Προβολή σχετικά με τον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Β. Χαλκιδική.

Βραδιά με προβολές και συζήτηση σχετικά με την λεηλασία της φύσης από το κράτος και το κεφάλαιο, καθώς και με τον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Β. Χαλκιδική.

Στο χώρο θα υπάρχει και έντυπο υλικό.

Τρίτη 19/7 21:00 στο πάρκο πίσω από το γήπεδο του Άρη, Χαριλάου.

Το κείμενο που μοιράστηκε στη γειτονιά:

Λίγα λόγια περί “ανάπτυξης”

Η εξόρυξη χρυσού αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς στο όνομα της «ανάπτυξης» κράτη και κεφάλαιο εξαπολύουν επιθέσεις ενάντια σε φύση και άνθρωπο.

Μιας «ανάπτυξης» βέβαια όπως την ορίζουν αυτοί.

Μιας «ανάπτυξης» που ταυτίζεται με το κέρδος που θα μπορέσουν να αποκομίσουν οι ίδιοι.

Μίας «ανάπτυξης» που καμία σχέση δεν έχει με τη βελτίωση των όρων ζωής των καταπιεσμένων, αλλά που στην ουσία τους επιδεινώνει.

Μιας «ανάπτυξης» που για μέτρο της τα κράτη χρησιμοποιούν τις μπάρες χρυσού που έχουν καταχωνιασμένες στις θυρίδες τους.

Χρυσός. Μέταλλο του οποίου η μόνη χρησιμότητα είναι να τρέφει τη ματαιοδοξία των ηλιθίων, δηλαδή των καπιταλιστών, των αφεντικών και όσων άλλων ασπάζονται τυφλά τα πρότυπα που επιβάλλουν οι πρώτοι.

Και εξηγούμε: ο χρυσός μπορεί να θεωρήθηκε από την αρχαιότητα ένα πολύ πολύτιμο μέταλλο λόγω των ιδιοτήτων του, αλλά στην πράξη η βασική του χρήση ήταν και είναι να αντιπροσωπεύει τη συσσώρευση κεφαλαίου. Σημειώνεται ότι από την ετήσια παραγωγή του χρυσού το 74% χρησιμοποιείται για την κατασκευή κοσμημάτων, το 14% αγοράζεται ως επένδυση με τη μορφή ράβδων ή χρυσών νομισμάτων, ενώ μόλις 12% είναι η ζήτηση για βιομηχανικούς και οδοντιατρικούς σκοπούς.

Επειδή όμως έχει οριστεί από τους κεφαλαιοκράτες και τα μεγαλοαφεντικά ως το μέτρο του πλούτου και κατ’ επέκταση αποτελεί μια άκρως κερδοφόρα επένδυση για αυτούς, σε ολόκληρο τον κόσμο εξακολουθούν να γίνονται εξορύξεις χρυσού, αψηφώντας τις επιπτώσεις που έχουν στο φυσικό κόσμο.

Ορισμένες από τις κυριότερες περιβαλλοντικές επιπτώσεις που προκύπτουν από την εξόρυξη περιλαμβάνουν την αποψίλωση τεράστιων δασικών εκτάσεων, την υφαλμύρωση των υπόγειων νερών και τη μόλυνσή τους με βαρεά μέταλλα από τα απόβλητα, τη ρύπανση του αέρα και την αναντιστρεπτή διατάραξη του κύκλου λειτουργίας της χλωρίδας και της πανίδας. Αυτές με τη σειρά τους επηρεάζουν τις ζωές των κατοίκων των γύρω περιοχών από τη μία σε επίπεδο υγείας καθώς τα βαρεά μέταλλα που μολύνουν το νερό αποτελούν ισχυρά δηλητήρια και προκαλούν καρκινογενέσεις (στη Μ. Παναγία η περιεκτικότητα του νερού σε αρσενικό έχει ξεπεράσει κατά 100 φορες το επιτρεπτό οριο), ενώ παράλληλα επηρεάζεται και η κοινωνική οργάνωση στο σύνολό της καθώς αυτόματα με τη λειτουργία των μεταλλείων δραστηριότητες όπως καλλιέργεια, μελισσοκομία, αλιεία και κτηνοτροφία καταστρέφονται. Συχνό είναι μάλιστα το φαινόμενο της μετανάστευσης των κατοίκων που ζούσαν γύρω από μέρη όπου πραγματοποιήθηκαν εξορύξεις για τους παραπάνω λόγους.

Παραδείγματα για το πώς το κεφάλαιο στην προσπάθεια επέκτασης του καταστρέφει ό,τι σταθεί εμπόδιο σε αυτήν είναι αμέτρητα. Είτε αυτό που καταστρέφει είναι το δάσος, το νερό, τον αέρα και τις ζωές των κατοίκων της Χαλκιδικής, είτε είναι οι ζωές των ιθαγενών και τα δάση του Αμαζονίου, είτε των Χιλιανών που τους απαγόρευσαν να χρησιμοποιούν το νερό των ποταμών μετά την ιδιωτικοποίησή του, είτε είναι τα εργασιακά δικαιώματα που με αιματηρούς αγώνες κατέκτησαν οι εργάτες, είτε είτε είτε…

Το σίγουρο είναι ένα. Ότι για χάρη του κέρδους δεν πρόκειται να σταματήσουν από μόνοι τους μπροστά σε τίποτα.

Και ούτε ζητάμε κάτι τέτοιο. Αν μας έχουν δείξει κάτι οι αγώνες που έγιναν ενάντια στις παραπάνω επελάσεις, είναι ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε και τίποτα να ελπίζουμε από τους εξουσιαστές, όποια μάσκα και αν επιλέγουν να φοράν κάθε φορά (του «καλού» αφεντικού, του «αγωνιστή» βουλευτή, του «επιεική» δικαστή κλπ).

Την ελευθερία μας δε θα μας τη δώσει κανείς. Θα την πάρουμε μόνοι και μόνες μας παλεύοντας καθημερινά για αυτήν, τόσο σε ατομικό επίπεδο μέχρι να αποτινάξουμε από πάνω μας τα πρότυπα και τις αξίες του καπιταλισμού, όσο και συλλογικά με πολύμορφους, αδιαμεσολάβητους αγώνες, χτίζοντας παράλληλα σχέσεις αλληλεγγύης και υψώνοντας διαρκώς αναχώματα αντίστασης απέναντι στην επέλασή κράτους και κεφαλαίου.

Ο αγώνας ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Β.Α. Χαλκιδική

Ο αγώνας των Σκουριών αποτελεί τη συνέχεια ενός ευρύτερου αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική. Ήδη από το 1989, αρχίζουν στην Ολυμπιάδα κινητοποιήσεις με συγκρουσιακές διαμαρτυρίες, επιθετικές δράσεις, αλλά και με νομικά μέσα απέναντι στην τότε μεταλλευτική εταιρία (TVX Hellas). Ο αγώνας αυτός θα κρατήσει μέχρι και τον Απρίλιο του 2001, όταν το ΣτΕ γνωστοποιεί την ακυρωτική απόφαση για τις δραστηριότητες στην περιοχή.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 2009 εγκρίνεται το έργο της εξόρυξης στις Σκουριές που το αναλαμβάνει η «Eλληνικός Xρυσός», μέτοχοι της οποίας είναι κατά 95% η καναδική European Goldfields και κατά 5% ο Άκτωρ. Η κινητοποίηση κατοίκων και αλληλέγγυων ήταν άμεση. Στις 12 Ιουλίου 2009, κατασκευάστηκε το φυλάκιο αγώνα μέσα στο δάσος, με τη βοήθεια του οποίου εμποδιζόταν η διέλευση των εργατών και των μηχανημάτων στο βουνό και αποτέλεσε σημείο αναφοράς του αγώνα.

Στις 20 Μαρτίου 2012, και ενώ η Eldorado Gold έχει εξαγοράσει της μετοχές της European Goldfields, εργαζόμενοι της Ελληνικός Χρυσός μεταβαίνουν με λεωφορεία της εταιρίας στο φυλάκιο, το οποίο κατέστρεψαν πυρπολώντας το, για να διώξουν τους κατοίκους που εναντιώνονται στην εξόρυξη.

Με την εγκατάσταση της εταιρίας στο βουνό ξεκινά μια σειρά δυναμικών δράσεων και κινητοποιήσεων. Εκδηλώσεις για τη γνωστοποίηση του ζητήματος, συνελεύσεις κατοίκων και αλληλέγγυων στα χωριά της Χαλκιδικής και σε άλλες πόλεις, πορείες στο βουνό, πορείες στη Θεσσαλονίκη με δεκάδες χιλιάδες κόσμο, κλεισίματα δρόμων κ.α.. Η απάντηση σε αυτές τις κινητοποιήσεις είναι πάντα η ίδια: υπεράριθμες αστυνομικές δυνάμεις προστατεύουν το έργο «με κάθε κόστος»: χρήση χημικών, ξύλο, πλαστικές σφαίρες, συλλήψεις είναι ορισμένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποίησαν προκειμένου να απομακρύνουν τον κόσμο που προσπαθεί να προσεγγίσει το βουνό. Έτσι, ο αγώνας αποκτά όλο και πιο επιθετικά χαρακτηριστικά, με πολύωρες συγκρούσεις με τους μπάτσους, την πυρπόληση του αστυνομικού τμήματος, τον εμπρησμό του εργοταξίου και άλλες άμεσες δράσεις.

Στον αντίποδα, η αστυνομία, σε συνεργασία με τις δικαστικές αρχές, στήνουν έναν τεράστιο κατασταλτικό μηχανισμό, πρωτοφανή για έναν κοινωνικό αγώνα. Πολυάριθμες δικογραφίες, με τους διωκόμενους να ξεπερνούν πλέον τους 400 και με κάποιους από αυτούς να κατηγορούνται με τον τρομονόμο¹. Πραγματοποιήθηκαν εισβολές σε σπίτια, προσαγωγές, λήψη DNA και αποτυπωμάτων ακόμα και βίαια, άρση τηλεφωνικού απορρήτου, προφυλακίσεις τεσσάρων ατόμων, έντονη παρουσία μπάτσων στα χωριά ώστε να τρομοκρατήσουν όσους αντιστέκονται στην εξόρυξη και να κάμψουν τον αγώνα.

Η ελπίδα ότι η λύση μπορεί να δοθεί μέσω κάποιου θεσμικού φορέα (αρχικά του δημάρχου του δήμου Αριστοτέλη και έπειτα από το Σύριζα), η κουλτούρα της ανάθεσης και οι λογικές της κομματικής επιβολής για την απόκτηση της υπεραξίας, οδήγησαν ένα μεγάλο μέρος των αντιδρώντων στην απογοήτευση. Έτσι, ο αγώνας αποδυναμώθηκε αρκετά, οι κινητοποιήσεις γίνονται όλο και πιο αραιά και η εταιρία πήρε όσες άδειες χρειαζόταν με αποτέλεσμα σήμερα το έργο να είναι έτοιμο πλέον να ξεκινήσει. Η εισχώρηση του Σύριζα στους αγώνες (τόσο πριν τις εκλογές του 2015, όσο και μέχρι το δημοψήφισμα) δεν έδωσαν ώθηση αλλά, σε αντίθεση διέσπασαν τα κινήματα, αποδυναμώνοντας εν τέλει τους αγώνες.

Παρόλα αυτά, οι κοινότητες αγώνα, στις οποίες η λογική της ανάθεσης δεν βρήκε έδαφος να αναπτυχθεί, συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να αντιστέκονται σε αυτό το έργο, να μην τους φοβίζει η καταστολή, να μην αναθέτουν σε κανέναν τις ζωές τους και συνεχίζουν τον αγώνα ανεβαίνοντας στο βουνό, καλώντας δράσεις όπως πορείες, κλεισίματα δρόμου κ.α.. Μια από αυτές είναι και το “δεκαήμερο αγώνα στις Σκουριές” που θα πραγματοποιηθεί στις 22-31/7, το οποίο περιλαμβάνει πορείες, εκδηλώσεις, συνελεύσεις, ξεναγήσεις στο βουνό, συναυλίες και άλλα.

Κλείνοντας…

Εμείς από την πλευρά μας αναγνωρίζουμε ότι σε μία συνθήκη όπου οι καταπιεσμένοι δεχόμαστε διαρκείς επιθέσεις είτε αυτές γίνονται με οικονομικούς όρους (μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση της ανεργίας, επισφαλής ή μαύρη εργασία, κόψιμο ρεύματος και εξώσεις από τα σπίτια), είτε με τον περιορισμό-καταπάτηση ¨ελευθεριών¨ (διαρκείς περιπολίες μπάτσων, ψηφιοποίηση προσωπικών, υγειονομικών και οικονομικών στοιχείων, κάμερες σε κάθε γωνία, φυλάκιση μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, διεύρυνση του τρομονόμου), είτε με τη λεηλασία και το ξεπούλημα της φύσης (π.χ. εξόρυξη χρυσού στη Β.Α. Χαλκιδική, ιδιωτικοποίηση νερού, πώληση δασών και νησιών), η επιβαλλόμενη εξαθλίωση εξαπλώνεται όλο και περισσότερο και η απογοήτευση και η αίσθηση ανημποριάς γίνονται πλέον αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητάς μας.

Προκειμένου να μπορέσουμε να αντιπαλέψουμε λοιπόν την επιβαλλόμενη εξαθλίωση πρέπει να ανακτήσουμε τη συλλογική μας δύναμη. Να αξιοποιήσουμε τους επιμέρους αγώνες ως σημεία συνάντησης των καταπιεσμένων όπου μπορούν να καλλιεργηθούν σχέσεις, νοοτροπίες και δομές οργάνωσης, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που θα συντελέσουν στον πόλεμο για την ολική καταστροφή του υπάρχοντος (αλλά και κάθε) εξουσιαστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος. Μόνο ξεριζώνοντας από τα θεμέλιά του το σύστημα της εξουσίας με αδιαμεσολάβητους και αντιιεραρχικούς αγώνες θα μπορέσουμε πραγματικά να νικήσουμε.