Να μείνουμε ακυβέρνητοι

Το τελευταίο διάστημα, βρισκόμαστε για τρίτη φορά μες στον ίδιο χρόνο θεατές στο ίδιο έργο: αυτό της προεκλογικής κούρσας, ενόψει της επερχόμενης εκλογικής διαδικασίας της 20^ης Σεπτέμβρη.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να διατηρήσει ακέραιη την κοινωνική συσπείρωση και συναίνεση που είχε επιτύχει μέσα από τον τρόπο με τον οποίο μεθοδικά διαχειρίστηκε τον ρόλο τους ως, τότε, «κινηματική» δύναμη) στους αγώνες που αναπτύχθηκαν απέναντι στα δύο πρώτα μνημόνια. Αυτό το γεγονός και σε συνδυασμό με την επιλογή του δημοψηφίσματος και τον τρόπο με τον οποίο το διαχειρίστηκε με στόχο την υπογραφή του 3^ου μνημονίου, οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην προκήρυξη των εκλογών της Κυριακής. 

Πλέον, η προεκλογική περίοδος έρχεται να παρουσιάσει ένα πολυσύνθετο, καρναβαλικής φύσεως κοινοβουλευτικό σχηματισμό, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εντάσσεται αισίως στις «μνημονιακές δυνάμεις», τη νεοσύριζα Λαϊκή Ενότητα να υπόσχεται (αυτή τη φορά όντως…) «αριστερή ελπίδα», την ΝΔ της «αστικής ευγένειας» του Μεϊμαράκη να συσπειρώνει, φαινομενικά, ξανά κοινωνική βάση (ως «τουλάχιστον ειλικρινέστερη») με το απολίτικο ποτάμι και τους νεοναζί της ΧΑ να κοντράρονται σε σχεδόν ανταγωνιστικά επίπεδα με το άρμα συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΔημΑρ και τον βασιλιά του καρναβαλιού Β. Λεβέντη. Και βέβαια, εκεί στο βάθος, στέκεται μίζερα μοναχικό και το “Κόμμα”, αυτός ο γνήσιος νεκροθάφτης αγώνων και ο καλύτερος συκοφάντης κινημάτων, έτοιμο και πάλι να νομιμοποιήσει το σύστημα με την παρουσία του.

Όσο ο κοινοβουλευτισμός προοδεύει στην πάροδο του χρόνου, όσο η δημοκρατία εδραιώνεται μες στους αιώνες, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται κάθε φορά το ότι είναι αδύνατο, ο οποιοσδήποτε σωτήρας, ανεξαρτήτου προέλευσης, να δώσει ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα των καταπιεσμένων. Αν η υποδούλωση είναι η επιβολή της ανελευθερίας και η «καταλήστευση» των ζωών μας από τρίτους, τότε, η ανάθεσή των ζωών μας σε αυτούς, ισοδυναμεί με εθελοδουλία.

Στις εθνικές εκλογές, όπως και σε κάθε διαδικασία που αναπαράγει αντιπροσώπευση, διαμεσολάβηση, ιεραρχία μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις, οφείλουμε να αντιπαραθέτουμε την ενεργητική αποχή, όχι ως μία περιορισμένη επιλογή αμφισβήτησης των ισχυόντων δημοκρατικών συσχετισμών, αλλά ως ένα ακόμη βήμα άρνησης της ουσίας της δημοκρατίας, ως ένα ακόμη βήμα άρνησης της επιβολής και της εκμετάλλευσης ως όρους κοινωνικής οργάνωσης.

Και η αποχή από τις εκλογές, πρέπει να συνοδεύεται από τη συμμετοχή μας στους πολύμορφους αντικρατικούς-αντικαπιταλιστικούς αγώνες (με απεργίες, συγκρούσεις, καταλήψεις, αρνήσεις πληρωμών, σαμποτάζ, δίκτυα αντιπληροφόρησης, δομές αλληλεγγύης κ.α) , από την οργάνωσή μας μέσα στα σχολεία, στις σχολές, στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές. Πρέπει να συνοδεύεται από την αντίληψη πως μόνο οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι μπορούν να απελευθερωθούν από την καταπίεση και την εκμετάλλευση, μέσα από την διαρκή επαναστατική δράση μέχρι την οριστική κατάργηση κάθε εξουσιαστικού συστήματος. Μέχρι τη δημιουργία ενός ελεύθερου κόσμου, χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους, χωρίς κοινωνικές τάξεις, χωρίς διακρίσεις με βάση το φύλο και τη φυλή. Ενός κόσμου που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη, στην αυτοοργάνωση, στην κοινοκτημοσύνη, στην ελευθερία και στην ατομική και συλλογική δυνατότητα αυτοκαθορισμού σε αρμονία με τη φύση.

Να σφίξουμε τις γροθιές μας ενάντια σε αυτούς που μας καταπιέζουν και να γυρίσουμε την πλάτη στους πολύχρωμους αντιπροσώπους τους.

Ψήφος δε σημαίνει μόνο παραίτηση, αλλά και συνενοχή στην υποδούλωση όλων μας.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά