Αντιφασιστική πορεία στη γειτονιά του Φαλήρου

Την τελευταία εβδομάδα, στα πλαίσια της προπαγάνδισης της αντιφασιστικής πορείας γειτονιάς που θα πραγματοποιηθεί στο Φάληρο την Παρασκευή 15/9 στις 18.00 και στην οποία καλούμε μαζί με τον Ελεύθερο κοινωνικό χώρο Σχολείο για τη μάθηση της Ελευθερίας και την Κατάληψη Libertatia, έχουν γίνει εκτενείς παρεμβάσεις στις ανατολικές γειτονιές της Θεσσαλονίκης.

Κρεμάστηκαν πανό σε κεντρικές διασταυρώσεις, έγιναν μοιράσματα σε σχολεία, χώρους εργασίας, πόρτα-πόρτα, βάφτηκαν σπρέϋ και στένσιλ και κολλήθηκαν αφίσες σε πάρκα, δρόμους, σχολικά προαύλια, πετάχτηκαν 6000 τρικάκια ενάντια στο φασισμό και τον ρατσισμό.

Το κείμενο που μοιράστηκε από τη συλλογικότητά μας:

4 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΗΣΕ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

 “Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σαν χολέρα 
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου, 
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα 
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.”

Σε καιρούς εκτεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, όπου το κεφάλαιο και το κράτος επιτίθενται όλο και περισσότερο στα υποτελή κοινωνικά στρώματα, είναι λογικό να ξεπηδούν κοινότητες αγώνα και αντίστασης. Από το σχολείο με τους μαθητικούς αγώνες ενάντια στην εξοντωτική αλλά και ταξική εκπαίδευση μέχρι τους χώρους δουλειάς για την κατοχύρωση καλύτερων συνθηκών εργασίας, από την πάλη ενάντια στην λεηλασία της φύσης στον βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου μέχρι τις μαχητικές δράσεις ενάντια στα αντεργατικά μέτρα που υπαγορεύονται από την Ε.Ε., τον ΣΕΒ, τους εμπόρους και τους εφοπλιστές, δημιουργούνται κοινότητες που αφήνουν ανοιχτό το στοίχημα του να ζήσουμε ζωές αξιοβίωτες με δικούς μας όρους.

Όπου οι από τα πάνω συναντούν αυτήν την αντίσταση και δεν μπορούν να την κάμψουν μέσω της αφομοίωσης ή της “επίσημης” καταστολής, έχουν πάντα μια εφεδρεία έτοιμη στο να φέρει εις πέρας τα σχέδια για την όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση των όρων ζωής μας. Αυτή η εφεδρεία δεν είναι άλλη απ’ τους φασίστες. Με πρόσχημα την “διάσωση της πατρίδας απ’ τους προδότες πολιτικούς” και με κεντρική πολιτική που συμβαδίζει με τις επιταγές ξένων και ντόπιων αφεντικών, τα εθνικιστικά-φασιστικά μορφώματα παίρνουν θέση στον ταξικό πόλεμο απέναντι στους εκμεταλλευόμενουυς και τους καταπιεσμένους που αγωνίζονται, απέναντι σε όσους προσπαθούν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους και απέναντι σε όσους δεν ταιριάζουν στα φυλετικά τους πρότυπα. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ανιχνεύοντας τους τρόπους που κινούνται βλέπουμε ότι βασικός τους ρόλος είναι:

• να προωθούν τη διαίρεση των εκμεταλλευόμενων (κατά τη γνωστή τακτική «διαίρει και βασίλευε») προκειμένου η οργή να εκτονώνεται μεταξύ τους, αντί να στρέφεται ενάντια σε όσους δημιουργούν την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Εργαλείο για την επίτευξη αυτού του στόχου αποτελεί η ρητορική της εθνικής ενότητας. Υπό την ομπρέλα «όλοι οι Έλληνες μαζί πρέπει να συνεργαστούμε για να πάει μπροστά η χώρα» επιδιώκουν να αποκρύψουν το γεγονός ότι ένα αφεντικό και μια εργαζόμενη έχουν εξ ορισμού αντικρουόμενα συμφέροντα -καθώς ο πρώτος εκμεταλλεύεται τη δεύτερη για να βγάλει κέρδος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι λειτουργούν εναντίον των εργαζόμενων που αγωνίζονται είναι ότι έμπρακτα έχουν ταχθεί με το μέρος των αφεντικών σε εργατικούς αγώνες που έχουν ξεσπάσει, με ιδιαίτερη “αντεργατική” δράση να επιδεικνύουν στο Πέραμα, όπου για τα συμφέροντα των εφοπλιστών ίδρυσαν “σωματεία” που σαν σκοπό έχουν να προβοκάρουν τις απεργιακές και συνδικαλιστικές κινήσεις στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και να φέρνουν φτηνά εργατικά χέρια για τα αφεντικά τους.

• παράλληλα, έχοντας δημιουργήσει πρώτα την αίσθηση της ομάδας-έθνους, βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα για να κατηγορήσουν για τα κακώς κείμενα της εποχής. Χαρακτηριστική είναι η ρατσιστική ρητορεία που θέλει τους μετανάστες να φταίνε για την ανεργία, και τους ομοφυλόφιλους και τους μουσουλμάνους για όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που βιώνουμε.

• ένα βήμα παραπέρα, να προσπαθούν να σπείρουν τον φόβο σε όσους δε συμμορφώνονται με τις επιταγές της εξουσίας, είτε επειδή συνειδητά επιλέγουν να συγκρουστούν με αυτές, είτε επειδή δεν εμπίπτουν στο πρότυπο του έλληνα, λευκού, ορθόδοξου, πειθαρχημένου, straight άντρα (δολοφονίες Λουκμάν, Φύσσα, πογκρόμ μετά από Gay Pride, σε μειονότητες και μετανάστες, ενέδρες, τις περισσότερες φορές αποτυχημένες, σε κομμουνιστές και αναρχικούς κ.α.). Η δημιουργία ταγμάτων εφόδου που θα δρουν στο όνομα των πιο συντηρητικών τμημάτων του κεφαλαίου και του κράτους ξεκινάει σήμερα από “χαμηλού βεληνεκούς” επιθέσεις, για να δομήσει σε καταστάσεις εξεγέρσεων και επαναστάσεων, παραστρατιωτικές ομάδες που θα υπερασπιστούν το καθεστώς.

Έχουμε όμως και μνήμη σχετικά με την πρόσφατη ιστορία της ντόπιας έκφρασής τους. Ξέρουμε το ποιοι συνεργάστηκαν με τους ναζί αλλά και το αν οι ίδιοι λίγα χρόνια αργότερα σκότωναν, φυλάκιζαν, βασάνιζαν κομμουνιστές, ξέρουμε ποιοι φρόντισαν να μεγαλώσει ο πλούτος της ντόπιας αστικής τάξης την περίοδο της δικτατορίας, ξέρουμε ποιοι έσπαγαν μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις και εργατικές περιφρουρήσεις τις τελευταίες δεκαετίες, ποιοι ξεκρεμούσαν πανό για νεκρό εργαζόμενο στα Mikel, ξέρουμε ποιοι είχαν και έχουν σαν στόχο τους πιο αδύναμους ή αυτούς που αντιστέκονται στις κρατικές και καπιταλιστικές προσταγές.

Ίδιος ο ρόλος τους μέσα στο χρόνο, με μοναδική αλλαγή τα ονόματα, ίδια και η απάντηση που παίρνουν στις μικρές και μεγάλες μάχες με αυτούς που αγωνίζονται για να πάψει η εκμετάλλευση και η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Δειλοί, ρουφιάνοι, έμμισθοι υπάλληλοι του κάθε αφεντικού, τους αξίζει τόση μνεία και ενασχόληση, όσο αξίζει για αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούν με τα χέρια να σταματήσουν την κίνηση μίας τεκτονικής πλάκας προς την άλλη, όσο αξίζει για αυτούς που πιστεύουν πως για χάρη του όποιου έθνους μπορεί να σταματήσει η εκδήλωση της ταξικής πάλης.

Ως αναρχικοί, λέμε πως η βίαιη σύγκρουση με τους φασίστες και όσα αντιπροσωπεύουν δεν είναι μία ανοιχτή “δρομίσια” βεντέτα μεταξύ των φασιστών και των αντιφασιστών, ο δρόμος άλλωστε ανήκει χωρίς ιδιαίτερο κόπο στα παιδιά του, σε αυτούς που μεγάλωσαν, έπαιξαν, έζησαν, κυνήγησαν και κυνηγήθηκαν με τους μπάτσους σε αυτόν, στους φτωχούς, στους αγωνιστές, στους εξεγερμένους. Η βίαιη σύγκρουση με τους φασίστες, μέσα σε τόσα άλλα καθήκοντα που έχουμε να φέρουμε εις πέρας, αποτελεί ένα ακόμη προαπαιτούμενο για να συγκροτηθεί ένα ισχυρό αναρχικό κίνημα αλλά και μία ισχυρή, οργανωμένη, συνειδητοποιημένη μερίδα, της εργατικής τάξης που θα έχουν ως στόχο την επαναστατική αλλαγή, που θα στοχεύουν στην ισοπέδωση του ίδιου του εκμεταλλευτικού και εξουσιαστικού συστήματος, κάτι που συνεπάγεται και την ισοπέδωση όσων πάρουν το μέρος του.

Και είμαστε εμείς, οι εργαζόμενοι και οι άνεργες, οι μαθητές και οι φοιτήτριες, οι ξένες και οι ντόπιοι, οι πούστηδες και οι λεσβίες, όλοι οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι, που καθώς οργανώνουμε το οριστικό μας ξεμπέρδεμα με τον κόσμο του κεφαλαίου και του κράτους, θα τσακίζουμε όπως ξανασυνέβη στο παρελθόν, το φασισμό, το ρατσισμό και τις διαιρέσεις που γεννούν μέσα στην τάξη μας.

Από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις δουλειές ως τα γήπεδα, τις πλατείες και τις γειτονίες

δεν αφήνουμε ούτε σπιθαμή στους φασίστες και στους ρατσιστές

 ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ,

Γ ΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ