Ανακοίνωση για τα γεγονότα στις 19 Μάρτη στη Θεσσαλονίκη

ΑΣ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ;

ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΟΙ ΚΑΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΥΡΙΟ

Την Κυριακή 19 Μαρτίου 5-6 ανύπαρκτες γκρούπες φασιστών από τη Θεσσαλονίκη, τις γύρω περιοχές αλλά και την Αθήνα, είχαν καλέσει συγκέντρωση για τις 4 το μεσημέρι σε άγνωστη τοποθεσία, η οποία θα ανακοινωνόταν 4 ώρες πριν. Έχει σημασία να πούμε πως αυτή τους η τακτική είναι αποτέλεσμα της χρόνιας αδυναμίας τους να καλέσουν και να περιφρουρήσουν -χωρίς εγγυήσεις και συνεργασία με την αστυνομία και καμιά φορά ακόμα και με αυτή- κάποιο χώρο συγκέντρωσής τους, εξαιτίας της δράσης και των άμεσων αντανακλαστικών του αναρχικού/ αντιφασιστικού κινήματος της πόλης.

Ένα κίνημα, που πέρα από την αναγκαία αντιθεσμική και μαχητική αντίληψη απέναντι στους φασίστες (τόσο τις μέρες των καλεσμάτων τους όσο και κάθε μέρα), έχει καταφέρει -παρά τις αντιφάσεις του-, με την καθημερινή μοριακή δουλειά σε σχολεία, πλατείες, γειτονιές, χώρους εργασίας να μην αφήσει ελεύθερο το κοινωνικό πεδίο για να αναπτυχθεί ο ρατσιστικός λόγος.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε, πως σε μεγάλο ποσοστό, η οργανωμένη παρουσία των κάθε είδους ρατσιστών σε επίπεδο γειτονιών είναι μηδαμινή με αραιές, ολιγόλεπτες παρεμβάσεις ίσα-ίσα για να ποζάρουν στο φακό, στο κέντρο δεν τολμάν να εμφανιστούν ούτε καν για τις φωτογραφίες, ενώ όσες φορές η παρουσία τους έγινε αντιληπτή από αντιφασίστες τα αποτελέσματα δεν ήταν για αυτούς τα επιθυμητά.

Έτσι και την Κυριακή 19/3 με στήριξη φασιστών άλλων πόλεων, γραφικών ενώσεων ορθόδοξων και πατριωτών, πυρετώδη οργάνωση και προετοιμασία, μία δράκα στρατόκαβλων συνεπικουρούμενοι από κάτι χουντικοβασιλικά λείψανα κατάφεραν να μαζευτούν με το ζόρι 80 άτομα, χωρίς για άλλη μια φορά να καταφέρουν να πραγματοποιήσουν πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης μένοντας υπό την προστασία των μπάτσων στην λεωφόρο νίκης όπου τους περίμενε το (ναυλωμένο) λεωφορείο της αποχώρησης. Το μπλοκάρισμα των παράλληλων δρόμων προς το κέντρο, αλλά και τον αποκλεισμό της συγκέντρωσής τους από την ανατολική πλευρά της πόλης πέτυχαν αναρχικοί/ ες και αντιφασίστες/στριες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα συλλογικοτήτων και συνολικά αριθμούσαν 300 άτομα καθώς και άτομα από οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που συγκρότησαν ένα μπλοκ 50 ατόμων. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης μία απερίσκεπτη ενέργεια ενός, μάλλον άκυρου, (;) με ποδήλατο να επιχειρήσει να χτυπήσει σύντροφο, απαντήθηκε και οι μπάτσοι βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στη συγκέντρωση και να συλλάβουν τρεις συντρόφους οι οποίοι υπερασπίστηκαν το κύριο σώμα της.

Η ιστορία όμως αυτής της ημέρας και μίας ακόμη αποτυχίας τους να υπάρξουν κατά οποιοδήποτε τρόπο στη ζωή αυτής της πόλης, δεν τελειώνει εδώ. Για την ακρίβεια πρέπει να γυρίσουμε το ρολόι λίγες ώρες πριν για να (ξανά) θυμηθούμε και τον πραγματικό τους ρόλο.

ΕΙΝΑΙ Η ΓΡΑΜΜΗ ΚΡΟΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ…

Το ίδιο πρωί, γύρω στις 9, σε μία έρημη Καμάρα στην οποία υπάρχουν μόνο οι εργαζόμενοι της καθαριότητας και τα συμπαθέστατα κοπρόσκυλα, μέσα στο νοικιασμένο λεωφορείο που τους μεταφέρει στο σημείο της συγκέντρωσής τους μέσα στην ίδια τους την πόλη (πιθανώς με κλειστές κουρτίνες για να μη γίνουν αντιληπτοί) οι καταδρομείς ετοιμάζονται, φοράνε κράνη, κραδαίνουν τα ξύλα με τις γαλανόλευκες και ετοιμάζονται. 20 (!) από αυτούς κατεβαίνουν, διασχίζουν την Εγνατία  που παρεμπιπτόντως δεν έχει καν κίνηση, ξεκρεμάν ένα πανό και γυρίζουν τρέχοντας μέσα στο λεωφορείο με φορεμένα τα κράνη, ανάμεσα σε χειροκροτήματα, πανηγυρισμούς αλλά και παραινέσεις για γρήγορη διαφυγή. Βιντεοσκοπούν τη δράση, που αλλοίμονο, μόνο έφεδροι, 20 τω αριθμώ και με ανάλογο εξοπλισμό θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν, ενώ αργότερα και αφού το λεωφορείο τους αφήνει ασφαλείς στη συγκέντρωσή τους βγαίνουν και τις απαραίτητες φώτο (αυτές που αναφέραμε προηγουμένως) με φορεμένα κράνη και το πανό κρεμασμένο ανάποδα, σε ένδειξη λάφυρου. Τακτική που συνηθίζεται από χουλιγκάνους -και μάλιστα νέας γενιάς, απ’ αυτούς που τους αρέσει να βγάζουν φώτο και να τις μοιράζουν στο facebook για να τις δείξουν στους φίλους  τους-. Βέβαια ακόμη και για τους τελευταίους, δεν έχει ιδιαίτερη αξία να πάρεις ένα αφημένο πανό σε ένα δημόσιο μέρος και ακόμη χειρότερα να φωτογραφίζεσαι μαζί του σε ένδειξη της όποιας γενναιότητας, αλλά κι αυτό λίγη σημασία έχει.

Σημασία έχει, αυτό που έγραφε αυτό το πανό.

Αυτό το πανό δεν ήταν πανό αναρχικών συλλογικοτήτων, αντιφασιστικών οργανώσεων, ούτε καν εργατικών σωματείων και ομάδων που λειτουργούν με αντιιεραρχικές διαδικασίες βάσης, αν και θα μπορούσε. Από την άλλη δεν είναι αναγκαίο να είναι “δικό” μας το πανό για να μιλήσουμε για το περιεχόμενό του και για τη γελοιότητα αυτών που το πήραν.

Αυτό το πανό ήταν πανό μίας παράταξης στο σωματείο επισιτισμού-τουρισμού, της ΛΑΝΤΖΑΣ, που έμεινε στην Καμάρα, μετά από παρέμβαση της. Αυτό το πανό ήταν κάποιων ανθρώπων, που παρά τις υπαρκτές στρατηγικές/ πολιτικές μας διαφωνίες, αποτελούν αγωνιζόμενο κομμάτι της τάξης μας, της εργατικής τάξης. Και αυτό το πανό μιλούσε για κάτι που ενόχλησε τους φασίστες.

“Τα mikel μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές” και καταλήγει στο “οργανώσου στο σωματείο επισιτισμού”. Να τι έγραφε το πανό, αναφερόμενο στον 3ο θάνατο εργάτη μέσα σε μία εβδομάδα.

Και τι τους ενόχλησε κάτι τέτοιο, μπορεί εύλογα να αναρωτηθεί κανείς; Αυτοί γουστάρουν που τα αφεντικά στα mikel και σε κάθε επιχείρηση, μπροστά στα κέρδη αδιαφορούν για τις ζωές των εργαζομένων τους, δεν τους παρέχουν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και τους εντατικοποιούν τις συνθήκες εργασίας τους με αποτέλεσμα να σκοτώνονται την ώρα της δουλειάς;

Χωρίς πολλές αναλύσεις η απάντηση είναι: ΝΑΙ.

Οι φασιστικές γκρούπες είναι σχηματισμοί -στην κυριολεξία- έφεδρων δολοφόνων που δημιουργήθηκαν κατά παραγγελία της πολιτικής και οικονομικής ελίτ για να προστατεύσουν ένοπλα, σήμερα ή αύριο τα συμφέροντα της. Τότε που η αστυνομία θα είναι αδύναμη, ο στρατός διαλυμένος ή ανήμπορος, και το επίσημο κράτος δε θα θέλει ή δε θα μπορεί να ανταπεξέλθει, αυτά τα τσουτσέκια θα οπλιστούν για να συνεχίσει να μας ξεζουμίζει το καθεστώς της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Σήμερα είναι μικρά και μεγάλα αφεντικά που τους χαρτζιλικώνουν, άλλοι είναι οι ίδιοι μικρά και μεγάλα αφεντικά, τα κεφάλια τους πουλάν προστασία και κάνουν μπραβιλίκια, κάποιοι είναι μπάτσοι κάποιοι στρατιωτικοί, όλοι τους φίλοι της τάξης, της ησυχίας, της “ορθόδοξης πίστης”, υπέρμαχοι της εθνικής ενότητας, εχθροί των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων, των αναρχικών και των κομμουνιστών, των κάθε είδους αγωνιζόμενων, των οργανωμένων εργατών. Συνηθίζουν να λένε: “Όλοι οι έλληνες μαζί πρέπει να συνεργαστούμε για να πάει μπροστά η χώρα” και με μία σάλτσα απαραίτητης μεταφυσικής, φέρνουν, σε πέρας την αποστολή τους: τη διαίρεση των εκμεταλλευόμενων και την ενίσχυση της εθνικής ρητορικής απέναντι στην όξυνση της ταξικής πάλης από την πλευρά μας.

…ΚΑΙ ΩΣ ΤΕΤΟΙΑ ΘΑ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ

Έχουμε όμως μνήμη. Ξέρουμε το ποιοι συνεργάστηκαν με τους ναζί αλλά και το αν οι ίδιοι λίγα χρόνια αργότερα σκότωναν, φυλάκιζαν, βασάνιζαν κομμουνιστές, ξέρουμε ποιοι φρόντισαν να μεγαλώσει ο πλούτος της ντόπιας αστικής τάξης την περίοδο της δικτατορίας, ξέρουμε ποιοι έσπαγαν μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις και εργατικές περιφρουρήσεις τις τελευταίες δεκαετίες, ξέρουμε ποιοι κάνουν επερωτήσεις στη βουλή για τα συμφέροντα των εφοπλιστών, ξέρουμε ποιοι έχουν σαν στόχο τους πιο αδύναμους ή αυτούς που αντιστέκονται στις κρατικές και καπιταλιστικές προσταγές.

Ίδιος ο ρόλος τους μέσα στο χρόνο, με μοναδική αλλαγή τα ονόματα, ίδια και η απάντηση που παίρνουν στις μικρές και μεγάλες μάχες με αυτούς που αγωνίζονται για να πάψει η εκμετάλλευση και η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.

Δειλοί, ρουφιάνοι, έμμισθοι υπάλληλοι του κάθε αφεντικού, τους αξίζει τόση μνεία και ενασχόληση, όσο αξίζει για αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούν με τα χέρια να σταματήσουν την κίνηση μίας τεκτονικής πλάκας προς την άλλη, όσο αξίζει για αυτούς που πιστεύουν πως για χάρη του όποιου έθνους μπορεί να σταματήσει η εκδήλωση της ταξικής πάλης.

Ως αναρχικοί, λέμε πως η βίαιη σύγκρουση με τους φασίστες και όσα αντιπροσωπεύουν δεν είναι μία ανοιχτή “δρομίσια” βεντέτα μεταξύ των φασιστών και των αντιφασιστών, ο δρόμος άλλωστε ανήκει χωρίς ιδιαίτερο κόπο στα παιδιά του, σε αυτούς που μεγάλωσαν, έπαιξαν, έζησαν, κυνήγησαν και κυνηγήθηκαν με τους μπάτσους σε αυτόν, στους φτωχούς, στους αγωνιστές, στους εξεγερμένους.

Η βίαιη σύγκρουση με τους φασίστες, μέσα σε τόσα άλλα καθήκοντα που έχουμε να φέρουμε εις πέρας, αποτελεί ένα ακόμη προαπαιτούμενο για να συγκροτηθεί ένα ισχυρό αναρχικό κίνημα αλλά και μία ισχυρή, οργανωμένη, συνειδητοποιημένη μερίδα, της εργατικής τάξης που θα έχουν ως στόχο την επαναστατική αλλαγή, που θα στοχεύουν στην ισοπέδωση του ίδιου του εκμεταλλευτικού και εξουσιαστικού συστήματος, κάτι που συνεπάγεται και την ισοπέδωση όσων πάρουν το μέρος του.

Ως αναρχικοί, λέμε πως η πολύμορφη και μαχητική πάλη εναντίον τους, οφείλει να μην κοπάσει ακόμη και σήμερα που είναι βυθισμένοι στην ανυπαρξία και στο φόβο, αλλά πως ταυτόχρονα οφείλει να εμπλουτιστεί περαιτέρω με την αποδόμηση των ιδεολογημάτων τους στο επίπεδο της καθημερινής ζωής, με την εξάπλωση της αλληλεγγύης μέσα στην κοινότητα των καταπιεσμένων και με την όξυνση της συνολικής πάλης και των επιμέρους αγώνων της, απέναντι στο κράτος και στα αφεντικά.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΗΣ 19ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ, ΚΡΑΤΗ, ΠΟΛΕΜΟΥΣ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά