Συγκέντρωση αλληλεγγύης με τους αγωνιζόμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν
Ο Κούρδικος πληθυσμός καταπιέζεται εδώ και δεκαετίες από το απολυταρχικό Τουρκικό κράτος, που ως σκοπό έχει την ολοκληρωτική εξαφάνισή του από την επικράτεια. Όλα αυτά τα χρόνια, οι Κούρδοι αντιστέκονται στην εξόντωσή τους με όλα τα μέσα, από τη δημιουργία ενός κινήματος εγχώριας και διεθνούς αλληλεγγύης μέχρι και με τον ένοπλο αγώνα.
Στις τουρκικές εκλογές του Ιουνίου του 2015, το φιλοκουρδικό αριστερό κόμμα HDP συγκέντρωσε εμφανώς αυξημένα ποσοστά, κλυδωνίζοντας την πολιτική ηγεμονία του ΑΚΡ του πρωθυπουργού Ερντογάν. Από τον Αύγουστο του 2015 οι αγωνιζόμενοι-ες στις περιοχές της ΝΑ Τουρκίας ενδυναμώνουν την αντίστασή τους απέναντι στην κρατική τρομοκρατία. Τοπικές συνελεύσεις αποτελούμενες κατά κύριο λόγο από Κούρδους (αλλά και με την συμμετοχή αγωνιστών άλλων εθνικοτήτων), ανακήρυξαν την αυτοδιοίκηση σε πόλεις και επαρχίες της περιοχής, βασιζόμενες, πλέον, όχι στην ιδέα της δημιουργίας ενός κουρδικού έθνους-κράτους, αλλά σε αυτές της οικοδόμησης της ισχυρότερης δυνατής τοπικής αυτο-οργάνωσης ως μέσο αυτοάμυνας και ως ένα βήμα στον δρόμο προς την ελευθερία από τις διώξεις του Τουρκικού κράτους.
Παράλληλα, το Τουρκικό κράτος εξαπολύει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο στις περιοχές που κατοικούνται κατά πλειοψηφία από Κούρδους, στο Νοτιοανατολικό κομμάτι της χώρας. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου οι συγκεκριμένες περιοχές πολιορκούνται με στρατό και τεθωρακισμένα, βομβαρδίζονται σε καθημερινή βάση, μένουν χωρίς ρεύμα και νερό. Χιλιάδες άνθρωποι συλλαμβάνονται, βασανίζονται, εκτοπίζονται ή εκτελούνται. Πρόσχημα γι’ αυτόν τον πόλεμο είναι η πάταξη της τρομοκρατίας. Στην ουσία όμως πρόκειται για μια επαναδιεκδίκηση από το Τουρκικό κράτος, περιοχών στις οποίες πλέον δεν ασκεί κανέναν έλεγχο. Πίσω από τα οδοφράγματα, άνθρωποι ανεξαρτήτου γλώσσας, φύλου και φυλής, υπερασπίζονται συλλογικά τις πόλεις και τις γειτονιές τους, υπομένοντας κακουχίες, κρατώντας όπλα στα χέρια και φροντίζοντας ο ένας τον άλλο. Δε μένουν όμως μόνο στη μάχη ενάντια στις δυνάμεις καταστολής. Παράλληλα χτίζουν δομές ώστε να αυτο-οργανώσουν τις ζωές τους και θέτουν διάφορα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνική ζωή, όπως η ισότητα των φύλων και η οικολογία, προσπαθώντας να τα εφαρμόσουν στην πράξη.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι-ες στους καταπιεσμένους, της νοτιοανατολικής Τουρκίας όχι από κάποιου είδους αντιτουρκικού μένους, αλλά γιατί αναγνωρίζουμε τον αγώνα τους ως κομμάτι και του δικού μας αγώνα, ενός ευρύτερου αγώνα των καταπιεσμένων ολόκληρης της γης ενάντια σε κράτη-καταπιεστές και στο διεθνές κεφάλαιο. Μέσα σε οχυρωμένες από οδοφράγματα πόλεις, με την αστυνομία και τον στρατό να εκδιώκονται και τους θεσμούς να ακυρώνονται στην πράξη, ένα πείραμα αμφισβήτησης της κρατικής εξουσίας και αντίστασης στην καταστολή λαμβάνει χώρα. Αυτό το πείραμα, το οποίο προτάσσει την αυτονομία, αλλά διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την κάθετη-ιεραρχική οργάνωση, δείχνει τη δυναμική αλλά και τα όριά του, εμπλουτίζοντας με πολύτιμες εμπειρίες και θάρρος τους αγώνες των καταπιεσμένων σε όλον τον κόσμο.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΩΝ 2 ΠΛΕΥΡΩΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ, ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
