ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΔΕΘ-ΣΑΒΒΑΤΟ 11/09, 18.00, ΚΑΜΑΡΑ

Ακόμα μια χρονιά όπου το πανηγύρι της ΔΕΘ θα λάβει χώρα στην πόλη μας. Όπως κάθε χρόνο θα μαζευτούν και φέτος στην Θεσσαλονίκη κάθε λογής μπάτσοι για να μας θυμίσουν που πηγαίνουν τα χρήματα της κοινωνικής βάσης και να επιδείξουν την κρατική παντοδυναμία. Όπως κάθε χρόνο ο εκάστοτε πρωθυπουργός στα εγκαίνια της ΔΕΘ “ανοίγει” την καινούργια οικονομική και πολιτική σεζόν με μια ομιλία όπου στην ουσία μας ανακοινώνει νέους τρόπους ξεζουμίσματος των από τα κάτω.

Ακόμα μια χρονιά που ο αριθμός των “επισήμως” άνεργων στον ΟΑΕΔ ξεπερνάει κατά πολύ το 1.000.000, και μέλλεται να αυξηθεί δραματικά με τις πολιτικές που ακολουθούνται, μπροστά στο βάθεμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και με το χρέος να έχει αυξηθεί ακόμα και από τα χρόνια των μνημονίων και να ξεπερνάει πλέον το 200% του ΑΕΠ. Ακόμα μια χρονιά που εν μέσω περιοριστικών μέτρων προωθούνται πολιτικές και ψηφίζονται νομοσχέδια που υποβαθμίζουν περαιτέρω τη δημόσια υγεία και παιδεία -ενώ ταυτόχρονα αβαντάρουν τις ιδιωτικές κλινικές και τα κολέγια-, νομοσχέδια που ποδοπατούν τα εργατικά κεκτημένα, που συρρικνώνουν περαιτέρω τους ήδη χαμηλούς μισθούς, την ίδια στιγμή που το κόστος για την κάλυψη των βασικών μόνο αναγκών (ρεύμα, νερό, τρόφιμα, φάρμακα, κ.α.) αυξάνεται κατακόρυφα. Ακόμα μία χρονιά που η ταξική ψαλίδα της κοινωνίας ανοίγει όλο και πιο απειλητικά και πατάει πάνω στον λαιμό της κοινωνικής βάσης, των εργατριών και των ανέργων.

Κρατική διαχείριση της πανδημίας, το θέατρο του παραλόγου

Είναι ξεκάθαρο πως και στο ζήτημα της πανδημίας η κρατική διαχείριση έγινε με απολύτως ταξικά χαρακτηριστικά. Το κράτος εξ ορισμού επιδιώκει να μετατρέπει κάθε κοινωνική απορρύθμιση (στην προκειμένη την πανδημία) σε ευκαιρία για αύξηση κερδών και πεδίου εξουσίας για το ίδιο, αλλά και για το κεφάλαιο. Όχι δηλαδή απλά να βγει αλώβητο, αλλά να επωφεληθεί κιόλας στις δικές μας πλάτες.

Τα “μέτρα” που είδαμε την περασμένη χρονιά, κάθε άλλο παρά με τον περιορισμό της πανδημίας με γνώμονα το κοινωνικό όφελος είχαν να κάνουν. Αντιθέτως, όπως ήταν αναμενόμενο, μοναδικός σκοπός τους ήταν ο κοινωνικός έλεγχος και η ισχυροποίηση του κρατικού μηχανισμού μέσω καταστολής, η αύξηση του κέρδους σε κλινικάρχες, καναλάρχες και λοιπούς κεφαλαιοκράτες-φίλους της κυβέρνησης, και φυσικά η ψήφιση επαίσχυντων νομοσχεδίων. Έτσι, είδαμε από τη μία να αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη ή να παραμένουν σε τραγική κατάσταση οι δημόσιες συγκοινωνίες (με την ενοικίαση λεωφορείων χωρίς καν παράθυρα), ενώ από την άλλη συνεχίστηκαν οι σκοταδιστικές θρησκευτικές λειτουργίες -μην τυχόν και απογοητευτεί ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων-, είδαμε μαζικούς χώρους εργασίας όπως βιομηχανίες να συνεχίζουν κανονικά την παραγωγή χωρίς κανένα μέτρο προστασίας των εργαζομένων, είδαμε κρατούμενους να πεθαίνουν εξαιτίας της παντελούς έλλειψης πρόληψης και περίθαλψης στις φυλακές, κάτι που φυσικά ισχύει και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστριών. Είδαμε αμέτρητες παρατυπίες πολιτικών και συγγενών τους, που προσπερνούσαν ΑΜΕΑ, ηλικιωμένους και άτομα με υποκείμενα νοσήματα στη σειρά εμβολιασμού, είδαμε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά την αλλαγή των μέτρων για το άνοιγμα της τουριστικής σεζόν χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, κάτι που έχει αποτελέσει και μία από τις βασικές αιτίες μετάδοσης του ιού. Σε όλα τα παραπάνω παρατηρούμε το κοινό χαρακτηριστικό: εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι απέναντι στον ιό είναι οι άνθρωποι της τάξης μας: εργάτες, μετανάστριες, φυλακισμένοι, άνεργες…

Το μοντέλο διαχείρισης της πανδημίας έρχεται να συμπληρώσει και το φαινόμενο των αρνητών εμβολίων. Τα άτσαλα και χωρίς έρευνα ανοίγματα-κλεισίματα lockdown (με μέτρα να αλλάζουν μέχρι και τρεις φορές την ίδια μέρα), με μία ανεπαρκέστατη επιτροπή λοιμοξιολόγων που γνωμοδοτούσε με βάση τις κρατικές επιταγές, οδήγησαν πολύ κόσμο να νιώθει ανασφαλής απέναντι στο εμβόλιο με αποτέλεσμα η κοινωνική βάση να οδηγηθεί σε μια άτυπη διαμάχη, ένα πλασματικό δίπολο μεταξύ εμβολιασμένων-ανεμβολίαστων. Έτσι, μετά τις κατηγορίες για τους νέους ή όσους διαδηλώνουν, η συζήτηση γυρνάει πάλι στην “ατομική ευθύνη”, σε μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης τόσο από την ταξική φύση της διαχείρισης του ιού (πχ. κατάργηση των δωρεάν rapid test μόλις θεσπίστηκε η υποχρεωτικότητα, ή κουβέντα για 3η δόση στις χώρες της Δύσης, ενώ ελάχιστα εμβόλια έχουν φτάσει στις αναπτυσσόμενες), όσο φυσικά και από τις κρατικές ευθύνες για την τραγική κατάσταση του δημόσιου συστήματος υγείας και την άρνηση ενίσχυσής του, τους πάνω από 13.000 νεκρούς από covid-19, αλλά και όσους χάνουν τη ζωή τους επειδή επιδεινώθηκε η κατάστασή τους μην έχοντας πρόσβαση στη δημόσια περίθαλψη (με το 80% των χειρουργείων και κλινικών για άλλες παθήσεις να έχουν κοπεί), προς όφελος μόνο των ιδιωτικών κλινικών που ζητάνε χιλιάδες ευρώ ανά περιστατικό από όσους μπορούν να πληρώσουν.

Φυσικά σε όλο αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει η βιομηχανία διώξεων που στήθηκε ενάντια στους συνδικαλιστές υγειονομικούς που τόλμησαν να θίξουν δημόσια τα παραπάνω αλλά και την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία, γκρεμίζοντας το success story που είχαν στήσει κυβέρνηση και κανάλια. Οι ποινικές διώξεις και «έρευνες» για διασπορά ψευδών ειδήσεων, οι ΕΔΕ, οι πειθαρχικές ποινές που έφταναν μέχρι και πρόστιμο 15 ημερομισθίων και οι απολύσεις δεν μπόρεσαν εν τέλει να πτοήσουν τους συνδικαλιστές από τα βγουν και να καταγγείλουν την παντελή έλλειψη προετοιμασίας για την πανδημία που επικρατούσε στα νοσοκομεία με τρομερές ελλείψεις προσωπικού αλλά και ιατρικού εξοπλισμού, ακόμα και μέσων προστασίας των ίδιων των εργαζομένων που εκτίθενται καθημερινά στον ιό (σε πολλές περιπτώσεις οι υγειονομικοί έφτασαν στο σημείο να πληρώσουν από την τσέπη τους γάντια και μάσκες). Ελλείψεις που τους έφτασαν στο τραγικό σημείο (και θα ξαναγίνει όπως όλα δείχνουν) να διαλέγουν ποιοι ασθενείς θα ζήσουν λόγω μη διαθεσιμότητας σε κλίνες Μ.Ε.Θ., αφού σε πολλές περιπτώσεις (και παρά τη “δημιουργία” ΜΕΘ που δεν πληρούσαν καν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, για επικοινωνιακούς λόγους), οι εφημερίες ξεκινούσαν χωρίς ούτε ένα ελεύθερο κρεβάτι Μ.Ε.Θ. Οι διοικήσεις των νοσοκομείων δεν ήταν άπραγες σε όλες αυτές τις πράξεις ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης στηρίζοντας ανοιχτά την κυβέρνηση. Εκτόξευαν εκβιασμούς και απειλές εναντίον γιατρών, που σε πολλές περιπτώσεις έφτασαν στο σημείο να απαιτούν από τα μέλη των συνδικαλιστικών σωματείων να μιλάνε δημόσια μόνο μετά από συνεννόηση μαζί τους, δείχνοντας τις αυταρχικές πρακτικές τους.

Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την επιλογή του χουντικού Πλεύρη στη θέση του υπουργού υγείας. Ο Πλεύρης δε μέτρησε ούτε δύο 24ωρα στη θέση και ήδη έδειξε τις προθέσεις του μέσω τροπολογίας που κατέθεσε, χρησιμοποιώντας σαν δούρειο ίππο ένα άσχετο με το αντικείμενο νομοσχέδιο που αφορά το μεταναστευτικό. Η συγκεκριμένη τροπολογία θέτει τα θεμέλια για την ιδιωτικοποίηση του Ε.Σ.Υ. αφού επιτρέπει σε εργολάβους να καλύψουν τις ανάγκες που θα προκύψουν λόγω της αναστολής των ανεμβολίαστων εργαζομένων σχεδόν στο σύνολο των ειδικοτήτων που απαρτίζουν τον κλάδο της υγειονομικής περίθαλψης. Μάλιστα αυτές τις εργολαβίες, οι διοικήσεις των νοσοκομείων και των υγειονομικών περιφερειών (Υ.ΠΕ.) έχουν την δυνατότητα να τις δίνουν με την αγαπημένη διαδικασία της κυβέρνησης, ως απευθείας αναθέσεις χωρίς απολύτως κανέναν έλεγχο. Το ίδιο θα ισχύσει και για το ΕΚΑΒ που πρόκειται να στελεχωθεί με ιδιωτικά ασθενοφόρα. Τέλος, οι συμβάσεις που θα κληθούν να υπογράψουν οι νέοι επικουρικοί υγειονομικοί αντί για ετήσιες όπως ήταν μέχρι σήμερα θα είναι τρίμηνες, εντείνοντας έτσι την επισφάλεια και την αναλωσιμότητα των εργαζομένων. Όλα αυτά χωρίς να γίνει καμία προσπάθεια για τοποθέτηση των ανεμβολίαστων υγειονομικών σε θέσεις χαμηλότερου κινδύνου, χωρίς να γίνει καμία κουβέντα για μονιμοποιήσεις συμβασιούχων και προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, κι ενώ εν μέσω πανδημίας γίνονται χιλιάδες προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας.

Το περιβαλλοντικό ζήτημα, οι πυρκαγιές και η μπίζνα της “πράσινης ανάπτυξης”

Οι φετινές πυρκαγιές που κατέκαψαν πάνω από 1.000.000 στρέμματα στον ελλαδικό χώρο άφησαν πίσω τους τεράστιες εκτάσεις κατεστραμμένων βιοτόπων και περιοχών απ’ όπου βιοποριζόνταν πολλοί κάτοικοι, μεγάλες ζημιές σε διάφορες υποδομές, εκατοντάδες καμένα σπίτια και τραυματίες, 2 νεκρούς ανθρώπους και χιλιάδες νεκρά ζώα. Το γεγονός ότι ο καθοριστικός παράγοντας στον περιορισμό των καταστροφών ήταν η “ανυπακοή” των ντόπιων να εκκενώσουν τα χωριά τους με βάση τις γελοίες εντολές της “πολιτικής προστασίας” και η συμβολή των αλληλέγγυων που έσπευσαν από την πρώτη στιγμή από κάθε γωνιά της χώρας για να βοηθήσουν, πέρα από τις δυνατότητες της αυτοοργανώσης και της αλληλεγγύης, ανέδειξε την ολιγωρία που επιδεικνύει το κράτος όταν οι σχεδιασμοί του και η εκτέλεση τους δεν έχουν να κάνουν με την προστασία των άμεσων συμφερόντων του κι αυτών της αστικής τάξης. Άλλωστε, ακόμα και αν είναι αδύνατο να γνωρίζει κανείς τα ακριβή αίτια της κάθε πυρκαγιάς, είναι σίγουρο ότι τα αποτελέσματα της εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα που έχουν να κάνουν με την ανοικοδόμηση, και με την εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Οι ευθύνες τόσο της συγκεκριμένης κυβέρνησης (που με τις βλακώδεις και προκλητικές δηλώσεις των στελεχών είναι λες και προσπαθεί να μονοπωλήσει τις δάφνες) όσο και των προηγούμενων είναι τεράστιες και εμφανείς, τόσο για την υποστελέχωση και την ελλιπή χρηματοδότηση της πυροσβεστικής όσο και για την ανοχή στη δίχως μέτρο δόμηση και την γενικότερη απουσία αποτελεσματικών μέτρων πρόληψης και αντιμετώπισης των πυρκαγιών, των πλημμυρών και αντίστοιχων φαινομένων. Τη στιγμή μάλιστα που υπέρογκα ποσά ξοδεύονται στο στρατό, την αστυνομία, και τις επιχορηγήσεις μεγάλων εταιριών για την κατασκευή και λειτουργία ΑΠΕ.

Τα παραπάνω είναι άμεσα συνδεδεμένα με τη γενικότερη πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια σχετικά με την όξυνση της εκμετάλλευσης του φυσικού κόσμου στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, που εκφράζεται με την αύξηση της επιθετικότητας κράτους-αφεντικών σε βάρος των εκμεταλλευομένων, με τους όρους εργασίας και γενικά της ζωής μας συνεχώς να υποβαθμίζονται και το αίμα των ανθρώπων της τάξης μας να ρέει ακόμα πιο άφθονο στα εργασιακά κάτεργα και τα πεδία των πολέμων που απειλούν όλο και περισσότερες περιοχές. Σ’ αυτό το πλαίσιο το 2020 η κυβέρνηση ΝΔ με περίσσιο ζήλο και λιγότερα προσχήματα συνεχίζει το έργο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πέρασε μια σειρά νομοσχεδίων που αφορούν την περιβαλλοντική νομοθεσία, τον τουρισμό, την πολεοδομία και την διαχείριση των απορριμμάτων, τα οποία στην ουσία παραδίδουν στους κεφαλαιοκράτες τη δυνατότητα λεηλασίας ακόμα περισσότερων φυσικών περιοχών και μάλιστα πιο εύκολα και γρήγορα. Αυτό μάλιστα έγινε με τόσο απροκάλυπτο τρόπο (οι ίδιοι υποστηρικτές αυτών των αναδιαρθρώσεων δήλωναν με καμάρι ότι στόχος είναι η «δημιουργία ενός φιλικού προς τους επενδυτές περιβάλλοντος») και οι καταστρεπτικές του συνέπειες για την φύση, τους κατοίκους εκατοντάδων περιοχών ήταν εξαρχής τόσο εμφανείς, που οι νέοι αυτοί νόμοι συνάντησαν αντιδράσεις όχι μόνο από το «ανταγωνιστικό κίνημα» και από τοπικούς πληθυσμούς, αλλά από το σύνολο των περιβαλλοντικών οργανώσεων, ακόμα και από την πλειοψηφία των σχετικών θεσμικών φορέων.

Οι φωτιές που εκδηλώθηκαν φέτος το καλοκαίρι αποτελούν κομμάτι ενός γενικότερου κύματος φυσικών καταστροφών (σεισμοί, πλημμύρες, πυρκαγιές, ξηρασίες) που σαρώνουν σχεδόν κάθε γωνιά του πλανήτη τα τελευταία χρόνια. Καθώς η αύξηση του αριθμού και της έντασης τους έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την κλιματική αλλαγή και άλλων άμεσων ή έμμεσων αποτελεσμάτων της επέλασης του κεφαλαίου στη γη, μια μεγάλη κουβέντα έχει ανοίξει σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι καπιταλιστές, συνηθισμένοι να φορτώνουν σε όλη την κοινωνία τα στραβά της δικής τους δραστηριότητας, κι ενώ μόνο αυτοί καρπώνονται τα αποτελέσματα από τον κόπο και την ανέχεια όλων των άλλων, προσπαθούν να διαχύσουν την άποψη ότι η καταστροφή της φύσης είναι αποτέλεσμα της γενικότερης ανθρώπινης δραστηριότητας και ότι όλοι μας φταίμε. Με το γνωστό θράσος μάλιστα που τους χαρακτηρίζει, παρουσιάζουν σαν λύση ένα νέο πεδίο επενδύσεων που το βαφτίζουν με τον πιασάρικο τίτλο “πράσινη ανάπτυξη” και απομυζούν ένα κάρο κρατικές επιχορηγήσεις, καρπώνονται περισσότερα κέρδη ενώ γιγαντώνουν ακόμα περισσότερο την καταστροφή της φύσης και των τοπικών πληθυσμών.

Πλέον όμως είναι αναγκαίο για όσους που ανήκουν στη βάση της ταξικής και κοινωνικής πυραμίδας, για όλους εμάς που θέλουμε να αναπνέουμε τον καθαρό αέρα, να ζούμε και να επισκεπτόμαστε την φύση αλληλοεπιδρώντας μαζί της με σεβασμό, και όχι να θαυμάζουμε τις ελάχιστες εναπομείνασες νησίδες της σε ιδιωτικά πάρκα σαν τουριστικό αξιοθέατο, να ξεπεράσουμε αυτά τα τεχνάσματα των ισχυρών. Είναι αναγκαίο για όλες εμάς που δε θέλουμε να βλέπουμε το φυσικό κόσμο να πεθαίνει και να μας απειλεί η σκιά των πολέμων για τον διαμοιρασμό των κερδών από αυτή τη διαδικασία να συνειδητοποιήσουμε ότι η λεηλασία του φυσικού κόσμου για την παραγωγή κέρδους για τους ελάχιστους που κατέχουν την συντριπτική πλειοψηφία του πλούτου είναι δομικό κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όλη αυτή η καταστροφή οφείλεται στους ιδιοκτήτες των τεράστιων εργοστασίων που μολύνουν το περιβάλλον και απαιτούν συνεχώς νέες πρώτες ύλες, των εταιριών εξόρυξης και εκμετάλλευσης ορυκτών και ενέργειας που ρημάζουν το έδαφος, το νερό και τις ζωές των ανθρώπων, των κατασκευαστικών και τουριστικών επιχειρήσεων που τσιμεντοποιούν και περιφράζουν τη γη, των πολυεθνικών που κόβουν τα δάση, που ισοπεδώνουν τη βιοποικιλότητα για χάρη ατελείωτων εκτάσεων μονοκαλλιέργειας γενετικά τροποποιημένων τροφών, σε αυτούς που φράζουν τα ποτάμια και ισοπεδώνουν τα βουνά για χάρη της «πράσινης» ανάπτυξης. Μπορεί ένα -πολύ μικρότερο- μερίδιο ευθύνης να υπάρχει και στο σύγχρονο τρόπο ζωής μεγάλου κομματιού της ανθρωπότητας, όμως ακόμα και αυτό είναι κάτι που προωθήθηκε ή καλύτερα επιβλήθηκε από το ίδιο το κεφάλαιο, που στη διαδικασία αναπαραγωγής του, εδώ και κάτι παραπάνω από δύο αιώνες διαλύει τις τοπικές κοινότητες, λεηλατεί και ιδιωτικοποιεί τη γη, εκδιώκει τους ανθρώπους από αυτή και τους οδηγεί στα μεγάλα αστικά κέντρα για να γίνουν εργατικά χέρια, εντατικοποιεί την ανθρώπινη δραστηριότητα για την κάλυψη βασικών αναγκών (καλλιέργεια, αλιεία, κτλ) και εφευρίσκει συνεχώς νέες που απαιτούν όλο και περισσότερη ενέργεια.

«Γέμισε το Αιγαίο κορμιά μεταναστών, είναι και οι Έλληνες φονιάδες των λαών»

Η προσπάθεια του κεφαλαίου να αυξήσει την κερδοφορία του, είτε μέσω πολέμων είτε μέσω της επιβολής συνθηκών ακραίας φτώχειας αναγκάζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, να μπουν σε μια βάρκα ρισκάροντας τη ζωή τους, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τις οικογένειες τους στις χώρες της Ε.Ε. Όσοι προσπαθούν να εισέλθουν στην Ε.Ε. μέσω της Ελλάδας βρίσκονταν αντιμέτωποι με κοινές περιπολίες εθνικού στρατού και Frontex στο κομμάτι της θάλασσας, ενώ πλέον στο χερσαίο κομμάτι βρίσκονται και με τον περιβόητο φράχτη του Έβρου. Ένα τερατούργημα μισαλλοδοξίας που στήθηκε για να μας θυμίζει ότι η Ελλάδα έχει βαθιά ριζωμένο μέσα της τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Φυσικά, δεν παρέλειψαν και τις ανάλογες φιέστες και φωτογραφίσεις στο φράχτη διάφοροι κυβερνητικοί δίχως ίχνος ντροπής για το πόσοι θάνατοι θα προκληθούν από αυτόν.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατέχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τον ξεριζωμό αυτών των ανθρώπων μέσω της συμμετοχής της στους πολέμους που δημιουργεί το ΝΑΤΟ ούτε που αναφέρεται ποτέ στο ρατσιστικό παραλήρημα του κάθε ακροδεξιού φιλελεύθερου. Αυτή τη στιγμή νέες νατοϊκές βάσεις σχεδιάζονται στον ελλαδικό χώρο για να χρησιμοποιηθούν ως πολεμικό ορμητήριο για τα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή (με τη στρατιωτικοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης να ξεχωρίζει), στο πλαίσιο της νέας Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) που ξεκίνησε να δρομολογείται από την κυβέρνηση Σύριζα, ενώ μετά και την αγορά των Rafale έναντι δισεκατομμυριών ευρώ, η Ελλάδα ετοιμάζεται να βρεθεί πρώτη (μέχρι πέρσι ήταν 2η) στην κατάταξη του ΝΑΤΟ ως προς τις αμυντικές δαπάνες της σε αναλογία προς το ΑΕΠ της με 3,82%, προσπερνώντας ακόμα και τις Η.Π.Α. Και όλο αυτό την ίδια στιγμή που η Ελλάδα έχει από τους χαμηλότερους κατώτατους μισθούς, τα είδη πρώτης ανάγκης είναι στα ύψη, τα τιμολόγια στα κοινωνικά αγαθά όπως νερό, ρεύμα βαράνε κόκκινο, τα ενοίκια είναι παράλογα ψηλά και μόλις πρόσφατα ανακοινώθηκαν νέες ανατιμήσεις σε πληθώρα βασικών αγαθών (προς τα πάνω) για το προσεχές διάστημα.

Εν τέλει όσοι “τυχεροί” καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα τους περιμένει η εκμετάλλευση, η παράνομη κράτηση, ο εξευτελισμός και η ανασφάλεια για το μέλλον. Η διαχείριση των μεταναστών τόσο από το ελληνικό κράτος όσο και από την Ε.Ε κινείται στην ίδια κατεύθυνση. Η Ελλάδα λειτουργεί ως αποθήκη του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού-μεταναστών και η Ε.Ε. με τη σειρά της ανοίγει και κλείνει τα σύνορά κατά το δοκούν με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου για φθηνά εργατικά χέρια (χαρακτηριστικό είναι ότι εν μέσω πανδημίας έγιναν προσπάθειες αξιοποίησης των διαμενόντων σε camp σε αγροτικές εργασίες, όπου υπήρχε έλλειψη), ενώ η αστική τάξη και το κράτος απολαμβάνουν τεράστια οικονομικά οφέλη τόσο από τη διαχείριση όσο και από την εξαθλίωση των μεταναστών.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά το καλοκαίρι το κράτος πέρασε νέο αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο. Μεταξύ άλλων ο νόμος αυτός προβλέπει: την νομιμοποίηση και επέκταση των τοίχων γύρω από δομές που διαμένουν μετανάστες καταργώντας την νομική υπόσταση των “ανοιχτών δομών”, περιορισμό της δράσης διαφόρων Μ.Κ.Ο. που διέσωζαν μετανάστες μέσω αυστηρότερων ελέγχων και επιβολής προστίμων, μείωση της προθεσμίας για οικειοθελή αναχώρηση από τη χώρα, αύξηση της τιμής του παράβολου στα 100ευρώ για κάθε επόμενη αίτηση ασύλου, κ.α.

Νομοσχέδια που πέρασαν εν μέσω πανδημίας / Εργασιακό-ασφαλιστικό-εκπαιδευτικό-πτωχευτικός νόμος

Τον τελευταίο χρόνο, βλέπουμε το κράτος και τ’ αφεντικά να εκμεταλλεύονται την υγειονομική κρίση και το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που μας έχει επιβληθεί με πρόφαση την αντιμετώπισή της πανδημίας, ως την ιδανική ευκαιρία για να προωθήσουν όσα ούτως ή άλλως είχαν στην ατζέντα τους. Από το ξέσπασμα του κορωνοϊού, έχει περάσει μια σειρά από ολοκληρωτικά και αντεργατικά μέτρα, καθώς και νομοσχέδια που εντείνουν την υποτίμηση των όρων ζωής μας και κάνουν ακόμα πιο έντονους τους ταξικούς διαχωρισμούς μέσα στον κοινωνικό ιστό.

Αφού είχαν ήδη προηγηθεί, και πριν από την ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου, μειώσεις μισθών, επιδομάτων και συντάξεων -με ταυτόχρονη αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση- κι ενώ η μαύρη ανασφάλιστη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες και η ανεργία έχουν βαρέσει κόκκινο, ο κατάλογος με τα εκατοντάδες εργατικά “ατυχήματα” λόγω ανεπαρκών ή και ανύπαρκτων σε πολλές περιπτώσεις μέτρων ασφαλείας, αλλά και μη τήρησης των απαραίτητων υγειονομικών μέτρων από τη μεριά των αφεντικών, συνεχίζει να μεγαλώνει. Σε όλα αυτά έρχεται να δώσει το τελειωτικό χτύπημα το αντεργατικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε την άνοιξη και αυτό εννοείται εν μέσω lockdown. Σε αυτό το νομοσχέδιο λοιπόν είδαμε να καταργείται το 8ωρο και η πληρωμή των υπερωριών να γίνεται με «ρεπό», να καταργείται η κυριακάτικη αργία μέσω της διεύρυνσης των κλάδων που επιτρέπεται η κυριακάτικη εργασία, να ποινικοποιούνται οι απεργίες και να δίνεται στον εργοδότη το δικαίωμα να απολύσει όσους συμμετέχουν σε αυτές, να διευκολύνεται η σύναψη ατομικής σύμβασης εργασίας ενώ την ίδια στιγμή υπονομεύεται η συλλογική. Αυτά είναι μόνο μερικά σημεία από το νομοσχέδιο που γκρεμίζει τα εργατικά κεκτημένα και γυρνάει τις εργασιακές συνθήκες αιώνες πίσω.

Ενώ μόλις πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε και το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, στην κατεύθυνση της μετατροπής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και της προστασίας της ζωής σε οικονομικό μέγεθος. Το νομοσχέδιο (όντας το αποκορύφωμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής) καταδεικνύει τη σταδιακή απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης και ανοίγει το δρόμο για την ιδιωτική ασφάλιση. Δεν παρέχεται καμία εγγύηση ούτε για το ανθρώπινο επίπεδο των συντάξεων, ούτε και για το επίπεδο των παροχών για τους ασφαλισμένους, ενώ με το κόστος της μετάβασης στο νέο σύστημα να είναι τρομερό, δεν πρέπει να θεωρείται βέβαιη ούτε καν η δυνατότητα εξόφλησης των συντάξεων στο μέλλον.

Το ίδιο σενάριο και στον χώρο της εκπαίδευσης. Με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να έχουν αναστείλει τη λειτουργία τους και την απαγόρευση κυκλοφορίας σε ισχύ, το Υπουργείο Παιδείας είδε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να περάσει αντιπαιδαγωγικά νομοσχέδια, αποφεύγοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα προκαλούσαν τόσο στην μαθητική όσο και στην εκπαιδευτική κοινότητα. Έτσι, βλέπουμε νομοσχέδια που υποβαθμίζουν ακόμα παραπάνω των δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης πχ μέσω της επιβολής ελάχιστης βάσης εισαγωγής, κάτι που συντέλεσε στο να μείνουν εκτός δημόσιων σχολών χιλιάδες φοιτητές, γεγονός που αύξησε τις εγγραφές των φοιτητών σε ιδιωτικά κολέγια (που ήταν και ο τελικός στόχος της κυβέρνησης). Ταυτόχρονα προωθείται το ξεζούμισμα των εκπαιδευτικών -ειδικά των αναπληρωτών-, δαπανώνται υπέρογκα ποσά για τη σύσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας την ίδια στιγμή που οι ελλείψεις σε προσωπικό είναι τεράστιες και επιβάλλονται πειθαρχικές ποινές για όσες αγωνίζονται εντός του πανεπιστημίου με σκοπό τα πανεπιστήμια να πάψουν να αποτελούν κέντρα κοινωνικών αγώνων.

Συνεχίζοντας την τακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σχετικά με το ζήτημα του στεγαστικού που έβαλε τα θεμέλια για τους πλειστηριασμούς 1ης κατοικίας, η ΝΔ έρχεται να μας επιβεβαιώσει ότι βασικό μέλημα κάθε κυβέρνησης είναι η ευμάρεια των τραπεζιτών. Έτσι, ψηφίζοντας πέρσι τον πτωχευτικό κώδικα απελευθερώνει πλήρως τους πλειστηριασμούς, ξεκινώντας τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και βγάζοντας στο σφυρί χιλιάδες σπίτια κατώτερων εργατών και ανέργων. Το νομοθετικό πλαίσιο διαμορφώνεται με όλο και ευνοϊκότερους όρους για το κεφάλαιο, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα στοχοποιούνται για τις πενταροδεκάρες που χρωστάνε σε αντίθεση με τους “επενδυτές” που μπορεί να είναι χρεωμένοι για μια ζωή αλλά δεν τους αγγίζει τίποτα. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ακόμα μια διαδικασία με στόχο την περαιτέρω εξαθλίωση των από τα κάτω και τη συσσώρευση πλούτου και εξουσίας στην άρχουσα τάξη.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΝΑ

Η επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο οξύνεται όλο και παραπάνω. Είναι χρέος μας να απαντήσουμε, να οργανωθούμε και να δυναμώσουμε τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες που θα μας επιτρέψουν να ζήσουμε μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς εξουσίες και διακρίσεις, αλλά με ισότητα, αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση.

Είναι πολύ σημαντικό να συναντηθούμε και να αγωνιστούμε συλλογικά, μακριά από την απογοήτευση και τον ατομισμό. Βασιζόμενοι στις δυνάμεις όλων των καταπιεσμένων, μακριά από θεσμικούς παράγοντες και νέους ή παλιούς έμπορους ελπίδας, να δομήσουμε ένα διεθνιστικό ταξικό κίνημα. Ένα κίνημα που θα αποδομεί την εθνική ρητορική που προσπαθεί να αποκρύψει τις ταξικές μας διαφορές. Ένα κίνημα που θα μπορέσει να συνδεθεί με τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες που υπερασπίζονται το φυσικό κόσμο από την καπιταλιστική απληστία, και με τους εργατικούς αγώνες που προσπαθούν να μπλοκάρουν την περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας. Που θα παλέψει μαζί με τους πρόσφυγες και τις μετανάστριες ενάντια στο σύστημα που γεννάει την προσφυγιά και το θάνατο.

ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΤΟΝ ΞΕΡΙΖΩΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ,
ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ, ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ