1η Μάη 2018: 132 χρόνια από το Σικάγο, ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ

Με παρεμβάσεις στις ανατολικές συνοικίες της πόλης και στο κέντρο προπαγανδίζεται η συμμετοχή στην ταξική πρωτομαγιάτικη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη, που αποκτά ταυτόχρονα αντιπολεμικά και αντιεθνικιστικά χαρακτηριστικά, για να σταματήσουν οι αιματοχυσίες που ήδη αιματοκυλούν τους εκμεταλλευόμενους πολλών χωρών αλλά και για να αποτραπούν τα σενάρια νέων πολέμων για τα κέρδη των αφεντικών.

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ, ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΜΑΣ!

Το κείμενο που μοιράζει η συλλογικότητά μας:

132 Χρόνια μετά, ο αγώνας για να πάψει η εκμετάλλευση και η καταπίεση

ανθρώπου από άνθρωπο συνεχίζεται…

«Θα έρθει η μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές
που καταπνίγεται σήμερα»

Τα τελευταία λόγια του August Spies πρίν την εκτέλεση του.

Μάης 1886, Σικάγο. Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας οργανώνει μια μαζικότατη απεργία όπου συμμετέχουν 350.000 εργάτες. Περίπου οι 100.000 από αυτούς κατεβαίνουν την ίδια μέρα στη πορεία που σαν κεντρικό σύνθημα έχει το “8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ύπνος, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος”. Η απεργία και οι διαδηλώσεις δεν έληξαν την ίδια ημέρα. Αποφασισμένοι οι εργάτες να αλλάξουν τις ζωές τους και να διεκδικήσουν αυτά που μέχρι πρόσφατα εμείς θεωρούσαμε δεδομένα, συνεχίζουν και τις επόμενες μέρες δυναμικές διαδηλώσεις και πορείες. Πολλά σημαντικά γεγονότα λαμβάνουν μέρος εκείνες τις μέρες που θα καθορίσουν την συνέχιση των απεργιών αλλά πάνω απ’ όλα το μέλλον του εργατικού κινήματος παγκοσμίως.

Λίγες μέρες αργότερα χύνεται το πρώτο αίμα απεργών εργατών όταν έρχονται σε σύγκρουση με απεργοσπάστες. Στην συμπλοκή επεμβαίνει η αστυνομία όπου σε συνεργασία με τους μπράβους του εργοστασίου δολοφονούν τέσσερις εργάτες και τραυματίζουν δεκάδες. Μετά από αυτό όπως ήταν αναμενόμενο οι διαδηλώσεις έγιναν πολύ πιο δυναμικές και μαζικές και πλέον, εκτός από τις εργατικές διεκδικήσεις, αφορούσαν και το διαχρονικό ζήτημα της αστυνομικής βίας. Την επόμενη μέρα των δολοφονιών πραγματοποιείται μια ειρηνική διαδήλωση όπου η αστυνομία πάλι διαλύει με τη βία. Μέσα από το πλήθος πετάγεται κατά των αστυνομικών μια χειροβομβίδα όπου σκοτώνει έναν. Η αστυνομία αρχίζει να πυροβολεί αδιακρίτως σκοτώνοντας ακόμα τέσσερις διαδηλωτές αλλά και έξι αστυνομικούς αυτή τη φορά. Τα γεγονότα αυτά ακολούθησε μια δίχως προηγούμενο καταστολή και κυνηγητό αναρχικών και σοσιαλιστών.

Συλλαμβάνονται με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας οχτώ αναρχικοί και χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο οδηγούνται σε μια δίκη που μέχρι σήμερα θεωρείταιαπό τους νομικούς ως ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα κακοδικίας στην ιστορία του αμερικανικού ποινικού δικαίου. Μια δίκη με βαθιά πολιτικό χαρακτήρα όπου οι «κατηγορούμενοι» καταδικάζονταν για τις ιδέες τους. Οι απολογίες των αναρχικών του Σικάγο (όπου κράτησαν τρεις μέρες!) αποτελούν μανιφέστο για τις εργατικές διεκδικήσεις και τους αγώνες των καταπιεσμένων.

Απολογίες που απευθύνονταν πρώτα στους εργάτες όλου του κόσμου και μετά στο δικαστήριο. Το αποτέλεσμα της δίκης για τους εφτά είναι θάνατος δια απαγχονισμού και για τον έναν δεκαπενταετής κάθειρξη. Οι τέσσερις αναρχικοί Πάρσονς, Σπάις, Φίσερ και Ένγκελ απαγχονίστηκαν στις 11 Νοεμβρίου 1887. Ο πέμπτος, Λούις Λίνγκ, μια μέρα πριν την εκτέλεση αποφάσισε μόνος για το τέλος του ανάβοντας ένα πούρο γεμισμένο με δυναμίτη στο στόμα του.

Στο σήμερα…

Έχουμε χρέος να μελετάμε την ιστορία και να διατηρούμε την μνήμη ζωντανή για να διδαχθούμε και να εμπνευστούμε από τους αγώνες τους παρελθόντος ώστε να δημιουργήσουμε νέες κοινότητες αγώνα στο σήμερα, να μάθουμε από τα λάθη των εργατικών και πολιτικών κινημάτων ώστε να μην τα επαναλάβουμε, και να μην αφήσουμε την αστική τάξη να αλλοιώνει την ιστορία μας μέσα από την δική της ρητορική και ανάγνωση. Πρέπει να μετατρέψουμε την ταξική μνήμη σε ένα όπλο για την πάλη του σήμερα και να οξύνουμε τον πόλεμο ενάντια σε κράτος και αφεντικά. Πόσο μάλλον τώρα που η συνθήκη που βιώνουμε επιβάλει να οργανωθούμε και να αντισταθούμε στην ολοένα και εντεινόμενη επίθεση που βιώνει η τάξη μας.

Με πρόσχημα το ξέσπασμα της κρίσης τα ντόπια αφεντικά κατάφεραν να περάσουν μια σειρά μέτρων που σίγουρα επιθυμούσαν για χρόνια, που ως στόχο έχουν την περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και την κατάργηση δικαιωμάτων που ήταν τα αποτελέσματα των αγώνων των τελευταίων δεκαετιών. Συγκεκριμένα οι πολιτικοί εκφραστές της αστικής τάξης ψήφισαν και εφάρμοσαν μειώσεις μισθών και συντάξεων , ιδιωτικοποιήσεις (με πιο πρόσφατη αυτή της ΔΕΗ) ,την διάλυση του ασφαλιστικού, την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας μέσω του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, την διάλυση της δημόσιας περίθαλψης και πολλά άλλα. Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε την επίθεση που βιώνει το πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας, αυτό των μεταναστριών και των προσφύγων που στην προσπάθεια τους να γλιτώσουν από την φτώχεια και τον πόλεμο και να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο, βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στα διάφορα στρατόπεδα συγκεντρώσης εκεί όπου στοιβάζεται το πλεονάζον εργατικό δυναμικό. Οι μετανάστες για το κεφάλαιο αποτελούν μια πολύ επικερδή αγορά, αφού γεμίζουν τις τσέπες των διακινητών προκείμενου να τους περάσουν τα σύνορα, των εταιρειών catering προκείμενου να τραφούν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεις, όλης της βιομηχανίας που στήνεται γενικότερα γύρω από τους ‘’καταυλισμούς’’ (ποιος δεν θυμάται το ότι χρέωναν τους πρόσφυγες για να φορτίσουν ακόμα και τα κινητά τους), και τέλος μέσω της ακραία υποτιμημένης εργασίας τους αφού πολλοί από αυτούς δεν έχουν χαρτιά.

Φέτος όμως η εργατική πρωτομαγιά έχει μία επιπλέον ιδιαιτερότητα αφού πέφτει πάνω στην ολοένα και αυξανόμενη κλιμάκωση των Ελληνοτουρκικών προκλήσεων άλλα και πολλών ακόμα διακρατικών εντάσεων στην ευρύτερη περιοχή. Την ίδια στιγμή που ο πόλεμος στην Συρία συνεχίζεται, η ένταση μεταφέρεται τώρα και στην Μεσόγειο για την Κυπριακή ΑΟΖ και τους υδρογονάνθρακες που βρίσκονται εκεί. Ταυτόχρονα οι εθνικισμοί σε Ευρώπη και Βαλκάνια οξύνονται και φυσικά το ίδιο συμβαίνει και στον ελλαδικό χώρο μέσω διάφορων αφορμών όπως το ζήτημα του ονόματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ή την κράτηση των Ελλήνων αξιωματικών στις φυλακές της Αδριανούπολης που κρύβει τις πραγματικές οικονομικές συγκρούσεις μικρών και μεγάλων παικτών της περιοχής(συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου και αύξηση ΝΑΤΟικών στρατευμάτων και βάσεων στην Ελλάδα) για το ποιος θα ελέγξει τον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου αλλά και ευρύτερα την περιοχή.

Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να δημιουργήσουμε και να οργανώσουμε ένα διεθνιστικό ταξικό κίνημα με αντιπολεμικά χαρακτηριστικά ικανό να αποτρέψει το ενδεχόμενο εθνικών πολέμων και να ανατρέψει τους εις βάρος μας ταξικούς συσχετισμούς. Γιατί δεν είμαστε διατεθειμένες να χύσουμε το αίμα μας για τα συμφέροντα των αφεντικών. Γιατί δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους εργάτες της Τουρκίας, της Μακεδονίας και των υπόλοιπων χώρων. Γιατί ο εχθρός μας είναι μέσα στη χώρα και προτιμάμε να στρέψουμε τα όπλα εναντίον των εκμεταλλευτών μας.

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ, ΚΡΑΤΗ, ΠΟΛΕΜΟΥΣ