Παρεμβάσεις ενάντια στο φασισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό σε σχολεία των ανατολικών

Ενόψει της συμπλήρωσης 6 χρόνων από τη δολοφονία του Π. Φύσσα και 1 χρόνου από τη δολοφονία του Ζακ/Zackie  πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις με σπρέυ σε παραπάνω από 20 σχολεία σε Τούμπα, Τριανδρία, Χαριλάου, Φάληρο, Ντεπώ και Καλαμαριά, ενώ κολλήθηκαν 500 αφίσες και πετάχτηκαν 3000 τρικάκια που καλούν στις πορείες που θα πραγματοποιηθούν στις 18/9 και 21/9 ενάντια στο φασισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται:

Κερατσίνι 2013

Ήταν 18 Σεπτεμβρίου 2013, το ρολόι έδειχνε λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα όταν ο Αντιφασίστας Ράπερ Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός από το μαχαίρι του φασίστα Ρουπακιά σε ένα καφέ στο Κερατσίνι. Την ίδια ώρα οι μπάτσοι της ΔΙΑΣ παρακολουθούν την επίθεση αδρανείς και ταυτόχρονα τα ΜΜΕ προσπαθούν να συγκαλύψουν το περιστατικό, αποδίδοντας το σε οπαδικές διαφορές. Μία πάγια τακτική μπάτσων και ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία,  που για άλλη μια φορά θα έβγαζε λάδι την δράση των φασιστών όπως άλλωστε έχει κάνει δεκάδες φορές στο παρελθόν.

Οι αντιδράσεις του αντιφασιστικού κινήματος ήταν έντονες, ξεκινούν μαζικές κινητοποιήσεις σε όλο τον Ελλαδικό χώρο από μετανάστες, εργάτες, αναρχικούς, κομμουνιστές οι οποίοι συγκρούονται και στήνουν οδοφράγματα σε πολλές πόλεις, επιχειρώντας να προσεγγίσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Κείμενα μοιράζονται και φασίστες τσακίζονται στο ξύλο από ομάδες αγωνιστών ενώ αρκετό καιρό μετά 2 μέλη της ομάδας περιφρούρησης των γραφείων τους στα βόρεια προάστια της Αθήνας εκτελούνται. Τα ίδια ΜΜΕ που την εξέθρεψαν και τη γιγάντωσαν από την αρχή της οικονομικής κρίσης, εκθειάζοντας τα παιδιά με τα στρατιωτικά παντελόνια που συνοδεύουν τις γιαγιάδες στα ATM, ανακαλύπτουν με «έκπληξη» την δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής. Περιττό ίσως είναι να αναφέρουμε πως στη δρομίσια δράση της χρυσής αυγής τα τελευταία 30 χρόνια οι στόχοι υπήρξαν αναρχικοί, κομμουνιστές, μετανάστες, φοιτητές, μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, εργαζόμενοι, μαθητές που αγωνίζονταν και κάποιες από αυτές τις επιθέσεις, πριν και μετά το Φύσσα είχαν πάλι δολοφονικά αποτελέσματα: Λουκμάν και Zilfe τα πιο πρόσφατα, ενώ μία σειρά άλλων επιθέσεων δεν είχαν νεκρούς από καθαρή τύχη όπως οι επιθέσεις στον Κουσουρή τη δεκαετία του 90, οι επιθέσεις σε μετανάστες εργάτες στον Ασπρόπυργο, η επίθεση σε μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα λίγες μέρες πριν το περιστατικό με το Φύσσα κ.α. Στο κοινοβούλιο δε, η “αντισυστημική” χρυσή αυγή που αποτελείται κατά κύριο λόγο από ενεργούς ή απόστρατους ένστολους (μπάτσους και καραβανάδες) και μπράβους αφεντικών, φρόντισε με την παρουσία της να μας θυμίσει με τις επερωτήσεις της πως το κύριο πρόβλημα του τόπου είναι με ποιο τρόπο θα συνεχίσει να κερδοφορεί το εφοπλιστικό, βιομηχανικό, τουριστικό κεφάλαιο…

Για να συνοψίζουμε: Η χρυσή αυγή και η κάθε χρυσή αυγή, όπως και τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, προωθούνται για όσο χρησιμεύουν στο κεφάλαιο όταν αυτό φοβάται ότι μπορεί να χάσει την εξουσία του ή μεγάλο μέρος της κερδοφορίας του όπως θα μπορούσε να γίνει την περίοδο των αγώνων των μνημονίων και μαζεύονται όταν η αστική δημοκρατία επανανομιμοποιείται και κάνει την ίδια δουλειά πιο αποδοτικά.

Όσοι/ες  όμως πιστεύουν πως ο ελληνικός εθνικισμός εκφράζεται μόνο από τους καραφλούς με τα μπράτσα κάνουν μεγάλο λάθος.

Μεσημέρι 21ης Σεπτέμβρη 2018 , Ομόνοια, Αθήνα

Όλα κυλάν ομαλά στην αγορά της πρωτεύουσας, οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων προσπαθούν να πλουτίσουν όπως κάθε άλλη μέρα από τον ιδρώτα των εργαζομένων τους, μπάτσοι και μαύρο κεφάλαιο συνεχίζουν χέρι-χέρι τη διακίνηση ναρκωτικών στις πλατείες των φτωχών, μέχρι που κάποια στιγμή σε ένα στενό κοντά στην πλατεία Ομονοίας ακούγεται φασαρία. Από εκεί και πέρα τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά.

Εντοπίζεται άνθρωπος εγκλωβισμένος μέσα στο άδειο μαγαζί ενός κοσμηματοπώλη, ο ιδιοκτήτης με τους τριγύρω μαγαζάτορες υποθέτουν κατευθείαν ότι είναι κλέφτης και αναλαμβάνουν άμεσα δράση. Τον κλωτσούν μανιωδώς στο κεφάλι, ενώ αργότερα συμβάλει στο ξυλοδαρμό και η Ελληνική αστυνομία. Για άλλη μια φορά τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν δράση και επιχειρείται η συγκάλυψη της δολοφονίας του Ζακ και μάλιστα με τον πιο άθλιο τρόπο. Με το που αποκαλύπτεται η ταυτότητα του νεκρού, αμέσως εδραιώνεται και στοιχειοθετείται το έγκλημα που έχει διαπράξει. “Πρεζάκιας”, “πούστης”, “αδελφή”, “ληστής”, είναι τα επίθετα που προστίθενται στην δικογραφία των επίσημων μέσων αλλά και των social media που τον θέλει να μπουκάρει με μαχαίρι να κλέψει τον “καημένο τον κοσμηματοπώλη” που αμύνθηκε.

Το δικαίωμα της προστασίας της ατομικής ιδιοκτησίας, το ιερό δισκοπότηρο του καπιταλισμού, πάνω στο οποίο χτίζεται η «ευημερία της κοινωνίας»  προφανώς ιεραρχείται υψηλότερα από το περιθωριακό-αντιπαραγωγικό στοιχείο που έφερε πολλές από τις ταυτότητες που ο καπιταλισμός και ο ελληνικός εθνικισμός μας δίδαξε να μισούμε. Ο κοσμηματοπώλης κυνικά το ίδιο απόγευμα θα φωτογραφηθεί να σκουπίζει την είσοδο του μαγαζιού του, όπου λίγες ώρες πριν είχε δολοφονήσει έναν άνθρωπο ενώ θα περάσουν αρκετές μέρες για να φανεί πως ακόμα κι αυτή η αρχική υποψία για ληστεία, δεν υπήρξε ποτέ.

Η λατρεία της ιδιοκτησίας δολοφονεί προκαταβολικά, η μεσαία τάξη που πουλάει χρυσάφια παίρνει την κατάσταση στα χέρια της, αντιγράφοντας τις μεθόδους του θεσμικού κρατικού ρατσισμού τον οποίο τόσο καιρό εκλιπαρούσε για περισσότερη ασφάλεια και αίμα “περιθωριακών” αλλά και τις μεθόδους του ρατσισμού των ταγμάτων εφόδου. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που εναλλάσσονται διαρκώς, ανάλογα με τους καιρούς για να εδραιώσουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την διαίρεση της εργατικής τάξης, το κλίμα φόβου σε όσους αγωνίζονται, σε όσες περισσεύουν, σε όσους δεν χωράν στα εμφανισιακά, έμφυλα, φυλετικά, παραγωγικά πρότυπα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.

Με σβάστικα ή χωρίς, ως επίσημη κρατική πολιτική θέση και πρακτική ή παράλληλη παρακρατική λειτουργία, Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, Ο ΣΕΞΙΣΜΟΣ, Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ:

1)ώστε να προωθούν τη διαίρεση των εκμεταλλευομένων  προκειμένου η οργή να εκτονώνεται μεταξύ τους, αντί να στρέφεται ενάντια σε όσους δημιουργούν την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Εργαλείο για την επίτευξη αυτού του στόχου αποτελεί η ρητορική της εθνικής ενότητας. Υπό αυτό το πρίσμα  επιδιώκουν να αποκρύψουν το γεγονός ότι ένα αφεντικό και μια εργαζόμενη έχουν εξ ορισμού αντικρουόμενα συμφέροντα αφού ο πρώτος εκμεταλλεύεται τη δεύτερη .

2)παράλληλα, έχοντας δημιουργήσει πρώτα την αίσθηση της κοινότητας-έθνους, βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα για να κατηγορήσουν για τα κακώς κείμενα της εποχής. Χαρακτηριστική είναι η ρατσιστική ρητορεία που θέλει τους μετανάστες να φταίνε για την ανεργία, και τους ομοφυλόφιλους και τους μουσουλμάνους για όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που βιώνουμε.

3)ένα βήμα παραπέρα, να προσπαθούν να σπείρουν τον φόβο σε όσους δε συμμορφώνονται με τις επιταγές της εξουσίας, είτε επειδή συνειδητά επιλέγουν να συγκρουστούν με αυτές, είτε επειδή δεν εμπίπτουν στο πρότυπο του Έλληνα, λευκού, ορθόδοξου, πειθαρχημένου, straight άντρα . Η δημιουργία ταγμάτων εφόδου που θα δρουν στο όνομα των πιο συντηρητικών τμημάτων του κεφαλαίου και του κράτους ξεκινάει σήμερα από “χαμηλού βεληνεκούς” επιθέσεις, για να δομήσει σε καταστάσεις εξεγέρσεων και επαναστάσεων, παραστρατιωτικές ομάδες που θα υπερασπιστούν το καθεστώς.

Άλλωστε για να μιλάμε και με πιο φρέσκα παραδείγματα η εθνική ιδεολογία είναι αυτή που κατεβάζει κόσμο ανιστόρητο στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία ο οποίος ονειρεύεται Μεγάλες Ελλάδες, πραγματοποιεί μέσα από αυτά επιθέσεις σε μετανάστες και καταλήψεις, αλλά δε λέει λέξη για τα τεράστια οφέλη που αποκομίζει η ελληνική αστική τάξη και το ελληνικό κράτος μέσα από την ολοένα και αυξανόμενη πρόσδεση στην πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ και τις επεκτατικές του βλέψεις στην Β. Μακεδονία και τα Βαλκάνια. Η εθνική ιδεολογία είναι αυτή που προσπαθεί να μας προετοιμάσει ώστε σε ένα ενδεχόμενο πολεμικό επεισόδιο με την Τουρκία να στρέψουμε τα όπλα μας ενάντια στα αδέρφια μας, τους Τούρκους προλετάριους  για την μοιρασιά των ΑΟΖ και της ενέργειας, για κέρδη δηλαδή των εγχώριων αστικών τάξεων, για κέρδη δηλαδή που δεν πρόκειται να δούμε να βελτιώνουν την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής. Η εθνική ιδεολογία αρνείται να δει τους πολέμους που συμμετέχει ενεργά η Ελλάδα και τολμά την ίδια στιγμή να ζητάει αυστηροποίηση των ελέγχων στα σύνορα δικαιολογώντας τους πνιγμούς χιλιάδων ανθρώπων που φεύγουν από τους τόπους τους επειδή ο δυτικός κόσμος- και η Ελλάδα ως κομμάτι του- τους βομβαρδίζουν και τους λεηλατούν.

Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

10 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης έχουν φέρει μεγάλες κοινωνικές και ταξικές υποχωρήσεις, μεγάλες νίκες για το κεφάλαιο και το κράτος. Στο δικό μας στρατόπεδο κυριαρχεί η ηττοπάθεια, η αδράνεια, ο φόβος, η αδυναμία συγκρότησης μίας νέας μορφής ταξικής οργάνωσης και πάλης που θα αρχίσει να μας δίνει και πάλι τις απαραίτητες νίκες που χρειαζόμαστε. Άλλωστε οι τελευταίες μεγάλες μάχες στις πλατείες ενάντια στα μνημόνια χάθηκαν ακριβώς γιατί δεν έγιναν κάτω από κόκκινες και μαύρες σημαίες αλλά κάτω από γαλανόλευκες, με το προλεταριάτο να αποτελεί τον μαζικό παράγοντα αλλά να μην μπορεί να επιβάλει το δικό του πολιτικό πρόγραμμα. Ακόμα κι έτσι, η ανάγκη υπάρχει, η οργή υπάρχει, η μνήμη υπάρχει. Και όλα αυτά τα χρόνια, σε μία σειρά μαχών οπισθοχώρησης καταφέραμε να βάλουμε φρένο σε μία σειρά περιπτώσεων τόσο στην καταστολή, όσο και στους φασίστες που ερχόντουσαν για να ισοπεδώσουν για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Και όλα αυτά τα χρόνια είχαμε κόστος, είχαμε νεκρούς δικούς μας. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τις μέρες μνήμης των νεκρών της τάξης μας, σαν μια ευκαιρία να βρεθούμε με τις δυνάμεις των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων  στο δρόμο για να πούμε πως όχι μόνο δεν ξεχνάμε, αλλά και πως οι λόγοι για να αγωνιστούμε παραμένουν και βαραίνουν τις πλάτες μας, κάνοντας τις ζωές μας όλο και πιο μίζερες, γεμάτες διακρίσεις, φτώχεια και θάνατο.

Οφείλουμε να κατεβούμε στο δρόμο για τον Παύλο Φύσσα, τη Zackie, τον Λουκμάν, τον Petrit Zifle, για τους πνιγμένους μετανάστες στο Αιγαίο, για τους δολοφονημένους εργάτες στους χώρους δουλειάς, για τους κρατούμενους που αργοπεθαίνουν στα κελιά ή στα κολαστήρια που ονομάζουν νοσοκομεία φυλακών, για όσες δέχονται την πατριαρχική βία, για όλες και όλους εμάς που αποτελούμε τα πρώτους στόχους του καπιταλισμού και του φασισμού.

Οι αγώνες που έρχονται ενάντια στο πόλεμο, την εντατικοποίηση της εργασίας μας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τον αποκλεισμό μας από τη δυνατότητα κάλυψης μίας σειράς βασικών αναγκών, τη πατριαρχία, την λεηλασία της φύσης, την καταστολή  και την αντιμεταναστευτική πολιτική που έρχεται να συνεχίσει η ΝΔ με ακόμα μεγαλύτερη ένταση από το ΣΥΡΙΖΑ (εκκενώσεις καταλήψεων μεταναστών και αναρχικών, τη κατάργηση του ΑΜΚΑ για τις μετανάστριες, τον πόλεμο στην γειτονιά των Εξαρχείων, την κατάργηση του δικαιώματος της έφεσης για αιτήσεις ασύλου που δεν έγιναν δεκτές κλπ) ή θα μας βρουν διαιρεμένους και ηττημένους ή θα μας βρουν ενωμένους και νικητές.

Οφείλουμε να οργανωθούμε και να παλέψουμε για έναν καλύτερο κόσμο, όπου δεν θα υπάρχουν αφεντικά και εργάτες, όπου δε θα υπάρχει ο φόβος και η βία απέναντι στο διαφορετικό, έναν κόσμο που θα είναι όλα για όλους, έναν κόσμο που θα μας χωράει όλους. Είναι υποχρέωση του συνόλου των εκμεταλλευομένων να αγωνιστούμε για να μη θρηνήσουμε άλλο νεκρό από μαχαίρι φασίστα, άλλες μαφιόζικες επιθέσεις – παραγγελίες από τα αφεντικά και ακόμη χειρότερα άλλους πολέμους. Να πάρουμε την ταξική ρεβάνς στέλνοντας το φασισμό και το σύστημα που τον γεννά, στα τσακίδια της ιστορίας.

Από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις δουλειές ως τα γήπεδα, τις πλατείες και τις γειτονίες συγκροτούμε ομάδες διεθνιστικής αλληλεγγύης και ταξικής αυτοάμυνας και τσακίζουμε φασίστες και ρατσιστές:

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ,

Γ ΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΗ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ,

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ