Στηρίζουμε τη συγκέντρωση της συνέλευσης stop war on migrants 1 χρόνο μετά τα γεγονότα στον Έβρο | Παρασκευή 12/03 | 17.00 Καμάρα

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ένα χρόνο πριν, στις 28 Φεβρουαρίου του 2020 διαχέεται η ψευδής είδηση πως το ελληνικό κράτος έχει ανοίξει τα σύνορα του. Όπως ήταν αναμενόμενο δεκάδες χιλιάδες μετανάστες προσεγγίζουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα του Έβρου αναζητώντας την ελπίδα για να έρθουν τελικά αντιμέτωποι με την σκληρή βία της ελληνικής και ευρωπαικής αντιμεταναστατευτικής πολιτικής. Η κατάσταση που επικράτησε εκείνες τις μέρες ήταν πραγματικά δυστοπική. Τα κανάλια παρουσίαζαν τους μετανάστες και τις μετανάστριες ως οργανωμένους και οπλισμένους εισβολείς ενώ ο ελληνικός στρατός αλλά και στρατοί άλλων ευρωπαϊκών χωρών επιχειρούσαν από κοινού εναντίον τους. Δεκάδες φασίστες του ελλαδικού χώρου μετακινούνται στα σύνορα οπλισμένοι και με την ανοχή της αστυνομίας αλλά και γενικότερα κάτω από το αφήγημα του ελληνικού εθνικισμού επιτίθονται και ξυλοκοπούν βάναυσα δεκάδες άτυχους μετανάστες που βρέθηκαν μπροστά τους. Η μαύρη αυτή σελίδα της ιστορίας είχε τελικά ως αποτέλεσμα τον θάνατο τριών (ο θάνατος των οποίων επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης) και αμέτρητους ακόμη τραυματίες.

Η προσπάθεια του κεφαλαίου να αυξήσει την κερδοφορία του, είτε μέσω πολέμων είτε μέσω της επιβολής συνθηκών ακραίας φτώχειας αναγκάζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, να μπουν σε μια βάρκα ρισκάροντας τη ζωή τους, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τις οικογένειες τους στις χώρες της Ε.Ε. Όσοι προσπαθούν να εισέλθουν στην Ε.Ε. μέσω της Ελλάδας βρίσκονται αντιμέτωποι με κοινές περιπολίες εθνικού στρατού και Frontex, που, με τις ενέργειές τους για την «προστασία των συνόρων» από την είσοδο των μεταναστών, έχουν οδηγήσει σε θάνατο έναν τρομακτικό αριθμό εξ αυτών. Παρ’όλα αυτά ένα μεγάλο κομμάτι των μεταναστών καταφέρνει να εισέλθει στην ελληνική επικράτεια όπου και καταλήγει να εγκλωβίζεται.

Η διαχείριση των μεταναστριών τόσο από το ελληνικό κράτος όσο και από την Ε.Ε κινείται στην ίδια κατεύθυνση. Η Ελλάδα λειτουργεί ως αποθήκη του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού – μεταναστών και η ΕΕ με τη σειρά της ανοίγει και κλείνει τα σύνορά κατά το δοκούν με βάση τις ανάγκες των αφεντικών για φθηνά εργατικά χέρια (χαρακτηριστικό είναι ότι εν μέσω πανδημίας έγιναν προσπάθειες αξιοποίησης των διαμενόντων σε camp σε αγροτικές εργασίες όπου υπήρχε έλλειψη), ενώ η αστική τάξη και το κράτος απολαμβάνουν τεράστια οικονομικά οφέλη τόσο από τη διαχείριση όσο και από την εξαθλίωση των μεταναστών.

Προκειμένου να εξυπηρετηθούν όμως αυτοί οι σκοποί, το κράτος πρέπει να διατηρεί τους μετανάστες πειθαρχημένους και πλήρως εξαρτημένους από αυτό. Γι’ αυτό και κρατάει το μεγαλύτερο κομμάτι εξ αυτών σε καθεστώς παρανομίας, ενώ χτυπάει με μεγάλη σφοδρότητα όσους επιλέγουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους ή να αγωνιστούν. Έτσι, έχουμε δει δεκάδες ξυλοδαρμούς αγωνιζόμενων μεταναστ(ρι)ών από μπάτσους (στη Μόρια και αλλού), εκκενώσεις αυτοοργανωμένων δομών στέγασης, και εξαγγελίες για τη δημιουργία κλειστών κέντρων κράτησης με fast track διαδικασίες. Προκειμένου όμως όλη αυτή η βία να ξεπλυθεί και να νομιμοποιηθεί κοινωνικά, προκειμένου να μπορεί να ξεζουμιστεί μια μετανάστρια για 1,5€ την ώρα, χρειάζεται η κοινωνία να αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους αυτούς ως απειλή, κάτι που επιτυγχάνεται με την καλλιέργεια του ρατσισμού και συγκεκριμένων στερεότυπων που αναπαράγει η αστική τάξη μέσω της Εκκλησίας, των ΜΜΕ, του κράτους.

Παρά τους διαφορετικούς διαχειριστές του, το κράτος ακολουθούσε ανέκαθεν αντιμεταναστευτική πολιτική. Τον τελευταίο καιρό η πολιτική αυτή κλιμακώνεται, ενώ φασιστικές επιθέσεις έρχονται να συμπληρώνουν το παζλ της κρατικής στρατηγικής, η οποία συμπυκνώνεται στο «να κάνουμε τις ζωές των μεταναστών κόλαση, ώστε να σταματήσουν να έρχονται». Ας δούμε όμως με ποιους τρόπους κλιμακώθηκε η αντιμεταναστευτική πολιτική τον τελευταίο χρόνο:

Pushbacks – Επαναπροωθήσεις

Η ιστορία με τις παράνομες επαναπροωθήσεις δεν είναι άγνωστη. Οι ελληνικές αρχές απαγάγουν μετανάστες πριν αυτοί καταγραφούν κοντά στα σύνορα του Έβρου και στη συνέχεια, αφού συνήθως τους ληστέψουν και τους αφήσουν γυμνούς, τους πετάν από την απέναντι πλευρά των συνόρων. Το ελληνικό κράτος έχει πραγματοποιήσει αμέτρητα παράνομα pushbacks προς την Τουρκία τα τελευταία δύο χρόνια, κάτι που φυσικά αρνείται. Η Ευρώπη προφανώς σιωπά και οποιοσδήποτε καταγγέλλει τις επαναπροωθήσεις κατηγορείται ως «πράκτορας της προπαγάνδας του τουρκικού κράτους». Πέρα από την δραματική αύξηση των pushback, έχουν υπάρξει καταγγελίες και για ανθρώπους οι οποίοι απήχθησαν ακόμα και από τα κέντρα μεγαλουπόλεων όπως η Θεσσαλονίκη, προκειμένου να εγκαταλειφθούν στα σύνορα του Έβρου. Στις 18 Μαΐου 2020 μάλιστα πραγματοποιήθηκε μία από τις πιο μαζικές επαναπροωθήσεις περίπου 100 μετανάστ(ρι)ών από το camp στην Ηγουμενίτσα, ενώ αντίστοιχη επιχείρηση έγινε και γύρω από τον καταυλισμό των Διαβατών αλλά και στο Παρανέστι, με καταγγελίες για νεκρό μετανάστη κατά τη διάρκεια της επιχείρησης.

Κορωνοϊός – Λήψη μέτρων

Είναι δεδομένο πως το κράτος έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιεί τις διάφορες κρίσεις οποιουδήποτε τύπου προς όφελός του. Το ίδιο είδαμε να συντελείται μπροστά μας και με την έξαρση της πανδημίας του κορωνοϊού. Με πρόφαση την προστασία της δημόσιας υγείας, βιώσαμε το δόγμα «νόμος και τάξη» και την οικονομική αφαίμαξη των από τα κάτω να εντείνονται, κάτι που φυσικά δεν άφησε ανεπηρέαστους τους μετανάστες.

Παρά τις εξαγγελίες ενάντια στον συνωστισμό κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι μετανάστες συνεχίζουν να βρίσκονται εγκαταλειμμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στην άλλη με σχεδόν ανύπαρκτη πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως πλέον, με αφορμή τον κορωνοϊό, το κράτος βρήκε επιτέλους την ευκαιρία να περιορίσει την μετακίνηση τους, κάτι που υπήρχε σαν στόχος εδώ και μήνες. Σε συνέχεια προηγούμενου νομοσχεδίου που έδινε τη δυνατότητα στο κράτος να μην εξετάζει την χορήγηση ασύλου σε όσους θεωρεί «απείθαρχους» (αυτούς που σύμφωνα με το νόμο «δε συνεργάζονται» με τις εθνικές αρχές, χωρίς πουθενά να ορίζεται τι νοείται ως «μη συνεργασία»), ήρθαν και οι δηλώσεις Μηταράκη ότι το «σπάσιμο των μέτρων» («αναίτια μετακίνηση» όσο υπήρχε η απαγόρευση μετακινήσεων, σπάσιμο της καραντίνας, έξοδος από τα camp μετά τις 19:00) μπορεί να θεωρηθεί ως «μη συνεργασία» και άρα να δράσει ανασταλτικά για τη χορήγηση ασύλου. Χαρακτηριστική της κρατικής στρατηγικής που αναφέραμε, ήταν και η εικόνα της Υπηρεσίας Ασύλου την πρώτη μέρα λειτουργίας της μετά από σχεδόν ένα μήνα κλεισίματος λόγω της πανδημίας. Ελλιπής ενημέρωση στους ανθρώπους που κατά δεκάδες περίμεναν από τα μεσάνυχτα για να εξυπηρετηθούν και ελλείψεις σε διερμηνείς και στο υπόλοιπο προσωπικό είχαν σαν αποτέλεσμα την απίστευτη ταλαιπωρία και την αύξηση του κινδύνου από τον συνωστισμό για τους μετανάστες αλλά και τους εργαζόμενους.

Νέο Νομοσχέδιο για το άσυλο – Πρόγραμμα φιλοξενίας προσφύγων και φασιστικές επιθέσεις

Στην φαρέτρα της αντιμεταστευτικής πολιτικής προστέθηκε νομοσχέδιο που προκρίνει την εξέταση των αιτήσεων ασύλου των ασυνόδευτων παιδιών με ταχύρρυθμες διαδικασίες, ενώ ταυτόχρονα καταργεί τη δυνατότητα προτεραιοποίησης της εξέτασης των αιτημάτων ασύλου για τους ευάλωτους. Πέρα από τα παραπάνω, συρρικνώνει περαιτέρω τις προθεσμίες, ιδίως της προσφυγής, και θέτει παραπάνω δυσκολίες σε ότι αφορά την έκδοση άδειας διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Μια από τις σημαντικότερες όμως πτυχές του νομοσχεδίου αφορά τη διεύρυνση του καθεστώτος κράτησης σε όλο και περισσότερες περιπτώσεις, εντέχνως ασαφώς ορισμένες για να μπορεί να επιβάλλεται κατά βούληση.

Παράλληλα, στις 7 Απρίλη 2020 δημοσιεύτηκε κοινή υπουργική απόφαση που αφορά το πρόγραμμα ESTIA, μέσω του οποίου παρέχονται διαμερίσματα σε ευάλωτες περιπτώσεις αιτούντων άσυλο. Με βάση αυτήν, οι πρόσφυγες που μένουν σε σπίτια μέσω του συγκεκριμένου προγράμματος υποχρεούνται να αποχωρήσουν από το σπίτι τους εντός 30 ημερών από την στιγμή που λαμβάνουν τη θετική απάντηση στο αίτημα ασύλου τους. Με το μέχρι πρότινος καθεστώς υπήρχε δυνατότητα παράτασης στις εξαιρετικά ευάλωτες περιπτώσεις, όπως θύματα βασανιστηρίων ή ανθρώπων που έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, κάτι που πλέον καταργείται. Ταυτόχρονα με το διωγμό τους από το μέρος που τον τελευταίο καιρό θεωρούσαν σπίτι κόβεται και το επίδομα το οποίο δικαιούνταν ως αιτούντες άσυλο. Εν ολίγοις, το ελληνικό κράτος πετάει στο δρόμο χωρίς καμία μέριμνα τους πιο ευάλωτους ανθρώπους της τάξης μας, κόβοντας τους ακόμα και το επίδομα φτώχειας που λάμβαναν μέχρι σήμερα. Το μέτρο ισχύει και αναδρομικά, με τους ευάλωτους ανθρώπους που είχαν λάβει παρατάσεις, να πετιούνται στο δρόμο. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που το κράτος κλείνει το μάτι στις επιθέσεις φασιστών, όπως ο εμπρησμός ξενοδοχείου στην Πέλλα όπου επρόκειτο να φιλοξενηθούν μετανάστες ή οι οργανωμένες επιθέσεις φασιστών με αλυσοπρίονα στο νησί της Κρήτης, που για άλλη μια φορά βαπτίστηκαν ως διαμαρτυρίες αγανακτισμένων πολιτών, και διορίζει ως διοικητές σε camp ανθρώπους που διαμαρτύρονταν ενάντια στη δημιουργία τους (στο Κλειδί Σερρών), ακόμα και συνεργάτες φιλοναζιστικών εκδόσεων (στον Πύργο Ηλείας).

Αδιαπραγμάτευτη η αλληλεγγύη μας

Για εμάς η αλληλεγγύη σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αδιαπραγμάτευτη, ανεξάρτητα από το αν κατέληξαν εδώ για να γλιτώσουν από την εξαθλίωση που τους επέβαλε ή τις βόμβες που τους έριξε ο δυτικός κόσμος. Η αλληλεγγύη αυτή δεν εκπορεύεται από ανθρωπιστικά αντανακλαστικά, αλλά από την ταξική μας ανάλυση που αντικειμενικά τοποθετεί τους μετανάστες στον πάτο της εργατικής τάξης, καθώς είναι άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσβαση στην κάλυψη πολύ βασικών αναγκών. Μια συνθήκη δηλαδή που αν και εκδηλώνεται με πολλαπλάσια σφοδρότητα στους μετανάστες, φαντάζει γνώριμη και στους ντόπιους προλετάριους.

Σήμερα που οι μεταρρυθμίσεις που ψηφίστηκαν την περίοδο της καραντίνας έχουν επιδεινώσει για τα καλά του όρους ζωής μας, σήμερα που η μπότα της κρατικής καταστολής έχει πλέον ξεφύγει από κάθε όριο και πατάει όποιον βρει μπροστά της, σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πως αυτά που πραγματικά μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας λεν ότι μας χωρίζουν, ενάντια λοιπόν στους επίπλαστους αστικούς διαχωρισμούς με βάση το φύλο, την φυλή, την σεξουαλικότητα, τη θρησκεία, το χρώμα, την καταγωγή να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη χτίζοντας κοινότητες αντίστασης και αγώνα.

-Κοινοί αγώνες ντόπιων – μεταναστ(ρι)ών εναντία στα σύνορα, τους πολέμους, τις διακρίσεις, την καταπίεση, την εκμετάλλευση

-Ελευθερία μετακίνησης προς την ηπειρωτική χώρα και την Ευρώπη | νομιμοποιητικά έγγραφα για όλους/ες

-Αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, πρόσβαση σε σίτιση, στέγαση, περίθαλψη για όλους/ες

-Αγώνας μέχρι την αταξική κοινωνία όπου όλα θα είναι για όλους.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/03 ΣΤΙΣ 17.00 ΚΑΜΑΡΑ

κάλεσμα : Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/anatolika.espivblogs.net