Πορεία για τη στέγαση στο Φάληρο

Κάλεσμα σε πορεία γειτονιάς στην ανατολική Θεσ/νίκη (30/05/2020) αναφορικά με το ζήτημα της στέγασης.

Από το “μένουμε σπίτι”
στο “μένουμε άστεγοι”

Το ζήτημα της στέγασης-κατοικίας αποτελούσε πάντα ένα δείγμα κοινωνικής θέσης, με την βεντάλια να ανοίγεται από τους χιλιάδες άστεγους για τους οποίους ως κατοικία μπορεί να νοείται ένα κομμάτι πεζοδρομίου μέχρι τους πλούσιους που μένουν σε υπερπολυτελείς βίλες ή και ιδιόκτητα νησιά. Καθώς η στέγαση αποτελεί βασική ανάγκη του ανθρώπου, ανά καιρούς μπορεί να γίνει μέσο καταστολής με την απειλή της στέρησής της (πχ σε πολλά μέρη του κόσμου μεγάλοι εργοστασιάρχες παραχωρούν σπίτια στους εργάτες, που συνεπάγεται ότι σε κάθε απεργία ή διαμάχη με τα αφεντικά έχουν το ρίσκο όχι μόνο να απολυθούν αλλά και να καταλήξουν άστεγοι επομένως δυσχεραίνεται κάθε αντίσταση). Μπορεί όμως και να αποτελέσει αφορμή για το ξέσπασμα μεγάλων αγώνων.

Τα τελευταία χρόνια, το πρόβλημα της στέγασης παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις ειδικά σε περιοχές που έχουν γίνει στόχος της λεγόμενης “ανάπτυξης”. Μια ανάπτυξη που περιλαμβάνει εξώσεις, παράλογες αυξήσεις ενοικίου, πλειστηριασμούς, αγορά ολόκληρων γειτονιών από ντόπιους και ξένους επενδυτές και γενικά οτιδήποτε μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερα κέρδη. Φυσικά, όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα το μαζικό εκτοπισμό του ντόπιου πληθυσμού και τη μετατροπή ολόκληρων περιοχών σε εμπορικά κέντρα ή τουριστικά θέρετρα.

Ανάπτυξη-Τουρισμός. Τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε εμπόρευμα

Στην περίπτωση της Ελλάδας η βαριά βιομηχανία είναι ο τουρισμός. Στο στόχαστρο αυτής της βιομηχανίας έχει βρεθεί οτιδήποτε είναι ή μπορεί να μετατραπεί σε εμπόρευμα για κατανάλωση. Ο ήλιος, το ζεστό κλίμα, η φυσιογνωμία των νησιών, τα παραδοσιακά χωριά, οι παραδόσεις ακόμα και η ιστορία του κάθε τόπου αποτελούν πόλο έλξης για τους διάφορους προνομιούχους ανά τον κόσμο. Παράλληλα, το κράτος από την πλευρά του, συμβάλλει τα μέγιστα για την ανάπτυξη του τουρισμού. Ιδιωτικοποιήσεις, νομοσχέδια που προωθούν τεράστια παραθεριστικά θέρετρα εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος, ευνοϊκό νομικό πλαίσιο για την βραχυχρόνια μίσθωση όλα συντελούν στην γιγάντωση αυτού του φαινομένου.

Οι ιδιοκτήτες σπιτιών πετούν άρων άρων στον δρόμο τους ενοικιαστές για να διαθέσουν το ακίνητο σε υπερδιπλάσια αξία σε ξέγνοιαστους τουρίστες. Η ζήτηση για μακροχρόνια μίσθωση αυξάνεται κατακόρυφα και δυσανάλογα με τη διάθεση προς τέτοια χρήση ακινήτων οπότε μαζί με αυτήν και οι τιμές των ενοικίων. Οι μόνιμοι κάτοικοι εξαναγκάζονται είτε να απομακρυνθούν από την γειτονιά τους σε μια άλλη που ακόμα δεν την έχει χτυπήσει η “ανάπτυξη” είτε ακόμα, μην μπορώντας να διαχειριστούν οικονομικά την καινούργια συνθήκη,να γυρίζουν στο σπίτι της οικογένειας για όσους είναι αυτό δυνατό. Οι γειτονιές είναι στην πλήρη διάθεση επενδυτών και γραφείων real estate, ιδιωτικοποιούνται και περιφράσσονται δημόσιοι χώροι για την «αναβάθμιση» της περιοχής και φυσικά αυστηροποιούνται τα μέτρα ελέγχου και ενίοτε καταστολής. Και όπως είναι φυσικό όλο αυτό το καταναλωτικό-εμπορευματικό ντελίριο δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστες τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε αυτές τις περιοχές. Ντόπιοι και μετανάστες εργαζόμενοι ξεπατώνονται και σακατεύονται για να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς ένσημα, με απλήρωτες υπερωρίες και νυχτερινά, ελαστικά ωράρια, χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και όλα αυτά πάντα με την απειλή της απόλυσης σε οποιαδήποτε αντίδραση.

Πλειστηριασμοί

Μεγάλο κομμάτι της ολομέτωπης επίθεσης, κράτους και αφεντικών, που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια είναι και οι πλειστηριασμοί Α’ κατοικίας, η προστασία της οποίας -που είχε θεσπιστεί με παλαιότερο νομοσχέδιο- έληγε 30 Απρίλη, αλλά πήρε τρίμηνη παράταση λόγω της πανδημίας. Οι πλειστηριασμοί όμως αποτελούν μόνο την τελευταία πράξη του έργου. Δεν ήταν πάντα τα πράγματα έτσι. Κάποιες δεκαετίες πριν το τρίγωνο τράπεζα-κράτος-δανειολήπτες μοιραζόντουσαν όμορφες στιγμές ανταλλάσσοντας ζεστές χειραψίες και χαμόγελα. Ήταν η περίοδος που χαρακτηρίστηκε από μια ψεύτικη αίσθηση αφθονίας την οποία πολλές οικογένειες πίστεψαν και στηρίχθηκαν σε αυτήν παίρνοντας δάνεια τα οποία τότε δινόντουσαν με τη σέσουλα. Τα δεδομένα όμως άλλαξαν από όταν πάρθηκαν τα δάνεια μέχρι και να αποπληρωθούν. Η χρηματοπιστωτική κρίση που ακολούθησε-κατευθυνόμενη να βαρύνει τις πλάτες μόνο της εργατικής τάξης- καθιστά αδύνατη την αποπληρωμή αφού μισθοί, συντάξεις και επιδόματα μειώνονται κατακόρυφα, συλλογικές συμβάσεις εργασίας καταργούνται, οι απολύσεις βαράνε κόκκινο, οι φόροι και γενικότερα το κόστος ζωής αυξάνεται. Το κράτος από την πλευρά του για ακόμη μια φορά κάνει ό,τι μπορεί για να εξυπηρετήσει και να προστατέψει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και στην συγκεκριμένη περίπτωση των τραπεζιτών. Το νομοθετικό πλαίσιο όλο και διαμορφώνεται με ευνοϊκότερους όρους για το κεφάλαιο, η καταστολή σε οποιαδήποτε φωνή αντίστασης παίρνει διαστάσεις ακραίας βίας και φυσικά στοχοποιούνται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα για τις πενταροδεκάρες που χρωστάνε σε αντίθεση με τους “επενδυτές” που μπορεί να είναι χρεωμένοι για μια ζωή αλλά δεν τους αγγίζει τίποτα. Έτσι, παίρνουν σειρά τα σπίτια που έχουν υποθηκευτεί γι’αυτά τα δάνεια, τα οποία βγαίνουν σε πλειστηριασμό με τις τράπεζες να λαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο από την αξία τους. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ακόμα μια διαδικασία με στόχο την περαιτέρω εξαθλίωση των από τα κάτω και τη συσσώρευση πλούτου και εξουσίας στην άρχουσα τάξη.

Το ζήτημα των στεγαστικών καταλήψεων

Άμα κοιτάξουμε τους αριθμούς, που τόσο αρέσκεται ο καπιταλισμός να κρύβει απο πίσω τους ανθρώπους, θα καταλάβουμε πόσο εξωφρενικά δυσανάλογος είναι ο αριθμός των αστέγων και των άδειων σπιτιών (που κατά βάση ανήκουν σε στρατό, εκκλησία και δήμους). Αυτό το παράδοξο φαινόμενο έρχονται ανά καιρούς να σπάσουν τα εγχειρήματα των στεγαστικών καταλήψεων που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να ακμάζουν αλλά παράλληλα να χτυπιούνται και λυσσαλέα από το κράτος. Καταλήψεις ντόπιων και μεταναστών που έχουν ως κοινό παρονομαστή την ανάγκη τους για στέγαση δίνουν ζωή σε άδεια σπίτια σχηματίζοντας ολόκληρες κοινότητες αλληλεγγύης και αγώνα ενάντια στην στεγαστική επισφάλεια. Θέτουν το ζήτημα της στέγασης ως ένα πεδίο συλλογικών διεκδικήσεων που αφορούν γενικότερα το κόστος ζωής που επιβάλλεται από κράτος και κεφάλαιο.

Για κλείσιμο…

Η στέγαση είναι βασική ανάγκη και ως τέτοια οφείλουμε να την υπερασπιστούμε, καθώς ο αποκλεισμός από αυτή καταδικάζει τους ανθρώπους στην εξαθλίωση. Για να μπορέσουμε όμως να το κάνουμε αυτό πρέπει να καταλάβουμε ότι το στεγαστικό ζήτημα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα ενός συστήματος στο οποίο τα πάντα μεταφράζονται με όρους κέρδους, με μία λέξη του καπιταλισμού. Ως εκ τούτου είναι αδύνατον να υπάρξει μια ριζική και πραγματική αλλαγή για το στεγαστικό όσο υφίσταται ακόμα το συγκεκριμένο οικονομικό και πολιτικό και σύστημα και καθορίζει τις ζωές μας με τους πιο δυσμενείς όρους. Έτσι, σε πρώτο βήμα βρισκόμαστε, μιλάμε, μοιραζόμαστε, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε στις γειτονιές μας άμεσα και ισότιμα για μια ζωή που οι βασικές ανάγκες δεν θα θεωρούνται πολυτέλεια. Συμμετέχουμε στα μπλοκαρίσματα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, υπερασπιζόμαστε τους γείτονες μας σε περίπτωση εξώσεων, διεκδικούμε μείωση ενοικίου για όλους και όλες. Και όλα αυτά με τη συνείδηση ότι η ταξική διαμόρφωση των σύγχρονων πόλεων, η κερδοσκοπική αναπτυξιακή πολιτική εις βάρος των υποτιμημένων περιοχών, οι εξώσεις, οι αυξήσεις ενοικίων και η λαίλαπα της τουριστικής βιομηχανίας μπορεί να ανατραπεί μόνο μέσα από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος ως σύνολο.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΥΨΗΛΑ ΕΝΟΙΚΙΑ, ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ, ΤΙΣ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

Η ΣΤΕΓΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ, ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

Πορεία για τη στέγαση,

Σάββατο 30 Μαΐου 2020 – 12:00, Πάρκο Ανθοκομικής (απέναντι από την ΕΡΤ3)

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά /

anatolika.espivblogs.net