Αφίσα και κείμενο για τους αγώνες των κρατουμένων για την πρόσβαση στη περίθαλψη

Οι συνθήκες που επικρατούν εντός του Νοσοκομείου Κρατουμένων Κορυδαλλού – “Άγιος Παύλος” έγιναν γνωστές στις 15 Φεβρουαρίου 2014, όταν 180 ασθενείς – κρατούμενοι αποφάσισαν να απέχουν από το συσσίτιο και τη λήψη φαρμάκων, διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες.
Το “νοσοκομείο” στεγάζεται σε ένα άθλιο, παλιό κτήριο, με υποδομές ξεπερασμένες εδώ και 50 χρόνια. Στους θαλάμους του, ικανούς να “φιλοξενήσουν” 5-6 ασθενείς, στοιβάζονται 18-20 άτομα, με αποτέλεσμα οι μεταδοτικές ασθένειες, ακόμα και η φυματίωση, να μεταδίδονται από τον έναν ασθενή στον άλλο. Στο σύνολό τους, οι εγκαταστάσεις του εξυπηρετούν τις “ανάγκες” των 2.500 κρατουμένων του Κορυδαλλού, ενώ υποδέχεται και όλους τους κρατούμενους από τις υπόλοιπες φυλακές, πριν αυτοί μεταφερθούν στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, αν κριθεί αναγκαίο. Ο εξοπλισμός του είναι ελλιπέστατος (υπάρχει μόνο ακτινολογικό και βιοχημικό εργαστήριο) με αποτέλεσμα οι ασθενείς που χρειάζονται δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια περίθαλψη να μην έχουν καμία πρόσβαση στις αναγκαίες υπηρεσίες υγείας. Ασθενοφόρο, παρά τις δεσμεύσεις των εκάστοτε υπουργών, συνεχίζει να μην υπάρχει. Οι γιατροί και νοσηλευτές είναι ανεπαρκείς σε αριθμό, ενώ εφημερίες δεν υπάρχουν. Από φάρμακα, οι ασθενείς μπορούν να λαμβάνουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα, ενώ τα αντιγριπικά, για παράδειγμα, θεωρούνται πολυτέλεια. Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού δεν έχει μέχρι και σήμερα ενταχθεί στο ΕΣΥ – κάτι που αποτελεί πάγιο αίτημα των κρατουμένων.
Μέσα στο κολαστήριο κρατούνται ασθενείς με ποσοστό αναπηρίας πάνω του 67% ή ακόμα και του 80%, και υπερήλικες που έχουν να εκτίσουν μεγάλες ποινές και είναι ουσιαστικά μελλοθάνατοι. Ο πρώτος κύκλος κινητοποιήσεων, το 2014, είχε νικηφόρα έκβαση με τη ψήφιση του ν.4322/2015. Ο νόμος αυτός επέκτεινε το νόμο 110Α, ο οποίος ίσχυε για τους βαριά ασθενείς σε όλες τις παλιότερες ποινές. Ενώ ο νόμος σαφώς όριζε την αποφυλάκιση των ατόμων με πιστοποιημένη από τα ΚΕΠΑ αναπηρία άνω του 67%, τα οποία είχαν εκτίσει τον προβλεπόμενο βάσει νόμου χρόνο έκτισης, οι δικαστικές αρχές του Πειραιά επέμεναν να μην αναγνωρίζουν τις πιστοποιήσεις των ΚΕΠΑ, παρερμηνεύοντας στην ουσία τον νόμο, ζητώντας είτε εκ νέου πραγματογνωμοσύνες είτε νέες γνωμοδοτήσεις από τα ΚΕΠΑ επί διάφορων λεπτομερειών των πιστοποιήσεων, μόνο και μόνο για να μην επιτρέψουν την αποφυλάκιση. Στην πράξη, λοιπόν, οι δικαστές Πειραιά κατέστησαν το νόμο ανενεργό, αφήνοντας τους ασθενείς με πιστοποιημένη αναπηρία άνω του 67% να πεθαίνουν μέσα στους θαλάμους-κελιά του κολαστηρίου, χωρίς το αναγκαίο ιατρικό προσωπικό, φάρμακα και εξοπλισμό.
Στην πραγματικότητα οι δικαστές και εισαγγελείς δεν υλοποιούσαν το νόμο απλά γιατί… δεν ήθελαν να το κάνουν, καθώς σε γνωμάτευσή τους χαρακτηρίζουν το νόμο “κερκόπορτα σε βάρος της Δημόσιας Τάξης”. Το άρθρο 23 του Ν 4356/2015 που ακολούθησε νομοθέτησε πλέον και τυπικά τη δικαστική αυθαιρεσία και ακύρωσε στην πράξη τις ευεργετικές διατάξεις του προηγούμενου νόμου. Έτσι, με την -στην πράξη- ακύρωση όσων οι ίδιοι οι ασθενείς κρατούμενοι είχαν κερδίσει με τους αγώνες τους, το κολαστήριο βλέπει κατά μέσο όρο ένα νεκρό το μήνα (13 μέσα στο 2016).
Ωστόσο, αυτό δεν εμποδίζει το δικαστικό σύστημα να εφαρμόζει αυτούς τους νόμους για “VIP” κρατούμενους, παλιούς συνεργάτες του οι οποίοι έτυχε να πέσουν στα δίχτυα των “κυνηγών της διαφθοράς”. Έτσι κάθε είδους Τσοχατζόπουλοι και Παπαγεωργόπουλοι τυγχάνουν της εύνοιας αυτών των ρυθμιστικών διατάξεων, αποδεικνύοντας την ταξική φύση της δικαιοσύνης.

Παράλληλα, οι κρατούμενες στις γυναικείες πτέρυγες των φυλακών Κορυδαλλού αγωνίζονται, με άρνηση κλειδώματος των κελιών από τη Δευτέρα 27-3-17, ζητώντας και αυτές την αυτονόητη πρόσβαση στην υγεία. Τα αιτήματα τους περιλαμβάνουν την αποφυλάκιση των βαριά αρρώστων κρατουμένων, την ύπαρξη γιατρού στη φυλακή, στην οποία ως τώρα ιατρικό προσωπικό έρχεται κάποιες μόνο μέρες και για λίγες ώρες, και την απόκτηση του απαραίτητου εξοπλισμού. Αφορμή για τον αγώνα ήταν η υπόθεση μιας κρατούμενης με σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, η οποία αν και έχει μόνο λίγους μήνες ζωής παραμένει στη φυλακή.
Οι φυλακές, πέρα από όλες τις άλλες λειτουργίες που επιτελούν προς χάριν της διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος, αποτελούν ένα μέρος όπου στοιβάζεται μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν μπόρεσε να ενταχθεί ομαλά στην παραγωγική διαδικασία. Η διαχείριση αυτού του κοινωνικού κομματιού γίνεται με ποικίλους τρόπους, διαφορετικούς σε κάθε χρονική συγκυρία, με άξονα το τι είναι αυτό που εξυπηρετεί τις συγκεκριμένες ανάγκες που έχει το κεφάλαιο. Έτσι, άλλες φορές δίνεται περισσότερο βάρος στην “αναμόρφωση” των κρατουμένων ώστε να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία ή να αποτελέσουν εργασιακή εφεδρεία σε αναμονή, άλλες φορές στον εξαναγκασμό τους στην άμισθη εργασία. Τέλος, σε συνθήκες όπως η σημερινή, όπου αυτό το κομμάτι αποτελεί στην ουσία μέρος του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού χωρίς ιδιαίτερη αξία για το κεφάλαιο, οι φυλακές λειτουργούν κυρίως ως «αποθήκες ψυχών» που αφήνονται στη μοίρα τους, ή ακόμα και οδηγούνται στην εξόντωση.
Εδώ και κάποια χρόνια διανύουμε μια περίοδο όπου η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου επιβάλλεται με ριζικές αλλαγές στην κυρίαρχη κρατική πολιτική. Κεκτημένα των από τα κάτω που κερδήθηκαν με αιματοβαμμένους αγώνες του παρελθόντος αφαιρούνται το ένα μετά το άλλο, αφού πρώτα η κυριαρχία είχε φροντίσει να τα παρουσιάσει ως «παροχές» που έδινε «απ’ την καλή της την καρδιά» ώστε να απονοηματοδοτήσει αυτούς τους αγώνες και να εξασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη. Σήμερα, λοιπόν, που μεγάλο κομμάτι της εργατικής δύναμης περισσεύει, που οι συλλογικές αντιστάσεις των εκμεταλλευόμενων έχουν ατονήσει, η τάξη μας βιώνει μια τεράστια επίθεση των αφεντικών. Μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, όλο και πιο ελαστική εργασία, όλο και μεγαλύτερο κόστος ζωής.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, το πιο υποτιμημένο τμήμα της τάξης μας -οι ανασφάλιστοι, οι μετανάστες, οι άνεργοι- σχεδόν αδυνατεί να καλύψει ακόμα και τις καθαρά βιοποριστικές ανάγκες του. Και μέσα σε αυτή τη γενικευμένη συνθήκη υποτίμησης της τάξης μας, το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού αντικρίζει το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας, δίχως σχεδόν κανένα μακιγιάζ. Εντός των ελληνικών φυλακών -εκεί που υπερπολλαπλάσιοι κρατούμενοι στοιβάζονται σε μικρά κελιά, χωρίς θέρμανση, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, με συχνούς ξυλοδαρμούς από τους δεσμοφύλακες, εκεί που γενικά η ζωή μετράει “αλλιώς” για το κράτος- μέσα στα κλειστά δωμάτια του κολαστηρίου, μέσα στις γυναικείες φυλακές του Κορυδαλλού, μέσα σε κάθε φυλακή, άνθρωποι βασανίζονται ή οδηγούνται στον θάνατο. Αυτό που η εξουσία κάνει συγκαλυμμένα εκτός των τειχών, μπορεί και το κάνει απροκάλυπτα εντός τους.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες όσον αφορά την πρόσβαση τους στην περίθαλψη, ή για την ακρίβεια τον αποκλεισμό τους από αυτήν, είναι παρόμοια και άμεσα συνδεδεμένα με αυτά που αντιμετωπίζουμε όλοι όσοι ανήκουμε στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα εκτός των τειχών. Το σύστημα υγείας όλο και ξηλώνεται, τεράστια κομμάτια της περίθαλψης περνάν πια στην καθαρά ιδιωτική πρωτοβουλία με αποτέλεσμα το κόστος για την πρόσβαση σε αυτή να αυξάνεται, με ακόμα και απαραίτητα για την επιβίωση φάρμακα να μη συνταγογραφούνται ή συνταγογραφούνται μερικώς, ενώ επιχειρήθηκε μέχρι και η επιβολή της καταβολής αντιτίμου 5 € για κάθε επίσκεψη στα νοσοκομεία. Για τους μετανάστες που αποτελούν και αυτοί, όπως και οι κρατούμενοι, ένα από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, καθώς, παρότι αυτό ορίζεται ρητά από το νόμο, τα ΚΕΠ αρνούνται να τους χορηγήσουν ΑΜΚΑ στερώντας τους κάθε πρόσβαση στην υγεία.
Η αλληλεγγύη στον αγώνα των ασθενών-κρατουμένων του κολαστηρίου και των κρατουμένων στις γυναικείες πτέρυγες του Κορυδαλλού για πρόσβαση στην περίθαλψη, όπως και η αλληλεγγύη σε κάθε αγώνα που απαιτεί ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης μέσα στις φυλακές, άδειες για τους κρατούμενους ή τήρηση της νομοθεσίας, η οποία συχνά καταστρατηγείται (ειδικά όταν πρόκειται για πολιτικούς κρατουμένους) είναι αναπόσπαστο μέρος της ταξικής πάλης.
Οι αγώνες των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων που αντιστέκονται στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου ή που διεκδικούν καλύτερους όρους ζωής, είτε λαμβάνουν χώρα εντός των τειχών είτε εκτός, είναι αναγκαίοι. Είναι αναγκαίοι για να μπορέσουμε να ζήσουμε, να ανασάνουμε, να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχουμε όταν στεκόμαστε ενωμένοι, να βρούμε τους τρόπους για να αγωνιστούμε αποτελεσματικότερα. Γνωρίζουμε, παρόλα αυτά, ότι από μόνοι τους δεν αρκούν. Γιατί η εκμετάλλευση και η καταπίεση που βιώνουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας, οι επεκτατικοί πόλεμοι, οι δολοφονίες και οι ξεριζωμοί χιλιάδων ανθρώπων, η καταστροφή της φύσης, τα εργασιακά κάτεργα, τα ψυχιατρεία, οι φυλακές είναι δομικά στοιχεία ενός συστήματος που βασίζεται στην αποκόμιση και τη συσσώρευση κέρδους από λίγους σε βάρος της πλειοψηφίας. Αν θέλουμε λοιπόν να ζήσουμε σε έναν κόσμο χωρίς όλα τα παραπάνω, τότε θα πρέπει οι επιμέρους διεκδικητικοί αγώνες μας να συνδεθούν σε μια κοινή επαναστατική προοπτική που θα στοχεύει στην επίτευξη της καταστροφής κράτους και καπιταλισμού.

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

Συλλογικότητα Αναρχικών από τα Ανατολικά
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης