Κάλεσμα για την γενική απεργία της Πέμπτης 12/11

ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗ ΓΚΡΙΝΙΑ, ΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ, ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΜΑΣ

Μέσα στην κανιβαλική καθημερινότητα του καπιταλισμού, η συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς είναι ίσως ο πιο βασικός πυλώνας διατήρησης των κυριαρχικών σχέσεων. Μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, τα αφεντικά αντλούν και εκμεταλλεύονται την παραγωγή της υπεραξίας των εργαζόμενων, πολλαπλασιάζοντας τα κέρδη τους και διαιωνίζοντας την σχέση εκμεταλλευτή-εκμεταλλευομένου με αντάλλαγμα μια θέση στην ίδια την μηχανή καταπίεσης, λίγα ψίχουλα που και αυτά σιγά, σιγά παίρνονται πίσω.

Το επόμενο διάστημα το κεφάλαιο, μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων, θα συνεχίσει το έργο που ξεκίνησε με τα προηγούμενα μνημόνια, χωρίς να αφήσει καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα εκμεταλλευτεί ως το έπακρο το ότι οι κοινωνικές αντιστάσεις εξασθένισαν, το ότι μπορεί να ψηφίσει δυσβάστακτα μέτρα χωρίς ιδιαίτερο κόστος, το ότι η εξατομίκευση και η απογοήτευση έχει γίνει το κύριο χαρακτηριστικό των από τα κάτω. Έτσι μέσα σε μια «νεκρή» αγωνιστικά περίοδο, τα μέτρα του τρίτου μνημονίου έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται: μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, υπερτιμήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης, υπερ-φορολόγηση των κατώτερων τάξεων, αυξήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, εξώσεις πρώτης κατοικίας.

Τι πάει να πει γενική απεργία στις μέρες μας;

Πάει να πει ότι κατεβαίνω στο δρόμο μαζί με άλλους εκμεταλλευόμενους, μαζί με άλλους αποκλεισμένους για να αντισταθούμε στην επίθεση των αφεντικών, που ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια μας συνθλίβουν με τη σφραγίδα νέων μνημονίων.

Στην απεργία σταματάμε να παράγουμε. Δεν προσφέρουμε την εργατική μας δύναμη σε κανέναν. Προσπαθούμε να βάλουμε φρένο στην καπιταλιστική μηχανή και να διαταράξουμε για λίγο την ομαλή της λειτουργία . Εμείς είμαστε η κινητήριος δύναμη αυτού του κόσμου και θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για αυτό.

Τη μέρα αυτή σταματάμε να καταναλώνουμε. Δεν στηρίζουμε τα ανοιχτά μαγαζιά και προτρέπουμε τους εργαζόμενους σε αυτά να στηρίξουν την απεργία.

Απεργία σημαίνει κατεβαίνουμε στο δρόμο ως κομμάτι αυτών που δεν είχαν και πολλά να χάσουν από τη πρόσφατη «οικονομική κρίση», (ενάντια στη αυξανόμενη οικονομική εξαθλίωση, στο τσάκισμα του κόστους εργασίας, στην υποβίβαση της ίδιας της ζωής.) Στο ζοφερό αυτό παρών και στο ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον , οφείλουμε να στήσουμε αναχώματα ,αναζητώντας τη χαμένη μας συλλογική δύναμη. Μαζί με τους απόκληρους που έχει δημιουργήσει η απληστία για υπερ-συσσώρευση κέρδους στα χέρια εθνικών ή πολυεθνικών κολοσσών, μαζί με τους ανέργους, τους απολυμένους, τους επισφαλώς εργαζομένους, με τον κόσμο του αγώνα. Στο πλευρό των χιλιάδων κατατρεγμένων μεταναστών, που όσοι επιβιώσουν από τα παγωμένα νερά της Μεσογείου θα είναι έτοιμοι προς εκμετάλλευση, για τις καινούριες Μανωλάδες και για όσες φθηνές θέσεις εργασίας η “φιλόξενη” δύση έχει ανάγκη.

Συμμετοχή στην απεργία σημαίνει πως απελευθερώνουμε για λίγο τον χρόνο μας από την καθημερινή εξαναγκαστική συνθήκη που μας θέλει στο ίδιο πόστο, το ίδιο παραγωγικούς και ευδιάθετους συνεχώς, σημαίνει πως αξιοποιούμε αυτό το χρόνο για να επικοινωνήσουμε με άλλους καταπιεσμένους, να οργανωθούμε, να προετοιμάσουμε νέους αγώνες με περισσότερη διάρκεια. Με λίγα λόγια η απεργία αποτελεί ένα διαχρονικό όπλο στα χέρια των καταπιεσμένων, ούτως ώστε να αμφισβητήσουν τα καθολικά προνόμια των καταπιεστών, να ανοίξουν ρήγματα στις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, να κλυδωνίσει στην παντοδυναμία της αστικής τάξης και του κράτους.

και τι πάει να πει ΓΣΕΕ;

Ποτέ δεν τρέψαμε καμιά αυταπάτη για τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και τους σκοπούς τους πίσω από την κήρυξη της εκάστοτε γενικής απεργίας. Το καναλιζάρισμα και η εκτόνωση των αγώνων ήταν και θα είναι πάντα αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, αυτές οι “παλιές καραβάνες”, τα κομματόσκυλα, οι γραφειοκράτες, οι εργατοπατέρες και οι “κώλοπετσομένοι”.

Τα φερέφωνα των κεφαλαιοκρατών, ακριβοπληρωμένοι για τις υπηρεσίες τους από τα αφεντικά, επιχειρούν συνεχώς να θέτουν αναχώματα στην δημιουργία ριζοσπαστικών ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Εκτός από τη διαχρονικά αντεργατική τους στάση πρόσφατα έδειξαν ξεκάθαρα (ποιος είναι ο ρόλος τους όταν τον Ιούλη του 2015 τάχθηκαν και επίσημα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου υπέρ του “ναι”, αλλά και κάνοντας τις πλάτες, στους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής, ενώ πριν λίγους μήνες ο πασόκος εργατοπατέρας του ΕΚΘ μετατράπηκε και επίσημα σε ρουφιάνος και έφτασε στο σημείο να μηνύσει εργαζομένους της ΕΛΒΟ, επειδή κατήγγειλαν το ρόλο της ΓΣΕΕ και του ΕΚΘ στο ξεπούλημα των αγώνων.

Το ότι οι συλλογικότητες αγώνα των καταπιεσμένων, τα εργατικά σωματεία βάσης, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι συνελεύσεις γειτονιάς, οι πολιτικές ομάδες δεν μπορούν να καλέσουν ακόμα τη δικιά τους διαρκή απεργία δεν σημαίνει πως δεν αρπάζουμε την ευκαιρία για να κατεβούμε στο δρόμο στις απεργίες που η ΓΣΕΕ καλεί. Αυτό δε συνεπάγεται τη συμμετοχή μας στο πανηγύρι αυτών των ξεπουλημένων.
Ας στείλουμε επιτέλους τη ΓΣΕΕ και τα τσιράκια των αφεντικών εκεί που ανήκουν, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Να βρεθούμε την Πέμπτη στους δρόμους…

Για όλα τα παραπάνω αλλά και για τις τόσες άλλες καταπιέσεις που κάθε μέρα βιώνουμε και δεν έχουμε βρει τον τρόπο να τις εκφράσουμε συλλογικά, οφείλουμε να συναντηθούμε, οφείλουμε να συγκροτηθούμε, οφείλουμε να παλέψουμε.

Να κατέβουμε δυναμικά στους δρόμους τη 12η Νοεμβρίου σαν ένα πρώτο ξεμούδιασμα μετά από το λήθαργο που βιώνουμε, από τότε που η ελπίδα, οι ζωές και μεγάλο μερίδιο των αγώνων στηρίχθηκαν στη λογική της ανάθεσης. Τόσο τα εκλογικά αποτελέσματα όσο και το δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού συνοδευόμενα από τις ανάλογες κωλοτούμπες έδειξαν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τα όρια της εκπροσώπησης αλλά και το αποτέλεσμα της υπαναχώρησης των αγώνων και των κινημάτων.

Οπότε με αρχή τη 12η Νοεμβρίου και με συνέχεια την πορεία για το Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου, το δικαστήριο για τον πλειστηριασμό της ΒΙΟΜΕ, την πορεία για την επέτειο του θανάτου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου, τις κινήσεις υπεράσπισης του δάσους στις Σκουριές, τις δράσεις αλληλεγγύης στους μετανάστες, τους αποκλεισμούς καταστημάτων και την απεργιακή περιφρούρηση της Κυριακάτικης αργίας, τις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις στις σχολές και στα σχολεία, τις παρεμβάσεις για τους φυλακισμένους επαναστάτες, πρέπει να φέρουμε σε επαφή τους διάσπαρτους αγώνες και να δομήσουμε ένα αντιιεραρχικό και αντιθεσμικό κίνημα που εκτός από ανάχωμα στην υποτίμηση των ζωών μας στο όνομα της κρίσης θα βάζει πλέον ως στρατηγικό στόχο την καταστροφή κράτους και καπιταλισμού, την ατομική και συλλογική απελευθέρωση.

Ένα κίνημα που θα ξαναπιάσει το νήμα των αγώνων που έσβησαν μετά το 2012, ετοιμάζοντας το έδαφος έτσι ώστε οι επόμενες κατεβασιές μας στο δρόμο να γίνουν πιο συνειδητά, πιο οργανωμένα, πιο αποφασιστικά, αλλά και αυτόνομα από κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Είναι οι σκληροί, ακηδεμόνευτοι, συγκρουσιακοί αγώνες που η δικιά μας γενιά πρέπει να δώσει για να σταματήσουν να πληρώνουν οι φτωχοί τα σπασμένα της κρίσης, που χρειάζεται η ιστορία για να ξεκουνήσει από το βάλτο του καπιταλισμού. Οι αγώνες που θα βάλουν φωτιά τόσο στην δική μας αδράνεια που μας οδηγεί στην ηττοπάθεια όσο και στα σχέδια των κυρίαρχων που γίνονται όλο και πιο άπληστοι.

Είναι ο αδιάκοπος αγώνας στο χώρο δουλειάς και φοίτησης, στη γειτονιά, στις καθημερινές σχέσεις που πρέπει να ξαναφουντώσει και να εξαπλώσει τις αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας, της ελευθερίας, της συλλογικής αντιμετώπισης των αναγκών και των προβλημάτων των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων.

Να προετοιμάσουμε τη γενική απεργία διαρκείας

για έναν κόσμο χωρίς μισθωτή εργασία, καταπίεση, εκμετάλλευση

για έναν κόσμο χωρίς τάξεις, εξουσία, πολέμους

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 12 ΝΟΕΜΒΡΗ 10:00 ΚΑΜΑΡΑ