Κάλεσμα στην πορεία της ΔΕΘ

ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ, ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ

Κάθε χρόνο τα εγκαίνια της ΔΕΘ στην Θεσσαλονίκη σηματοδοτούν την έναρξη της νέας οικονομικής σεζόν στην ελληνική επικράτεια όπως επίσης αποτελούν την αρχή της πολιτικής χρονιάς για την κυβέρνηση καθώς κάθε χρόνο ο πρωθυπουργός από το βήμα της εξαγγέλλει την νέα κρατική πολιτική, υποσχόμενος ελαφρύνσεις της οικονομικής και κοινωνικής μας εξαθλίωσης. Την χρονική περίοδο που διανύουμε και λίγο πριν τις ερχόμενες εκλογές, δεκάδες είναι τα ψέματα που συνοδεύουν το αστείο περί “μετα-μνημονιακής” εποχής.

Την ίδια στιγμή, η τιμώμενη χώρα της φετινής ΔΕΘ, οι Η.Π.Α., φέρνουν στη Θεσσαλονίκη δεκάδες επιχειρήσεις που ενδιαφέρονται για επενδύσεις (σε τομείς όπως της πληροφορικής, του εμπορίου, της ενέργειας με σημαίνουσα τη περιβόητη Exxon Mobil για τα συμφέροντα της οποίας μπορεί να σκοτωθούμε σε κανέναν πόλεμο για τις ΑΟΖ, αλλά και εταιρείες οπλικών συστημάτων ή ευρύτερα της πολεμικής βιομηχανίας που σπέρνουν τους πολέμους στον κόσμο όπως η Lockheed Martin) που έρχονται για να κάνουν νέες μπίζνες θανάτου με το ελληνικό κράτος.

Χωρίς ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει

Δεν τρώμε κουτόχορτο: το ότι το Ελληνικό κράτος δε θα υπογράφει τις αποφάσεις που το Δ.Ν.Τ. και η Ε.Ε. του υπαγορεύουν από τα γραφεία τους στο κέντρο της Αθήνας, δε σημαίνει ότι αλλάζει κάτι στις ζωές μας: Άλλωστε τα περιβόητα μνημόνια δεν ήταν παρά μία συμπυκνωμένη επιβολή της ισχύος ντόπιου και ξένου κεφαλαίου για να μεταφέρουν τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης πάνω στις πλάτες των εργαζομένων. Η ίδια πολιτική θα συνεχιστεί, κάτι που άλλωστε προβλέπεται και από την ισχύ των προγραμμάτων δανεισμού της Ελλάδας που ισχύουν μέχρι και το 2060.

Δεν πρόκειται λοιπόν να πάψουν οι μειώσεις για την υγεία και την παιδεία, οι κουτσουρεμένες συντάξεις στα 67, οι τσακισμένοι μισθοί, η εξαντλητική φορολογία ακόμα και για τους χαμηλόμισθους. Δεν πρόκειται να πάψει η ανεργία αλλά και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η δουλειά τις Κυριακές, η αύξηση των εργατικών ατυχημάτων με το σακάτεμα ή ακόμα και το θάνατο αρκετών από εμάς. Δεν πρόκειται να σταματήσει η αύξηση των χρημάτων που πάνε για εξοπλισμούς, δεν πρόκειται να σταματήσουν οι διευκολύνσεις στο κεφάλαιο μέσω δανείων και διαγραφών χρεών. Δεν πρόκειται να πάψουν οι ιδιωτικοποιήσεις υποδομών, υπηρεσιών και δημόσιων χώρων και η εμπορευματοποίηση – αύξηση κόστους κάθε βασικής μας ανάγκης.

Δεν πρόκειται να σταματήσουν τα καταστροφικά επενδυτικά σχέδια εξόρυξης μεταλλευμάτων και πετρελαίου, η εγκατάσταση αιολικών πάρκων, η δημιουργία του αγωγού φυσικού αερίου TAP, η κατασκευή υδροηλεκτρικών σταθμών. Ούτε οι πυρκαγιές θα πάψουν μιας που οι τόσες απέραντες δασικές εκτάσεις που καίγονται κάθε καλοκαίρι, προορίζονται είτε για βίλλες είτε για οποιασδήποτε μορφής οικονομική εκμετάλλευση. Με λίγα λόγια, δεν πρόκειται να σταματήσουν να μετατρέπουν, με το όποιο κόστος, τον φυσικό πλούτο σε επενδυτικό κεφάλαιο για τους λίγους αυτής της ταξικής κοινωνίας. Στο όνομα μιας υποτιθέμενης «ανάπτυξης» τα αλαζονικά και κερδοφόρα σχέδια των εξουσιαστών προβλέπουν στην τεράστια και ανεπανόρθωτη λεηλασία της φύσης θέτοντας σε κίνδυνο ολόκληρες περιοχές, ανθρώπους και ζώα.

Και φυσικά δεν πρόκειται, δίπλα σε όλα αυτά, να πάψει η προσπάθεια περαιτέρω υποταγής μας με χίλιους τρόπους από τα πολιτικά και οικονομικά κέντρα εξουσίας: από το ρατσισμό και τον εθνικισμό για να είμαστε διαιρεμένοι, μέχρι την αφομοίωση και την μιζέρια για να βολευόμαστε με το λιγότερο “κακό”, ενώ για όσους δεν τσιμπήσουμε, η καταστολή, τα δακρυγόνα, τα ΜΑΤ, οι τρομονόμοι και οι φυλακές συνεχίζουν ασταμάτητα να μας θυμίζουν ότι οι αόρατες αλυσίδες γύρω μας, αποκτούν υλική υπόσταση αμέσως μόλις πάμε να τις σπάσουμε.

Τα τελευταία 9 χρόνια, χρόνια μίας ακόμα καπιταλιστικής κρίσης οι διαχειριστές του κράτους αλλάζουν συνεχώς στην προσπάθεια να ξεπεραστεί η κρίση. Την ίδια στιγμή και σε αντιπαράθεση με την μνημονιακή πολιτική ξεπήδησαν κινήματα που στόχο είχαν να βάλουν φρένο στις μεταρρυθμίσεις που θα έκαναν τις ζωές του μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού συνόλου δυσκολότερες. Το μόνο που κατάφεραν οι εκάστοτε διαχειριστές απέναντι σ’ αυτά τα κινήματα, είναι να τα καταστείλουν όσο πιο άγρια μπορούσαν όντας σε μια θέση που πρέπει να δείξει το κράτος το σκληρό του πρόσωπο προκειμένου να σωθεί η χώρα και η οικονομία της.

Αλλά παρ’ όλες τις μάχες που δόθηκαν, παρ’ όλες τις σχέσεις που δημιουργήθηκαν μέσω του κοινού αγώνα ενάντια στα μνημόνια, ένα πράγμα δεν έγινε εφικτό: ο ταξικός προσανατολισμός αυτού του κινήματος ο οποίος θα έκανε ξεκάθαρο το επίδικο και θα έθετε τις βάσεις για επαναστατική έξοδο από την κρίση. Οι μούτζες στη βουλή, η διαταξική πατριωτική γκρίνια και αγανάκτηση της μεσαίας τάξης ήταν η εμπροσθοφυλακή των συγκεκριμένων αγώνων, κάτι που αργότερα μεταφράστηκε και εκλογικά με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής.

Οι δομές αυτοάμυνας των διαδηλωτών, οι πρωτοβουλίες αυτομείωσης, οι συνελεύσεις γειτονιάς ήταν ο δικός μας πλούτος, ο πλούτος των εκμεταλλευόμενων και η συμβολή μας που δυστυχώς δεν κατάφερε να ξεπεράσει οριστικά την ρηχή αντικυβερνητική ρητορική κοινωνικοποιώντας την ανάγκη για αποτίναξη της κρατικής εξουσίας αλλά και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν έγινε κοινή αντίληψη το ποιος είναι ο ρόλος των κυβερνήσεων αλλά και της Ε.Ε., τα συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούν τα μνημόνια, ο πραγματικός ταξικός εχθρός. Η άρρηκτη σύνδεση των συνεχών οικονομικών μεταρρυθμίσεων προς μια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση με την αντιμετώπιση της κρίσης από τα αφεντικά που είχε σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και κατ’ επέκταση των όρων ζωής μας.

Ως αποτέλεσμα όλης της απογοήτευσης και της συμμετοχής των σημερινών κυβερνητικών κομμάτων στις κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει την δυναμική αυτών των κινημάτων, στρέφοντας τα στην ανάθεση, στην καρτερικότητα, στην ήττα και εν τέλει στην εκλογή του ως κυβερνών κόμμα. Η αυταπάτη για έξοδο από την κρίση με εθνικούς όρους, με όρους διαχείρισης του ίδιου του καπιταλισμού από προοδευτικές ή αριστερές δυνάμεις μας έχει φέρει στο σημείο που είμαστε σήμερα: Αρκετοί και αρκετές δίπλα μας να είναι ικανοποιημένοι που τα πράγματα δεν είναι ακόμα χειρότερα, που τα αφεντικά δεν μας χτυπάν με το μαστίγιο όταν βαριούνται και δεν μας έχουν βάλει ακόμα και πρόστιμο για όσους είμαστε γονείς ή αρρωσταίνουμε και δεν μπορούμε να εργαστούμε όπως θα ήθελαν.

Αποδεικνύεται εν τέλει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου για την απόπειρα επανεκκίνησης της οικονομίας από τη μία και την καθυπόταξη των καταπιεσμένων από την άλλη, αφομοιώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι αγωνιζόμενων που πίστεψαν στην ελπίδα που πούλησε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίδα την οποία μετέτρεψε σε σιωπηλή αποδοχή της πολιτικής λιτότητας που επέβαλε το ντόπιο κεφάλαιο και η ΕΕ και την οποία ξέπλυνε με το δημοψήφισμα, το οποίο και έδωσε το τελικό χτύπημα τόσο στην ψυχολογία μας, όσο όμως και στις αυταπάτες μας για συστημική και θεσμική διέξοδο από τα προβλήματά μας.

Μετά από 4 χρόνια συνέχισης και βαθέματος της εκμετάλλευσης, στοχοποίησης και καταστολής των ριζοσπαστικών αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας, περαιτέρω πρόσδεσης στην ΕΕ και στο ΝΑΤO, συμμαχίας με Ισραήλ και Αίγυπτο με στόχο την ανακήρυξη ΑΟΖ στην Μεσόγειο και εντάσεων με την Τουρκία, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μας πείσει πως τώρα θα έρθουν καλύτερες μέρες.

Εθνική ενότητα, εθνικισμοί και το ενδεχόμενο του πολέμου ως εργαλείο αποπροσανατολισμού των από τα κάτω

Πάνω σ’ αυτή την συνθήκη, με τις επιπτώσεις της κρίσης να βαθαίνουν για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, και την απουσία της απαραίτητης οργάνωσης και ετοιμότητας των από τα κάτω να παράξουν μία συνεκτική αντικαπιταλιστική και αντικρατική πρόταση, ενδεχόμενη εμπλοκή σ’ έναν πόλεμο θα έδινε την επιθυμητή για το κεφάλαιο λύση σε περίπτωση που δεν του βγαίνουν τα κουκιά της κρίσης.

Καταστρέφοντας εργατική δύναμη αλλά και υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, ανοίγοντας νέες ευκαιρίες και αγορές στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη, δίνεται η διέξοδος της αναδίπλωσης των καπιταλιστικών λειτουργιών προς όφελος των από τα πάνω με αποτέλεσμα την συνέχιση της κερδοφορίας και της κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας. Γι αυτόν τον λόγο βλέπουμε το ελληνικό κράτος να προσπαθεί να τα τακιμιάσει με τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό επιβολής του ΝΑΤΟ ώστε να ευοδωθούν αφενός οι συμφωνίες του με τα κράτη των Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου για από κοινού ανακήρυξη ΑΟΖ και εκμετάλλευση των κοιτασμάτων από εταιρείες – κολοσσούς. Για να εδραιωθεί αφετέρου η ευνοϊκή θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια και στην Μεσόγειο, έχοντας ως διαπραγματευτικό χαρτί ακόμα και για το “Μακεδονικό” την ένταξη της γείτονος χώρας στο ΝΑΤΟ με σκοπό να αυξήσει την σφαίρα επιρροής του στην περιοχή. Νέες βάσεις της συμμαχίας παντού, βομβαρδισμοί από τη Σούδα, νέα εξοπλιστικά προγράμματα είναι μέσα στην ατζέντα του ελληνικού κράτους που πέρα από ντόπιος σερίφης στην περιοχή, επιθυμεί να γίνει και κέντρο επενδύσεων (και) επιχειρήσεων από τις Η.Π.Α. τώρα που είμαστε ελκυστικός προορισμός: προορισμός με φτηνούς, άνεργους και φοβισμένους προλετάριους, προορισμός χωρίς έλεγχο και φορολογία για τους καπιταλιστές. Αυτό είναι πατριωτισμός για την κυβέρνηση, “να κάνουν την Ελλάδα ηγέτιδα δύναμη των Βαλκανίων” και μια τεράστια βάση του ΝΑΤΟ και των Η.Π.Α. στην περιοχή αλλά και να τρέξουν να φάνε από τα φράγκα των ΑΟΖ ακόμα και με το κόστος του πολέμου, αλλά δεν είναι μόνοι.

Ταυτόχρονα, από άλλα πολιτικά και οικονομικά κέντρα και με αφορμή κύρια το “Μακεδονικό” η άνοδος του πατριωτισμού και του εθνικισμού αποπροσανατολίζει από το πραγματικό επίδικο και με όχημα την εθνική ενότητα δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για τους εκάστοτε καπιταλιστικούς σχηματισμούς (είτε είναι Ρώσοι Κροίσοι, είτε δυτικές πολυεθνικές) να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους εις βάρος μεγάλης μερίδας των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Είδαμε το τελευταίο χρόνο να οργανώνονται εθνικιστικά συλλαλητήρια υποκινούμενα και χρηματοδοτούμενα από μερίδα του μεσαίου και του μεγάλου κεφαλαίου, την εκκλησία, οργανώσεις μπάτσων και καραβανάδων, την ΝΔ, τη Χρυσή Αυγή, πολιτιστικούς συλλόγους – φερέφωνα κομματικών σχηματισμών. Μέσα σε αυτά βρήκαν χώρο φασιστικές γκρούπες που συμμετείχαν και πληρωμένοι χουλιγκάνοι για να επιτεθούν σε δομές και ανθρώπους του κινήματος, με αποκορύφωμα τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia, και να πραγματοποιήσουν επιθέσεις σε μετανάστες, σε ομοφυλόφιλους, σε αγωνιστές, να βεβηλώσουν το μνημείο του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Με την αποφυγή έστω και ενός ψελλίσματος ενάντια στο ΝΑΤΟ, με τόσο εθνικισμό και ρατσισμό, με τόσες φιλοπόλεμες κραυγές αλλά και με τις επιθέσεις που έχουν γίνει από αυτά τα συλλαλητήρια, είναι ξεκάθαρο ότι απέναντι μας έχουμε μία προσπάθεια συγκρότησης ενός εθνικού μετώπου και του ανάλογου στρατιωτικού του μηχανισμού που θα επιδιώξει να τσακίσει τους εκμεταλλευόμενους που θα σηκώσουν το κεφάλι.

Υπολογίζει όμως χωρίς εμάς, μιας και απέναντι του δε θα σταθεί η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία το χρησιμοποιεί ως το “κακό” που έρχεται και ζητάει ξεδιάντροπα “προοδευτικές” συμμαχίες από κόσμο με αντιφασιστική συνείδηση για να ξεπλύνει τα εγκλήματά του, αλλά το οργανωμένο αντιφασιστικό ταξικό κίνημα που μόνο του και με τους αγώνες του θα τελειώσει και με τις δύο αυτές μορφές έκφρασης της εκμεταλλευτικής φύσης του καπιταλισμού.

Στη φετινή ΔΕΘ, οφείλουμε να μην τσιμπήσουμε από τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, να αναδείξουμε το ρόλο των Η.Π.Α. ως τιμώμενης χώρας και των εταιρειών που σέρνει από πίσω της, να παλέψουμε για τα πραγματικά προβλήματα που βιώνουμε, να κατεβούμε στο δρόμο για την τάξη μας και όχι για το έθνος τους, να τσακίσουμε το φασισμό αλλά και τις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες.

ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 8/9 18.00 ΚΑΜΑΡΑ