Νίκη στον αγώνα του Ν. Ρωμανού
Νίκη στους αγώνες όλων των καταπιεσμένων
Ο τρόπος με τον οποίο διαρθρώνεται σήμερα ο καπιταλισμός, κάνει όλο και πιο ξεκάθαρη μία εντεινόμενη προσπάθεια επιβολής των κυριάρχων στις ζωές μας. Μηχανισμοί , θεσμοί, και φορείς-στυλοβάτες κράτους και οικονομικού συστήματος κινούνται στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης τους μπροστά στον κλονισμό της ομαλής λειτουργίας τους. Έτσι, λαμβάνει χώρα η επέκταση και αναβάθμιση της καταπίεσης, που στοχεύοντας πρώτα και κύρια στην υλική κερδοφορία, είναι λογικό να λαμβάνει οικονομικό χαρακτήρα. Τα αποτελέσματα της, λοιπόν, είναι και η οικονομική καταβαράθρωση των κατώτερων στην κοινωνική ιεραρχία ομάδων.
Η συγκεκριμένη συνθήκη, όμως, είναι δεδομένο πως θα διαμόρφωνε και ένα κλίμα ευρύτερης κοινωνικής δυσφορίας που τα τελευταία χρόνια μετουσιώθηκε σε μεμονωμένες ή και διευρυμένες-οργανωμένες αντιδράσεις: απεργιακές κινητοποιήσεις που προκάλεσαν αποσταθεροποίηση στην συστημική ομαλότητα, καταλήψεις και συγκρουσιακές πορείες, εξεγερσιακά γεγονότα, συνέθεσαν το σκηνικό της αντιπαράθεσης με τους εκάστοτε κρατικούς σχεδιασμούς, με την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα. Μπροστά στην υποχώρηση του παραπάνω κλίματος, αλλά και μπροστά στην πιθανότητα οι αντιστάσεις να ενταθούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποτελέσουν ουσιαστικό κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη κράτους και καπιταλισμού,η εξουσία επιστρατεύει τους μηχανισμούς αυτούς που θα ρηχθούν στο παιχνίδι της συντήρησής της. Έτσι, αναπτύσσεται μία κατασταλτική στρατηγική, κομμάτι της οποίας αποτελούν οι ΕΚΑΜίτικες έφοδοι εναντίον απεργιών, οι ασκήσεις από τον στρατό για τη διαχείριση εξεγέρσεων, η καταστολή πορειών και συγκεντρώσεων από τα ΜΑΤ κλπ.
Από την ανάπτυξη αυτής της στρατηγικής, προφανώς, δεν μπορεί να λείπει η προσπάθεια για καταστολή του αναρχικού αγώνα. Κι αυτό γιατί η αναρχική δράση με όποια μορφή κι αν πραγματώνεται (από τις μαχητικές πορείες και τις ενέργειες άμεσης δράσης, μέχρι την προώθηση των αναρχικών προταγμάτων και θεωρήσεων σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής ζωής) δημιουργεί και προοπτικές για την πολυεπίπεδη αντιπαράθεση με το υπάρχον εξουσιαστικό σύστημα. Έτσι, οι πολυάριθμες διώξεις και φυλακίσεις αναρχικών, οι εκκενώσεις καταλήψεων, η τακτική των προληπτικών προσαγωγών, οι απομονώσεις και οι βασανισμοί αιχμάλωτων συντρόφων, εντάσσονται στα πλαίσια της κρατικής προσπάθειας για να ανακόψει και να απομακρύνει τον αναρχικό αγώνα, αποστασιοποιώντας τον από κάθε άλλη κοινωνική διαδικασία.
Για όσους, όμως, τάσσονται με το μέρος του αγώνα για την αναρχία, η αντίσταση στην καταστολή αποτελεί ακόμη μία ευκαιρία για να αγωνιστούν, και η καταστολή ακόμη ένα εμπόδιο για να εναντιωθούν στο δρόμο για την ολική απελευθέρωση. Οι αγώνες των αναρχικών μέσα από τη φυλακή, η αντιπαράθεση με τον σωφρονιστικό και δικαστικό συρφετό, η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής, η δόμηση νέων ομάδων, η οργάνωση ολοένα και περισσότερων δράσεων, αποδεικνύουν περίτρανα στην εξουσία πως όχι μόνο δεν τελείωσε με τον αγώνα που στοχεύει στην οριστική καταστροφή της, αλλά και πως μέχρι τότε θα την αντιμάχεται με την ίδια αμείωτη ένταση.
Οφείλουμε, λοιπόν, να συνεχίζουμε την αναρχική δράση απέναντι σε κάθε μικρό και μεγάλο χτύπημα που δεχόμαστε, να συνεχίζουμε μαζί με τους συντρόφους που βρίσκονται πλέον πίσω από τα κάγκελα να δίνουμε μικρές και μεγάλες μάχες μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή κράτους και καπιταλισμού, να σπάμε τους εκάστοτε διαχωρισμούς και να αναπτύσσουμε αλληλέγγυες σχέσεις μεταξύ όσων αντιστέκονται, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές θεωρητικές προσεγγίσεις που συνθέτουν την ευρύτερη κοινότητα του αγώνα.
Εμείς νιώθουμε κάθε αγώνα που πυροδοτείται απέναντι στον κρατικό ολοκληρωτισμό ως δικό μας αγώνα, και ως τέτοιο οφείλουμε να τον αγκαλιάζουμε και να τον εξαπλώνουμε στην κοινωνική ζωή.
Ένας τέτοιος αγώνας δίνεται αυτήν την περίοδο και από τον αναρχικό Νίκο Ρωμανό ο οποίος ξεκίνησε απεργία πείνας από τις 10/11 διεκδικώντας τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών. Ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα του, έχει ξεκινήσει κυλιόμενη απεργία πείνας από τους συντρόφους που συνελήφθησαν μαζί μετά τη ληστεία στο Βελβεντό, στην οποία μπήκε πρώτος από 17/11 ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης.Σχεδόν παράλληλα με αυτόν τον αγώνα, λίγες μέρες νωρίτερα είχε ξεκινήσει απεργία πείνας (από 29/10) και ο αγωνιστής Ηρακλής Κωστάρης, διεκδικώντας και αυτός την επαναχορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών του,αδειών που εδώ και 2,5 χρόνια λάμβανε κανονικά και σταμάτησαν να του δίνονται τους τελευταίους 10 μήνες.
Θα είμαστε δίπλα στους αιχμάλωτους συντρόφους αντιλαμβανόμενοι πως αυτή η μάχη δεν έχει να κάνει με την υπεράσπιση της όποιας αστικής νομιμότητας ή ενός νόμιμου δικαιώματος στην εκπαίδευση, αλλά με τη δημιουργία ενός ακόμη αναχώματος απέναντι στην κρατική καταστολή. Θα είμαστε δίπλα στους αιχμάλωτους συντρόφους γιατί κάθε στιγμή αγώνα ενάντια στην κυριαρχία είναι και ένα μικρό βήμα προς την αναρχία και την ελευθερία, γιατί κάθε απάντηση στους κατασταλτικούς μηχανισμούς ανοίγει νέες δυνατότητες επίθεσης στο αντίπαλο στρατόπεδο, γιατί κάθε σύγκρουση με τις συστημικές δυνάμεις είναι και ένα πλήγμα στην καρδιά του κράτους, στο φαίνεσθαι του, δηλαδή, ως αλώβητο και παντοδύναμο.