Οι εξεγέρσεις της Λατινικής Αμερικής, φάρος για όλη την εκμεταλλευόμενη ανθρωπότητα

Κείμενο που μοιράστηκε στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Λατινικής Αμερικής. που καλέστηκε από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Στην άλλη άκρη της γης, απέναντι στα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και εμείς, εκατομμύρια άνθρωποι απεργούν, διαδηλώνουν και συγκρούονται με τους στρατούς, τις αστυνομίες, τους παρακρατικούς. Αλλού με αφορμή την αυξημένη ανεργία και τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών και αλλού για τους μισθούς πείνας και τη λεηλασία του φυσικού κόσμου. Αλλού για τον αναδυόμενο μιλιταρισμό και το αυξημένο κόστος ζωής και σχεδόν παντού ενάντια στις κρατικές πολιτικές που εφαρμόζουν μία -χωρίς όρια- εκμετάλλευση για λογαριασμό των ντόπιων αστικών τάξεων, αλλά και του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού που συνεχίζει να υποκινεί πραξικοπήματα. Ιθαγενείς πληθυσμοί, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι και άνεργοι τους τελευταίους μήνες γράφουν νέες σελίδες κοινωνικών και ταξικών αγώνων για τα βιβλία της ιστορίας του μέλλοντος, αψηφώντας τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τους στρατιωτικούς νόμους, τις δολοφονίες, τους βιασμούς και τα βασανιστήρια των σωμάτων ασφαλείας.

Κοινός τόπος για όλους αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι παρά οι ταπεινωτικές και εκμεταλλευτικές συνθήκες ζωής που τους προσφέρει ο καπιταλισμός και τα κράτη της Λατινικής Αμερικής. Στην Ουρουγουάη αγωνίζονται ενάντια στο μιλιταρισμό και στην Αργεντινή ενάντια στις καθημερινές δολοφονίες μικροπαραβατών από μπάτσους, τη φτώχεια και τις κομμένες συντάξεις, με την αστική δημοκρατία να παίρνει μία μικρή χρονική παράταση μέσω των εκλογών. Στην Ονδούρα ενάντια στη φτώχεια και στον εκλεκτό των ΗΠΑ, και μπλεγμένο με εμπόριο ναρκωτικών, πρόεδρο της χώρας, που έχει ταυτόχρονα ιδιωτικοποιήσει αεροδρόμια, λιμάνια, δημόσιες υπηρεσίες, ενώ ιδιωτικοποιήσεις πλέον ετοιμάζονται και σε υγεία-εκπαίδευση. Στη Βραζιλία ενάντια στον ρατσιστή, μισογύνη, ομοφοβικό και υπέρμαχο του πιο άγριου καπιταλισμού πρόεδρο της χώρας, που οξύνει την καταστολή και τη φτώχεια, ιδιωτικοποιεί τα πάντα και επισπεύδει την καταστροφή του Αμαζονίου, η οποία συνοδεύεται από δολοφονίες αυτόχθονων. Στο Περού ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και στην Αϊτή γιατί το 60% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, χωρίς νοσοκομεία και 24ωρη ηλεκτροδότηση. Στην Κολομβία ενάντια στις νέες περικοπές στην παιδεία και στο νέο κόψιμο των μισθών και των συντάξεων. Στο Εκουαδόρ ενάντια στα μέτρα που προσπάθησε να επιβάλει το ΔΝΤ, που σκόνταψε πάνω στην οργάνωση και το πείσμα των εξεγερμένων με την κυβέρνηση να αναδιπλώνεται μετά από εβδομάδες εξάπλωσης της κοινωνικής εξέγερσης. Τα μέτρα αφορούσαν το κόψιμο της επιδότησης στο πετρέλαιο, κάτι που θα επηρέαζε άμεσα και τις τιμές των προϊόντων σε μία χώρα της οποία ο πληθυσμός ήδη ζει σε άθλιες συνθήκες που έχει επιβάλει ο καπιταλισμός. Στη Χιλή ενάντια στην αύξηση του εισιτηρίου του μετρό αρχικά αλλά και συνολικά ενάντια στο ίδιο το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που κυριαρχεί στη χώρα από την εποχή της δικτατορίας. Το μέτρο αυτό πάρθηκε πίσω ενώ αργότερα ανακοινώθηκαν αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, την ίδια ώρα που ο στρατός κατέβαινε στους δρόμους και οι εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένοι δέχονταν άγρια καταστολή. Ακόμα και σήμερα οι δρόμοι παραμένουν γεμάτοι, κανείς δε θέλει να γυρίσει σπίτι του, και όλα δείχνουν πως μαζί με το ξεπέρασμα του φόβου που μάταια προσπάθησαν να επιβάλουν οι δολοφονίες και οι φρικαλεότητες στρατού και αστυνομίας, το διακύβευμα πλέον είναι πολύ μεγαλύτερο. Στη Βολιβία ενάντια στο -υποκινούμενο από ντόπιους ακροδεξιούς αστούς αλλά και τις ΗΠΑ- πραξικόπημα, ενάντια στον άγριο καπιταλισμό που ετοιμάζουν για το φτωχότερο πληθυσμό και τους ιθαγενείς της χώρας. Απέναντι στα μικτά τάγματα ακροδεξιών, αστυνομίας και στρατού εργάτες, ιθαγενείς, φοιτητές, μαθητές οργανώνουν την προλεταριακή και κοινωνική αυτοάμυνα, βαθαίνουν τα σημεία τομής με την αστική εξουσία, απαντάνε στην καταστολή, τη στιγμή που ο πρώην πρόεδρος της χώρας είχε ήδη φύγει, ζητώντας άσυλο στο Μεξικό.

Σε πολλές από αυτές τις εξεγέρσεις οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουν δείξει καμία διάθεση οπισθοχώρησης. Το ότι αδυνατούν να συγκροτήσουν θεωρητικά και να εφαρμόσουν ένα απελευθερωτικό μοντέλο απέναντι στις καταπιεστικές επιβολές κράτους και κεφαλαίου, ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων που θα έχει στο επίκεντρό του την κοινοκτημοσύνη, την έλλειψη εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας αλλά και την απουσία διακρίσεων, ανισοτήτων και καταπιέσεων, δεν τους σταματά. Είναι ίσως τώρα, μέσα σ’ αυτούς τους μήνες συνεχόμενων ταξικών συγκρούσεων, μετά από δεκαετίες κοινωνικής ειρήνης, που οι εκμεταλλευόμενοι ανακαλύπτουν εκ νέου την κοινωνική τους υπόσταση, τις δυνατότητες της οργάνωσής τους, το δίκαιο αλλά και το αναγκαίο οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας. Τώρα, πίσω από τα οδοφράγματα και μέσα στις συνελεύσεις βάσης, αναδεικνύουν όλα αυτά που βιώνουμε και εμείς, ενώ χάνουν τις ζωές τους και τραυματίζονται σοβαρά για να σταματήσουν όσα ζητάνε τα κράτη και οι ελίτ, όσα δεν μπορούν πια οι ίδιοι να ανεχθούν. Τίποτα από όσα κέρδισαν μένοντας κάποιες μέρες ή κάποιες εβδομάδες στο δρόμο δε φαντάζει αρκετό και αυτό ας γίνει ένα μάθημα και για εμάς. Ενάντια στο καθεστώς γενικευμένης μοιρολατρίας, ανάθεσης, καρτερικότητας, ατομισμού που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012, έχουμε τη δύναμη να σταματήσουμε όσα βλέπουμε εδώ και 10 χρόνια να τσακίζουν τις ζωές μας στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης, να οργανωθούμε συλλογικά και ταξικά, και να αγωνιστούμε ανυποχώρητα.

Οι εξεγερμένοι της λατινικής Αμερικής ταρακουνάν τον κοιμώμενο γίγαντα του παγκόσμιου προλεταριάτου και μας θυμίζουν πως εκατοντάδες χρόνια άγριας εκμετάλλευσης, δεκάδες χρόνια καπιταλισμού και εναλλαγών μεταξύ δικτατοριών και αστικής δημοκρατίας γίνονται ανυπόφορο βάρος στην πλάτη των αυτόχθονων λαών, των προλετάριων, των νέων. Όλων αυτών που η ανάγκη τους κάνει να επιμένουν -παρά τους νεκρούς και την άγρια καταστολή- να ποντάρουν στο κόκκινο και το μαύρο, στην συλλογική οργάνωση και συνείδηση που ωρίμασαν μέσα σε έναν μήνα, ταχύτερα από όσο ωρίμασαν μέσα σε 40 χρόνια ταπεινώσεων, ατομικών διαδρομών, αστικής δημοκρατίας. Ωριμάζουν ακόμα και από τις ίδιες τις ήττες μας, στις πρώτες μάχες ενός αιώνα που περιμένει ετοιμόγεννος, να φέρει στη ζωή, την πρώτη νικηφόρα προλεταριακή και κοινωνική του επανάσταση για να ξαναδώσει ελπίδα στους “κολασμένους και στους ταπεινούς της γης”.

ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΟΥ,
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ & ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΝ ΟΡΘΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΗ
ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΣΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΟΥΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/ anatolika.espivblogs.net