ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 17 ΜΑΗ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ & ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 09.00 ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ

 

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται από την συλλογικότητα:

ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΗ ΘΑ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ; ΠΟΣΑ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΑΝΕΧΤΟΥΜΕ;

Από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης, το κράτος και τα αφεντικά, επιχειρούν να φορτώσουν τις συνέπειες της (αποτέλεσμα της λειτουργίας του δικού τους οικονομικού και πολιτικού συστήματος) στις πλάτες των εκμεταλλευόμενων, όπως άλλωστε έκαναν πάντα ακόμα και σε περιόδους «ευημερίας». 

Εδώ και 7 χρόνια έχουμε δει την κατακόρυφη αύξηση του κόστους ζωής μας την ίδια στιγμή που το εισόδημα μας μειώνεται, τα όρια συνταξιοδότησης αυξάνονται, οι όροι εργασίας χειροτερεύουν. Η πρόσβαση μας σε μία σειρά από αγαθά γίνεται όλο και πιο δύσκολη ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς. Δε θεωρείται πλέον δεδομένη η κάλυψη της ανάγκης μας για στέγαση, για σίτιση, για νερό, για περίθαλψη, για πρόσβαση σε ελεύθερους χώρους, για δυνατότητα μετακίνησης μέσα στην ίδια μας την πόλη. Την ίδια στιγμή μένουν ανέγγιχτα τα κέρδη των αφεντικών, καθώς περνιούνται μέτρα που διευκολύνουν την αποκομιδή τους, σε βάρος των κατώτερων κοινωνικών ομάδων.

40 χρόνια οι κυρίαρχοι πόνταραν στο καρότο της κοινωνικής ανέλιξης, στο να μας κάνουν να ξεχάσουμε την συλλογική μας ταυτότητα, την συλλογική μας δύναμη, πείθοντας μας να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Και ήρθε ο καιρός που μας είπαν με έπαρση: ένα μνημόνιο είναι και θα περάσει. Μετά ήρθε το δεύτερο, το τρίτο και τώρα έρχεται το τέταρτο. Και τι περιλαμβάνει το μενού;

• Μείωση του αφορολόγητου, πλέον ακόμη και οι νέοι εργαζόμενοι κάτω των 25 ετών που αμείβονται με τα ψίχουλα των 410 ευρώ, θα πληρώνουν φόρο

• Άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων για τουλάχιστον 30 Κυριακές τον χρόνο, μέτρο που σύντομα θα επεκταθεί και σε άλλους κλάδους

• Δεν θα οριστούν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε στην ανασφάλεια με την αόριστη δέσμευση «ανάλογα με τις δυνατότητες της οικονομίας»

• Μείωση των συντάξεων ως και 18%, μειώσεις σε επιδόματα ανεργίας, τέκνων, φτώχειας, φυσικών καταστροφών, επιδόματος θέρμανσης

• Διευκόλυνση για μαζικές απολύσεις αφού πλέον θα υπάρχει η προϋπόθεση της υπουργικής απόφασης για την έγκρισή τους

• Επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων, των οποίων τα έσοδα θα πληρώνουν το χρέος και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ενώ ταυτόχρονα θα εντείνουν τον αποκλεισμό μας από βασικές ανάγκες (ρεύμα,νερό, μετακίνηση κ.α.)

• Απολύσεις συμβασιούχων σε αντίθεση με τις υποσχέσεις για μονιμοποίηση τους

• Την ίδια στιγμή συζητιούνται μέτρα για περιστολή εργατικών κεκτημένων (πχ κήρυξη απεργίας)

Μια σειρά μέτρων δηλαδή που υποτιμά κι άλλο την εργατική μας δύναμη, που αφοπλίζει τις αντιστάσεις μας απέναντι στα αφεντικά και που κάνει ξεκάθαρο σε όλους πως το κράτος έχει συνέχεια, πως καμιά πραγματική αλλαγή δεν έρχεται μέσα από τις εκλογές. Τώρα όμως είναι που πρέπει να καταλάβουμε πως δεν έχει σημασία αν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης φορούν αριστερό η δεξιό προσωπείο και πως αυτοί που φορτώνονται τα βάρη είμαστε μόνο εμείς και άρα εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να οργανωθούμε απέναντι τους. Είναι ώρα να συμπεράνουμε με ποιους έχουμε κοινά προβλήματα και κοινές ανάγκες, και με αυτούς να δομήσουμε κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης.

Εναντία στην εθνική ενότητα να δημιουργήσουμε ταξική συνείδηση και να συνδεθούμε με τους άνεργους, τις μετανάστριες, τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους.

Ενάντια στην ανάθεση που μας μάθανε από παιδιά να επιλέξουμε τον αδιαμεσολάβητο, αντιίεραρχικο αγώνα ενάντια στα αφεντικά και τους εργατοπατέρες. Γιατί έχουμε την μνήμη των δολοφονημένων στα εργασιακά κάτεργα από τα αφεντικά, έχουμε την μνήμη για να μην την (ξανα)πατήσουμε και να εναντιωθούμε σε αυτούς που ενώ πουλούσαν αγώνα και ελπίδα, κατέληξαν άλλοι να περιφρουρούν την βουλή και άλλοι να συντάσσονται με τα αφεντικά στο δημοψήφισμα ή ακόμη χειρότερα να ψηφίζουν οι ίδιοι νέα μέτρα υποτίμησης των όρων ζωής μας.

Πρέπει λοιπόν να ξαναβρούμε το κίνητρο να αγωνιστούμε, να ξαναβγούμε στο δρόμο και να δομήσουμε εστίες οργάνωσης και αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σχολείο και σχολή, σε κάθε γειτονιά και κάθε πλατεία. Να συνειδητοποιήσουμε την δύναμη που έχουμε ως τάξη και να παλέψουμε για να ζήσουμε ζωές αξιοβίωτες, οργανωμένες γύρω από τις ανάγκες μας και όχι γύρω από το κέρδος.

ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Η απεργία της 17ης Μαΐου δεν είναι αρκετή, αλλά είναι μία αφορμή για να ξανασυναντηθούμε στους δρόμους. Ξέρουμε καλά πως όσο εξαρτόμαστε από τις απεργίες-πυροτεχνήματα των εργατοπατέρων, όσο αφήνουμε τις τύχες των ζωών μας στα χέρια κάποιων ειδικών της πολιτικής, είμαστε καταδικασμένοι να συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στο βαρέλι της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Και είναι πλέον φανερό, ότι ο πάτος μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο βαθύς από ότι περιμέναμε.

Βέβαια, είναι ηλίθιο να νομίζει κάποιος πως η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει.

Αρκεί να θυμηθούμε όσους αγωνίστηκαν πριν από μας, αρκεί να ανακαλύψουμε νέους τρόπους πάλης που δε θα ορίζονται από την αστική νομιμότητα, αρκεί να βρεθούμε με αυτούς που μοιραζόμαστε κοινά προβλήματα και ανάγκες, αρκεί να οργανωθούμε γύρω από τα δικά μας συμφέροντα, αρκεί να σταματήσουμε να φοβόμαστε και να τολμήσουμε να ματώσουμε αυτή τη φορά όχι για τα κέρδη των αφεντικών, αλλά στον αγώνα εναντίον τους.

Εμείς που δεν έχουμε άλλο μέσο για να ζήσουμε παρά μόνο την εργασία που προσφέρουμε, είμαστε αυτοί που μπορούν και που οφείλουν να πουν την τελευταία λέξη και να αλλάξουν το κλίμα ηττοπάθειας που επικρατεί.

Να αγωνιστούμε λοιπόν, και αγώνας, μεταξύ άλλων σημαίνει την ίδρυση σωματείων βάσης, εργατικών ομάδων και τη δικτύωση τους. Απεργίες διαρκείας, οργάνωση σε επίπεδο γειτονιών και το συντονισμό στη δράση. Μαζικές απαλλοτριώσεις, γενικευμένη άρνηση πληρωμών, συγκρούσεις και οδοφράγματα, σαμποτάζ, ομάδες άμεσης δράσης και προλεταριακής αυτοάμυνας στις γειτονιές που θα καταστήσουν σαφές στους φασίστες, στους μπάτσους, στους ελεγκτές λεωφορείων, στους ρουφιάνους που κόβουν το ρεύμα και το νερό, στους εισαγγελείς που θα αρχίσουν να διώχνουν κόσμο από τα σπίτια και στα αφεντικά, πως το πάνω χέρι στην πραγματική ζωή και στο δρόμο το έχουν αυτοί που αγωνίζονται.

Να αγωνιστούμε λοιπόν, και αγώνας, μέσα σε πολλά άλλα σημαίνει αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, κοινοκτημοσύνη, ενότητα μεταξύ των καταπιεσμένων που παλεύουν για μια καλύτερη ζωή.

Να αγωνιστούμε λοιπόν, και ξεκινώντας από το ταξικό ανάχωμα που πρέπει να βάλουμε στις μειώσεις συντάξεων, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην Κυριακάτικη εργασία, σε κάθε νέο μέτρο που κάθε φορά θα περνάν για να μας εκμεταλλεύονται πιο εύκολα και πιο εντατικά, να αρχίσουμε να μιλάμε για το πως θα ξεμπερδέψουμε οριστικά με το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που μας ρουφάει το αίμα, που καταστέλλει τους αγώνες μας, που σπέρνει πολέμους και προσφυγιά, που λεηλατεί τη φύση.

Να αγωνιστούμε λοιπόν, και να αρχίσουμε να δομούμε ένα σχέδιο χειραφέτησης της ανθρωπότητας, έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς διακρίσεις, χωρίς τάξεις, χωρίς κράτος όπου όλα θα είναι για όλους, όπου δε θα υπάρχει ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και που θα παράγουμε σε αρμονία με το φυσικό κόσμο όσα έχουμε ανάγκη, όπου οι υποθέσεις και τα προβλήματα δε θα λύνονται από ειδικούς αλλά από οριζόντιες διαδικασίες ανοιχτές σε όλα τα μέλη των κοινοτήτων, όπου κανένας άνθρωπος δε θα μπορεί να καταπιέσει και να εκμεταλλευτεί άλλον άνθρωπο.

Κι αυτός ο κόσμος, που εμείς ονομάζουμε αναρχία, δεν είναι κάτι ουτοπικό που αντιπροτείνουμε απέναντι σε μία δυστοπική πραγματικότητα. Είναι η ίδια η κίνηση της ζωής που ασφυκτιά, είναι η ίδια η ανάγκη που δεν καλύπτεται, είναι ο συνειδητός, ιστορικός μονόδρομος που οι εκμεταλλευόμενοι έχουν προσπαθήσει να πάρουν στο παρελθόν και που θα ξαναπάρουν, νικηφόρα αυτή τη φορά, στο άμεσο μέλλον για να ζήσουν ζωές άξιες για να ζήσει κανείς.

Οι αλυσίδες μας βαραίνουν, αλλά η ιστορία της ταξικής πάλης είναι σαφής: Είναι στο δικό μας χέρι το αν θα μας αφήσουν το ντροπιαστικό σημάδι του σκλάβου και θα λιώσουν το δικό μας κρέας, ή το αν θα τις αντιληφθούμε σαν όπλο και θα λιώσουν το πρόσωπο που μας τις φόρεσε.

Ας φροντίσουμε εμείς λοιπόν για το τι θα δείξει το επόμενο καρέ της ιστορίας…

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 17 ΜΑΗ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά

Τρικάκια που πετάγονται στους δρόμους της πόλης: