Κείμενο – κάλεσμα για συνέλευση πάνω στη νέα πολιτική συγκυρία που συναντήσαμε τον περασμένο Ιανουάριο

Από το πρωί της 26ης Ιανουαρίου η διακυβέρνηση της χώρας είναι στα χέρια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των ΑΝ.ΕΛ.

Ακόμα κι αν δεν έχουμε ψηφίσει ποτέ στη ζωή μας, προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα, μιας και αποτυπώνει -ακόμα και με στρεβλό τρόπο- τις -μη στατικές- κοινωνικές παλινδρομήσεις και τάσεις, ακόμα και δια μέσω της ανάθεσης.

Κρατάμε λοιπόν, μέσα σε συνθήκες πόλωσης, τη σταθερότητα του 40% της αποχής που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια, αναγνωρίζοντας όμως πως δεν έχει μετατραπεί σε ενεργή δράση για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων, βάρος που μάλλον οφείλουμε να σηκώσουμε όσοι και όσες από εμάς δεν βρήκαν ακόμα τους τρόπους για να εμπνεύσουν και να συνοργανώσουν αγώνες από τα κάτω και ενάντια στην καπιταλιστική μηχανή.

Αναγνωρίζουμε ταυτόχρονα, τα ίδια τα όρια των αγώνων των καταπιεσμένων τα τελευταία χρόνια, που αφού χτυπήθηκαν ανηλεώς βρήκαν διέξοδο και όρισαν ως “λιγότερο κακό” την προοπτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αφού δεν μπόρεσαν να βρουν μία μη θεσμική ριζοσπαστική προοπτική για την αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών αλλά και να ασκήσουν μια συνολική κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα.

Όσο ανακούφιση έδωσε στους καταπιεσμένους ο τερματισμός μιας 5ετίας φτωχοποίησης και καταστολής, άλλο τόσο πρέπει να μας θλίβει το ότι η “ελπίδα” δεν είναι προϊόν της ίδιας της δράσης των από τα κάτω, αλλά μιας διαμεσολάβησης ενός μηχανισμού εξουσίας -και μάλιστα εντός του καπιταλιστικού συστήματος- που απλά ξελασκάρει τις αλυσίδες, που απλά κάνει το βάρος λιγότερο στις πλάτες μας. Ενός μηχανισμού εξουσίας που επιδιώκει τη διαιώνιση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και των κοινωνικών σχέσεων που αναπαράγει μέσω ενός διαφορετικού μοντέλου οργάνωσης της παραγωγής, της κοινωνικής ζωής, της καταστολής κ.ο.κ..

Είναι τραγικό και συνάμα καλός λόγος περισυλλογής το ότι κόσμος χαίρεται και αρκείται με τις δεσμεύσεις(;) για κατάργηση των φυλακών τύπου Γ, με την επαναφορά της κυριακάτικης αργίας, με τη σταδιακή αύξηση του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, με την μερική μόνο παύση των ιδιωτικοποιήσεων, με την κρατική και όχι ιδιωτική υφαρπαγή του χρυσού στις σκουριές (η καταστροφή του περιβάλλοντος και στις δύο περιπτώσεις θα είναι η ίδια), με την επαναφορά της 13ης σύνταξης για τους χαμηλοσυνταξιούχος, με, με, με…

Σε όλα τα παραπάνω μπορούμε να σταθούμε κριτικά αλλά και με “κατανόηση” μιας και απαντούν σε άμεσες ανάγκες που δεν είναι ικανή να καλύψει η πλειοψηφία της τάξης των καταπιεσμένων (που μαζί με τη συνείδηση της θέσης της μέσα στη καπιταλιστική έρημο της λείπουν και οι δομές για την επιβίωση, τους αγώνες, την επανάστασή της), ευελπιστόντας ταυτόχρονα να γίνει άμεσα αντιληπτό πως κανένα από τα παραπάνω μέτρα δεν απαντά στην ουσία των προβλημάτων που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα.

Ήταν και είναι στο χέρι μας να συνεχίσουμε ακούραστα να αναδεικνύουμε την υφαρπαγή της εργασιακής μας δύναμης με αντάλλαγμα ψίχουλα, την ίδια την αλλοτρίωση της μισθωτής εργασίας, την κατασταλτική φύση της κρατικής μηχανής ακόμα και χωρίς φυλακές τύπου Γ΄ ή με τα ΜΑΤ ένα στενό πίσω από τις πορείες, την καταστροφή της φύσης στο όνομα του κέρδους είτε αυτό καταλήγει σε ιδιώτες είτε στο κράτος κλπ.

Αλλά τα πράγματα μπορούν πάντα να γίνουν χειρότερα…

Η πλάνη που έχει συνεπάρει μια μερίδα καταπιεσμένων που είτε δεν βρήκαν τη δύναμη να αγωνιστούν, είτε αφήνουν τους αγώνες τους να αφομοιώνονται από την αριστερή εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος, πασπαλίζεται εκ νέου με μία απολίτικη αλλά όχι αντιπολιτική άχνη, με μια άχνη που επικαλύπτει τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις με τo ευφυολόγημα της εθνικής ενότητας, στο όνομα μιας εθνικής οικονομικής/πολιτικής ρητορικής.

Είδαμε την επιστροφή των σημαιοστολισμένων αγανακτισμένων στις πλατείες κατά τις πρώτες κρίσιμες συνεδριάσεις του eurogroup, που στάθηκαν στους δρόμους διαταξικά και εθνικά, δίπλα στην κυβέρνηση για μια καλύτερη διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. (και ούτε καν εναντίον της). Αυτό είναι ένα ακόμη σημάδι των μπερδεμένων καιρών που ζούμε. Την κυβέρνηση στηρίζουν πλέον εκτός από τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Κοντομηνά αλλά και μια μεγάλη μερίδα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου (που αύξησε τα κέρδη του μέσα από την υποτίμηση της εργασιακής δύναμης των από τα κάτω, μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, μέσα από φοροελαφρύνσεις βιομηχανιών και εφοπλιστών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας) και αρκετές χιλιάδες κόσμου (από όλο το φάσμα της αριστεράς και της δεξιάς παράταξης).

Είναι που η κυβέρνηση με τις πρώτες αρνήσεις της για συμβιβασμό τους έκανε εθνικά περήφανους, είναι που όλοι ξανανοιώθουν Έλληνες που πρέπει ενωμένοι να σταθούν απέναντι στην κακιά Μέρκελ, είναι που το φετίχ του εθνικού συναισθήματος δεν μπορεί να σπάσει εύκολα ακόμα και αν η ελληνική άρχουσα τάξη συσσώρευσε επιπλέον πλούτο από την κρίση και μάλιστα πάνω στις δικές μας πλάτες, παραγώμενο από τα δικά μας χέρια.

Προφανώς σε αυτές τις κινητοποιήσεις δε έγινε λόγος για μη αναγνώριση του συνόλου του χρέους (παρά μόνο από μειοψηφίες αναρχικών αλλά και αριστερών -κυρίως- τροτσκιστών που βρίσκονται εκεί για να διατρανώσουν τη θέση τους ενάντια στην Ε.Ε. και να αλληλεπιδράσουν με τον κόσμο -επιλογή που σεβόμαστε, δε βρίσκουμε αντιθετική με το δικό μας πολιτικό σκεπτικό, αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζουμε ως σπατάλη δυνάμεων-), για ανατροπή του καπιταλιστικου συστήματος που είναι και η ρίζα των προβλημάτων που βιώνουμε, για επαναστατική προοπτική που προυποθέτει συμμετέχοντες και όχι χειροκροτητές.

Βλέπουμε λοιπόν να αναδεικνύεται εκ νέου μία εθνικιστική δυναμική σε επίπεδο οικονομίας (όπως συνηθίζει άλλωστε), κατά την άποψη μας εξίσου επικίνδυνη με την αντίστοιχη των χρυσαυγιτών, εξίσου επικίνδυνη με την αντίστοιχη των ευρωφετιχιστών, μια δύναμη που προωθεί την ταξική συμφιλίωση, μια δύναμη που εκφράζει με διαδηλώσεις το διάχυτο αίσθημα ικανοποίησης για τα ψίχουλα που προτίθεται να προσφέρει η κυβέρνηση.
Και κάπου εδώ είναι που έρχεται η δικιά μας αδυναμία, ως κοινότητα, ως κίνημα, ως χώρος.

Αποτέλεσμα του πρώτου κύκλου των διαπραγματεύσεων μεταξύ του ελληνικού κράτους, της ευρωζώνης, του ΔΝΤ ήταν η 4μηνη επέκταση της δανειακής σύμβασης, και είναι ιδιαίτερα θολό το αν τελικά δοθούν ακόμα και τα ψίχουλα του περίφημου προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Αντιθετικά με την πολιτική κινητικότητα των μπλοκ κυριαρχίας σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, κινητικότητα που πιστεύουμε ότι θα γίνει ακόμα πιο έντονη το επόμενο τετράμηνο που θα συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις, η οργανωτική/ επιθετική κινητικότητα των από τα κάτω δείχνει στάσιμη.

Η παθητική στάση μας απέναντι στα ομολογουμένως ρευστά και έντονα γεγονότα των ημερών, είναι απόρροια της έλλειψης στοιχειώδους στρατηγικής, που με τη σειρά της είναι απόρροια της έλλειψης στοιχειώδους ύπαρξης αναλυτικών εργαλείων της σημερινής συγκυρίας. Τρέχοντας πίσω από τα χτυπήματα της καταστολής των τελευταίων 6 ετών, κατακερματισμένοι σε μονοθεματικές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες που αδυνατούν να συνδεθούν μεταξύ τους, σε έριδες και σε γιγάντωση των πολιτικών διαφορών, δεν καταφέραμε τα χρόνια της πιο σκληρής σύγκρουσης να φτιάξουμε γύρω μας το σημείο αναφοράς του ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό, για να μπορέσουμε σήμερα να σταθούμε ενάντια στην καπιταλιστική αναπροσαρμογή, είτε αυτή θα είναι εντός Ε.Ε. είτε εκτός, είτε με αριστερή κυβέρνηση είτε με κυβέρνηση σαν τη σημερινή που υιοθετεί μια ατζέντα με αριστερές αλλά και με ακροδεξιές αποχρώσεις.

Χρειάζεται να είμαστε ανάλογοι των ταχυτήτων που η εποχή κινείται, να βρούμε τους χρόνους να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας αλλά και με άλλους καταπιεσμένους, να δημιουργήσουμε τον πόλο αγώνα που αναφέρουμε και πιο πάνω, να βγούμε στο δρόμο και να αποσαφηνίσουμε πως ούτε μέσα στην Ε.Ε. αλλά ούτε και μέσα από την εθνική ενότητα και την ταξική συμφιλίωση θα έρθει ο κόσμος της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας. Να αποσαφηνίσουμε πως υπάρχει μια μικρή αλλά υπαρκτή μερίδα των από τα κάτω που δεν τσιμπάει ούτε από φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις ούτε από καταπραϋντικά μέτρα. Να αποσαφηνίσουμε πως ο αγώνας ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό δεν δίνει περιόδους χάριτος, δεν αποδέχεται διαμεσολαβήσεων, δεν σφίγγει το χέρι με τα αφεντικά. Να ξεκαθαρίσουμε πως το χρέος -αυτή η καραμέλα που πιπιλίσαν στα στόματά τους ντόπια και ξένα αφεντικά για να υποτιμήσουν τις παραγωγικές μας δυνατότητες και να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους- δεν είναι δικό μας χρέος. Να ξεκαθαρίσουμε πως η ρήξη με τον κεντρικό πολιτικό και οικονομικό διαχειριστή της Ευρώπης, την Ε.Ε., είναι αναγκαία ως στρατηγικό βήμα που θα φέρει αποσταθεροποίηση στο μπλοκ των κεφαλαιοκρατών και του κράτους, αλλά αν δεν συνδέεται με την όξυνση της ταξικής πάλης και της αναρχικής επαναστατικής δράσης απέναντι στον εχθρό εντός των συνόρων, μπορεί να γεννήσει εθνοτερατογεννέσεις.

Γιατί ρεαλισμός στην εποχή μας είναι να προωθήσουμε την αναρχική επανάσταση, την απαλλοτρίωση του πλούτου από τα χέρια των πλουσίων, την αποαστικοποίηση και την κοινοτική συμβίωση σε αρμονία με τη φύση, την αποανάπτυξη, την κοινοκτημοσύνη, την διάχυση οριζόντιων και αντιιεραρχικών δομών σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, σε χώρους εργασίας και γειτονιές, την κατάργηση τόσο της Ε.Ε. ως πόλου οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης όσων ζουν στο συγκεκριμένο γεωγραφικό μέρος, όσο και των εθνών που την απαρτίζουν, που δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά τεμαχισμένα οικονομικά οικόπεδα προς εκμετάλλευση από τις οικονομικές ελίτ, τις αστυνομίες και τους στρατούς τους.

Κι όσοι πιστεύουν πως μέσω των θεσμών, μπορεί να γίνουν τα πράγματα καλύτερα ακόμα και για τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες των καταπιεσμένων, μπορούν να συνεχίζουν να κυνηγάν τους ανεμόμυλους, για εμάς οι αυταπάτες τελείωσαν προ πολλού και έχουμε χρέος να το υπενθυμίσουμε σε φίλους και εχθρούς.

Θέλοντας να βρούμε από κοινού τα αναλυτικά εργαλεία για να ερμηνεύσουμε την εποχή μας, θέλοντας να συνθέσουμε τις αντιλήψεις μας με συλλογικότητες και ομάδες του αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού/ αυτόνομου χώρου καθώς και με διευρυμένες κοινωνικά συλλογικότητες που λειτουργούν με βάση τις αρχές της αντιθεσμικότητας, της αντιιεραρχίας, του αδιαμεσολάβητου αγώνα και να ανιχνεύσουμε τη δυνατότητα διοργάνωσης κεντρικής διαδήλωσης, πήραμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε σε συνέλευση το Σάββατο 14 Μαρτίου στις 18.00 στο Πολυτεχνείο.

Μία διαδήλωση της οποίας τα προτάγματα -ακόμα και μέσα από τις διαφορετικές θέσεις και αιχμές της κάθε συλλογικότητας- θα αντιπαλέυουν το δίπολο παραμονή στην Ε.Ε.-χάραξη εθνικής οικονομικής πολιτικής, προπαγανδίζοντας ταυτόχρονα την αναγκαιότητα της αντικρατικής και αντικαπιταλιστικής δράσης των από τα κάτω για έναν κόσμο ελευθερίας-ισότητας-αλληλεγγύης,

Κρίνουμε χρήσιμο για τον εμπλουτισμό των ίδιων των διαδικασιών του απελευθερωτικού αγώνα, συλλογικότητες που δε βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα στο συγκεκριμένο κάλεσμα αλλά θέλουν να μοιραστούν τα πολιτικά τους σκεπτικά, να εξηγήσουν τους προβληματισμούς αλλά και να παραθέσουν τη δική τους προσέγγιση για τη συγκυρία, κάτι που μπορεί να πάει τις σκέψεις όλων μας ένα βήμα παραπέρα,

ΟΥΤΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ- ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ
ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ
ΟΞΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά, χειρόγραφα από το απόλυτο, σύντροφοι/ ισσες
Θεσσαλονίκη Φεβρουάριος 2015