Ενημέρωση από την δίκη του ολικού αρνητή στράτευσης Δημήτρη Δ.

Την Τετάρτη το πρωί και με την παρουσία 50 συντρόφων/ισσών, πραγματοποιήθηκε το στρατοδικείο του Δημήτρη Δ., στο οποίο καταδικάστηκε σε 4 μήνες με 3ετή αναστολή.

Παρά την “μικρή” ποινή, πρωτοφανές γεγονός την ώρα διεξαγωγής της δίκης, αποτέλεσε η σύλληψη και δίωξη του συντρόφου για δεύτερη φορά με το αδίκημα της “ανυποταξίας” (ενώ του έχει επιβληθεί ήδη δεύτερο 6.000 χίλιαρο). Με την δικαιολογία πως “θα είναι παράβαση καθήκοντος” αν δεν εκτελέσουν την αυτόφορη διαδικασία από την στιγμή που τον είχαν εκεί, ο Δημήτρης συνελήφθη για δεύτερη φορά και καλείται να παρουσιαστεί εκ νέου σε δίκη την Πέμπτη!

Ακολουθεί μια σύντομη ενημέρωση για την διεξαγωγή της δίκης, οι τοποθετήσεις των μαρτύρων και η απολογία του Δημήτρη:

Ο πρώτος μάρτυρας, Γιάννης Γκλαρνέτατζης, αντιρρησίας συνείδησης και μέλος του πρωτοβάθμιου σωματείου Βιβλίου Χάρτου, μίλησε για τις συνεχείς διώξεις τόσο του ίδιου όσο και άλλων αντιρρησιών συνείδησης των προηγούμενων δεκαετιών που αρνούνται να υπηρετήσουν το θεσμό του στρατού. Τόνισε πως είναι σημαντικό να σταματήσει η υποχρεωτική στράτευση και παρά τις διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις ανάμεσα στον ίδιο και τον Δημήτρη, ο μάρτυρας μίλησε για τους κοινούς αγώνες στους οποίους έχουν παρευρεθεί μαζί υπερασπιζόμενοι εργατικά κεκτημένα στο κλάδο του εμπορίου αλλά και γενικότερα, όπως τον αγώνα υπεράσπισης της κυριακάτικης αργίας. Αγώνες που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον αγώνα ενάντια σε στρατούς και πολέμους.

Στη συνέχεια κατέθεσε ο ολικός αρνητής στράτευσης Θάνος Χατζηαγγέλου. Ο δεύτερος μάρτυρας παρόλο που διακόπηκε αρκετές φορές από τον πρόεδρο , τελικά ολοκλήρωσε την τοποθέτησή του η οποία ακολουθεί παρακάτω:

Βρίσκομαι σήμερα εδώ για να υπερασπιστώ πολιτικά την επιλογή ενός ακόμα συντρόφου να αρνηθεί συνολικά την στρατιωτική θητεία, θέτοντας πολιτικά το ζήτημα στην δημόσια σφαίρα μέσω της συλλογικής δήλωσης άρνησης στράτευσης που έχει καταθέσει. Στην ουσία ως αρνητής και ο ίδιος, υπερασπίζομαι όπως πολλοί ακόμα πριν από εμάς και πολλοί ακόμα στο μέλλον, ένα συνολικότερο κίνημα με ιστορική συνέχεια στην εναντίωση της συνθήκης στράτευσης στον εθνικό στρατό.

Με τον σύντροφο γνωριζόμαστε πολύ καλά. Καταταχθήκαμε στην ίδια σειρά πριν πολλά χρόνια, έχουμε υπηρετήσει μαζί σε κοινά στρατόπεδα και έχουμε πάρει κοινές πολιτικές επιλογές με μεγάλο κόστος όπως βλέπεται και σήμερα. Το κίνητρο για τη δική μου παρουσία σήμερα είναι ένα και μόνο. Είμαι άνθρωπος που πιστεύω βαθιά στην ηθική και τις αξίες. Όμως όλοι μας ζούμε σε ένα σύστημα κατακερματισμένων αξιών και ανηθικότητας. Μια σχέση έχει μείνει αλώβητη μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Αυτή είναι η αλληλεγγύη ανάμεσα στους αγωνιστές, ανάμεσα σε πραγματικούς συντρόφους, μια σχέση πίστης, δύναμης και ελπίδας για κάτι καλύτερο. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη στις ζωές μας και η βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή.

Το ζήτημα της συνειδητής πολιτικής εναντίωσης στο στρατό μέσω της ολικής άρνησης στράτευσης είναι μια συνθήκη με πολλές προεκτάσεις αλλά πολύ παραπάνω μια επιλογή που καθορίζει ολόκληρη τη ζωή μας. Οι συλλήψεις και τα επαναλαμβανόμενα δικαστήρια, το καθεστώς του διαρκούς εγκλήματος, τα συνεχή οικονομικά πρόστιμα και οι μόνιμοι περιορισμοί σε σχέση με την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα ή τα προβλήματα στις εργασιακές συνθήκες δημιουργούν ένα ιδιότυπο καθεστώς σταθερής και αμετάκλητης ομηρίας σε μας. Άρα είναι πασιφανές πως τη στιγμή που με ένα Ι5 καθαρίζεις, το να εμπλακείς σε μια κατασταλτική δίνη διώξεων σημαίνει πως έχεις πάρει αρκετά σοβαρά το ρόλο σου. Το ζήτημα δεν είναι απλά να μην πάμε στρατό. Το ζήτημα είναι να πολεμήσουμε. Ανυπότακτοι είμαστε όχι λιποτάκτες.

Δε θέλω να μονοπωλήσω με τη δική μου τοποθέτηση καθώς σήμερα είναι η στιγμή του συντρόφου να αντιπαρατεθεί με το δικό σας σύστημα αξιών. Θέλω όμως να πω δυο πράγματα ακόμα. Πρέπει να αποφασίσετε και σήμερα και πάντα με τι κριτήρια δικάζεται τους ολικούς αρνητές στράτευσης. Είναι ποινικά ή πολιτικά. Μας αντιμετωπίζεται με βάση τις ποινικές διατάξεις που εσείς οι ίδιοι έχετε συντάξει, ή όντως αναγνωρίζετε την πολιτική υπόσταση της φύσης των εγκλημάτων μας και οξύνετε την αντιπαράθεση. Πριν λίγους μήνες παρουσιάστηκαν ενώπιων σας 2 παραστρατιωτικοί εθνικιστές με τη συμπαράσταση ακροδεξιών οργανώσεων, κατηγορούμενοι για άρνηση εκτέλεσης διαταγής και εσείς τους αθωώσατε. Την ίδια στιγμή καταδικάζεται συνεχώς αρνητές στράτευσης. Άρα είναι προφανές πως εδώ δε μιλάμε για εφαρμογή της «νομιμότητας». Και μη γελιέστε, εγώ δεν επικαλούμαι τη νομιμότητα, σας αποδεικνύω απλά πως στη σημερινή συνθήκη  κάτω από τις διαταγές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ η εξουσία προσπαθεί να συσπειρώσει ολόκληρο τον εθνικό κορμό για να παραπλανήσει την κοινωνία από τα πραγματικά της προβλήματα.

Στη δική μου δίκη τουλάχιστον ο εισαγγελέας είχε τα μούτρα να αναγνωρίσει αυτή τη συνθήκη, να αναγνωρίσει πως απέναντί του έχει έναν άνθρωπο με ισχυρή πολιτική συγκρότηση όπως εσείς σήμερα έχετε τον σύντροφο, να παραδεχτεί πως δεν υπάρχει δόλος αποφυγής της στράτευσης και είναι η πολιτική θεώρηση αυτή που ορίζει τις επιλογές στη ζωή. Και γι’ αυτό πρότεινε και την αθώωσή μου στη δίκη.  

Θα κλείσω με τα λόγια της συλλογικότητάς μου για την υπόθεση του συντρόφου: Απέναντι στον εντεινόμενο εκφασισμό της καθημερινότητας, την ένταση των εθνικισμών και την προώθηση νέων πολεμικών συρράξεων, ο αγώνας ενάντια σε κράτη, έθνη και στρατούς είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Μπροστά στα κρατικά και καπιταλιστικά διλήμματα, στους εκατέρωθεν εθνικισμούς, σε ονομασίες και διαχωρισμούς, η ολική άρνηση στράτευσης είναι ακόμα μια στιγμή που δηλώνει την έμπρακτη εναντίωση των αγωνιστών στα εγκληματικά σχέδια της κυριαρχίας. Ο πόλεμος είναι διαρκής. Και δεν πρόκειται να σταματήσει. Το επίδικο είναι αν θα σταματήσουμε εμείς να πολεμάμε.   

Η αλληλεγγύη και η συνενοχή μου στο σύντροφο που δικάζεται σήμερα  είναι τόσο δεδομένη, όσο η εναντίωσή μου στη συνθήκη στράτευσης και τον μηχανισμό που αντιπροσωπεύετε.  

Θέλω όμως να μου λύσετε μια απορία που την είχα θέσει και στο δικό μου στρατοδικείο. Ξέρετε τι άνθρωποι είμαστε. Είμαστε αναρχικοί, ορκισμένοι εχθροί σας, πολεμιστές του υπάρχοντος μέχρι το κόκκαλο και τη στιγμή που εμείς σας λέμε πως δεν οπλίζουμε τα χέρια μας για την εξουσία, εσείς οι ίδιοι επιμένετε. Είσαστε τόσο σίγουροι πως θέλετε να μας δώσετε όπλα από μόνοι σας;

 

Ο εισαγγελέας στήριξε την πρότασή ενοχής του συντρόφου στο ότι “γνώριζε τις πράξεις και τις συνέπειες της μη κατάταξης του”. Δεν έκρυψε μάλιστα την απορία του: “τι θα γινόταν αν ο καθένας μας αρνιόταν να πάει στρατό; Ποιος θα υπερασπιζόταν την κοινωνία;” ενώ την ίδια στιγμή αναγνώριζε την “ειλικρίνεια και την εντιμότητά” του συντρόφου. Παράλληλα, η έδρα προσπαθούσε συνεχώς να αποπολιτικοποιήσει τη δίκη και ισχυριζόταν πως την ενδιαφέρει μόνο το νομικό σκέλος της υπόθεσης και διέκοπτε συνεχώς τον σύντροφο, ο οποίος διεκδίκησε και διάβασε την παρακάτω δήλωση:

Επιτρέψτε μου, πριν με καταδικάσετε, να σας πω δύο λόγια για μένα και πιο συγκεκριμένα για την πρώτη στιγμή που σκέφτηκα ότι δεν θα υπηρετήσω τον στρατό.

15 χρόνια έχουν περάσει λοιπόν, ακριβώς η μισή μου ζωή, από τότε που έβλεπα τις διαδικασίες “εκδημοκρατισμού” του Ιράκ στα δελτία των ειδήσεων. Δε θα σας μιλήσω για τα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν, το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Θέλω όμως να σας εξηγήσω πως τότε ήταν που στρατεύτηκα, αμούστακος ακόμα, εθελοντικά και εφ’ όρου ζωής, σε μια διαφορετική μάχη. Τότε ήταν για πρώτη φορά που είπα στον εαυτό μου και στους δικούς μου ανθρώπους πως εγώ δεν πρόκειται να υπηρετήσω τη δολοφονική μηχανή του στρατού.

Τότε ήταν που έφευγα από το σχολείο για να φωνάξω τα πρώτα μου συνθήματα εναντίον των πολέμων, τότε ήταν που μύρισα τα πρώτα μου δακρυγόνα, τότε ήταν που κατάλαβα πως, όσο αγνά κίνητρα κι αν έχεις, δε γίνεται να μιλάς ενάντια στον πόλεμο χωρίς να μιλάς και ενάντια στις αιτίες που τον προκαλούν.

Από τότε οργανώθηκα σε μαθητικές και εργατικές ομάδες, από τότε οργανώθηκα σε αναρχικές συλλογικότητες, από τότε στρατεύτηκα συνειδητά στην υπόθεση της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας και στο στόχο του να σταματήσουν όλοι οι πόλεμοι. Κάτι που πίστευα και πιστεύω ακόμα πως μπορεί να γίνει, αρκεί να είναι νικηφόρος για το παγκόσμιο προλεταριάτο, ο ταξικός πόλεμος, ο τελευταίος πόλεμος.

Οπότε δε θα σας κοροϊδέψω, δε θα προσποιηθώ κάτι που δεν είμαι, άμα ήταν έτσι θα μπορούσα να πάρω ένα Ι5 ή να επικαλεστώ μία σειρά από προσωπικούς λόγους -οικογενειακούς και υγείας- οι οποίοι θα μου μείωναν κατά πολύ τη στρατιωτική θητεία. Από μικρός όμως ήθελα να είναι ξεκάθαροι και ειλικρινείς οι λόγοι που παίρνω μία τέτοια επιλογή.

Δεν είμαι λοιπόν ειρηνιστής, δεν αρνούμαι τη βία. Πιστεύω, πως δυστυχώς, η βία είναι μονόδρομος για να φτάσουμε σε έναν κόσμο που η βία, η θεσπισμένη και πιο άγρια μορφή της τουλάχιστον, δε θα χωράει πια.

Μέσα στα επόμενα χρόνια της ζωής μου, όπως λογικά θα γνωρίζετε, στερήθηκα 2 χρόνια από την ελευθερία μου και φυλακίστηκα, σήμερα είμαι και πάλι φυλακισμένος, κατηγορούμενος αρχικά με παραφουσκωμένο κατηγορητήριο για δράσεις που στόχευαν το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, του οποίου ο στρατός είναι αναπόσπαστο κομμάτι, για την ακρίβεια ένα από τα πιο σημαντικά.

Νομίζω ξέρετε καλύτερα από εμένα τους λόγους. Μπορώ να σας θυμίσω μερικές μόνο στιγμές, επιγραμματικά και χωρίς να μακρηγορήσω:

Ο στρατός κατέστειλε την απεργία των μεταλλωρύχων στο Λαύριο το 1896, ο στρατός δολοφόνησε αγρότες στο Κιλελέρ, ο στρατός είναι αυτός που αιματοκύλησε την εργατική εξέγερση στη Θεσσαλονίκη το 1936, ο στρατός επέβαλλε τις δικτατορίες του 1936 και του 1967 και επιχείρησε αντίστοιχο πραξικόπημα στην Κύπρο το 74, ο στρατός επέβαλλε την “λευκή τρομοκρατία” μετά τη Βάρκιζα, ο στρατός έσφαζε όσους αντάρτες του ΔΣΕ άφηναν ζωντανούς οι ναπάλμ των Αμερικάνων, τη στιγμή που εξέχοντα στελέχη του λίγα χρόνια πριν είχαν συνεργαστεί ανοιχτά με τους Ναζί.

Άμα τα ξέρετε όλα αυτά, αλλά ακόμα κι αν δεν τα ξέρετε. Πέστε μου εσείς ποιο είναι το δικό μου συμφέρον από το να υπηρετήσω έναν μηχανισμό σαν κι αυτόν; Μην το ψάχνετε μάταια, δεν υπάρχει.

Το ελληνικό κράτος, όπως και όλα τα κράτη βέβαια, έχει φτιάξει έναν ένοπλο μηχανισμό ο οποίος είναι έτοιμος να καταστείλει κάθε κινητοποίηση εντός συνόρων εφ’ όσον του ζητηθεί και να χύσει το αίμα των στρατιωτών του αλλά και το αίμα των “άλλων”, όποιοι κι αν είναι αυτοί οι άλλοι, για να μεγαλώσει τα κέρδη της ελληνικής αστικής τάξης.

Έναν μηχανισμό σκληρής πειθαρχίας και ιεραρχίας, με ουσία βαθιά σεξιστική και ρατσιστική, θα φάμε πολύ χρόνο αν ανατρέξουμε σε βιασμούς και φρικαλεότητες που έχει διαπράξει ο ελληνικός στρατός, αντίθετες ακόμα και με τους κοινά αποδεκτούς κώδικες των πολέμων.

Έναν μηχανισμό που σκοπό έχει, ακόμα και σε περιόδους υποτιθέμενης “ειρήνης”, να μυήσει τους καταπιεσμένους που αναγκάζονται να καταταγούν, στην τυφλή υπακοή μπροστά στο κράτος και στις εντολές των υψηλόβαθμων λειτουργών του, στο μίσος για τον αλλοεθνή ή αλλόθρησκο και στην κυριαρχία απέναντι στον πιο αδύναμο.

Ένα βήμα παραπέρα, έναν μηχανισμό που έχει γίνει κομμάτι ενός ακόμη μεγαλύτερου μηχανισμού παραγωγής πολέμων, τα γραφεία του οποίου στην πόλη μας απέχουν λίγα μέτρα από εδώ, του ΝΑΤΟ.

Λέτε για να σας συμπαθήσει ο κόσμος που έχει ακόμη στο νου του ποιος μηχανισμός έφερε τη δικτατορία και προκάλεσε τον πόλεμο στην Κύπρο, πως οι φαντάροι φυλάν την ακεραιότητα του πληθυσμού μας από ξένες εισβολές. Τότε τι κάναν Έλληνες φαντάροι στη Ρωσία του 1917 απέναντι στους επαναστατημένους; Τι κάναν στην Κορέα; Τι κάναν πιο πρόσφατα στο Αφγανιστάν;

Ακόμα κι έτσι να ναι για να μιλήσουμε για την επικαιρότητα. Αν γίνει ένας πόλεμος τώρα με την Τουρκία για το ποιος θα ελέγχει το φυσικό αέριο του Αιγαίου και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, ποιοι θα καρπωθούν αυτό τον πλούτο; Σίγουρα πάντως όχι οι Έλληνες ή οι Τούρκοι εργάτες, σίγουρα όχι οι Έλληνες ή οι Τούρκοι στρατιώτες που θα χύσουν το αίμα τους. Και ένας πόλεμος τελικά, ή ακόμα μια παρατεταμένη ένταση με το Τούρκικο κράτος, συμφέρει κάποιον περισσότερο πέρα από τις βιομηχανίες όπλων;

Εμείς δεν ανησυχούμε, τις επεκτατικές βλέψεις του Τούρκικου κράτους τις ανατρέπουν οι αγωνιστές και οι επαναστάτες στην Τουρκία που διώκονται χωρίς προηγούμενο αυτά τα χρόνια από τον Ερντογάν, όπως αντίστοιχα πράττουμε και οφείλουμε να πράξουμε με μεγαλύτερη συνέπεια και εδώ.

Κλείνοντας, θα ξέρετε ότι πριν 10 μέρες, στη σύνοδο ασφαλείας του Μονάχου, εκπρόσωποι Ευρωπαϊκών κρατών και του ΝΑΤΟ, συζητούσαν για τη δημιουργία του ευρωστρατού και ως τότε για την αύξηση των αμυντικών δαπανών όπως απαιτεί η ηγεσία της ΒορειοΑτλαντικής Συμμαχίας. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό αν τελικά γίνει δεκτό; Αύξηση του τζίρου κατά 314 δις για τις βιομηχανίες όπλων, περίπου όσο το περιβόητο ελληνικό χρέος, για την αποπληρωμή του οποίου, όπως τουλάχιστον αναφέρουν οι κυβερνήσεις, η γενιά μου δουλεύει για 400 και 500 ευρώ το μήνα.

Οπότε για πέστε μου εσείς. Ποιες θυσίες και γιατί να κάνω για το έθνος, μία ιστορική κατασκευή των τελευταίων 200 χρόνων; Ποιανού το αίμα να χύσω άμα μου ζητηθεί για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μου; Να μισήσω το δέρμα, τη θρησκεία, τη γλώσσα τίνος για να πλουτίσουν οι έμποροι όπλων;

Δεν περιμένω απάντηση, τουλάχιστον από εσάς. Αυτά είναι ερωτήματα που οι καταπιεσμένοι θα απαντήσουμε συλλογικά καθώς θα αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο πολύ το αδιέξοδο των εθνικισμών και των πολέμων αλλά και το αδιέξοδο της υποτακτικότητας στους καταπιεστές μας.

Και οι δεκάδες ολικοί αρνητές στράτευσης που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα έχουν κάτι συγκεκριμένο και συγκροτημένο να πουν στους υπόλοιπους καταπιεσμένους, απαντώντας στα παραπάνω ερωτήματα. Για αυτό διώκονται αλλά και για αυτό θα πολλαπλασιαστούν, παρά τη σαδιστική έμπνευση που λέει ότι η ανυποταξία αποτελεί διαρκές έγκλημα και άρα μας έχετε φορτώσει συνεχείς διώξεις και πρόστιμα των 6000 ευρώ για κάθε περίοδο που δεν πήγαμε στο στρατό. Εγώ προσωπικά στον 1,5 χρόνο που δεν έχω καταταγεί, έχω ήδη 2 εξαχίλιαρα ήτοι 12000 ευρώ πιστωμένα στην εφορία μου και αντίστοιχες διώξεις. Τουλάχιστον όμως έχω καθαρή τη συνείδησή μου και μπορώ να λέω πως ότι κάνουμε, λάθος ή σωστό, το κάνουμε για να μη ζήσει άλλον πόλεμο ο κόσμος, ή όπως έλεγε κι ο Βάρναλης “για να μη σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαΐ”. Οπότε κάποια στιγμή με χαρά να βρεθώ μπροστά στα θύματα των δικών σας πολέμων, νομίζω είναι οι πλέον κατάλληλοι να με κρίνουν, κατά προτίμηση μπροστά σε ένα επαναστατικό δικαστήριο.

Σε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και στους ανθρώπους που στερούνται ακόμα και τα βασικά αλλά δεν εξευτελίζονται και παραμένουν άνθρωποι, στους ανθρώπους που αγωνίζονται, στους ανθρώπους που δεν σκύβουν το κεφάλι, στους ανθρώπους οποιουδήποτε φύλου και οποιασδήποτε ηλικίας ή καταγωγής, με χαρά να απολογηθώ, όποτε μου ζητηθεί. Σε εσάς όμως θα καταθέσω αυτή την πολιτική δήλωση.

Ανυπότακτος λοιπόν, ας είναι, θα μπορούσα να το πάρω και σαν τίτλο τιμής. Λυπάμαι μόνο, για όσους αποδέχονται τον αντίθετο προσδιορισμό, αυτόν του υποτακτικού και κάτι άλλο δεν έχω να προσθέσω.

ΥΓ. Τις προηγούμενες μέρες και με αφορμή το στρατοδικείο του Δημήτρη πετάχτηκαν τρικάκια και κρεμάστηκαν πανό σε σχολεία και γειτονίες της ανατολικής Θεσσαλονίκης για το ζήτημα της άρνησης στράτευσης.

ΥΓ2. 3 πρωτοβάθμια σωματεία της πόλης (σωματείο βάσης ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, σωματείο σερβιτόρων-μαγείρων κεντρικής Μακεδονίας και σωματείο υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Θεσσαλονίκης) κατέθεσαν στο στρατοδικείο το παρακάτω ψήφισμα αλληλεγγύης:

Την Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018 στο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης δικάζεται ο αγωνιστής Δημήτρης Δημτσιάδης με την κατηγορία της “ανυποταξίας” για την συνειδητή πολιτική επιλογή του να μην καταταγεί στο στρατό. Δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος αρνητής στράτευσης που βρίσκεται αντιμέτωπος με τις εξαντλητικές συνεχείς διώξεις που γίνονται σε βάρος όσων, για λόγους συνείδησης, κάνουν αυτή την επιλογή.

Συνεχείς συλλήψεις, δικαστήρια αλλά και τεράστιες χρηματικές ποινές (6000 ευρώ για κάθε δίωξη, μιας και το “έγκλημα” αυτό θεωρείται διαρκές) περιμένουν τους αγωνιστές που και με αυτό τον τρόπο θέλουν να αντισταθούν στο σύστημα που εκτός από την εκμετάλλευση συντηρεί την υποχρεωτική στράτευση, τον εθνικισμό, το ρατσισμό, το σεξισμό, τους πολέμους.

Ως πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων στηρίζουμε τον Δημήτρη, με τον οποίο έχουμε βρεθεί και βρισκόμαστε σε πολλούς ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες στην πόλη μας, διεκδικήσαμε και διεκδικούμε καλύτερους όρους ζωής για τους εκμεταλλευόμενους, παλέψαμε και παλεύουμε για ένα ανασυγκροτημένο οριζόντιο και μαχητικό εργατικό κίνημα το οποίο θα παλέψει όχι μόνο για το δίκιο των εργαζομένων, αλλά και για να τελειώσουν όλοι οι εθνικισμοί που διαιρούν την παγκόσμια εργατική τάξη, όλοι οι πόλεμοι των ισχυρών που γίνονται με το δικό μας αίμα.

Παρά το κλίμα εθνικισμού, αλλά και τις αυξανόμενες εντάσεις και τους πολέμους στην περιοχή μας, ο αντιπολεμικός αγώνας είναι και αγώνας υπεράσπισης των αρνητών στράτευσης ή όπως είχε γράψει και ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης:

“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες, μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου.

Έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες.”

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

-ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΟΛΙΚΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

-ΤΗΝ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΟΛΙΚΟΥ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΤΣΙΑΔΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥΣ, ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΔΗΜΗΤΡΗ Δ. ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ