Πορεία ενάντια στις δολοφονίες κράτους και κεφαλαίου | Παρασκευή 12/11 |18.00| Αγ. Βενιζέλου

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ

  • Ξημερώματα 15/10, περίπου μια δεκαετία μετά τους πυροβολισμούς που δέχτηκαν μετανάστες εργάτες γης από τα αφεντικά τους στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, ένα ακόμα περιστατικό βίας σημειώνεται εκεί. Αυτή τη φορά “άγνωστοι” πραγματοποιούν εμπρηστική επίθεση στις παράγκες όπου διέμεναν οι μετανάστες-εργάτες, με αποτέλεσμα αυτές να καούν ολοσχερώς μαζί με όλα τους τα υπάρχοντα. Το συμβάν λαμβάνει χώρα λίγο αφότου οι εργαζόμενοι έχουν οργανωθεί και έχουν ξεκινήσει να διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Δύο εκ των μεταναστών που διέμεναν εκεί τραυματίστηκαν σοβαρά, ενώ το ότι δεν θρηνήσαμε θύματα είναι καθαρά θέμα τύχης.
  • Ξημερώματα Σαββάτου 23/10 ομάδα ΔΙΑΣ κρίνει ως “ύποπτο” ένα όχημα όπου επέβαιναν τρεις νεαροί Ρομά και αποφασίζει διενέργεια ελέγχου του. Το όχημα δε σταματά στον έλεγχο και οι μπάτσοι αρχίζουν να το καταδιώκουν, ενώ στέλνονται και ενισχύσεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, ο οδηγός κάνει όπισθεν προς το μέρος τους με αποτέλεσμα να πέσουν κάτω ορισμένοι εξ αυτών. Παρότι φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν υπήρξε καμία απειλή της ζωής τους (οι ίδιοι διαβεβαίωσαν πολλάκις το κέντρο άμεσης δράσης ότι δεν τραυματίστηκε κανείς τους) αρχίζουν να πυροβολούν 38 φορές με μανία προς το όχημα σκοτώνοντας τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη και τραυματίζοντας έναν ακόμη επιβαίνοντα, ενώ ο τρίτος κατάφερε να γλιτώσει.
  • Στις 25/10 ο Δημήτρης Δαγκλής πήγε στην δουλειά του και δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι. Άλλο ένα μεροκάματο, ανάμεσα στα αναρίθμητα που ακούμε τόσο καιρό, βουτήχτηκε στο αίμα. Γύρω στις 15:00, κι ενώ δούλευε δεύτερη συνεχόμενη βάρδια με μόλις οκτώ ώρες κενό στο ενδιάμεσο, εγκλωβίζεται στις ράγες και μια γερανογέφυρα περνάει κυριολεκτικά από πάνω του, βρίσκοντας έτσι φριχτό θάνατο. Οι συνάδελφοι του μέσω του σωματείου τους καταγγέλλουν εξαντλητικά ωράρια εργασίας, ελλιπή μέτρα προστασίας και εκβιασμούς. Μετά από απεργία διαρκείας και αγώνα των εργαζομένων, η Cosco τελικά υποχωρεί και ικανοποιεί αρκετά από τα αιτήματα των απεργών που διεκδικούν τα αυτονόητα ώστε να μην θρηνήσουν άλλο συνάδελφο για τα κέρδη των αφεντικών
  • Στις 26/10 ακόμα ένα ναυάγιο έρχεται να προστεθεί στη μακριά λίστα θανάτων ως αποτέλεσμα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της Ευρώπης Φρούριο και της δολοφονικής τακτικής των επαναπροωθήσεων στο Αιγαίο που εφαρμόζει συστηματικά το ελληνικό κράτος, με τη συνενοχή της Frontex. Αυτή την φορά πνιγμένα ανασύρονται έξω από τη Χίο τρία παιδιά ηλικίας 3-14 ετών, καθώς και μία γυναίκα.
  • Το βράδυ της 30/10 στη Θεσσαλονίκη, κι ενώ δούλευε μέσα στη νύχτα προσπαθώντας να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για την οικογένειά του, αφήνει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο ο διανομέας της Wolt Δημήτρης Ασημάκης. Λίγες μέρες αργότερα οι εργαζόμενοι της εταιρείας απεργούν και κατεβαίνουν σε κοινή μοτοπορεία με αυτούς της eFood, διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, συλλογικές συμβάσεις και κατάργηση των αντεργατικών νομοσχεδίων.

ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Τα παραπάνω περιστατικά σημειώθηκαν μέσα σε ελάχιστες μέρες, υπενθυμίζοντάς μας με τον πιο θλιβερό τρόπο το πόσο υπολογίζεται η αξία της ανθρώπινης ζωής από το κεφάλαιο και τις αστικές δυνάμεις μπροστά στην ανάγκη τους για όλο και περισσότερα κέρδη. Στα δικά μας μάτια οι παραπάνω θάνατοι δεν είναι ούτε τυχαίοι, ούτε απλοί αριθμοί, και σίγουρα δεν είναι ασύνδετοι μεταξύ τους. Ο κοινός παρονομαστής των παραπάνω δολοφονιών –τις οποίες προσπαθεί να θάψει ή να υποβαθμίσει σχεδόν το σύνολο των μμε- είναι πως τα θύματα αποτελούν κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης που δεν έχει σταματήσει να μετράει τις πληγές της από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται τα τελευταία χρόνια.

Ο ρατσισμός που αποτελεί ένα εργαλείο των αφεντικών τόσο για την διαίρεση των από τα κάτω όσο και για την υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, όπλισε το χέρι των μπάτσων που γάζωσαν με 38 σφαίρες τους νεαρούς φτωχοδιαβόλους Ρομά για ένα κλεμμένο αυτοκίνητο. Η δολοφονία αυτή δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία αλλά ήταν το αποτέλεσμα μιας διαρκούς κλιμάκωσης της καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου σε βάρος συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων πρωτίστως και δευτερευόντως για το σύνολο της κοινωνικής βάσης. Ιδιαίτερα με πρόσχημα την επιλεκτική διεξαγωγή υγειονομικών μέτρων τον τελευταίο καιρό βιώνουμε στο πετσί μας μια δυστοπική συνθήκη όπου μπάτσοι έχουν κατακλύσει τις γειτονιές μας, πραγματοποιείται εξακρίβωση στοιχείων σε κάθε μαγαζί προκειμένου να εισέλθουμε σε αυτό, επιχειρήθηκε η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, ενώ ταυτόχρονα ο λεγόμενος εθνικός κορμός διεκδικεί περισσότερη αστυνόμευση, αυστηροποίηση των ποινών και την ατιμωρησία των μπάτσων ακόμα και όταν δολοφονούν.

Τα ναυάγια μεταναστών και οι νεκροί στον Έβρο ικανοποιούν την επιδίωξη της αστική τάξης για πειθάρχηση και υποτίμηση των μεταναστριών που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους εξαιτίας της φτώχειας και των πολέμων που γεννάν οι διακρατικοί ανταγωνισμοί και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Οι μετανάστριες αποτελούν το πλεονάζον -και φθηνό- εργατικό δυναμικό της Ευρώπης, και η ροή τους ρυθμίζεται ανάλογα με τις “ανάγκες της αγοράς”. Στοιβαγμένες στα camp ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας βλέπουν να τους αφαιρούνται σταδιακά τα ελάχιστα δικαιώματα τα οποία είχαν, όπως αυτό της πρόσβασης στην υγεία ή το να έχουν μια «δίκαιη» ακρόαση στην αίτηση ασύλου τους. Τα παράνομα pushback έχουν γίνει μια καθημερινή συνθήκη για την οποία το σύνολο των κρατικοδίαιτων ΜΜΕ σιωπούν (ενδεικτική η αντίδραση του πρωθυπουργού σε πρόσφατη ερώτηση Ολλανδής δημοσιογράφου), ενώ έχουν καταγραφεί περιστατικά που μετανάστες έχουν απαχθεί ακόμα και από το κέντρο της Θεσσαλονίκης για να ξυπνήσουν στην άλλη μεριά των Ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρου.

Η λαιμαργία του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη και για χαμηλότερο κόστος παραγωγής ήταν η αιτία θανάτου του Δημήτρη Δαγκλή που σκοτώθηκε στο κάτεργο της Coscο. Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί στους χώρους εργασίας πυκνώνουν τα τελευταία 10 χρόνια, απότοκο κι αυτό της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι που τα μέτρα προστασίας και ασφάλειας των εργαζομένων κοστίζουν περισσότερο από τις όποιες αποζημιώσεις, αλλά και τις ίδιες τις ζωές μας, και η οικονομία «πρέπει να ανασάνει». Την ίδια στιγμή και για τον ίδιο ακριβώς λόγο, εκατοντάδες χιλιάδες δουλεύουν ανασφάλιστοι ή μισοασφαλισμένοι, με σπαστά ωράρια ή με 4ωρα, περιμένουν μισθοδοσίες προηγούμενων μηνών, ξεζουμίζονται στα κάτεργα του τουρισμού, του επισιτισμού, του εμπορίου, απολύονται -χωρίς αιτιολόγηση πλέον-, δεν καλύπτονται από κάποια συλλογική σύμβαση εργασίας, περιμένουν κάποιο νέο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ
ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ο αγώνας για τις ανάγκες του προλεταριάτου και ευρύτερα των φτωχωποιημένων κοινωνικών στρωμάτων, αποτελεί αγώνα για ζωή και επιβίωση. Αγώνα για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς στους χώρους δουλειάς, στα σύνορα και στα πεδία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, στις μητροπόλεις, στους διαδρόμους και τις λίστες αναμονής των νοσοκομείων, στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης. Ταυτόχρονα οι αγώνες μας αποτελούν πεδίο συνάντησης της κατακερματισμένης κοινότητας της τάξης μας αλλά και πρόσφορο έδαφος για να συναντηθούν οι επιμέρους καταπιέσμένοι/ες ώστε να συγκροτήσουμε ένα οργανωμένο ταξικό επαναστατικό κίνημα βάσης που τόσο έχουμε ανάγκη.

Η μαχητική υπεράσπιση κάθε μικρού κομματιού που χάνουμε από τη ζωή μας μπορεί να οδηγήσει στη διαπίστωση πως τελικά, όλοι οι αγώνες μας συνδέονται μεταξύ τους, πως κάθε μορφή εκμετάλλευσης έχει ρίζα στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, και πως εν τέλει, μιλώντας ρεαλιστικά, ζωή αξιοβίωτη μπορεί να είναι μόνο μια ζωή χωρίς κράτος και κεφάλαιο, όπου όλα θα είναι για όλους και οι άνθρωποι θα διαχειρίζονται οι ίδιοι τον πλούτο που παράγουν προς όφελος του συνόλου και όχι του κέρδους. Όπου δε θα υπάρχει κοινωνική ανισότητα και διακρίσεις, δε θα υπάρχει εκμετάλλευση και πόλεμοι. Τότε και μόνο τότε όλες οι ανάγκες και όλες οι επιθυμίες της κοινωνίας θα μπορούν να καλυφθούν. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να κάνουμε πιο δυνατή την δική μας κοινότητα, να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, να οργανωθούμε και να αρχίσουμε να παλεύουμε για όσα μας στερούν αλλά και για όσα μας αξίζουν.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/11, 18.00, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά // anatolika.espivblogs.net

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *