Άμεση και χωρίς όρους απελευθέρωση των Τζίφκα, Τσιλιανίδη, Δημτσιάδη

Στις 14/2 πραγματοποιήθηκε η συγχώνευση των ποινών των αναρχικών Μπάμπη Τσιλιανίδη, Δημήτρη Δημτσιάδη, Σωκράτη Τζίφκα με τη νέα συνολική τους ποινή να είναι 57, 52, 49 μήνες αντίστοιχα. Η συγχώνευση αφορούσε τις παλιότερες διώξεις των συντρόφων για την υπόθεση εμπρησμού οχήματος της ΔΕΗ στη Θεσσαλονίκη αλλά και τη σύλληψή τους τον Ιανουάριο του 2011 στο Βύρωνα και από τις 25 Φεβρουαρίου παραμένουν φυλακισμένοι, περιμένοντας την αποφυλάκισή τους. Οι αρχικές κατηγορίες ανάμεσα στις οποίες ήταν η “ανώνυμη τρομοκρατική οργάνωση” (!) και η διακεκριμένη οπλοκατοχή (σε ελεύθερη μετάφραση το τέχνασμα των μπάτσων τους έφερε να κάνουν εμπορία όπλων αναμεταξύ τους (!!)) για τα δύο όπλα που βρέθηκαν στην κατοχή τους, έπεσαν όπως ήταν αναμενόμενο, στα δικαστήρια που ακολούθησαν.

Παρ’ όλα αυτά, μία στην ουσία κοινή δίωξη στους ίδιους ανθρώπους για τις ίδιες κατηγορίες, έσπασε σε πολλές μικρότερες από τους μπάτσους: Έτσι μία υπόθεση που πολύ απλά θα μπορούσε να έχει δικαστεί από ένα δικαστήριο, χωρίστηκε σε τρία μέρη: ένα μέρος αφορά τον εμπρησμό της Θεσσαλονίκης, ένα δεύτερο τη σύλληψη με τον οπλισμό στην Αθήνα και ένα τρίτο για τις πλαστές ταυτότητες που τους βρήκαν οι μπάτσοι στην ίδια σύλληψη. Αυτή η διαδικασία τους έφερε αρκετές φορές ενώπιον των δικαστηρίων με ότι αυτό συνεπάγεται, κυρίως σε σχέση με την οικονομική επιβάρυνση, αλλά ακόμη χειρότερα με το ότι σήμερα, 7 χρόνια μετά, με όλα τα δικαστήρια να έχουν τελεσιδικήσει, οι ποινές δεν μπορούσαν να δοθούν με αναστολή. Κι αυτό γιατί η μία αναστολή έπεφτε πάνω στην άλλη, κάτι που ο νόμος δεν επιτρέπει. Άρα, οι σύντροφοι βρέθηκαν μπροστά σε ένα δίλημμα: ή να φυγοδικήσουν για ποινές που έχουν ήδη εκτίσει (;), ή να αναγκαστούν να εξαγοράσουν κομμάτια των ποινών που δεν δικαιούταν αναστολή, ή να συγχωνεύσουν τις ποινές σε μία και αντί να πληρώσουν το υπόλοιπο μέρος της ποινής που έχουν να εκτίσουν, να βρεθούν εκ νέου στη φυλακή για να τους ξανααποφυλακίσουν.

Δικαιοσύνη: ένας μηχανισμός με τον οποίο άπαξ και μπλέξεις δεν ξεμπλέκεις εύκολα…

Η εκδικητική διάσταση της δικαιοσύνης είναι ένα πρώτο ζητούμενο λοιπόν: Μέσα στη γραφειοκρατεία, στο σπάσιμο των υποθέσεων, στη δυσκαμψία των νόμων οι σύντροφοι καταδικασμένοι πλέον σε 4,5 περίπου χρόνια φυλάκισης αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν εκ νέου την ολιγοήμερη -έστω- φυλάκιση, ενώ έχουν εκτίσει 2 χρόνια πραγματικής φυλακής και έχουν 13-14 μήνες μεροκάματα ο καθένας, δηλαδή έχουν εκτίσει παραπάνω από τα 3/4 της ποινής τους. Ακόμα πιο τραγικό σημείο η περίπτωση του Μπάμπη, που αφού παρέμεινε για ακόμη 1,5 χρόνο προφυλακισμένος για την υπόθεση της ληστείας στο ΑΧΕΠΑ με μόνο στοιχείο το DNA, από τη στιγμή που αθωώθηκε, δεν μπορεί να προσμετρήσει αυτόν τον χρόνο, ο οποίος ως δια μαγείας χάθηκε…

…ειδικά αν ανήκεις στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα

Η επιλογή όμως των συντρόφων, να μην εξαγοράσουν το υπόλοιπο της ποινής, αναδεικνύει ένα ακόμη ζητούμενο: την οικονομική διάσταση μίας δικαιοσύνης που ότι κι αν ισχυρίζεται, δεν είναι ουδέτερη, αλλά παραμένει ένας ισχυρός μηχανισμός διαιώνισης των κοινωνικών ανισοτήτων και της ταξικής εκμετάλλευσης. Πιο συγκεκριμένα, εξαγορά ποινής σημαίνει στην καλύτερη των περιπτώσεων, πως για κάθε μέρα που ο κρατούμενος θέλει να εξαγοράσει πρέπει να πληρώσει 11 ευρώ. Κάτι που στην περίπτωση των συντρόφων μεταφράζεται σε 5ψηφιο αριθμό ευρώ που ούτε διαθέτουν και που ούτε κρίνουν πως πρέπει να επιβαρύνει το κίνημα, οι ανάγκες του οποίου είναι ατέλειωτες (διώξεις, φυλακισμένοι σύντροφοι, υποδομές, προπαγανδιστικό υλικό κλπ). Παραπέρα όμως, είναι και μία συνειδητή επιλογή υπενθύμισης για τους εκατοντάδες κρατουμένους, κυρίως φτωχοδιαβόλους, εξαρτημένους, μικροπαραβατικούς και μετανάστες, που παραμένουν φυλακισμένοι, επειδή αδυνατούν να καταβάλουν τις εγγυήσεις, τα πρόστιμα, το αντίτιμο της εξαγοράς μιας ποινής ή ακόμη τους μισθούς και τα παράβολα των δικηγόρων. Είναι μία ακόμη μικρή άρνηση απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα που έχει καταφέρει να βρίσκει τρόπους να παράγει κέρδος και από την τελευταία πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, κάτι που προφανώς ισχύει και με έναν ακόμη μηχανισμό προστασίας της κυριαρχίας του.

Τέλος, ερωτηματικό αποτελούν οι καθυστερήσεις, ελέω γραφειοκρατίας ή και εκδικητικότητας, στις αποφυλακίσεις κρατουμένων (κάτι που επιφέρει έξτρα κοινωνικό, ψυχολογικό και οικονομικό κόστος για τους ίδιους), ενώ αυτοί τις έχουν “υπογράψει” και περιμένουν απλά μία υπογραφή ενός εισαγγελέα ή ενός συμβουλίου για να βρεθούν ελεύθεροι. Το αναρχικό κίνημα, οι αναρχικοί αλλά και οι αγωνιστές κρατούμενοι θα σπάσουν αυτή αλλά και κάθε άλλη άτυπη “παράταση” φυλάκισης με κάθε μέσο, με αγώνα και μόνο με αγώνα.

Απέναντι στην προσωρινή και εύθραυστη κυριαρχία των κρατών, των αφεντικών, των αστυνομιών, των στρατών και των δικαστικών μηχανισμών που έχουν στη διάθεσή τους, οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι που αγωνίζονται δεν μπορούν και δεν έχουν λόγο να σταματήσουν. Τη στιγμή που η οικονομική αφαίμαξη και η κρατική καταστολή οξύνονται με τραγικές συνέπειες για όλους μας, είναι μονόδρομος η, από μέρους μας αυτή τη φορά, όξυνση της ταξικής πάλης, το βάθεμα ενός επαναστατικού-απελευθερωτικού σχεδιασμού, η αντιιεραρχική οργάνωση σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής, η πολύμορφη δράση που θα αλλάξει τους συσχετισμούς δύναμης και θα ξαναφέρει στο προσκήνιο την αντικρατική και αντικαπιταλιστική προοπτική για την οργάνωση των ζωών μας.

ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

ΤΖΙΦΚΑ, ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗ, ΔΗΜΤΣΙΑΔΗ

& ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΝ ΣΤΑ, ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΕΞΟΔΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ