Τα σύνορα της Ευρώπης είναι νεκροταφεία μεταναστών.

Μόνο σε μια εβδομάδα του Απριλίου πάνω από 1.200 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να τα διασχίσουν.

Η διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος ιδιαίτερα στις περιοχές του “τρίτου κόσμου” επιβάλλεται μέσα από πολέμους για τη διάνοιξη νέων αγορών, μέσα από την ακραία εκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης, αφήνοντας πίσω καμμένη γη. Έτσι, χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης.

Έχοντας διαλύσει λοιπόν τους τόπους τους, το κεφάλαιο και το κράτος διαχειρίζονται τους μετανάστες με σκοπό την περαιτέρω παράγωγη κέρδους και την διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης: από την στυγνή εκμετάλλευσή τους (φθηνό εργατικό δυναμικό) ως την περιθωριοποίησή τους και από τον εγκλεισμό τους σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης (πλεονάζον εργατικό δυναμικό) ως τις δολοφονίες τους στα σύνορα του “δυτικού κόσμου”.

Οι θάνατοι των καταπιεσμένων που προκαλούνται από την αναπαραγωγή του εξουσιαστικού οικοδομήματος δεν είναι απλοί αριθμοί. Αποτελούν ακόμη μια αφορμή για να ξεπεράσουμε τις εθνικές ταυτότητες και όποιους άλλους ρόλους μας επιβάλλονται από την κυριαρχία, για να κρατήσουν τους καταπιεσμένους διαιρεμένους και ευάλωτους.

Ταυτότητες και ρόλοι που αποτελούν κομμάτι της κυρίαρχης ρατσιστικής προπαγάνδας που θέλει τους μετανάστες υπεύθυνους για τα δεινά που βιώνουν οι ντόπιοι καταπιεσμένοι. Απέναντι στις εκκλήσεις για εθνική ενότητα οφείλουμε να απαντήσουμε με ενότητα και αγώνα όλων των από τα κάτω απέναντι στα αφεντικά τους, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

“Ντόπιοι” και ξένοι να δομήσουμε κοινότητες αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.