Μοίρασμα σε σχολεία, μαγαζιά και σε λαική αγορά της Πυλαίας
Την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου σύντροφοι και συντρόφισσες πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με κείμενα και τρικάκια στην περιοχή της Πυλαίας, σε κεντρικούς δρόμους, σε μαγαζιά, στη λαική αγορά αλλά και στα δύο λύκεια (μουσικό και ενιαίο). Η παρέμβαση αφορούσε την ομοφοβική επίθεση που είχε δεχτεί τρανσέξουαλ στην περιοχή πριν από περίπου 2 μήνες. Επίσης μοιράστηκε το πρώτο κείμενο της συλλογικότητας και κολλήθηκαν/ μοιράστηκαν αναρχικά αυτοκόλλητα.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε και τα τρικάκια:
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΤΡΑΝΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΥΛΑΙΑΣ
Στις 16 Νοεμβρίου 2014 στην περιοχή της Πυλαίας, στη Θεσσαλονίκη, δύο άτομα με διακριτικά χρυσής αυγής επιτίθονται και ξυλοκοπούν άγρια μια τρανς και έπειτα ένα ακόμη άτομο που πήγε να την υπερασπιστεί. Επιθέσεις σαν και αυτές θα μπορούσαν απλά να προστεθούν στα δελτία προπαγάνδας των 8 δίπλα σε άλλες τόσες παραβατικές ενέργειες ή να αναδείξουν για άλλη μια φορά την έξαρση της εγκληματικότητας σε καιρούς κρίσης, παρόλα αυτά τα κίνητρα τους δεν χωράν καμία άλλη ερμηνεία πέρα από την ρατσιστική και ομοφοβική διάθεση των δραστών τους. Παρόμοια περιστατικά έχουμε συναντήσει εξάλλου ξανά στο παρελθόν, όπως την άγρια επίθεση που δέχτηκε τρανς τον Ιούλιο στη Θεσσαλονίκη από άνδρα που την επιβίβασε σε αμάξι, την ξυλοκόπησε, την έκλεψε και την εγκατέλειψε σε ερημική περιοχή αλλά και τις δύο επιθέσεις που δέχτηκαν τρανς στα Εξάρχεια και στην περιοχή της Πανεπιστημίου τον Ιανουάριο.
Όσον αφορά την “ταυτότητα” των δραστών της επίθεσης, αυτή δεν μας εκπλήσσει. Ανέκαθεν, οι φασίστες υπήρξαν εκφραστές και τοποτηρητές της καθαρότητας είτε αυτή αφορά τη φυλή και τη σεξουαλικότητα είτε τη σωματική και ψυχική υγεία. Θα εθελοτυφλούσαμε όμως αν εχθρευόμασταν μόνο αυτούς και όχι τα ιδεολογήματα που τρέφουν ρατσιστικές και φασιστικές απόψεις και προσφέρουν κάλυψη στις πράξεις τους. Ιδεολογήματα που -αν και μεταβάλλονται ανά τόπους και εποχές- ενυπάρχουν διάχυτα με διάφορες μορφές στο κοινωνικό σώμα.
Κοινωνικά πρότυπα ζωής ή αλλιώς καλούπια κανονικότητας
Ζούμε μέσα σε ένα περιβάλλον όπου ότι ξεφεύγει από τις κοινωνικές νόρμες και από ότι ορίζεται ως κανονικότητα είτε ονομάζεται “έγκλημα” και φυλακίζεται, είτε ασθένεια και κλείνεται σε ψυχιατρεία, όπου οι άρρωστοι ορίζονται ανάλογα με τις ανάγκες των μεγαλο-φαρμακοβιομηχανιών και οι υγιείς ανάλογα με την παραγωγικότητα στην εργασία. Σταδιακά, σε μια προσπάθεια να στερεωθεί ένα καθολικό καθεστώς ελέγχου και καταστολής, το κράτος επιχειρεί να διασπάσει ακόμη και τις ανθρώπινες σχέσεις, επιβάλλοντας πρότυπα συμπεριφοράς και κοινωνικούς ρόλους που συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός πλέγματος εξουσιαστικών σχέσεων. Έτσι, από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, μας μαθαίνει πως να ακολουθούμε τις επιταγές του ανάλογα με τον ρόλο που το ίδιο μας έχει προσδώσει: είτε μαθητής, είτε φοιτητής, είτε εργάτης, είτε μάνα, είτε καταναλωτής, είτε άντρας ή γυναίκα, όλοι αναλαμβάνουμε το δικό μας πόστο στην κοινωνική μηχανή. Τα διάφορα καλούπια που συνοδεύουν τους συγκεκριμένους ρόλους, μπορούν μεν να μεταμορφώνονται με το πέρασμα των χρόνων, παραμένουν όμως εξίσου εγκλωβιστικά και καταπιεστικά. Στο επίπεδο του φύλου, βλέπουμε να συνυπάρχουν (μερικές φορές ακόμη και στο ίδιο άτομο) είτε τα πιο συντηρητικά πρότυπα είτε ένα πιο εναλλακτικό-προοδευτικό lifestyle: από τη μία τα πρότυπα της γυναίκας “barbie” της “παθητικής” ή “νοικοκυράς” με της “δυναμικής γυναίκας – επιχειρηματία” και του “βαρβάτου άντρα” ή του “άντρα στήριγμα/οικογενειάρχη”, του “επιβλητικού” με του άντρα “γιάπη- μετροσέξουαλ”.
Εκεί που πρέπει να εστιάσουμε λοιπόν είναι πως η σεξουαλικότητα, το φύλο, η καταγωγή κλπ δεν πρέπει να λειτουργούν ως διαιρετικές βάσεις μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις είναι επιλογές οι οποίες όταν δομούνται ως ταυτότητες γύρω από την ύπαρξη του κοινωνικού φύλου και των προεκτάσεων του, έρχονται να προστεθούν δίπλα στις υπόλοιπες ταυτότητες που αναπαράγονται από τη θρησκεία, την πατρίδα, το κράτος- πρότυπο της κοινωνικής οργάνωσης αλλά και μέσα σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Πόσο μάλλον όταν αυτό συμβαίνει γύρω από την κυρίαρχα επιβαλλόμενη εκδοχή για το τι είναι κανονικό και τι όχι. Έτσι προκαλείται ένας ακόμη επίπλαστος διαχωρισμός στους κόλπους των καταπιεσμένων.
Αναφορικά, λοιπόν, με το συγκεκριμένο γεγονός και με παρόμοιες επιθέσεις. δεν έχει σημασία να αναπαράγουμε ένα κλίμα θυματοποίησης μέσα από καταγγελίες ούτε και να υπερεκτιμούμε τις κινήσεις μερικών σεξιστών-φασιστοειδών. Αντίθετα αποφασίζουμε να κινηθούμε επιθετικά απέναντί τους, συμμετέχοντας στον αγώνα για απελευθέρωση από τα δεσμά κράτους και καπιταλισμού, επιδιώκουμε να αποτινάξουμε κάθε εξουσιαστική κατηγοριοποίηση στον τρόπο δράσης και σκέψης μας. Γι’ αυτό και αγωνιζόμαστε για να ραγίσουμε την κανονικότητα που επιβάλλεται στην καθημερινότητά μας, την κανονικότητα που εγκαθιδρύεται μέσα από προκαθορισμένες κινήσεις σε αποπνικτικά οχτάωρα στη δουλειά ή στο σχολείο, μέσα από σταθερές διαδρομές-επιτηρούμενες από μπάτσους και κάμερες, μέσα από καλουπωμένες συμπεριφορές με γνώμονα την ηθική του κέρδους, μέσα από καλωδιομένες κοινωνικές επαφές. Έτσι, αποτελεί για εμάς ένα συνεχές στοίχημα το να οργανωθούμε σε κάθε συνθήκη, με τρόπο ανεξούσιο, αναρχικό και αντιθεσμικό, να καταφέρουμε να αποτινάξουμε από πάνω μας κάθε ιδιότητα/ ταυτότητα που προάγει εξουσιαστικούς διαχωρισμούς και να δομήσουμε κοινότητες αγώνα που θα τολμήσουν να αγωνιστούν για την ελευθερία, που θα τολμήσουν να νικήσουν το φόβο.
