωμάτων αποτελεί αγώνα για ζωή και επιβίωση. Αγώνα για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς στις μητροπόλεις, στους χώρους δουλειάς, στους διαδρόμους και τις λίστες αναμονής των νοσοκομείων, στα σύνορα και στα πεδία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης.
Στο σήμερα, οι εκμεταλλευόμενοι όλου του κόσμου έχουμε ακόμα περισσότερους λόγους για να εξεγερθούμε. Πρέπει να οργανωθούμε συλλογικά και αδιαμεσολάβητα ενάντια στην θανατοπολιτική που εφαρμόζουν το κράτος και το κεφάλαιο για τη διαχείριση της πανδημίας, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Για να μη γίνουμε κρέας ούτε για τις μηχανές που παράγουν τον πλούτο για τους λίγους και φτώχεια για τους πολλούς,· ούτε για τα κανόνια των διακρατικών πολέμων που γίνονται προκειμένου να κριθεί ποιο κομμάτι της οικονομικής/κοινωνικής ελίτ θα αποκομίσει το μεγαλύτερο κέρδος από τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς ενέργειας.
Να βροντοφωνάξουμε μπροστά στους κουστουμαρισμένους και καλοταϊσμένους επιβολείς των δεινών αυτού του κόσμου, μπροστά στους ένοπλους προστάτες των ανισοτήτων, ότι δεν είπαμε ακόμα την τελευταία μας λέξη. Να πιάσουμε τον νήμα των ταξικών αγώνων του παρελθόντος, που εξασφάλισαν καλύτερες συνθήκες ζωής για εμάς σήμερα, που έδειξαν ότι το καπιταλιστικό και εξουσιαστικό οικοδόμημα δεν είναι άφθαρτο. Να πιάσουμε το νήμα των εξεγέρσεων που εκδηλώνονται ανά τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Να διδαχτούμε από τα λάθη του παρελθόντος, αλλά να στοχεύσουμε στην απαλλαγή της ανθρωπότητας αλλά και ολόκληρης της γης από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου. Να αγκαλιάσουμε τους διάφορους επιμέρους αγώνες που εκδηλώνονται από τα διάφορα κομμάτια της τάξης μας σε κάθε γωνιά του πλανήτη, να τους συνδέσουμε σε μια κοινή προοπτική, αυτή της οριστικής κατάργησης της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, και της δόμησης ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας, ζωής εναρμονισμένης με τη φύση, χωρίς ατομική ιδιοκτησία, σύνορα, πολέμους ή διακρίσεις με βάση το χρώμα, τη φυλή και το φύλο.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ. ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ- ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
ΠΟΡΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ
Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά / anatolika.espivblogs.net