Νίκη στην απεργία πείνας των αιχμάλωτων επαναστατών

ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΓΩΝΑΣ

Στις 26 Ιανουαρίου η ελπίδα ήρθε για αυτούς που αρκούνται σε μεγάλες υποσχέσεις και σε λίγα παραπάνω ψίχουλα. Η πραγματικότητα της φτώχειας που βιώνουμε, όσοι και όσες βρισκόμαστε στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας δε γέννησε, τουλάχιστον ακόμα, τη συνείδηση πως μόνο εμείς οι ίδιοι με τη δράση και την οργάνωση μας μπορούμε να δώσουμε λύση στα προβλήματα που βιώνουμε και αφού δεν πιάσαμε εμείς τις ζωές μας από τα μαλλιά αλλάζοντας τον τρόπο που τις ζούμε, το μοτίβο της σκλαβιάς συνεχίζεται με τους Σύριζα και Ανελ να τάζουν, να εξαπατούν, να υπογράφουν νέα μνημόνια που ονομάζουν πλέον δανειακές συμβάσεις, να είναι στο τιμόνι της καπιταλιστικής ατμομηχανής.

Ίσως να είναι και αυτό ένα ζητούμενο που πρέπει να αρχίζουμε να έχουμε κατά νου: Είναι η ίδια η λειτουργία του καπιταλιστικού/ εξουσιαστικού συστήματος που γεννά την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής και όχι μόνο η ακραία φιλελεύθερη διαχείριση του από τις κυβερνήσεις που προϋπήρξαν. Ανεργία, ελαστική εργασία, εξευτελιστικοί μισθοί (η αύξηση στα 751 ευρώ αν και όποτε γίνει συγκαταλέγεται σε αυτή την κατηγορία), αύξηση του κόστους ζωής μέσω φόρων, καταστροφή του περιβάλλοντος, εντατικοποίηση των ρυθμών ζητούμενης αποδοτικότητας σε σχολεία και σχολές, καταστολή κάθε μορφής αντίστασης…

Η κρίση (και δεν είναι η πρώτη) ενός οικονομικού/ κοινωνικού μοντέλου που κυριαρχεί στο δυτικό κόσμο τα τελευταία 200 χρόνια, ενός συστήματος που οργανώνει κάθετα τις ανθρώπινες σχέσεις με βάση την ανταγωνιστικότητα, το κέρδος, την επιβολή και την εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης, την ιεραρχία, απλά απογυμνώνει το χρυσαφί περιτύλιγμα στις αλυσίδες που μας φορούν τα αφεντικά για να συνεχίσουμε να παράγουμε τον πλούτο που συσσωρεύουν και να καταναλώνουμε όσα μας πλασάρουν ως αναγκαία από τις διαφημίσεις. Και η πραγματικότητα της αλυσίδας συμπεριλαμβάνει και το καρότο και το μαστίγιο.

Για όσους και όσες, τόσο τα τελευταία χρόνια όσο και διαχρονικά, ύψωσαν το ανάστημά τους και μέσα από οριζόντιους οργανωτικούς πειραματισμούς, αντιστάθηκαν και επιτέθηκαν με κάθε μέσο στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, το μαστίγιο έγινε ο κανόνας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟ-ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ-ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΥΠΟΥ Γ-
ΓΕΝΕΤΙΚΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ-ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ

Η καταστολή δεν είναι μόνο τα δακρυγόνα και τα κλομπ αλλά επεκτείνεται στο σύνολο της κοινωνικής ζωής. Υπάρχει στην οχύρωση των πόλεων με κάμερες και αστυνομικές περιπολίες, μεταμφιέζεται σε σεκιουριτάδες σε μαγαζιά, δημόσιες υπηρεσίες και λεωφορεία, αναβαθμίζεται με τις ασκήσεις του στρατού -στα πλαίσια του ΝΑΤΟ- για την καταστολή διαδηλώσεων. Τα τελευταία χρόνια οι αποτυπώσεις της πάνω στα σώματα και στις σχέσεις των αγωνιζομένων είναι πιο εμφανείς.

-Κουκουλονόμος για διαδηλωτές που προστατεύουν τα χαρακτηριστικά τους από ρουφιάνους (κάμερες, ασφαλίτες κλπ) ή φοράν μάσκες (μιας και δεν οφείλουμε να πεθάνουμε από καρκίνο αδιαμαρτύρητα όταν τα ΜΑΤ πνίγουν διαδηλώσεις με δακρυγόνα).

-Αναβάθμιση του τρομονόμου για όσους και όσες κατηγορούνται ότι με τη δράση τους θέλησαν να βλάψουν την οικονομία και τους θεσμούς της χώρας, μια νομοθεσία που γιγαντώνει τις ποινές για ένοπλους και αναρχικούς αγωνιστές που τόλμησαν να σπάσουν το κρατικό μονοπώλιο στη βία αλλά εξαπλώνεται όλο και περισσότερο και σε κατηγορούμενους/ κατηγορούμενες για άλλες υποθέσεις (Σκουριές, εμπρηστικά σαμποτάζ κλπ).

-Χρήση του DNA ως αποδεικτικό στοιχείο, μια ακροβασία που όπως κάθε νόμος, έγινε πλαστελίνη στα χέρια μπάτσων και δικαστών, που πλέον χαρτογραφούν στην βάση δεδομένων τους κάθε αγωνιστή και κάθε αγωνίστρια και μετέπειτα, ανακαλύπτοντας μείγματα γενετικών τύπων δένουν διώξεις βάσει των δικών τους σεναρίων. Άλλη μια νομική ντρίμπλα που πρώτα εφαρμόστηκε σε ένοπλους και αναρχικούς αγωνιστές (χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις των φυλακισμένων αναρχικών με μόνο στοιχείο το dna, όπως οι Τάσος Θεοφίλου, Αργύρης Ντάλιος, Φοίβος Χαρίσης, Γιάννης Ναξάκης, Γρηγόρης Σαραφούδης) και μετέπειτα εξαπλώθηκε σε πιο διευρυμένους κοινωνικούς αγώνες (σκουριές, συλλογή dna από διαδηλωτές κλπ).

-Φυλακές τύπου Γ, το πιο πρόσφατο χαρτί στα χέρια της εγχώριας καταστολής. Με νομοσχέδιο που κατατέθηκε τον Ιούλιο του 2014 όσοι/όσες κρατούνται με αντιτρομοκρατικό νόμο, όσοι/ όσες κρίνονται επικίνδυνοι για τη λειτουργία της φυλακής καθώς και κρατούμενοι που εμπίπτουν στις διατάξεις περί οργανωμένου εγκλήματος θα εκτίουν αναγκαστικά 4 χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας σε καθεστώς πιο έντονης απομόνωσης τους με περιορισμούς που πλέον θα επιβάλει κατά το δοκούν ο εισαγγελέας της φυλακής ενώ η ΕΛ.ΑΣ. Θα έχει υπό τον έλεγχο της τη φύλαξή τους.

-Τέλος το κράτος δημιούργησε και τις ιδιότυπες φυλακές για μη “εγκληματίες”, τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών που δεν μπορεί να διαχειριστεί το κεφάλαιο για να βγάλει κέρδος. Χιλιάδες μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα εξαιτίας των συγκρούσεων, των πολέμων αλλά και της ακραίας εκμετάλλευσης που ο δικός μας κόσμος, ο δυτικός κόσμος έχει επιβάλει στους τόπους τους, βρίσκονται σήμερα έγκλειστοι απλά και μόνο επειδή επέλεξαν να ζήσουν.

Αρμόδιοι υπουργοί, όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται μίλησαν πρόσφατα για κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και για κλείσιμο των στρατοπέδων κράτησης.

Ούτε διανοηθήκαμε ποτέ να αναθέσουμε την επίλυση των προβλημάτων μας σε αυτούς, ούτε μπορούμε να βασιστούμε στα λόγια τους, ούτε θέλουμε να διαχωρίσουμε κάποια κατασταλτική επιλογή από τη στρατηγική που συμπληρώνει αλλά και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί.

ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Οι θεματικές που τίθενται από κομμάτια των καταπιεσμένων, οι αγώνες που ξεπηδούν (εργασιακά, περιβάλλον, καταστολή κλπ) ενάντια σε επιμέρους κομμάτια της καπιταλιστικής/ κρατικής επιβολής είναι καταδικασμένοι στην αφομοίωση αν δεν συνδέονται μεταξύ τους στα πλαίσια μιας συνολικής κριτικής του κυρίαρχου τρόπου οργάνωσης της ζωής.

Χωρίς να χάνουμε από τις σκέψεις και τα προτάγματα μας την προοπτική της επανάστασης, τη βίαιη ρήξη με την ταξική και ιεραρχική κοινωνία, με τις ρατσιστικές και σεξιστικές κουλτούρες και ιδεολογίες, την κατάργηση κράτους και καπιταλισμού, την αυτοοργάνωση σε όλα τα επίπεδα των κοινωνικών σχέσεων, τη δόμηση ελεύθερων κοινοτήτων που θα βασίζονται στην αλληλεγγύη και που θα υπάρχουν σε αρμονία με το φυσικό κόσμο, αναγνωρίζουμε το εξής:

Οι επιμέρους αγώνες όταν αρνούνται να δώσουν χώρο στη διαμεσολάβηση από θεσμούς, Μ.Μ.Ε., κόμματα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις συνάντησης των από τα κάτω, αντιιεραρχικής οργάνωσής τους και κύρια σφυρηλάτησης των σχέσεων και της συλλογικής τους συνείδησης για το τί μπορούν να κάνουν όταν στέκονται και παλεύουν μαζί.

Οι ίδιοι οι αγώνες μας μαθαίνουν τον τρόπο να αγωνιζόμαστε, να επικοινωνούμε και να κάνουμε τις απαραίτητες υπερβάσεις, μας μαθαίνουν να τολμούμε και να νικάμε, δείχνοντας το δρόμο και σε άλλους καταπιεσμένους για να οργανώσουμε από κοινού τη νίκη της ίδιας την επανάστασης.

Ένας τέτοιος αγώνας ξεκίνησε στις 2 Μαρτίου με τους φυλακισμένους επαναστάτες Γιώργο Καραγιαννίδη, Φοίβο Χαρίση, Τάσο Θεοφίλου, Αντώνη Σταμπούλο, Αργύρη Ντάλιο (δίκτυο αγωνιστών κρατουμένων), Νίκο Μαζιώτη, Δημήτρη Κουφοντίνα, Κώστα Γουρνά να ξεκινούν απεργία πείνας, βάζοντας τα σώματα τους ανάχωμα στο σύνολο της κατασταλτικής στρατηγικής των τελευταίων χρόνων και διεκδικώντας παράλληλα την άμεση απελευθέρωση του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού που βρίσκετα φυλακισμένος για 13 χρόνια.

Ένας αγώνας που οφείλει να συσπειρώσει γύρω του όσους έχουν βιώσει την κρατική βία στο πετσί τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να σπάσει τη γενικευμένη απάθεια μπροστά στις μετεκλογικές εξελίξεις και να μας ξαναθυμίσει τον τρόπο με τον οποίο κερδίζεται η αξιοπρέπεια, η ελευθερία, η ζωή.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ από 2 Μαρτίου
ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ
ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ
ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ, ΦΥΛΑΚΕΣ, ΧΡΗΜΑ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά