Αλληλεγγύη με τους ολικούς αρνητές στράτευσης

Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης:

Σάββατο 20/2 Εγνατία με Αριστοτέλους (στην αφετηρία των λεωφορείων για δυτικά) στις 12:00

Πέμπτη 25/2 Στρατοδικείο Θεσσαλονίκηςστις 09:00

Το αρχικό κάλεσμα συλλογικοτήτων της πόλης για συντονισμό δράσεων:

Στις 25 Φλεβάρη 2016 δικάζεται σε δεύτερο βαθμό ο ολικός αρνητής στράτευσης Μιχάλης Τόλης στο Αναθεωρητικό Στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης. Εκεί πρόκειται να συνεκδικαστούν οι 2 εφέσεις του που αφορούν στις 2 πρωτόδικες καταδίκες που έχει λάβει: 14-3-2014 Στρατοδικείο Ρουφ, 8 μήνες φυλάκιση με ετήσια αναστολή, μετατρεπόμενη προς 5 ευρώ ημερησίως και 14-5-2015 Στρατοδικείο Ιωαννίνων, 10 μήνες φυλάκιση με διετή αναστολή, μετατρεπόμενη προς 5 ευρώ ημερησίως.

Στη σημερινή πολιτική συγκυρία, όπου ο στρατός αναλαμβάνει πλέον ζωτικό
ρόλο στις κατασταλτικές επιχειρήσεις του κράτους και του κεφαλαίου, με
πρόσφατο παράδειγμα την εμπλοκή του στη δημιουργία των νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, η ανάδειξη της εναντίωσης στη συνθήκη στράτευσης είναι μια στιγμή της ευρύτερης αντιπαράθεσης με τις κρατικές μεθοδεύσεις επίθεσης στο σύνολο της αγωνιζόμενης κοινωνίας.

Εν όψη του στρατοδικείου του συντρόφου αλλά και της γενικότερης έντασης της
καταστολής ενάντια στους ολικούς αρνητές στράτευσης καλούμε σε συνέλευση για τη διοργάνωση δράσεων αλληλεγγύης την Παρασκευή 12 Φλεβάρη στις 17:00 στην κατάληψη Terra Incognita.

Ούτε μια ώρα στο στρατό.

Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης.

κατάληψη Terra Incognita
Συλλογικότητα αναρχικών απο τα ανατολικά
Ανοιχτή συνέλευση αγώνα Άνω πόλης
σύντροφοι-ισσες

Κείμενο της συλλογικότητας που μοιράζεται σε παρεμβάσεις σε εφορίες της πόλης (2 στο κέντρο και 1 στα ανατολικά):

«Καλά όλα τα άλλα, αλλά στρατό γιατί δεν πάτε;»

“άμα δεν είσαι προσεκτικός, οι εφημερίδες θα σε κάνουν να μισείς αυτούς
που καταπιέζονται και να αγαπάς αυτούς που καταπιέζουν”
Malcom X

Επειδή ο εθνικός στρατός αποτελειώνει ότι δεν κατάφερε να καταστείλει το σχολείο, η εκκλησία, τα Μ.Μ.Ε. και συνθλίβει τα μυαλά νέων ανθρώπων μέσα από τις εντολές, τα καψόνια, τα ρατσιστικά και σεξιστικά κηρύγματα, την τυφλή υπακοή στους «ανωτέρους».

Επειδή ο εθνικός στρατός, όσες φορές χρειάστηκε αλλά και όσες χρειαστεί στο μέλλον, θα επιβάλει -με εντολή των αφεντικών- την εθνική ενότητα, με πραξικοπήματα, καταστέλλοντας ή σφάζοντας όσους και όσες αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, απεργούς, αντάρτες, κομμουνιστές, αναρχικούς, κάθε άνθρωπο που μπορεί να δει ότι οι πραγματικοί του εχθροί είναι μέσα από τα σύνορα.

Επειδή ο εθνικός στρατός βρίσκει αναγκαιότητα ύπαρξης μέσα από ιστορικά ψέματα και ηλίθια μίση που προωθούνται στους καταπιεσμένους της κάθε χώρας για τους αντίστοιχους κάποιας άλλης, πλασάροντας την ομοψυχία μεταξύ πλούσιων και φτωχών, εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, αφεντικών και εργατών απέναντι σε έναν αόριστο εξωτερικό εχθρό.

Επειδή ο εθνικός στρατός δεν έχει σταματήσει στιγμή να έχει επεκτατικές βλέψεις για περιοχές της βαλκανικής χερσονήσου που το ντόπιο κεφάλαιο θα είχε ανάγκη για να να επεκτείνει τις δραστηριότητές του, αλλά και επειδή, μέσω του ΝΑΤΟ (και σε λίγο καιρό μέσω του νέου φρούτου που ετοιμάζει η Ε.Ε., του ευρωστρατού) έχει συμμετάσχει σε αμέτρητες πολεμικές συρράξεις σε απομακρυσμένα και μη από τον Ελλαδικό χώρο σημεία , με αφορμές ανάξιες να κρύψουν τη βαθιά αιτία κάθε πολέμου, που δεν είναι άλλη από το κέρδος.

Επειδή οι στρατοί όλων των χωρών αποτελούν την πιο επικερδή επιχείρηση για τις βιομηχανίες όπλων, οι οποίες χρειάζονται και επενδύουν στους πολέμους για να πουλάν τα θανατηφόρα εμπορεύματά τους στα κράτη, την ίδια στιγμή που υπάρχει κόσμος που δεν έχει τα βασικά για να ζήσει, επειδή ξέρουμε πως μία από τις επιλογές του καπιταλισμού σε περιόδους κρίσης για να καταστρέψει τα άχρηστα προϊόντα του (αφού δεν μπορούν να πουληθούν σε ωφέλιμη τιμή) και να συνεχίζει ανεμπόδιστα την κερδοφορία από την παραγωγή νέων, και μάλιστα με νέους όρους εντατικοποιημένης εργασίας, είναι ο πόλεμος.

Επειδή εμείς δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους καταπιεσμένους της Τουρκίας, της Αλβανίας, των Σκοπίων, της Βουλγαρίας, της Ευρώπης και του κόσμου, αντίθετα έχουμε κοινό συμφέρον να πολεμήσουμε τους δυνάστες μας ενωμένοι, όπως ενωμένοι στέκονται και αυτοί απέναντι μας όταν σηκώνουμε κεφάλι.

Επειδή εμείς προσπαθούμε να κρατήσουμε τη μνήμη ζωντανή και δε ξεχνάμε τα εγκλήματα του στρατού τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων (αιματοκύλισμα απεργιών τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα, αποκεφαλισμοί στον εμφύλιο, τρομοκρατία σε αγωνιστές τις δεκαετίες 50 και 60, πραξικόπημα το 1967, επεκτατικές βλέψεις με βαρύ φόρο αίματος και για τις δύο πλευρές στις ελληνοτουρκικές συρράξεις του 1897 και του 1922, συμμετοχή στους πολέμους της Κορέας, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη και στήριξη στους πολέμους στη Σερβία και στο Ιράκ.)

Επειδή εμείς δεν πειθαρχούμε σε κανέναν γαλονά, δεν προσκυνάμε καμιά σημαία, δεν τρώμε το κουτόχορτο της ανάγκης υπεράσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας αλλά και τη ταυτόχρονη μπαρούφα ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Επειδή εμείς δεν είμαστε ειρηνιστές, αλλά βιώνοντας έναν διαρκή πόλεμο χαμηλής έντασης από το κράτος και το κεφάλαιο, έχουμε αποφασίσει να πολεμήσουμε με τους «από τα κάτω», για μια ζωή που να αξίζει να βιωθεί από όσους σήμερα πουλάν το χρόνο τους -και μάλιστα φτηνά- στα αφεντικά, από όσες βρίσκονται κλεισμένες σε φυλακές, ψυχιατρεία, στρατόπεδα κράτησης, από όσους αδυνατούν να επιβιώσουν μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και από όσες αδυνατούν να καθορίσουν μόνες τους τις συνθήκες που θα ζήσουν σ” αυτόν τον κόσμο και βλέπουν κάθε τους δραστηριότητα να μεταφράζεται σε χρήμα και εμπόρευμα ή να καταστέλλεται βίαια από στρατούς και αστυνομίες.

Επειδή δεν αντέχουμε να γινόμαστε οι χρήσιμοι ηλίθιοι των αφεντικών στη δουλειά, των πολιτικών στις κάλπες, των στρατοκρατών στους πολέμους και επειδή μόνο η ένοπλη επανάσταση των καταπιεσμένων μπορεί να νοηθεί ως ο τελευταίος πόλεμος, ως ο πόλεμος που θα στείλει στο διάολο όλους τους πολέμους και τη βαρβαρότητα του συστήματος που τους έχει ανάγκη και τους γεννά, επειδή την ελευθερία μας θα την κερδίσουμε εκεί που καταργείται, στις κάνες των όπλων.

Και λίγα λόγια για το “6χίλιαρο”

Εδώ και μερικά χρόνια, μετά και τον νόμο του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας, Ε.Βενιζέλου, οι αρνητές στράτευσης τιμωρούνται και με ένα πρόστιμο ύψους 6.000Ε. Το πρόστιμο αυτό επιβάλλεται μέσω της εφορίας, μετά από διοικητική απόφαση. Δηλαδή στην ουσία, με το πάτημα ενός κουμπιού σε έναν Η/Υ. Το ποσό φαίνεται ως χρέος που εκκρεμεί στην εφορία και ως στόχο έχει την οικονομική εξόντωση των αρνητών. Μάλιστα, αυτή η “τιμωρία” επιβάλλεται εκ νέου, για κάθε καινούριο στρατοδικείο που περνά ο αρνητής (στην περίπτωση του Μ. Τόλη το δεύτερο πρόστιμο του απεστάλη στην εφορία την ίδια ώρα που δικαζόταν).

H ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉ ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ

ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΠΛΗΡΩΜΏΝ — ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΨΥΧΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ  ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ, ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΥΝΟΡΑ, ΚΡΑΤΗ, ΠΟΛΕΜΟΥΣ

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τον ολικό αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη, που στις 25 Φλεβάρη 2016 δικάζεται σε δεύτερο βαθμό  στο Αναθεωρητικό Στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης. Το δικαστήριο αφορά τις εφέσεις του σχετικά με τις 2 πρωτόδικες καταδίκες που έχει λάβει: 14-3-2014 Στρατοδικείο Ρουφ και 14-5-2015 Στρατοδικείο Ιωαννίνων.

Μικροφωνική: Σάββατο 20/2, 12.00 Πλ. Αριστοτέλους με Εγνατία

Συγκεντρωση: 252 9:00 στρατοδικείο Θεσ/νίκης

 

Κείμενο της συλλογικότητας που μοιράζεται σε σχολεία της ανατολικής Θεσσαλονίκης:

Από έξι χρονών μαθαίνουμε να υπηρετούμε σε ένα αυστηρό καθημερινό πρόγραμμα.  Γεμάτο πειθαρχία, υπακοή στους ανώτερους και τιμωρίες για όσους δεν συμμορφώνονται στους κανονισμούς.   Για 12 χρόνια, κάθε μέρα προσευχή σε ένα θεό που κανένας μας δεν διάλεξε, έπειτα ο εθνικός ύμνος και στη συνέχεια έξι-εφτά-οχτώ ώρες κλεισμένοι σε ένα κλουβί, στοιχισμένοι σε μία τάξη ο ένας πίσω από τον άλλον να παρακολουθούμε τον “δάσκαλο”.Σε αυτά έρχονται να προστεθούν -η μία στο τόσο- επίσκεψη στην εκκλησία και φυσικά οι εθνικές εορτές… Οι μέρες δηλαδή που μας γεμίζουν με παραπάνω ψέματα ακόμα και από τα βιβλία της ιστορίας που διδασκόμαστε.  Πόσο μεγαλόψυχοι, λεβέντες, ήρωες, γενναίοι είναι μόνο οι Έλληνες που ήθελαν να απελευθερώσουν τις γύρω περιοχές από τους εκάστοτε κακούς γειτονικούς πληθυσμούς, αναπαράγοντας έτσι διάφορα ηλίθια μίση μεταξύ των λαών που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα.Έτσι περνάν και τα 12 χρόνια που ακολουθεί η “θητεία” μας στο εκπαιδευτικό σύστημα.  Και τη στιγμή που ενηλικιώνεσαι και φεύγεις από αυτό, εκεί που σου δίνεται η δυνατότητα να αντιληφθείς ακόμη περισσότερο τη σαπίλα της κοινωνίας, τη θέση σου μέσα σε αυτή και να πάρεις θέση, έρχεται η υποχρεωτική στράτευση.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ο εθνικός στρατός κάθε κράτους και από τις αρχές της ύπαρξής του προστατεύει τις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις και τις συμπυκνώνει αποκρουστικά στο εσωτερικό του.

Είναι η ιεραρχία, η υπακοή στις εντολές του ανωτέρου αλλά και η σταδιακή ανέλιξη στη σκάλα των βαθμίδων εξουσίας. Η ομοιομορφία -που ξεκινά από το ντύσιμο και τελειώνει στη σκέψη- που θέλει να δημιουργήσει στρατιές πειθήνιων εντολοδόχων. Των στρατοκρατών σήμερα, των αφεντικών αύριο. Είναι η προπαγάνδα ιστορικών ψεμάτων, η σφυρηλάτηση της κοινότητας του έθνους που σβήνει το μίσος για τον ταξικό και κοινωνικό εχθρό και το φουντώνει, μέσα από ρατσιστική συνθηματολογία, για τους -κατά κύριο λόγο- γείτονες πληθυσμούς που μένουν υποταγμένοι κάτω από τις δικές τους σημαίες. Είναι η πατριαρχία και ο σεξισμός που πέρα από τις γλωσσικές επεκτάσεις πιστοποιείται και από το αγαπημένο λάφυρο των στρατιωτών στους πολέμους, τις γυναίκες του “εχθρού” που βιάζονται από τους κατακτητές, ένα φαινόμενο με διαχρονική αξία σε όλους τους στρατούς και όλους τους πολέμους.

Αυτή είναι η εκπαίδευση που προσφέρουν στο στρατό και όσο για το ρόλο που διαδραματίζει σήμερα δεν είναι άλλος από:
-Την ετοιμότητα για επεκτατικούς πολέμους, είτε μέσω του διατλαντικού μαζικού δολοφόνου που ακούει στο όνομα ΝΑΤΟ (πρόσφατες επεμβάσεις Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κ.α.) είτε μέσα από ένοπλες συγκρούσεις γειτονικών χωρών (η κοινωνική μνήμη δεν μπορεί να διαγράψει τις καταστροφικές συνέπειες, τους θανάτους και τους μαζικούς ξεριζωμούς, για τους καταπιεσμένους και των δύο πλευρών του Αιγαίου, από την προέλαση του Ελληνικού στρατού στην Τουρκία το 1922 στο όνομα της “μεγάλης ιδέας”).

-Τη συντήρηση της πιο κερδοφόρας επιχείρησης για το παγκόσμιο κεφάλαιο, της εμπορίας όπλων, πολλές φορές με αφορμή ανύπαρκτα “θερμά επεισόδια”, μιας και η “χώρα” πρέπει να παραμείνει αξιοπόλεμη για παν ενδεχόμενο. Τρισεκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται για να αποκτήσουν οι στρατοί νέες οπλικές τεχνολογίες την ίδια στιγμή που οι συνθήκες ζωής των καταπιεσμένων χειροτερεύουν (περικοπές για υγεία και κοινωνική πρόνοια, αυξήσεις τιμών προϊόντων, διάλυση κοινωνικής ασφάλισης, μειώσεις μισθών, κόψιμο ρεύματος κ.α.).

-Την εκπαίδευση και την ετοιμότητα για καταστολή αγώνων και εξεγέρσεων, στο όνομα της εθνικής ενότητας. Μπορεί να έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από την αιματηρή καταστολή που γνώρισαν εξεγέρσεις εργατών στις αρχές του αιώνα από το στρατό και τη χωροφυλακή (π.χ. εργατική εξέγερση το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη) αλλά και τη στρατιωτική δικτατορία την περίοδο 1967-1974 αλλά δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητη η συνεχής εκπαίδευση των στρατιωτών σε ασκήσεις καταστολής πλήθους. Πρόσφατα, το Δεκέμβρη του 2008, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, η εντολή ετοιμότητας για επέμβαση έφτασε στα στρατόπεδα κοντά στις μεγάλες πόλεις, διαλύοντας και τις τελευταίες αυταπάτες για το ρόλο του στρατού.

-Τέλος, σε μια κοινωνία που δομείται γύρω από την αξία του κέρδους και την εκμετάλλευση της εργασίας, ο στρατός προσφέρει έναν έτοιμο απεργοσπαστικό μηχανισμό (π.χ. μάζεμα σκουπιδιών σε απεργίες υπαλλήλων καθαριότητας) αλλά και άμισθη εργασία είτε μέσω των έργων που αναλαμβάνει, είτε μέσω της χρησιμοποίησης των στρατιωτών σε θέσεις εργασίας ανάλογα με την ειδικότητά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η “κοινωφελής εργασία” που καλούνται να εκτελέσουν υποχρεωτικά και οι αντιρρησίες συνείδησης σε παραμεθόριους περιοχές για να μη πάνε στο στρατό.

ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠ’ΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ

Θα υπάρξουν βέβαια οι μαθητές και οι μαθήτριες που σκέφτονται να επιλέξουν στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές, βρίσκοντας έτσι τη λύση στο βιοποριστικό τους. Χωρίς αναγκαστικά να είναι φορείς φασιστικών αντιλήψεων σήμερα, επιλέγουν να πουλήσουν όλη τους την παιδικότητα στην κάστα των στρατόκαβλων και νομιμόφρονων και να εκπαιδευτούν, κατ’ επιλογή πλέον στον πόλεμο, στην καταστολή, στον θάνατο. Ο φόβος της ανεργίας δεν μπορεί να είναι η απάντηση σε ένα ερώτημα που τίθεται επιτακτικά. Το ερώτημα που απευθύνεται σε όσους και όσες έχουν κατά νου μια τέτοια επιλογή: πόσο τελικά κοστολογεί κανείς τον εαυτό του, τη συνείδηση του για να γίνει ένας ένοπλος  εχθρός των καταπιεσμένων, ένας ένοπλος υποτακτικός των αφεντικών και του κράτους, ένας ένοπλος υπερασπιστής μιας κοινωνίας που βασίζεται στην εκμετάλλευση, στη βία, στον πόλεμο, ένας ένοπλος νταβατζής που θα εφαρμόζει τους νόμους, που δεν εκπροσωπούν τίποτα άλλο από τα συμφέροντα των κυρίαρχων;

Εμείς λέμε πως μερικές δουλειές είναι όντως ντροπή, πως το επαγγελματικό συμφέρον δεν πρέπει να είναι ο μοναδικός παράγοντας που καθορίζει τις επιλογές, πως τίποτα δε μας χωρίζει από τους καταπιεσμένους άλλων χωρών, πως οι μπάτσοι και οι στρατοκράτες το μόνο που πρέπει να βλέπουν από τους μαθητές και τις μαθήτριες είναι ένα σηκωμένο κωλοδάχτυλο και όχι αιτήσεις για να γίνουν σαν τα μούτρα τους.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

Εμείς, ως αναρχικοί αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τα συμφέροντα ενός έθνους-κράτους. Αρνούμαστε να αποτελέσουμε κομμάτι ενός μηχανισμού που στόχος του είναι η αποδυνάμωση των εξεγέρσεων και των κινημάτων αλλά και η αναπαραγωγή της καθεστηκυίας τάξης, όχι από κάποια πασιφιστική διάθεση αλλά επειδή πιστεύουμε πως τα όπλα μας πρέπει να τα στρέψουμε ενάντια στην εξουσία. Οι πατριαρχικές/ ρατσιστικές/ εξουσιαστικές σχέσεις και κάθε είδους κοινωνικό στερεότυπο, μέσα στο στρατό, ενδυναμώνονται αφού αποτελούν δομικά χαρακτηριστικά του. Για αυτό το λόγο αρνούμαστε να γίνουμε γρανάζι σε ένα μηχανισμό που στηρίζεται και αναπαράγει τέτοιου είδους σχέσεις και προσπαθούμε να αποτινάξουμε κάθε μικροαστικό κατάλοιπο από πάνω μας.

Παράλληλα με τους εθνικούς πολέμους υπάρχει και ένας πόλεμος που εμείς αναγνωρίζουμε και είναι ο μοναδικός στον οποίο συμμετέχουμε. Ένας πόλεμος που δε γνωρίζει σύνορα, σημαίες, εθνικά ή φυλετικά χαρακτηριστικά. Ένας πόλεμος μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων αυτού του κόσμου. Εμείς έχουμε επιλέξει από καιρό στρατόπεδο ενάντια στα κράτη, τα αφεντικά και κάθε εξουσιαστική δομή. Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπων, ζώων, φύσης, για έναν κόσμο χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις. Μαχόμαστε για την καταστροφή συνόρων, στρατοπέδων, φυλακών, κλουβιών, ψυχιατρείων και κάθε μορφής εγκλεισμού.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Σε εκτυπώσιμη μορφή: