Παρεμβάσεις ενάντια στο θεσμό του αστυνομικού της γειτονιάς

Παρεμβάσεις πραγματοποιούνται στις περιοχές της Τριανδρίας και της Τούμπας στις οποίες έκανε την εμφάνισή της η νεοσύστατη υπηρεσία του μπάτσου της γειτονιάς. Μοιράζονται τα παρακάτω κείμενα, τα οποία και τυπώθηκαν σε 3000 κομμάτια:

Την ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν…

Μεγαλώνοντας μέσα σε ανταγωνιστικές και εξουσιαστικές σχέσεις, από μικρή ηλικία έχει εμποτιστεί στα μυαλά μας πως για να επιβιώσεις πρέπει να συνθλίψεις τους γύρω σου, να φανείς καλύτερος και πιο σωστός στους ανώτερους σου. Μάθαμε πως καλό είναι να ρουφιανεύεις τον συμμαθητή σου στον δάσκαλο γιατί αντιγράφει ή τον συνάδελφο σου στο αφεντικό γιατί άργησε στην δουλειά.

Η λογική της εξατομίκευσης ενσαρκώθηκε στην καθημερινότητά μας και για να ανέβουμε την σκάλα της ιεραρχίας (στη δουλειά ή στο σχολείο) ή για να φανούμε ευυπόληπτοι πολίτες (στους γείτονες/στους μπάτσους/στο αφεντικό) θεωρούμε πλέον πως ο κίνδυνος βρίσκεται ανάμεσά στους καταπιεσμένους και όχι σε όλους αυτούς που κατέχουν τις θέσεις εξουσίας  και εκμετάλλευσης: Από την μια βλέπουμε καταπιεσμένοι αντί να στρέφονται ενάντια στις τράπεζες και τους καπιταλιστικούς φορείς, να στρέφονται ενάντια σε άλλους καταπιεσμένους κλέβοντας και πολλές φορές βιαιοπραγώντας προκειμένου να πάρουν ένα χρυσαφικό. Από την άλλη βλέπουμε καταπιεσμένους να ζούνε μέσα στο φόβο και τη καχυποψία για τον διπλανό τους, χτίζοντας κάγκελα, κλειδώνοντας πόρτες, κλείνοντας κάθε τρόπο επικοινωνίας με την δικαιολογία της ασφάλειας. ενώ δεν είναι λίγοι και αυτοί που κάνουν ένα βήμα παραπάνω και ζώντας το όνειρο του σερίφη, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους συλλαμβάνοντας όσους παραβατούν (είτε όσους ψειρίζουν σούπερ μάρκετ, είτε όσους δεν κόβουν εισιτήριο, είτε όσους ληστεύουν τράπεζες κοκ).

Με αυτό το ιδεολόγημα εδραιωμένο πλέον στις συνειδήσεις του κόσμου, η ρουφιανιά εξαπλώνεται καθημερινά στις γειτονιές μας. Κάμερες στους δρόμους που περπατάμε, στις εισόδους των σπιτιών, στις πλατείες, στο φούρνο, στο σούπερ μάρκετ, στο ψιλικατζίδικο. Security (wanna be μπάτσοι), στα λεωφορεία, στην ουρά του ΟΑΕΔ, του ΙΚΑ, της τράπεζας.

…τον ρουφιάνο κανείς;

Ήρθε επιτέλους στις γειτονιές μας ο γνωστός αστυφύλαξ. Ο άνθρωπος που υπηρετεί τα συμφέροντα των κάθε λογής αφεντικών (είτε δεξιών-είτε αριστερών). Αυτός που όταν βρίσκεται στις πορείες χτυπά και πετά χημικά σε  απεργούς-αναρχικούς-κομμουνιστές-εργάτες-συνταξιούχους-μαθητές-φοιτητές- και σε όποιον του αντιστέκεται. Αυτός που όταν βρίσκεται στα σύνορα δολοφονεί μετανάστες. Αυτός που όταν βρίσκεται στα αστυνομικά τμήματα τσακίζει στο ξύλο τοξικοεξαρτημένους/ μετανάστες/ οροθετικές και όποιον δεν του γεμίσει το μάτι. Αυτός που όταν βρίσκεται στα γήπεδα θα την πέσει σε όποιον δεν έχει εισιτήριο. Αυτός ο τύπος λοιπόν βρίσκεται ακόμη πιο δίπλα μας, πλασάροντας μας  ένα “φιλικό” πρόσωπο,  για “το καλό μας”, για την “ασφάλειά μας” και σουλατσάρει για να μας “γνωρίσει”…

Είναι οι μπάτσοι τελικά “παιδιά του λαού”;

Από την αρχή της πολιτικής της λιτότητας, με αφορμή την οικονομική κρίση, που εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας, μισθοί και παροχές, συντάξεις και επιδόματα έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα. Επιπλέον, η ανεργία έχει πλήξει σχεδόν το 30% του πληθυσμού και η ανέχεια έγινε κανόνας.

Το σύνηθες που παρατηρείται στις οικονομικές κρίσεις είναι ο περαιτέρω πλουτισμός μιας μικρής δράκας ανθρώπων, των κεφαλαιοκρατών, των μεγαλοαφεντικών δηλαδή, οι οποίοι επωφελούμενοι από την επιβολή ελαστικών όρων εργασίας προς όφελος της “ανάπτυξης”, βρίσκουν τον χώρο να πατήσουν επάνω σε κατακτήσεις δεκαετιών του επαναστατικού-εργατικού κινήματος και να τις συνθλίψουν. Οι υπόλοιπες κατώτερες οικονομικές τάξεις, λίγο έως πολύ πλήττονται από την όλη κατάσταση, ενώ ολόκληρες κάστες περνούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Όσο όμως όλοι οι μικροαστοί, οι νοικοκυραίοι και τα κανάλια κλαίγονταν για τον καταποντισμό της μεσαίας τάξης (την βίαιη προλεταριοποίηση, δηλαδή, μικρομεσαίων στρωμάτων που πλήγηκαν από την κρίση), κι ενώ τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα περνούσαν στην λήθη της φυσικής εξαφάνισης, ένα νέο οικονομικό-κοινωνικό στρώμα αναδύθηκε: αυτό των ένστολων.

Οι ένστολοι (αστυνομικοί-στρατιωτικοί )-μαζί με τους δικαστικούς, κατάφεραν μέσα στην δίνη της οικονομικής κρίσης να διατηρήσουν τα ήδη υπάρχοντα δικαιώματά τους, κάτι, που σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες επιπτώσεις στην υπόλοιπη κοινωνία, τους μετέτρεψε οικονομικά στην νέα μεσαία τάξη. Μια τάξη που έρχεται να πάρει την θέση των μικροαστών-μικρομεσαίων των προηγούμενων δεκαετιών, από την άποψη της εξασφαλισμένης εργασίας, βιοτικού επιπέδου και γενικότερα,  ασφάλειας άνετης ζωής.

Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που πρέπει να μας παραξενεύει. Καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας της εξουσίας, οι εκάστοτε τύραννοι βάσιζαν πολλά στην φρουρά τους και τα σώματα ασφαλείας.  Κι αυτό γιατί η τάξη αυτή είναι απαραίτητη στα αφεντικά, αφού αποτελεί το οπλισμένο χέρι της εξουσίας ενάντια στις διεκδικήσεις των από τα κάτω. Ως τέτοια λοιπόν, η τάξη των ένστολων πρέπει να είναι χαρούμενη και προσκολλημένη στα αφεντικά της.

Ταυτόχρονα όμως, η τάξη αυτή είναι και εν δυνάμει ένας κίνδυνος για την κυριαρχία, αφού αν θιχτούν τα συμφέροντά της, μπορεί να στρέψει τα όπλα αντίστροφα.

Το καλοκαίρι του 2012 λοιπόν, η τότε κυβέρνηση αποφάσισε κάποιες περικοπές στις απολαβές και τα επιδόματα των ένστολων, ύψους 500 εκκατομυρίων ευρώ (φανταστείτε το συνολικό κόστος τω παρασίτων αυτών δηλαδή). Αμέσως, οι εκπρόσωποι του νόμου και της τάξης ξέχασαν κάθε “πατριωτικό καθήκον”-στο οποίο αυτοί και οι ομοϊδεάτες τους πολιτικοί καλούσαν τον λαό ούτως ώστε να βγει τάχα η χώρα από την κρίση- και ξεκίνησαν σειρά διαδηλώσεων. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατέστειλαν τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες που εναντιώνονταν στις τακτικές της κυβέρνησης και την οικονομική εξαθλίωση, βγήκαν στον δρόμο για να κάνουν επίδειξη δύναμης όταν η όλη ιστορία άγγιξε και τους ίδιους! Ταυτόχρονα, κάτω από το τραπέζι, πέφτανε και οι πρώτες απειλές προς την κυβέρνηση. “ Τα λεφτά των ένστολων δεν τα ακουμπάει κανείς, τέλος!”

Τελικά ενώ η κυβέρνηση του Σαμαρά βρισκόταν εν μέσω “σκληρών διαπραγματεύσεων” με τους εταίρους, κι ενώ τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο για τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους, το παρακράτος των ένστολων κατόρθωσε μέσα σε ενάμισι χρόνο από την εκκίνηση των περικοπών, όχι απλά να επανέλθουν οι μισθοί τους στα προηγούμενα επίπεδα, αλλά και να πάρουν αναδρομικά όλα τα λεφτά που τους έχουν περικόψει σε αυτό το διάστημα!

Τέλος, να προσθέσουμε το εξής ενδεικτικό γεγονός: Ακριβώς μετά την εκλογική νίκη του Σύριζα, λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, το πρώτο τηλεφώνημα που έγινε από την Κουμουνδούρου δεν ήταν πουθενά αλλού, παρά στην ηγεσία της αστυνομίας και των υπόλοιπων ενόπλων δυνάμεων, ούτως ώστε να τους διαβεβαιώσουν ότι η νέα κυβέρνηση σέβεται απόλυτα τους ενστόλους και επιθυμεί μια αγαστή συνεργασία μαζί τους.

Όλα τα στοιχεία λοιπόν μας δείχνουν, ότι οι αστυνομικοί, όπως και όλοι οι ένστολοι, δεν είναι «ούτε παιδιά του λαού”, ούτε απλοί εργαζόμενοι, αλλά το πιο σημαντικό κομμάτι μιας νέας μεσαίας τάξης, ένα παρασιτικό κομμάτι μέσα στην κοινωνία, η οποία μάλιστα έχει την δύναμη και την δικαιοδοσία, μέσω των όπλων και του ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτει, ούτως ώστε να κινείται τόσο ενάντια στις λαϊκές διεκδικήσεις, ως το μακρύ χέρι του κράτους, αλλά και αυτόνομα όταν τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα θίγονται. ένα υπερπρονομιακό κοινωνικό στρώμα το οποίο ήταν, είναι και θα είναι πάντα ενάντια στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Ακόμη κι αν είναι….η απέχθεια για τη δουλειά τους είναι κοινή σε όλα τα μέρη.

Ξέρουμε καλά πως η δουλειά του είναι να φυλά την τσέπη των καπιταλιστών. Η δουλειά του είναι η διατήρηση της ασφάλειας του κράτους από την οργή των καταπιεσμένων. Αυτός λοιπόν θα βρεθεί (όπως βρίσκεται χρόνια τώρα)  πάλι απέναντί μας, με το γκλοπ στο χέρι,για να εμποδίσει την επανασύνδεση κομμένου ρεύματος σε ανθρώπους που αδυνατούν να πληρώσουν, για να μας βγάλει λόγω χρεών από τα σπίτια, υπηρετώντας τη ΔΕΗ, τις τράπεζες, τους διάφορους μεγαλοεργολάβους,  για να μην διαταραχθεί η κερδοφορία των από τα πάνω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται λοιπόν μιλώντας για άλλη μια φορά για μέτρα “ανθρωπιστικά”, βαφτίζει την καταστολή “προστασία” και η ασφάλεια που ευαγγελίζεται επιβάλλεται με τον φόβο του άγρυπνου βλέμματος ενός “φιλικού αστυνομικού”.

Είναι καιρός να αποτινάξουμε από πάνω μας ότι μας εξουσιάζει και μας θέλει υποτελείς του καπιταλιστικού κράτους. Αυτό που προέχει είναι να γνωριστούμε μεταξύ μας (και όχι με τύπους με στολή), να μιλήσουμε για τα προβλήματα που βιώνουμε, να επικοινωνήσουμε χωρίς διαμεσολαβητές, θεσμικούς φορείς, ηγετίσκους.

Να οργανώσουμε τις ζωές και τους αγώνες μας συλλογικά, πέρα από και ενάντια στα κόμματα. Να δημιουργήσουμε αυτοοργανωμένες κοινότητες για την κάλυψη των αναγκών μας πέρα από τις λογικές του κέρδους. Να κάνουμε τις πλατείες και τις γειτονιές μας εστίες αντίστασης στην επέλαση του καπιταλισμού, του ρατσισμού,  του σεξισμού, της ρουφιανιάς, του φόβου, της καταστολής.

ΚΑΘΑΡΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΑΠΟ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΡΟΥΦΙΑΝΙΑΣ
ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ