Για όσα συμβαίνουν στο 2ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς: σεβασμός στη διαφορετικότητα, φωτιά στην καπιταλιστική κανονικότητα

Το πρωί της Δευτέρας 11/2 σύντροφοι και συντρόφισσες πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με μοίρασμα κειμένων και τρικάκια στο 2ο Γυμνάσιο-Λύκειο Καλαμαριάς αλλά και στην γύρω περιοχή με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων. Η ανταπόκριση μίας σημαντικής μερίδας μαθητών, καθηγητών και γονέων ήταν θετική, ενώ την ίδια στιγμή ζήσαμε και τα γραφικά με τον πατέρα κοπέλας να της ουρλιάζει ότι “οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές είναι σαν τους ιαχωβάδες” και να “μην παίρνει κείμενα από αυτούς γιατί είναι χειρότεροι από τους φασίστες”, με μία καθηγήτρια να ωρύεται κρίνοντας μάλιστα ενδεδειγμένη παιδαγωγικά την κατάληψη και την αποπομπή του μαθητή και δυστυχώς έναν μαθητή ο οποίος μας είπε να μην πετάξουμε τρικάκια και λερώσουμε την αυλή του σχολείου γιατί δε γουστάρει τους κομμουνιστές και γιατί το παιδί που αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες είχε κατεβάσει μία φορά το παντελόνι ενός συμμαθητή του (μιας και αυτή ήταν τελικά η σεξουαλική παρενόχληση που διαβάσαμε..)

Το σίγουρο είναι πως η παρέμβαση μας, σε ψύχραιμους τόνους και με διάθεση κουβέντας, αποφεύγοντας να στοχοποιήσει με επιθετική διάθεση τη μερίδα των 12χρονων παιδιών που έκαναν την κατάληψη και που σήμερα έγινε ξεκάθαρο ότι πιέστηκαν από τους γονείς τους όπως είχε συμβεί και στις καταλήψεις για το “Μακεδονικό”, κατάφερε να γεννήσει προβληματισμούς και συζητήσεις στο σχολείο και πολλά ήταν τα παιδιά που έβγαιναν έξω να πάρουν κείμενα.

Όπως γράφαν τα κείμενα και τα τρικάκια που γέμισαν την περιοχή σε μεγάλη ακτίνα, όπως είπαμε και στον πατέρα που ωρυόταν για τους αναρχοιαχωβάδες, την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια, σιωπώντας όταν του είπαμε πως θα ήθελε να αντιμετωπιστεί το δικό του παιδί αν είχε παρόμοιες δυσκολίες: “Θα είναι προτιμότερο να έχουν να αντιμετωπίσουν εμάς από τη στιγμή που συνεχίζουν να σπέρνουν το ρατσισμό και τον κανιβαλλισμό, παρά το μίσος που καλλιεργούν συστηματικά στα παιδιά τους και το οποίο ας μη γελιούνται: ΘΑ ΤΟ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

”Και όταν θα `ρθουν οι καιροί που θα `χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”

Πριν κάποιες μέρες, μία μερίδα μαθητών του 2ου γυμνασίου Καλαμαριάς πραγματοποίησε κατάληψη στο σχολείο με αίτημα την απομάκρυνση ενός μαθητή 12 χρονών που πάσχει από κάποιο γενετικό σύνδρομο και που αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες ενώ δυσκολεύεται με τις κοινωνικές του επαφές. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τα ακριβή περιστατικά. Η θέση μας είναι κάθετα αντίθετη απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή σεξουαλικής παραβίασης των ορίων που βάζει ο κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του. Σε περίπτωση που ισχύουν οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση άλλων μαθητών από τον πιτσιρικά, δεδομένου του διαφορετικού τρόπου που σκέφτεται και αντιλαμβάνεται τα πράγματα, είναι συλλογική δουλειά του περιβάλλοντός του να τον κάνει να αντιληφθεί το ότι η συμπεριφορά του είναι παραβιαστική για την ελευθερία κάποιου ανθρώπου. Στο 2ο γυμνάσιο όμως συμβαίνει κάτι πολύ πιο βαθύ, απέναντι στο οποίο έχουμε εξίσου ξεκάθαρη θέση. Διαβάζουμε λοιπόν στο χαρτί που ανάρτησε το 15μελές των μαθητών στα κάγκελα του κατειλημμένου σχολείου:

«Ο μαθητής ….. τον λίγο χρόνο που έχει παραβρεθεί στο σχολείο μας έχει δημιουργήσει τα εξής προβλήματα:

έχει σπάσει μία πόρτα και ένα τζάμι καταστρέφοντας κρατική περιουσία

έχει ασκήσει λεκτική αλλά και σωματική βία σε μαθητές αλλά και καθηγητές του σχολείου

έχει εμφανιστεί στο σχολείο με αιχμηρά αντικείμενα

μαθητές έχουν δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση ή απόπειρα αυτής από το συγκεκριμένο παιδί

Αποτελεί κίνδυνο για όλους τους μαθητές και καθηγητές και με την κατάληψη αυτή θα θέλαμε να ακουστούν τα αιτήματα μας και να δηλώσουμε πως δε θα ανεχτούμε περαιτέρω την διαμονή του στο σχολείο μας.»

Εμείς από την παραπάνω ανακοίνωση κρατάμε αρχικά τρία γεγονότα:

Γεγονός 1: η διαπόμπευση και ο στιγματισμός ενός νέου ανθρώπου που βλέπει το όνομά του θυροκολλημένο στην πόρτα ενός σχολείου.

Γεγονός 2: η ίδια η φρασεολογία του κειμένου, αλλά και οι κακές γλώσσες της γειτονιάς κάνουν ξεκάθαρο πως πίσω από την κατάληψη βρίσκονται γονείς των μαθητών. Δεν γνωρίζουμε κανέναν μαθητή που θα νοιαζόταν ή έστω θα ανέφερε ένα σπασμένο τζάμι ως “κρατική περιουσία”.

Γεγονός 3: Στο παιδί ήδη έχουν δοθεί από τους καθηγητές του σχολείου 150 ωριαίες αποβολές από την αρχή της χρονιάς, ενώ η έγκριση για την παράλληλη στήριξη από το ΚΕΔΔΥ Α ήρθε μόλις τον Νοέμβριο ενώ οι γονείς το είχαν ζητήσει πριν την αρχή της σχολικής χρονιάς.

Γεγονός 4: ο ειδικός παιδαγωγός της παράλληλης στήριξης του μαθητή δήλωσε ότι ουδέποτε είχε πάνω του αιχμηρό αντικείμενο, κάτι που είχε επικαλεστεί απέναντι σε απειλές που δεχόταν από συμμαθητές του, που είναι και οι ίδιοι που τον έβαζαν να πετάει χαρτάκια ή να κοροϊδέψει καθηγητές, κάτι το οποίο έκανε για να γίνει αρεστός.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο για το τι μόρφωση αλλά και τι κόσμο θέλουμε:

Μέσα στο 8ωρο της καθημερινής σχολικής δουλειάς αντιλαμβανόμαστε πως οι πιέσεις που δέχεται ο κάθε μαθητής/ μαθήτρια είναι πολλές. Η ζωή στο σχολείο είναι γεμάτη από υποχρεώσεις που πρέπει να εκπληρώσει ο καθένας για να περάσει την τάξη. Η αυξημένη βαρύτητα που έχει δοθεί στην επίδοση έχει μετατρέψει την τάξη σε ένα στάδιο-αρένα με τους μαθητές να τρέχουν αγώνα δρόμου για να περάσουν πρώτοι. Ο ανταγωνισμός και η ανάγκη για επιτυχία μας έχει αποξενώσει και αντί να κοιτάμε πως θα βοηθήσουμε τον διπλανό μας όταν μας έχει ανάγκη, εμείς αναζητούμε τρόπους να τον περάσουμε και αν ενοχλεί την πορεία προς την επιτυχία μας να τον απομακρύνουμε ή ακόμα και να τον τσαλαπατήσουμε. Το εκπαιδευτικό σύστημα άλλωστε, δεν έχει φτιαχτεί για να μας διδάξει κυρίως τα μαθηματικά ή την φιλοσοφία, αλλά για να μας μάθει να λειτουργούμε πειθαρχημένα και αποδοτικά για τον καπιταλισμό στην μετέπειτα ζωή μας.

Η πραγματικότητα του σχολείου είναι γνωστή σε όλους μας και δεν πρόκειται να την ξεχάσουμε όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πολλές ώρες κάθε μέρα πάνω σε μια καρέκλα, να μένεις σιωπηλή και ακούνητη, να ακούς την φωνή του φιλόλογου, να ακούς τη φωνή του μαθηματικού, να ακούς τη φωνή του φυσικού και μετά να γράφεις…να γράφεις ασκήσεις, να αντιγράφεις από το πίνακα, να γράφεις τα τεστ. Και όταν τελειώσεις θα έχεις το άγχος της βαθμολογίας, που θα είναι αυτή που θα κρίνει στο τέλος αν όσα έμαθες ήταν σωστά. Η ποινικοποίηση της ίδιας της ελευθερίας αλλά και της περιέργειας, του παιχνιδιού, της διάθεσης για πειραματισμό και εξερεύνηση αποτελεί τον κανόνα.

Μέσα σε μια τέτοια πραγματικότητα, φτιαγμένη και ραμμένη στα μέτρα των μεγάλων μπορούν να ανταπεξέλθουν μόνο όσοι είναι “άνθρωποι – ρομπότ” που ποτέ δεν αφαιρείται η σκέψη τους, αλλά μόνο γράφουν και γράφουν και γράφουν και πάντα είναι σε θέση να κάνουν αυτό που έχει οριστεί. Μέσα σε αυτή τη πραγματικότητα λοιπόν όποιος έχει κάποια διαφορετική ταχύτητα μάθησης ή κάποια δυσκολία είναι εξαρχής καταδικασμένος να αποτύχει. Δεν θα μπορέσει ποτέ να προλάβει όσα γράφουν στον πίνακα, θα είναι πάντα πιο πίσω από όλους στις ασκήσεις, στην καλύτερη περίπτωση θα έχει έναν δάσκαλο μόνο γι’ αυτόν να του υποδεικνύει τι να γράφει, κάτι που θα κάνει ακόμη πιο δύσκολη την κοινωνικοποίησή του με τις παρέες του, κάτι που θα φέρει προβλήματα στην οικογένεια του και ο κύκλος των συνεχόμενων αποτυχιών δεν έχει τέλος.

Δυστυχώς όμως αυτό δεν είναι κατανοητό από την πλειοψηφία των γονέων του 2ου Γυμνασίου Καλαμαριάς. Εκεί λειτουργεί η καπιταλιστική λογική που βλέπουμε και στα υπόλοιπα πλαίσια της καθημερινής ζωής: η απομόνωση και ο στιγματισμός των ανθρώπων που δεν μπορούν να είναι τόσο παραγωγικοί “όσο πρέπει”, με αποτέλεσμα είτε να ζητιανεύουν, να ζουν με προνοιακά επιδόματα πείνας ή να οδηγούνται στην παραβατικότητα, είτε να ζουν μεγαλώνοντας σε συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης, δουλεύοντας επισφαλώς σε κάτεργα, με υπερωρίες και πολλές φορές απλήρωτοι, είτε να κλείνονται σε ιδρύματα, σε ψυχιατρεία, σε φυλακές.

Το να παλέψουμε για μια άλλη κοινωνία όπου δε θα υπάρχει περιθωριοποίηση των μη παραγωγικών, άρα μια κοινωνία που δε θα έχει σαν κύριο ζητούμενο το κέρδος αλλά και για ένα άλλο τρόπο μόρφωσης διώχνοντας τις λογικές που προάγουν ένα σχολείο στο οποίο θα επιβιώνει ο πιο δυνατός, ο πιο πλούσιος, ο πιο έξυπνος ή ο πιο όμορφος, είναι για εμάς ένας στόχος. Ζητούμενο είναι να κατανοήσουμε την ιδιαιτερότητα του καθενός και να μάθουμε μέσα από την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό, να μάθουμε στους νέους ανθρώπους να βάζουν συλλογικούς στόχους και όχι να τους εκπαιδεύουμε στον ανταγωνισμό.

Καταληκτικά, όποια και να είναι τα ακριβή γεγονότα: Η εκδίωξη ενός παιδιού 12 χρονών, που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους υπόλοιπους μαθητές, από το σχολικό του περιβάλλον είναι ξεκάθαρα μια πράξη κανιβαλισμού και ρατσισμού.

Οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι μαθητές, οι φίλοι των νέων παιδιών πρέπει να βρούμε τρόπους για να βοηθήσουμε να δει με τα μάτια μας ο συμμαθητής μας που δεν βλέπει. Αλλά και να μάθει το ίδιο καλά όσα μαθαίνουν και οι υπόλοιποι, αυτή που αδυνατεί να μάθει παπαγαλία ή προτιμάει να σκέφτεται ένα πάρκο την ώρα του μαθήματος χωρίς να μπορεί να συγκεντρωθεί. Πρέπει να καταφέρουμε να σκεφτούμε το πώς μπορεί να σκέφτεται ένα παιδί με αυτισμό και να βρεθούμε μαζί του μέσα σε μια τάξη που θα έχει τον κατάλληλο φωτισμό, την κατάλληλη ακουστική και την κατάλληλη βοήθεια από όλη την τάξη. Να μπορέσουμε να λειτουργούμε συνεργατικά για να μαθαίνουμε μαζί με τα παιδιά με δυσκολίες. Πρέπει να μπορέσουμε να μάθουμε τη γλώσσα που μιλά ένα παιδί που ήρθε από την Συρία για να του δείξουμε τι λέει το μάθημα. Πρέπει να αντιληφθούμε πως η σεξουαλικότητα δεν επιδέχεται κανόνες και πως δύο αγόρια που χαϊδεύουν τα χέρια τους στο διάλειμμα, είναι εξίσου ευτυχισμένα, με δύο παιδιά άλλου φύλου που φιλιούνται στο διπλανό παγκάκι. Δεν πιστεύουμε πως χώρος για όλα αυτά που αναφέρουμε μπορεί να υπάρξει σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι καταδικασμένο να θρέφει όλη την ανισότητα, τον ανταγωνισμό, τον παραγκωνισμό των “μη παραγωγικών”, όλες δηλαδή τις αξίες του κοινωνικού συστήματος που αναπαράγει. Παρόλα αυτά, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών και τόσο οι καθηγητές όσο και οι γονείς έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη για τους νέους ανθρώπους που διαμορφώνουν.

Και είναι κάμποσοι γονείς αυτής της ρημάδας της πόλης που ζούμε, που τους τελευταίους μήνες έχουν βαλθεί να πρήζουν τα παιδιά τους να κάνουν καταλήψεις και να κατεβαίνουν σε πορείες για τη Μακεδονία, πιο παλιά ενάντια στη φοίτηση των προσφυγόπουλων στα σχολεία και κάποιοι τώρα κάνουν και το βήμα παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο πως στις καταλήψεις για τη Μακεδονία πρωτοστάτησαν τα γυμνάσια που είναι γνωστό πως σε όλες τις υπόλοιπες μαθητικές καταλήψεις των τελευταίων 40 και βάλε χρόνων δεν συμμετείχαν, τουλάχιστον τόσο μαζικά. Κάτι που είναι λογικό εν μέρει, μιας και όταν είσαι δώδεκα και δεκατρία χρονών προτιμάς να παίξεις, να αντιληφθείς το σώμα σου, τη σεξουαλικότητά σου, το ποδόσφαιρο, τη μουσική. Τώρα όμως μια φουρνιά ρατσιστών και φασιστών γονιών, γαλουχεί τα παιδιά της με μίσος. Αυτοί που ως τώρα παίρναν τηλέφωνο τους μπάτσους για να σπάσουν τις καταλήψεις των λυκειόπαιδων για αιτήματα γύρω από την εκπαίδευση, είναι οι ίδιοι που βάζουν τα παιδιά τους να κάνουν καταλήψεις για εθνικά θέματα, αλλά πλέον και για ζητήματα διαπόμπευσης παιδιών με ιδιαιτερότητες, ενώ δίπλα τους υπάρχουν και οι γνωστοί συντηρητικοί κύκλοι καθηγητών, διευθυντών, αλλά και παπάδων.

Απέναντι σε μια νέα γενιά που μεγαλώνει μέσα στο μίσος, εμείς ως γονείς, μαθήτριες, εργαζόμενες στο χώρο της εκπαίδευσης, άτομα που έχουν μαθησιακές δυσκολίες, εμείς ως προλετάριοι, ως διαφορετικοί, ως παρεκκλίνοντες για τις εξουσίες, τις αυθεντίες και τα πρότυπα αυτού του κόσμου έχουμε ένα καθήκον: Να τσακίσουμε την πηγή αυτού του μίσους και τους εκφραστές του, να προστατέψουμε τα μυαλά και τα σώματα νέων ανθρώπων από αυτό, να παλέψουμε για έναν άλλο τύπου ανθρώπου, ελεύθερου, αλληλέγγυου και ισότιμου απέναντι στους άλλους.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΦΥΛΟ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ, ΤΗ ΦΥΛΗ, ΤΙΣ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ, ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/anatolika.espivblogs.net