8 Μάρτη, ημέρα για τους εργατικούς και καθημερινούς γυναικείους αγώνες

Στις 8Μάρτη 1857 γυναίκες εργάτριες στα υφαντουργία της Νέας Υόρκης βγαίνουν στους δρόμους να διεκδικήσουν λιγότερες ώρες δουλειάς (10 από 16) και ίσους μισθούς με τους άντρες εργάτες. Οι μαζικές σε συμμετοχή διαδηλώσεις εργατριών, χτυπήθηκαν βάναυσα από τις δυνάμεις καταστολής και βάφτηκαν με αίμα. Η επέτειος αυτή παρόλο που στο πέρασμα των χρόνων επιχειρήθηκε από την αστική τάξη να εμπορευματοποιηθεί ως «καταναλωτική γιορτή της γυναίκας» και να απογυμνωθεί από το ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό της πλαίσιο συνεχίζει ως επέτειος να αποτελεί αφορμή ζύμωσης, συνάντησης και μνήμης αλλά και μια από τις πιο κομβικές στιγμές στην ιστορία του εργατικού/φεμινιστικού κινήματος.

Κόντρα στην κυρίαρχη αφήγηση που θέλει την σημερινή «δυτική κοινωνία» να έχει απαλλαγεί από τις έμφυλες ανισότητες, αλλά και λόγω της πατριαρχικής κοινωνίας που συνοδεύει την ανθρωπότητα χρόνια, το κίνημα #metoo που αναπτύσσεται και στον ελλαδικό χώρο έρχεται να ταρακουνήσει την συντηρητική ελληνική κοινωνία και να υπενθυμίσει πως η έμφυλη βία είναι εδώ, στις γειτονιές, στους εργασιακούς χώρους, στο σπίτι, στο δρόμο και γενικά στην κοινωνική ζωή. Τώρα λοιπόν είναι πιο επίκαιρο από ποτέ να θυμηθούμε και να επαναπροσδιορίσουμε τους αγώνες των γυναικών εντός και εκτός του εργασιακού τους χώρου, τους αγώνες που δίνουν για να καταφέρουν να καταγγείλουν τα τραυματικά τους βιώματα, αλλά και να αντιμετωπίσουν τα “τώρα το θυμήθηκε?” τα “τι φορούσες και μήπως προκάλεσες?”. Τους μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αγώνες που δίνονται ώστε τα αυτονόητα να είναι πράγματι αυτονόητα για όλους και όλες.

Η “σεξουαλική ζωή” των βιαστών ΔΕΝ είναι προσωπική τους υπόθεση

Τα καπιταλιστικά συστήματα ως εν γένει καταπιεστικά έχουν αναπαράγει αλλά και στηρίζονται στη πατριαρχία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, η διαχείριση των καταγγελιών για σεξουαλική βία από τον πολιτικό χώρο της Νέας Δημοκρατίας και γενικότερα της δεξιάς ήταν τόσο προβληματικά υποτονική που εγείρει πολλά ερωτήματα σε σχέση με τις επιδιώξεις της. Φυσικά μιλάμε για την ξεδιάντροπη απόπειρα συγκάλυψης των υποθέσεων που αφορούν τους Αριστείδης Αδαμόπουλος, Νίκος Γεωργιάδης, Δημήτρης Λιγνάδης, Παναγιώτης Λουμάκος αλλά και πόσων ακόμα που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Σε καμία περίπτωση φυσικά δεν θεωρούμε ότι οι παραβιαστικές συμπεριφορές και η έμφυλη βία αποτελούν αποκλειστικότητα της ΝΔ για αυτό και θίγουμε την ίδια την προσπάθεια διαχείρισης τους ή και τη απουσία της. Αυτό που επίσης σίγουρα στηρίζουμε όμως σαν γεγονός είναι ότι η κυβέρνηση της Νέας “Δημοκρατίας” έκανε πλάτες, κάλυπτε και έδινε χώρο συντονισμένα και οργανωμένα από τα υψηλά της κιόλας κλιμάκια και σε κοινωνικό αλλά και σε νομικό επίπεδο σε βιαστές και παιδοβιαστές αλλά και σε ολόκληρα κυκλώματα παιδεραστίας. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα η τόσο καθυστερημένη απόφαση για έρευνα στο σπίτι του Λιγνάδη όπου προφανώς και μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που δόθηκε δεν βρέθηκαν αξιόποινα στοιχεία. Και αυτός ο χρόνος προφανώς δεν δίνεται χωρίς να υπάρχει λόγος, χωρίς να υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία που μπλέκουν και άλλο κόσμο, εκτός από τον ίδιο τον Λιγνάδη, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εμπλακεί το όνομα τους σε τέτοιες υποθέσεις. Θύματα τέτοιων κυκλωμάτων αποτελούσαν και αποτελούν οι αδύναμοι και αδύναμες, το ότι ο Λιγνάδης κακοποιούσε προσφυγόπουλα είναι άμεσα συνδεδεμένο με το γεγονός πως αυτοί ως ανήλικοι μετανάστες αποτελούσαν έναν πολύ ευάλωτο πληθυσμό ιδανικό προς εκμετάλλευση αφού το ελληνικό κράτος τους στέρησε την φωνή ενώ ο ελληνικός ρατσισμός τους κράτησε στο σκοτάδι.

Εργάτριες, μετανάστριες, κρατούμενες, σεξεργάτριες

Οι γυναίκες στους χώρους δουλειάς πάντα δεχόντουσαν την μεγαλύτερη πίεση όσων αφορά τα εργασιακά κεκτημένα. Ακόμα και σήμερα συνεχίζει ο άνεργος γυναικείος πληθυσμός να ξεπερνάει σε ποσοστά τον αντρικό, συνεχίζουν σε πολλά επαγγέλματα οι μισθοί σε γυναίκες να είναι χαμηλότεροι από αυτούς των αντρών, λόγω αντικειμενικών συνθηκών που δημιουργούνται με την μητρότητα η γυναίκα βιώνει μεγαλύτερη επισφάλεια στη δουλειά της την ίδια στιγμή που άδειες και επιδόματα λοχείας και μητρότητας όσο περνάει ο καιρός όλο και μειώνονται. Αλλά και λόγω των σεξιστικών απόψεων που δεν μπορούν να δεχτούν τις θηλυκότητες ως ικανά άτομα να αντεπεξέλθουν σε δουλειές που  στερεοτυπικά “ανήκουν δικαιωματικά σε άντρες”.

Οι επιπτώσεις των πολέμων που δημιουργούν κύματα μετανάστευσης δεν είναι ίδιες για όλους και όλες. Σε αυτο το κομμάτι οι γυναίκες και τα παιδιά πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα καθώς βρίσκονται σε πιο ευάλωτη θέση. Σε έναν κόσμο όπου και απο εκεί που ήρθαν/ξέφυγαν και εδώ που καταλήγουν είναι δομημένος με πατριαρχικά πρότυπα οι προσπάθειες τους για επιβίωση και αξιοπρέπεια είναι πολύ πιο αυξημένες έναντι των αντρών. Αυτή η συνθήκη επιβαρύνεται ακόμη παραπάνω όταν σε ουκ ολίγες περιπτώσεις η γυναίκα είναι έγκυος ή μωρομάνα.

Όσον αφορά τη θέση της γυναίκας ως κρατούμενη και σε αυτή την περίπτωση η συνθήκη έγκυος ή μωρομάνα είναι ιδιαιτέρως επιβαρυντική για την κρατούμενη όπου φυσικά η πολιτεία δεν έχει απολύτως καμία μέριμνα, παρά έχουν γεμίσει οι ελληνικές φυλακές με μωρά που γεννιούνται και μεγαλώνουν μέσα από τα σίδερα.

Τέλος είναι πολύ σημαντικό να αναφερθούμε στο πόσο έντονα η πατριαρχία επηρεάζει τις ζωές των σεξεργατρίων τόσο σε εργασιακό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Η ακραία υποτίμηση της κοινωνίας προς το πρόσωπο των εργατριών του σεξ έχει οδηγήσει στο να μην μπορούν να διεκδικήσουν ούτε καν αυτά που θεωρούνται αυτονόητα σε κάθε άλλη δουλεία(ένσημα, συνδικαλιστική δράση, επιδόματα κλπ) ενώ τις έχει καταστήσει εύκολη λεία στα χέρια του κάθε αφεντικού και πελάτη της. Χαρακτηριστικό είναι πως κατά την διάρκεια της πανδημίας δεν έλαβαν το παραμικρό επίδομα ενώ κάθε προσπάθεια τους να το διεκδικήσουν λοιδορήθηκε κοινωνικά και απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από μεριάς κράτους. Τέλος, ποιος μπορεί να ξεχάσει την ακραία διαπόμπευση και τον κανιβαλισμό που βίωσαν γυναίκες σεξεργάτριες επί υπουργίας Λοβέρδου όταν τις χαρακτήριζαν υγειονομικές βόμβες και δολοφόνους δείχνοντας τα πρόσωπα τους στην τηλεόραση.

Τι λέει ο νόμος για την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση γυναικών

Το “μένουμε σπίτι” δυστυχώς δεν συνεπάγεται για όλες το ίδιο. Την περίοδο εγκλεισμού λόγω της πανδημίας όπως ήταν αναμενόμενο αυξήθηκαν κατακόρυφα οι καταγγελίες  για ενδοοικογενειακή βία. Αυτό έρχεται να συμπληρώσει τη συζήτηση που έχει ανοίξει , και να ενισχύσει τον αντίλογο, για ένα νομοσχέδιο που αφορά την υποχρεωτική συνεπιμέλεια των παιδιών με βάση το οποίο η γυναίκα όταν βρει το κουράγιο ή την ευκαιρία να καταγγείλει τον κακοποιητή της καλείται να το αποδείξει, καταλήγοντας όμως σε νομικά αδιέξοδα μιας και η ξεπερασμένη και πατριαρχική νομοθεσία δεν αφήνει πολλά περιθώρια για τις καταγγέλουσες και έτσι ο κακοποιητής της σύζυγος έχει κάθε δικαίωμα στην επιμέλεια του παιδιού. Η γυναίκα καλείται να αποδείξει την κακοποίησή της ακόμα και όταν αυτή είναι μόνο ψυχολογική, που σημαίνει ότι πολύ δύσκολα αποδεικνύεται, πόσο μάλλον μπροστά σε ένα δικαστικό και νομικό σύστημα που υποθάλπτει και εθελοτυφλεί επανειλημμένως στην έμφυλη βία.

Ίδια προβλήματα σε ότι αφορά την αντιμετώπιση απ’ τους κρατικούς μηχανισμούς καλείται να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε κακοποιηθεί αφού για να αποδειχθεί πρέπει να παραβρεθεί άμεσα σε κάποιο ιατροδικαστικό κέντρο, αν και εφόσον υπάρχει κοντά στον τόπο διαμονής (ιατροδικαστικά κέντρα Ελλάδας μόνο 25) και με την απαίτηση να μην έχουμε κάνει μπάνιο. Και αυτό γιατί πρέπει να παραθέσει η γυναίκα το σώμα της ως τεκμήριο, βιώνοντας επανειλημμένα την κακοποίηση στο μυαλό και που ακόμα και αν δικαιωθεί από ένα κράτος που ούτε για τα αυτονόητα δε μεριμνά, το βίωμα αυτό θα την στοιχειώνει εξολοκλήρου και παντοτινά.

Οι διεθνιστικοί ταξικοί αγώνες των γυναικών ανά τον κόσμο θα νικήσουν

Στέλνουμε τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς στις γυναίκες της Πολωνίας και της Αργεντινής που αγωνίζονται ενάντια στους νόμους που πέρασαν πριν λίγους μήνες και ποινικοποιούν το βασικό δικαίωμα των γυναικών στην έκτρωση. Εδώ να επισημάνουμε ότι ποινικοποιώντας τις εκτρώσεις απλά γίνεται η διαδικασία της έτρωσης πιο επικίνδυνη αφού γίνεται “στην παρανομία” με ρίσκο τη ζωή της γυναίκας, οτι αυξάνεται το μαύρο εμπόριο από το εξωτερικό στα χάπια άμβλωσης και φυσικά θέτει ταξικούς φραγμούς αφού μόνο οι εύπορες γυναίκες έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν μια “παράνομη” επέμβαση ή τα χάπια άμβλωσης.

Συνεχίζουμε στο εδώ και στο σήμερα τους αγώνες του παρελθόντος. Συνεχίζουμε την ιστορία των αγώνων ως μια ταξική πάλη για τη χειραφέτηση της γυναίκας και όχι ως μια εμπορική γιορτή. Με κοινότητες αγώνα, αντιθεσμικά και απο τα κάτω συμμετέχουμε στους αγώνες ενάντια στην παρτριαρχία, το σεξισμό, τις διακρίσεις βάσει φύλου ή σεξουαλικότητας. Απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας προτάσσουμε την αντίσταση, την αυτοοργάνωση, τη διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη.

ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΑ ΓΕΝΝΑ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΣΠΑΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ – ΣΠΑΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ 8 ΜΑΡΤΗ | ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ  | 13.00