Κείμενο για την υπεράσπιση των καταλήψεων απέναντι σε κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις

Το κείμενο γράφτηκε και μοιράζεται με αφορμή τις πρόσφατες απειλές και επιθέσεις σε καταλήψεις, αλλά και την πορεία αναρχικών/ αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων και καταλήψεων στην πόλη της Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 23/1.

Για την υπεράσπιση των καταλήψεων, για την αντεπίθεση των καταπιεσμένων

Τους τελευταίους μήνες διάφορες καταλήψεις και στέκια έχουν στοχοποιηθεί από το κράτος και το παρακράτος. Τα συντονισμένα χτυπήματα από θεσμικούς φορείς (απειλές για εκκένωση στην 111 -ανήκει στον ΟΑΕΕ-, στην κατάληψη Mundo Nuevo -ανήκει στο δήμο Θέρμης-, στη κατάληψη στέγης μεταναστών/στριών “Ορφανοτροφείο” -ανήκει στην εκκλησία-, στην Kατάληψη στην Θεμιστοκλέους στην Αθήνα-ανήκει στην ΑΝΑΣΚΕΥΗ Μ ΕΠΕ ) αλλά και από φασίστες (Αγρός, Αυτόνομο στέκι, Κατάληψη Ανάληψης, Κατάληψη Κουβέλου στην Αθήνα, Libertatia και Terra Incognita στη Θεσσαλονίκη) δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.

Τα αφεντικά και το κράτος αντιλαμβανόμενα τις καταλήψεις ως εστίες αντίστασης και αγώνα απέναντι στους σχεδιασμούς περαιτέρω υποδούλωσης των καταπιεσμένων έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν την καταστολή τους. Άλλωστε αυτό που κυοφορούν οι καταλήψεις και τα στέκια που κινούνται στην λογική της αντιεμπορευματικότητας, της αντιθεσμικότητας, της αυτοοργάνωσης είναι η άρνηση ενός κόσμου που δομείται στην εκμετάλλευση αλλά και το πρόταγμα για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης. Οπότε, είναι λογικό, οι κυρίαρχοι να εχθρεύονται αυτούς και αυτές που μάχονται καθημερινά -με λόγο και πράξη- για την κατάλυση του καπιταλιστικού/ εξουσιαστικού συστήματος και των κοινωνικών σχέσεων που το δομούν.

Δ.Ε.Η., δήμοι, εκκλησία, κράτη & ιδιοκτήτες, όλα τα λαμόγια μια εταιρεία είναι

Βέβαια καταστολή χωρίς άρωμα κέρδους δεν νοείται μέσα στον καπιταλισμό, οπότε αξίζει να δούμε και τις μπίζνες που κρύβονται από πίσω.

Στο “ορφανοτροφείο”, που είχε καταληφθεί πρώτη φορά το 2006 και είχε εκκενωθεί το 2013, είχε δοθεί διορία ως το 2015 στην εκκλησία να το γκρεμίσει και να πραγματοποιήσει την ανέγερση κέντρου χρόνια πασχόντων. Αυτό βέβαια δεν είχε γίνει ως και τις αρχές του Δεκέμβρη του 2015, οπότε και επανακαταλήφθηκε το κτίριο για να στεγάσει τις ανάγκες μεταναστών και μεταναστριών. Η εκκλησία σήμερα, επιμένει και απειλεί με εκκένωση το κτίριο, ισχυριζόμενη πως τώρα θα προβεί στην υλοποίηση του έργου. Δε θα μας εκπλήξει, ο τελευταίος χώρος σε εκείνο το ύψος της Λαμπράκη που δεν έχει τσιμενταριστεί και δεν έχει γεμίσει με πολυκατοικίες, να μετατραπεί σε κάποιο εμπορικό κέντρο. Η εκκλησία στην προσπάθειά τη να περιφρουρήσει την τεράστια περιουσία της απειλεί τα εγχειρήματα που στεγάζονται σε κτήρια που της «ανήκουν» (είδαμε μέχρι και συγκέντρωση fancy παπάδων έξω από το ορφανοτροφείο που συνάντησε το χλευασμό της γειτονιάς). Αυτό βέβαια δεν μας εκπλήσσει καθόλου διότι έχει καιρό που καταλάβαμε τον πραγματικό ρόλο της εκκλησίας: την αποκόμιση κέρδους, σαν κάθε υγιή καπιταλιστική επιχείρηση, που μάλιστα δε φορολογείται. Βέβαια πέραν των άλλων, μπορεί να κάνουν και κανένα συσσίτιο, αν βέβαια τους μείνει χρόνος από τις ολονυκτίες κατά του συμφώνου συμβίωσης και των gay pride και από τα ρατσιστικά κηρύγματα μερικών από τα κεφάλια τους κατά των μεταναστών.

Την ίδια στιγμή, ο δήμος Θέρμης, θυμήθηκε το επίσης παρατημένο κτίριο που “του ανήκει” στη συμβολή των οδών Σιατίστης με Φιλίππου, από τη στιγμή και έπειτα που μέσα σε αυτό βρέθηκαν αναρχικοί που το ξαναφτιάχνουν, μετατρέποντας το χώρο για να στεγάσει πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες. Θέλει, λέει, ο δήμαρχος να το αξιοποιήσει και αυτός, για να φέρει έσοδα στο δήμο…

Σε ανάλογο φόντο, κινείται και η φημολογία για την πώληση του κτιρίου επί της Εγνατίας οδού 111 από τον ΟΑΕΕ σε ιδιώτη και η επικείμενη εκκένωση της κατάληψης 111. Ίσως τουλάχιστον με αυτά τα λεφτά να μην κοπούν οι συντάξεις με το νέο νομοσχέδιο…

Την ίδια ώρα η Δ.Ε.Η., εκτός από το να κόβει το ρεύμα σε σπίτια ανθρώπων που δεν έχουν να πληρώσουν, κόβει και το ρεύμα σε κοινωνικούς και πολιτικούς κατειλημμένους χώρους. Πέρσι στον ε.κ.χ. «Σχολείο» και φέτος στα κατειλημμένα Προσφυγικά στην Αθήνα, παίζοντας το παιχνίδι των ιδιοκτητών και της καταστολής, αποσυνδέει το ρεύμα που αποτελεί, στις μέρες μας, μία βασική ανάγκη.

Μιας και μιλήσαμε για ιδιοκτήτες, αξίζει να αναφερθούμε και στους ιδιοκτήτες κτιρίων που δεν ανήκουν στο δημόσιο, αλλά που τα αφήνουν να ρημάζουν. Κάποιοι γιατί τους συμφέρει να γκρεμιστούν από μόνα τους με τον καιρό και κάποιοι από αδιαφορία, θυμούνται την ύπαρξη αυτών των χώρων όταν αυτά καταλαμβάνονται και χρησιμοποιούνται για να καλύψουν ανάγκες στέγασης και όχι μόνο (Ντουγρού στη Λάρισα, Acta et verba στα Γιάννενα, Μαύρο Πιπέρι στην Άνω πόλη Θεσσαλονίκης). Αδίστακτοι καθώς είναι μπροστά στο κέρδος, δε διστάζουν να φωνάξουν τους μπάτσους για να βγάλουν ανθρώπους στο δρόμο και να τους φορτώσουν με κατηγορίες. Κι έτσι το παραμύθι της ιδιοκτησίας φθάνει στο τέλος του αφού πρώτα καθαγιαστεί από τους δημοσιογράφους στα δελτία και στα blogs που θα μιλήσουν για εστίες “μόλυνσης” και για θύλακες βίας (αυτό βέβαια μπορεί να ισχύει, αν βέβαια μιλάνε για τη βία των καταπιεσμένων απέναντι στους καταπιεστές τους). Τέλος, θα υλοποιηθεί από τους εργολάβους και τις εταιρείες που θα αναλάβουν το έργο με το αζημίωτο.

Σαν γραφικό υστερόγραφο, μπορούμε να αναφέρουμε τους φασίστες, που συνειδητά ή λόγω βλακείας (αρκετά πιθανό λόγω και των δύο) υπερασπίζονται το κεφάλαιο και κάνουν τη δουλειά εκεί που το κράτος κολλάει. Με επιμέρους επιθέσεις (στη Θεσσαλονίκη ιδιαίτερα αποτυχημένες, καθώς κατάφεραν να βάλουν φωτιά σε μια διπλανή πόρτα της κατάληψης libertatia, και να πραγματοποιήσουν αποτυχημένη απόπειρα εμπρησμού της κατάληψης Terra Incognita) έρχονται να συμπληρώσουν μια συντονισμένη προσπάθεια καταστολής ενάντια στις δομές του αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού κινήματος και πιο διευρυμένα στις δομές των καταπιεσμένων που αγωνίζονται.

Και γιατί κάποιος να κάνει κατάληψη σήμερα;

Οι κατειλημμένοι χώροι αποτελούν μία ακόμη έκφραση του αγώνα που καθημερινά δίνουμε για να πάρουμε πίσω όσα κράτος και κεφάλαιο μας στερούν. Μέσα σ’ αυτό τον αγώνα ένα κύριο ζητούμενο είναι, οι από τα κάτω αυτού του κόσμου, να μπορέσουμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας συλλογικά και μέσω της άμεσης δράσης, χωρίς να επαιτούμε από τα κράτη και τα αφεντικά.

Ειδικά στην σημερινή πραγματικότητα έχει σημασία να δομήσουμε μια συλλογική δύναμη που θα μπορεί να υπερασπιστεί μαχητικά τις καταλήψεις, αλλά ταυτόχρονα να μπορεί να αποτρέψει τις εξώσεις πρώτης κατοικίας και τα κοψίματα του ρεύματος λόγω χρεών σε τράπεζες και Δ.Ε.Η., να καταφέρει να βάλει τις ανάγκες των καταπιεσμένων πάνω από τα κέρδη των super market και των εταιρειών, να προωθήσει την κουλτούρα της απαλλοτρίωσης, της χαριστικότητας, της κοινότητας. Όλοι εμείς, που έχουμε την ίδια μοίρα, χωρίς να έχουμε κάτι άλλο για να χάσουμε, είναι αναγκαίο να οργανώσουμε την επίθεση και την άμυνα μας απέναντι στην περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας στο όνομα της εθνικής “ανάκαμψης”. Είναι οξύμωρο να υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι και ακόμη περισσότεροι να οδηγούνται στους δρόμους και να υπάρχουν σπίτια που μένουν άδεια. Είναι προκλητικό να υπάρχει τόσος πλούτος συγκεντρωμένος στα χέρια μιας μειοψηφίας και σε εμάς να αυξάνεται κατακόρυφα το κόστος ζωής.

Μέσα κι έξω από τις καταλήψεις: ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι καταλήψεις είναι κομμάτι των αγώνων μας και ως τέτοιες θα τις υπερασπιστούμε.

Μέσα στο γκρίζο των πόλεων και την ασφυκτική συνεχόμενη πίεση της καθημερινότητας, επανοικειοποιούμαστε και δίνουμε ζωή στα άδεια κτίρια, στεκόμενοι ενάντια στην λογική της ατομικής ιδιοκτησίας που κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Οι καταλήψεις είναι οι χώροι όπου στεγάζονται κινηματικές δομές (ραδιόφωνα, τυπογραφεία, χώροι πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης, βιβλιοθήκες κ.α.) αλλά και κοινωνικές ανάγκες (στέγαση, συλλογικές κουζίνες, γυμναστήρια κ.α.). Μέσα σε αυτές επικοινωνούμε χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος και την προϋπόθεση της ιεραρχίας, μέσα σε αυτές ανασαίνουμε με το δικό μας τρόπο, μέσα σε αυτές πειραματιζόμαστε πάνω στις νέες μορφές οργάνωσης που θα αντικαταστήσουν την τραγωδία των καπιταλιστικών και εξουσιαστικών σχέσεων.

Θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε την χρήση τόσο των κτιρίων που το κεφάλαιο αδυνατεί να εκμεταλλευτεί για να αποκομίσει κέρδος, με σκοπό να στεγαστούν οι ανάγκες των καταπιεσμένων, όσο και των κτιρίων που συμπυκνώνουν την εξουσία του πάνω στις ζωές μας μέχρι:

ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑΔΩΝ

ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΚΑΘΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΤΩΣΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΤΕ